ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΑΤΑ
Τό κουκούλωμα μοιάζει νά εἶναι ἕνα ἀπό τά κυρίαρχα χαρακτηριστικά τῆς ἐποχῆς μας. Πρόκειται μᾶλλον γιά κεντρικό ἄξονα τῆς λεγόμενης πολιτικῆς ὀρθότητας. Ὅλες οἱ διαφορές, οἱ ἀντιπαλότητες, οἱ ἀντιθέσεις, λές καί ἔχουν ἐξαλειφθεῖ. Σάν νά ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο κοινωνικῆς εἰρήνης καί ὁμόνοιας.
Μαζί μέ τίς διαφορές τείνει νά ἐξαφανιστεῖ ἡ ἀλληλοστήριξη, ὁ σεβασμός, ὁ δημόσιος λόγος καί ὁ διάλογος. Ἔχουν ὑποσταλεῖ οἱ θέσεις πάνω στίς ὁποῖες ἀναπτύσσονται οἱ ἀντιθέσεις. Ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια εἶναι θεμιτές καί εὐπρόσδεκτες σέ μιά κοινωνία. Ὅμως κοινωνική εἰρήνη δέν εἶναι νά μήν ὑπάρχουν διαφωνίες καί νά ἔχουμε ἔξαρση τῆς ἐγκληματικότητας.
Αὐτό εἶναι τρόμος, δέν εἶναι εἰρήνη. Στήν πραγματικότητα λουφάζουμε γιά νά ἐπιβιώσουμε, γιατί κουμάντο κάνει ἡ βαρβαρότητα καί ὄχι ἡ εὐγένεια. Σέ αὐτό τό ἀνελεύθερο περιβάλλον, δέν ἀναπτύσσεται ἡ προσωπικότητα, ἀντιθέτως θάβεται καί τό μόνο πού κυκλφορεῖ τελικά ἐλεύθερα, εἶναι τό κακό. Μιλᾶμε συχνά γιά τήν ἐξίσωση τοῦ καλοῦ μέ τό κακό στίς ἡμέρες μας. Ὅμως στήν πραγματικότητα δέν ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἐξίσωση, ἀλλά μέ ἐπιβολή τοῦ κακοῦ. Στό κάτω-κάτω τῆς γραφῆς, τό κακό εἶναι ἐξ ἀρχῆς ὁλοκληρωτικό, δέν ἀνέχεται νά συνυπάρχει καί νά ἐξισορροπεῖται ἀπό τό καλό, ἀλλά ἐπιδιώκει νά τό ἐκτοπίσει, μέ τόν τρόμο καί τήν ἀποχαύνωση.