ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Φεβρουάριος 2021 - Ἀρχή Τριῳδίου

Κύριε, Δός μοι μετανοίας λογισμόν

(Παρακλητική, Κυριακή ἑσπέρας, ἦχος Β΄)

Καί πάλιν, χάριτι καί ἐλέῳ Θεοῦ, ἀρχή Τριῳδίου. Πάλιν «τῆς μετανοίας πύλας» ἀνοίγει σέ ὅλους μας ὁ «Ζωοδότης» Χριστός, κατά τό γνωστό ψαλμώδημα: «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα». Μέριμνά μας ἦταν, ἀπό παιδιά ἀκόμη, νά βρεθοῦμε πρωί-πρωί στίς Ἐκκλησίες κατά τίς Κυριακές τοῦ Τριωδίου, γιά νά προφθάσουμε καί νά μήν χάσουμε τήν ψαλμώδηση αὐτοῦ τοῦ ὕμνου, πού ἦταν τό «Σῆμα κατατεθέν» τῶν Κυριακῶν αὐτῶν.

Καί πάλιν κηρύγματα - ὁμιλίες – λόγοι – νουθεσίες καί συγγραφές Ἁγίων Πατέρων περί Τριωδίου, ὅλα ἀποκυήματα τῆς κεκαθαρμένης ψυχῆς – διανοίας καί καρδίας τῶν Ἁγίων Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων καί Θεολόγων. Λόγια, συμβουλές, ὕμνοι, δρώμενα χιλιοειπωμένα, χιλιοακουσμένα, χιλιοψαλμωδηθέντα.

Κι ὅμως! Ὁ λόγος περί Τριῳδίου γενικότερα καί περί μετανοίας εἰδικότερα, τελειωμό δέν ἔχει. Πάντοτε «ἐξάγεις καινά καί παλαιά». Πάντοτε, μπορεῖς νά ἐκφράσεις, προφορικά ἤ γραπτά, κάτι συμπληρωματικό ἤ κάτι παλαιό, πού μπορεῖ νά ἔχει παραδοθεῖ στή λήθη καί πού, μέ μιά σύγχρονη ἐκφραστική εἰκόνα ἤ μορφή, νά συγκινήσει πάλι. Ἄλλωστε, ὅσοι ὑπηρετήσαμε στρατιωτική θητεία, θυμόμαστε κάτι παράλληλο – τηρουμένων βεβαίως τῶν ἀναλογιῶν – πού προσπαθοῦσαν νά κάνουν οἱ ἀξιωματικοί ὑπηρεσίας, ὅταν κάθε μεσημέρι, στήν ἐπιθεώρηση τῆς φρουρᾶς, ἐπιχειροῦσαν, μέ νέα σχήματα λόγου, νά ὑπενθυμίζουν σέ μᾶς τά χιλιοειπωμένα καθήκοντά μας, ὅταν εἴμασταν ὑπηρεσία.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τό Σύνταγμα

Τόν προηγούµενο µῆνα εἴχαµε ἀναφερθεῖ στή θεµελιώδη διαφορά τῶν Ἑλληνικῶν Συνταγµάτων καί τοῦ ἀντίστοιχου τῶν Ἡνωµένων Πολιτειῶν. Ἡ διαφορά αὐτή συνίσταται στό ὅτι τόσο τά προηγούµενα, ὅσο καί τό ἰσχῦον Σύνταγµα τῆς Ἑλλάδος ἐπικαλοῦνται ρητῶς τήν Ἁγία Τριάδα ὡς νοµιµοποιητική τους ἀρχή καί, συνακολούθως, ὁρίζουν ὅτι «Ἡ δέ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι θρησκεία τῆς ἐπικρατείας», ὅπως ἀναφέρεται στό Σύνταγµα τῆς Ἐθνοσυνέλευσης τῆς Τροιζήνας ἤ ὅτι «Ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Xpιστοῦ», ὅπως ἀναφέρεται στό ἄρθρο 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγµατός µας. Ἀντιθέτως, στήν 1η Τροποποίηση τοῦ Ἀµερικανικοῦ Συντάγµατος (I Amendment) ὁρίζεται: «Τό Κονγκρέσσο δέν θά θεσπίσει νόµο σχετικό µέ τήν καθιέρωση µιᾶς ἐπίσηµης θρησκείας ἤ µέ τήν ἀπαγόρευση τῆς ἐλεύθερης ἄσκησης κάποιας θρησκείας». Ὑπάρχει, δηλαδή, ρητή διάταξη, ἡ λεγόµενη «establishment clause», πού ἀπαγορεύει στήν Νοµοθετική ἐξουσία τοῦ Ὁµοσπονδιακοῦ Κράτους τῶν Ἡνωµένων Πολιτειῶν νά καθιερώσουν µιά ἐπίσηµη θρησκεία.

Ἕνα χαρακτηριστικό γνώρισµα τῶν περισσότερων σύγχρονων ἑρµηνευτῶν τοῦ κειµένου τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγµατος, αὐτῶν, δηλαδή, πού ἔχει καθιερωθεῖ νά τούς ἀποκαλοῦµε «συνταγµατολόγους» καί νά τούς ἀντιµετωπίζουµε µέ δέος, ὡσάν νά πρόκειται γιά τούς µύστες κάποιας ἀπόκρυφης νοµικῆς γνώσης πού δέν εἶναι προσιτή στόν ἁπλό λαό (πού, σηµειωτέον, ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Σύνταγµα ὡς τό ἀνώτατο κρατικό ὄργανο), εἶναι ἡ σαφής τους τάση νά προβαίνουν σέ ἐνίοτε παράτολµες ἑρµηνευτικές κατασκευές, κινούµενοι, εἴτε ἀπό τήν χαρακτηριστική ἐπιστηµονική νοοτροπία, πού τείνει νά «συστηµατοποιεῖ» καί νά συµπληρώνει «κενά» τῶν ὑπαρχόντων κανόνων, τά ὁποῖα ἐνίοτε τά ἐπινόησαν οἱ ἴδιοι, εἴτε ἀπό τήν ἰδεολογική παρόρµηση νά ἐνσωµατώσουν στό Σύνταγµά µας «δικαιώµατα» καί «κατακτήσεις» ἄλλων λαῶν καί νά «παιδαγωγήσουν» ἔτσι τόν Ἑλληνικό λαό, ὥστε νά ἀποδεχθεῖ, ὅσα οἱ ξένοι ἔχουν πρό πολλοῦ υἱοθετήσει. Ἐνδεχοµένως, ὅµως, αὐτό νά ὀφείλεται καί σέ πιό προσγειωµένα καί πεζά κίνητρα, ὅπως ἡ –θεµιτή ἄλλωστε– ἐπαγγελµατική νοοτροπία τοῦ νοµικοῦ πού γνωµοδοτεῖ «κατ’ ἀνάθεση» ἤ ἀκόµη καί ἡ πολιτική σκοπιµότητα.

ΕΜΒΟΛΙΑ ΛΟΥΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΘΩΩΝ!

Ἀπό τό τέλος τοῦ παρελθόντος ἔτους 2020 καί ὑπό τήν ψευδώνυµη ἐπωνυµία “Ἐλευθερία”, ξεκίνησε ἐπισήµως ἡ ἐπιχείρηση µαζικοῦ ἐµβολιασµοῦ στόν Εὐρωπαϊκό πληθυσµό, ἡ ὁποία, σύµφωνα µέ τίς διακηρύξεις τῆς “πολιτικῆς ὀρθότητας”, φιλοδοξεῖ νά κτίσει σινικό τεῖχος “ἀνοσίας ἀγέλης” κατά τοῦ κορώνα-ἰοῦ sars-cov-2.

Πράγµατι, ὁλόκληρος ὁ πλανήτης γιά ἕναν ὁλόκληρο χρόνο ἔζησε καί συνεχίζει νά ζεῖ µέσα σέ ἀταβιστικούς, πρωτόγονους φόβους, πού ἔχουν διενεργήσει µιά πρωτοφανῆ ἀφαίµαξη τῆς κοινωνικῆς ζωτικότητας παγκοσµίως.

Ἔτσι, ἡ προσδοκία ἑνός ἐµβολίου, ἀλλά καί ἡ ἐν συνεχείᾳ εἰσαγωγή του στήν κλινική πράξη µέ ἐκπληκτική ταχύτητα, γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς ἰατρικῆς, σέ ἄλλους µέν ἀναπτέρωσε ἐλπίδες, σέ ἄλλους, καί κυρίως στόν ἔντιµο ἰατρικό πληθυσµό, γέννησε προβληµατισµούς.

Ἄλλοι χειροκρότησαν τήν ἔκρηξη “ἀγάπης” τῶν πολυεθνικῶν φαρµακευτικῶν ἑταιρειῶν γιά τόν ἄνθρωπο, γενόµενοι σύµψυχοι µέ κυβερνητικές πολιτικές, στίς ὁποῖες προσδέθηκε καί µιά µερίδα τῆς ἰατρικῆς ἐλίτ, καί ἄλλοι, µέ τήν σύνεση τοῦ “σπεῦδε βραδέως”, ἀποστροφῆς πού ἀποδίδεται στόν Ρωµαῖο αὐτοκράτορα Αὔγουστο, θυµήθηκαν πώς ἡ Ὁµηρική Τροία ἀλώθηκε ὄχι ἀπό τόν ἔντιµο πόλεµο στό πεδίο τῆς µάχης, ἀλλά ἀπό τό µεγαλοπρεπές δῶρο τοῦ Δουρείου Ἵππου, τό διαχρονικό σύµβολο τῆς πανουργίας καί τῆς δολιότητας.