Ἕνα μέλλον πού θά ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον!

Ἕνα μέλλον πού θά ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον!*

 

να χρόνο τώρα οἱ ἄρχοντες ὅλου τοῦ Κόσμου, σέ ἀπόλυτο συντονισμό, καί μαζί τους ὁ μηχανισμός πού ρυθμίζει μέ τόν τρόπο του τίς τύχες τῆς ἀνθρωπότητας ἐπιμένουν νά μᾶς πείσουν ὅτι στό ἑξῆς ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων σέ ὅλον τόν Πλανήτη ἔχει ἀλλάξει χωρίς ἐπιστροφή ἐξ αἰτίας τῆς περίφημης νόσου.

Βρῆκαν μάλιστα καί ἕναν εὔηχο τίτλο γιά τόν νέο τρόπο ζωῆς, πού θά ὀνομάζεται πλέον νέα κανονικότητα χωρίς ὡστόσο νά περιγράφει κανείς, μέ σαφήνεια, ποιά θά εἶναι τά χαρακτηριστικά αὐτοῦ τοῦ νέου μοντέλου. Αὐτό ἀφήνεται στή φαντασία καθενός μέχρι νά δοῦμε ποῦ θά καταλήξουν οἱ ἐξελίξεις.

Βέβαια, ὅποιοι νομίζουν ὅτι αὐτή ἡ νέα κανονικότητα θά ἀφορᾶ μόνο στά μέτρα προστασίας καί τίς ἀλλαγές στίς συμπεριφορές τῶν ἀνθρώπων, προκειμένου αὐτοί νά αἰσθάνονται περισσότερο ἀσφαλεῖς μπροστά στό ἐνδεχόμενο νά νοσήσουν ἀπό ἀσθένειες καί ἰούς φοβερούς καί τρομερούς, ὅπως αὐτός τοῦ 2019, πολύ φοβᾶμαι ὅτι βλέπουν μυωπικά.

Τὰ ψέματα, τὰ ψέματα, ποιός θὰ τὰ ἐξαντλήσῃ;

Τὰ ψέματα, τὰ ψέματα, ποιός θὰ τὰ ἐξαντλήσῃ;

 

Τῆς ἀπάτης τὰ εἴδωλα ἢ κανεὶς ἀπὸ μόνος του τὰ γκρεμίζει, ἢ βοηθιέται σὲ αὐτό ἀπὸ ἄλλους, ἢ καὶ πέφτουνε μόνα τους - ἀφοῦ πάρουνε στὸ λαιμό τους πόσους! Δὲν ἀντέχει στὸ χρόνο τὸ ψέμα. Δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ ἀπὸ μόνο του, μὲ δική του ὑπόσταση κ’ ἕδραση. Μὲ τὴ μέθοδο τῆς ἐναλλαγῆς δουλεύει. Τόσο μόνο «ὑπάρχει», ὅσο κάποιοι τὸ χάφτουνε ἀπὸ παρεξήγηση, γιὰ τὸ ἀντίθετο ἀπὸ ὅ,τι εἶναι. Ὅσο βρίσκονται κάποιοι, πορεύεται. Ἄμα λείψουν  –γιατὶ κατάλαβαν–  δὲν ὑπάρχει. Χωρὶς ἀλήθεια, ζωὴ δὲν ὑπάρχει.

Ἀλλὰ τότε γιατί τόσο ψέμα καὶ γύρω καὶ μέσα μας;

Μερικοὶ τὸ βαφτίσαν καὶ «ζωτικό». Γιατὶ τόσο ψευτίσαν τὸν ἑαυτό τους, ποὺ ζωὴ δὲ νοοῦν, παρὰ ἔτσι, σὰν ψέμα. Ἀλλὰ ψέμα καὶ ζωτικὸ δὲ γίνεται.

Ξεχάσαμε...

Ξεχάσαμε...

 

Ξεχάσαμε στόν ὁρίζοντα νά ἀρμενίζουμε τό βλέμμα, ξεχάσαμε νά κοιτᾶμε οὐρανό, ξεχάσαμε ἀνοιχτά νά μιλᾶμε μέ τούς φίλους, ξεχάσαμε νά ὀσμιζόμαστε τόν καιρό.

Ξεχάσαμε νά ἀκοῦμε τόν πλησίον, νά μοιραζόμαστε λύπη καί χαρά.

Ξεχάσανε οἱ πλησίον νά προφέρουν, τά ὅσα γίνονται κοινά.

Ξεχάσαμε νά αἰσθανόμαστε ἀπό κοινοῦ καί νά μιλᾶμε ἀπό καρδιᾶς.

Ξεχάσαμε νά τραγουδᾶμε ἀντάμα, νά ὀνειρευόμαστε μαζί.

Ξεχάσαμε στό γέλιο καί στό κλάμα, νά εἴμαστε ἀγκαλιασμένοι, δυνατοί.

Ξεχάσαμε νά γέρνουμε σέ ἀγκάλες, νά ὀρθωνόμαστε σέ ἀπειλές.

«Πέραν τοῦ Χειμάρου τῶν Κέδρων»

«Πέραν τοῦ Χειμάρου τῶν Κέδρων»

(Οἱ ἐναγώνιες κορυφώσεις τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα)

 

νήκει ἐξάπαντως στή δικαιοδοσία μας ἡ βεβαιωμένη ἐναγώνια προσπάθεια γιά τόν καθορισμό τῶν ὁρίων, μέσα στά ὁποῖα καί καλούμεθα νά ἐπιτελέσουμε τίς ποιμαντικές μας δραστηριότητες καί ἐντολές. Γιατί στά χρόνια μας, ἡ εὔστοχη συνάντηση μέ τό ποίμνιο τῆς ἐνοριακῆς Κοινότητας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ δεδομένα τῶν χρονικῶν περιθωρίων, τόσο ἡμῶν τῶν ποιμένων, ἀλλά καί τῶν ἐνοριτῶν, πού ἔπαψαν τοὐλάχιστον στά τουριστικά ἐπαρχιακά κέντρα καί τὶς κοινότητες αὐτὲς, νά ἐξακολουθοῦν νά διαθέτουν  τό χρόνο τους, ὅσον ἀφορᾶ στήν λήψη καὶ ἐξασφάλιση τῆς ὅποιας ποιμαντικῆς μέριμνας καί ἐκκλησιαστικῆς καταρτίσεως. Αὐτό ἀποτελεῖ δέ καί εἶναι ἡ βάση τῆς προβληματικῆς ἑνός συνειδητοῦ ἐφημερίου, ὁ ὁποῖος βλέπει ὅτι μέσα σέ λίγα χρόνια  μεταβάλλεται, ἀπό πνευματικό διάκονο καί ὁδηγό σέ φύλακα καί ἐκφραστή μιᾶς τύπου φολκλόρ «παραδοσιακῆς», ἀνώδυνης καί τυπολογικῆς ὑπηρεσίας, μέ ἀποτέλεσμα τή δημιουργία μιᾶς ἐπώδυνης κατάστασης, πού, ὅπως εἶναι φυσικό, ὁδηγεῖ σέ ἀρρωστημένες  ἐνέργειες καὶ ἀνυπόστατες συμπεριφορές, καθώς μέτρο τῶν πάντων εἶναι πιά ἡ παραγωγή καί ἡ οἰκονομική εὐρωστία. Γι᾿ αὐτό καί σέ «ἀξιοποιημένα» τουριστικά κέντρα παρατηρεῖται τό φαινόμενο τοῦ νεοπλουτισμοῦ, καθώς ἡ ἐναλλαγή τῶν χθεσινῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, πού καλλιεργοῦσαν τή γῆ καί ζοῦσαν μιάν ἁρμονική κοινωνική συμβίωση, σήμερα μεταβάλεται σέ ἀγώνα ἄκρατου ἀνταγωνισμοῦ. Κι αὐτό γιατί οἱ οἰκονομικές συγκυρίες ἦλθαν κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά λησμονήσουν πολλοί ἀπ᾿ αὐτούς, καί καταγωγή καί ρίζες, ἀλλά τρόπους βιοτῆς. Μέ ἀποτέλεσμα νά ξιπαστοῦν ἀρκετοί σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νά περιθωριοποιήσουν  τήν παράδοσή τους, τόν κόσμο δηλαδή πού τούς ἀνάστησε.

ΑΟΡΑΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ!

ΑΟΡΑΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ!

Φυσική ἐπιστήμη μελετᾶ φαινόμενα στά ὁποῖα μετέχουν οἱ διαστάσεις: χῶρος, χρόνος, μάζα καί ἠλεκτρισμός. Ἡ ἀρχή τῶν διαστάσεων αὐτῶν, τό τέλος τους καί ἡ οὐσία αὐτῶν εἶναι ἄγνωστα μυστήρια. Ὡστόσο ὁ ἄνθρωπος ὁρίζει πρότυπες μονάδες, κατασκευάζει μέτρα καί τίς μετρᾶ.

Διεθνές Κέντρο Προτύπων Μέτρων, Σταθμῶν, Μετρολογίας καί Ὁρολογίας τῆς ἐπιστήμης (BIPM: Bureau Internationaldes Poidset Mesures) ἱδρύθηκε ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνος στό Παρίσι. Τό ἔμβλημά του εἶναι τό εἰκονιζόμενο. Τό Ἑλληνικό ἀπόφθεγμα πού ὑπάρχει στό ἔμβλημα, ΜΕΤΡῼ ΧΡῼ, ἀποδίδεται στόν Μυτιληναῖο Πιττακό (650-570 π.Χ.), τόν κατά τήν παράδοση πρῶτο ἐπινοητή μέτρων. Ἡ πρώτη κατασκευή γεωγραφικοῦ χάρτου ἀποδίδεται στόν κατά τριάντα ἔτη νεώτερο τοῦ Πιττακοῦ, τόν μιλήσιο Ἀναξίμανδρο.