ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τά κριτήρια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως

κατά τόν Ἅγιο Βικέντιο Λειρίνου

Στίς 24 Μαΐου ἑορτάζεται ἡ µνήµη τοῦ ἁγίου θεολόγου Βικεντίου τοῦ Λειρίνου, ἑνός µεγάλου ἁγίου της Ὀρθοδοξίας πού ἔζησε τόν 5ο αἰώνα καί δίδαξε στήν (τότε ἀκόµη) Ὀρθόδοξη Δύση. Σύµφωνα µέ τόν βίο του, προτοῦ γίνει µοναχός κατεῖχε σηµαντικές κοσµικές θέσεις, κατόρθωσε ὅµως νά ἀπεµπλακεῖ ἀπό τούς περισπασµούς αὐτούς καί ἐγκαταβίωσε στή Μονή πού εἶχε ἱδρύσει ὁ Ἅγιος Honoratus (16 Ἰανουαρίου) στίς Λερίνες Νήσους ἀπέναντι ἀπό τίς Κάννες, στή Νότια Γαλλία καί ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νά ἀναδειχθεῖ σέ ἕνα ἀπό τά πιό σηµαντικά, ἄν καί λησµονηµένα, κέντρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐνδεικτικά, ἀναφέρουµε ὅτι ὁ µαθητής τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου καί γνωστός ἀπό τή Φιλοκαλία Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωµαῖος (29 Φεβρουαρίου) εἶχε τήν καλύτερη γνώµη καί στενούς δεσµούς µέ τή µοναστική κοινότητα τοῦ Λειρίνου καί µάλιστα εἶχε συνθέσει τό ἔργο του «Συνοµιλίες» γιά τούς ἐκεῖ µοναχούς. Ἀνάµεσα δέ στούς ἁγίους πού ἔζησαν στή Μονή αὐτή ἀναφέρουµε τόν Ἅγιο Honoratus, πού, µέ τήν ἁπλῆ προσευχή του, ἔδιωξε τά φίδια ἀπό τό νησί τοῦ Λειρίνου, τόν Ἅγιο Lupus, ἐπίσκοπο τῆς πόλης Troyes (29 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος ἀντιµετώπισε κατά πρόσωπο τόν φοβερό ἀρχηγό τῶν Οὕννων Ἀττίλα καί χαρακτηρίσθηκε ὡς «Πατήρ Πατέρων καί Ἐπίσκοπος Ἐπισκόπων», τόν ταπεινό ἐπίσκοπο Ἅγιο Maximus τῆς Riez (27 Νοεµβρίου), τόν ὑπερασπιστή τῶν φτωχῶν καί ἐλευθερωτή τῶν αἰχµαλώτων Ἅγιο Hilary τῆς Arles (5 Μαΐου),  τόν καταφρονητή τοῦ κοσµικοῦ πνεύµατος Ἅγιο Eucherius τῆς Lyons (16 Νοεµβρίου) καί τόν θαυµατουργό Ἅγιο James τῆς Tarantaise (16 Ἰανουαρίου).

Ὁ ἅγιος Βικέντιος διακρίθηκε ἰδιαίτερα γιά τή γνώση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, γιά τήν εὐγλωττία του καί γιά τήν ἁγιότητά του. Καθώς δέ ἔζησε σέ µιά πολύ ταραγµένη περίοδο, κατά τήν ὁποία πολλές αἱρέσεις εἶχαν προξενήσει σάλο στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, προσπάθησε ἰδιαιτέρως νά ἀνεύρει καί νά διατυπώσει τά ἀσφαλῆ καί σαφῆ κριτήρια πού θά ἐπέτρεπαν στόν κάθε πιστό νά διακρίνει τήν ἀλήθεια καί νά ἀπορρίψει τήν πλάνη. Ἔτσι, λίγο µετά τήν Οἰκουµενική Σύνοδο τῆς Ἐφέσου τοῦ 431, πού καταδίκασε τόν Νεστοριανισµό, ἀποφάσισε, προαισθανόµενος τήν κοίµησή του, νά καταγράψει µέ συντοµία καί ἐν εἴδει ὑποµνήµατος σύντοµους κανόνες γιά τή διάκριση τῆς ἀληθοῦς Πίστεως ἀπό τήν αἵρεση. Τό ὑπόµνηµα αὐτό τιτλοφορήθηκε «Commonitorium» καί ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό σηµαντικά καί αὐθεντικά κείµενα τῆς Ὀρθοδοξίας πού παρουσιάζει διαρκῆ ἐπικαιρότητα.

Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ

ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τούτη τήν περίοδο τῆς «ὑγειονοµικῆς κρίσης» πού διανύουµε, πολύς λόγος γίνεται γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας. Ἡ προστασία τῆς ὑγείας πράγµατι εἶναι θεµελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωµα, τό ὁποῖο κατοχυρώνεται, τόσο ἀπό τό ἐθνικό δίκαιο, ὅσο καί ἀπό µία σειρά διεθνῶν κειµένων. Ἔτσι, γιά παράδειγµα, ἡ Οἰκουµενική Διακήρυξη Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου, στό ἄρθρο 25 ὁρίζει ὅτι: «καθένας ἔχει δικαίωµα σέ ἕνα βιοτικό ἐπίπεδο ἱκανό νά ἐξασφαλίσει στόν ἴδιο καί στήν οἰκογένειά του ὑγεία καί εὐηµερία… ἰατρική περίθαλψη... δικαίωµα σέ ἀσφάλιση γιά τήν ἀσθένεια, ὅπως καί γιά ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις πού στερεῖται τά µέσα της συντήρησής του ἐξ αἰτίας περιστάσεων ἀνεξαρτήτων τῆς θέλησής του». Τό δέ Διεθνές Σύµφωνο γιά τά οἰκονοµικά, κοινωνικά καί µορφωτικά δικαιώµατα ὁρίζει στό ἄρθρο 12, ὅτι «1. Τά Συµβαλλόµενα Κράτη ἀναγνωρίζουν τό δικαίωµα κάθε προσώπου νά ἀπολαµβάνει τήν καλύτερη δυνατή σωµατική καί ψυχική ὑγεία».

Τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου (στό ἑξῆς ΕΔΔΑ) σέ πρόσφατη ἀπόφασή του δέχθηκε ὅτι «Ἡ πολιτική ἐµβολιασµοῦ θέτει τούς νόµιµους στόχους τῆς προστασίας τῆς ὑγείας καθώς καί τῶν δικαιωµάτων τοῦ ἄλλου, προστατεύοντας τόσο ἐκείνους πού ἐµβολιάζονται, ὅσο καί ἐκείνους πού δέν µποροῦν νά ἐµβολιασθοῦν γιά ἰατρικούς λόγους. Αὐτοί οἱ τελευταῖοι δέχονται τίς ὠφέλειες τῆς συλλογικῆς ἀνοσίας γιά νά προστατευθοῦν ἀπό τίς προκείµενες σοβαρές λοιµώδεις νόσους». Τόνισε µάλιστα ὅτι «ὁ ὑποχρεωτικός ἐµβολιασµός εἶναι «ἀναγκαῖος σέ µία δηµοκρατική κοινωνία»¹.

Ἡ “στρατολόγηση” τῶν πολιτῶν στόν “πόλεµο”

κατά τοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ”

Εἶναι γνωστό ὅτι, ὅπως στόν πόλεµο κατά τῆς τροµοκρατίας, ἔτσι καί στόν πόλεµο κατά τῆς πανδηµίας, ὅλοι σχεδόν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς κρατικῆς ἐξουσίας ἀλλά καί τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήµης (δηλ. τό ἄθροισµα τῶν διαχειριστῶν τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης) χρησιµοποίησαν ἀπό τήν πρώτη στιγµή τήν ἴδια “µιλιταριστική ὁρολογία”:

Τό 2001, ὅταν ὅλος ὁ κόσµος πληροφορήθηκε ἀπό τά ΜΜΕ τήν πρόσκρουση τῶν κατειληµµένων ἀπό τροµοκράτες ἀεροσκαφῶν (ὡστόσο, αὐτό πού εἴδαµε δέν ἦταν ἡ πρόσκρουση, ἀλλά ἡ βελούδινη διείσδυσή τους στό ἐσωτερικό τῶν οὐρανοξυστῶν), “ἀόρατος ἐχθρός” ἐναντίον τοῦ ὁποίου κηρύχθηκε ὁ πόλεµος ἦταν ἡ Αλ Κάϊντα.