Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ
ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τούτη τήν περίοδο τῆς «ὑγειονοµικῆς κρίσης» πού διανύουµε, πολύς λόγος γίνεται γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας. Ἡ προστασία τῆς ὑγείας πράγµατι εἶναι θεµελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωµα, τό ὁποῖο κατοχυρώνεται, τόσο ἀπό τό ἐθνικό δίκαιο, ὅσο καί ἀπό µία σειρά διεθνῶν κειµένων. Ἔτσι, γιά παράδειγµα, ἡ Οἰκουµενική Διακήρυξη Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου, στό ἄρθρο 25 ὁρίζει ὅτι: «καθένας ἔχει δικαίωµα σέ ἕνα βιοτικό ἐπίπεδο ἱκανό νά ἐξασφαλίσει στόν ἴδιο καί στήν οἰκογένειά του ὑγεία καί εὐηµερία… ἰατρική περίθαλψη... δικαίωµα σέ ἀσφάλιση γιά τήν ἀσθένεια, ὅπως καί γιά ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις πού στερεῖται τά µέσα της συντήρησής του ἐξ αἰτίας περιστάσεων ἀνεξαρτήτων τῆς θέλησής του». Τό δέ Διεθνές Σύµφωνο γιά τά οἰκονοµικά, κοινωνικά καί µορφωτικά δικαιώµατα ὁρίζει στό ἄρθρο 12, ὅτι «1. Τά Συµβαλλόµενα Κράτη ἀναγνωρίζουν τό δικαίωµα κάθε προσώπου νά ἀπολαµβάνει τήν καλύτερη δυνατή σωµατική καί ψυχική ὑγεία».
Τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου (στό ἑξῆς ΕΔΔΑ) σέ πρόσφατη ἀπόφασή του δέχθηκε ὅτι «Ἡ πολιτική ἐµβολιασµοῦ θέτει τούς νόµιµους στόχους τῆς προστασίας τῆς ὑγείας καθώς καί τῶν δικαιωµάτων τοῦ ἄλλου, προστατεύοντας τόσο ἐκείνους πού ἐµβολιάζονται, ὅσο καί ἐκείνους πού δέν µποροῦν νά ἐµβολιασθοῦν γιά ἰατρικούς λόγους. Αὐτοί οἱ τελευταῖοι δέχονται τίς ὠφέλειες τῆς συλλογικῆς ἀνοσίας γιά νά προστατευθοῦν ἀπό τίς προκείµενες σοβαρές λοιµώδεις νόσους». Τόνισε µάλιστα ὅτι «ὁ ὑποχρεωτικός ἐµβολιασµός εἶναι «ἀναγκαῖος σέ µία δηµοκρατική κοινωνία»1.
