ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

19 Ἰουλίου:  Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων

τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

Εἶναι παρατηρημένο, ὅτι στήν σλαβόφωνη Ὀρθοδοξία – σπανίως καί στήν ἑλληνόφωνη – οἱ ἀνακομιδές καί μετακομιδές ἱερῶν λειψάνων Ἁγίων, τιμῶνται ἀπό τόν λαό λαμπρότερα ἀπό ὅ,τι οἱ καθαυτό μνῆμες τῶν Ἁγίων αὐτῶν.

Ἔτσι καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Ρώσου, τοῦ ἐν Σάρωφ ἀσκήσαντος καί τελειωθέντος. Ἐνῶ ἡ μνήμη του ἐπιτελεῖται στίς 2 Ἰανουαρίου, ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεώς του (τό 1833), ἡ ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων του, στίς 19 Ἰουλίου - ἦταν τό ἔτος 1903 – τιμᾶται καί πανηγυρίζεται περισσότερο ἀπό τόν ρωσικό λαό, ἀνέκαθεν. Ἡ τότε ἀνακομιδή, τό 1903, ἔλαβε χώραν φυσικά στήν Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Σαρώφ, ὅπου ὁ Ὅσιος ἐκοιμήθη καί ἐτάφη. Καί τά ἱερά Λείψανά του ἐναπετέθησαν σέ λάρνακα, ἐντός τοῦ Καθολικοῦ - δηλαδή Κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς – τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Σήμερα εὑρίσκονται στήν Γυναικεία Μονή Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ντιβιέγιεβο, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος ἵδρυσε, ἔτι ζῶν, καί τήν ὁποία καθοδηγοῦσε ὡς πνευματικός πατήρ.

Τό ἑνιαῖο τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ:

Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα

Ἡ κάθε ἰδεολογία δημιουργεῖ μιά δικιά της ἰδανική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν μιά χριστιανική παράδοση μετατρέπεται σέ ἰδεολογία, ὅταν ξεφεύγει ἀπό τήν πραγματική βίωση τοῦ ἤθους τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἐντοπίζουμε σέ ὅλους τούς Ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων, τότε δημιουργεῖ ἕναν πλασματικό Χριστό. Ἰδίως δέ ὅταν ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνει τή θέση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνέβη στήν παπική καί στή συνέχεια σέ ὅλη τήν δυτική χριστιανική παράδοση, τότε οἱ ἐπιπτώσεις εἶναι τεράστιες γιά τήν κοινωνική συμβίωση τῶν ἀνθρώπων. Καθιερώνεται μιά καθαρά ἀνθρωποκεντρική θεώρηση τῆς ζωῆς, παραμερίζεται ὅλο καί περισσότερο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ἔχει ἀποκαλύψει κατ’ ἐξοχήν μέσῳ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, καί ἐπικρατοῦν οἱ φαντασιώσεις τῶν ἀνθρώπων γιά τόν ἰδανικό ἄνθρωπο καί τήν ἰδανική κοινωνία. Ἐπιπτώσεις αὐτῶν τῶν φαντασιώσεων εἶναι λ.χ. οἱ σταυροφορίες τοῦ Πάπα καί τῶν Δυτικῶν ἐντολοδόχων του, πού ἀπέβλεπαν στήν κατάκτηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, οἱ θρησκευτικοί πόλεμοι στήν Δύση μεταξύ ἀρχόντων προσκείμενων στόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, ἡ Ἱερά Ἐξέταση πού ἀπέβλεπε στή συμμόρφωση τοῦ ἐπαναστατῶν καί αἱρετικῶν, ἡ ἐκτέλεση δεκάδων χιλιάδων στή λαιμητόμο, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ τό ἀνθρωποείδωλο τῆς Πρώτης Γαλλικῆς Δημοκρατίας, τά ἑκατομμύρια θύματα τῶν ἰδιαιτέρως ἀπάνθρωπων ἰδεολογιῶν τοῦ 20ου αἰῶνα, τοῦ Κομμουνισμοῦ καί τοῦ Ναζισμοῦ.

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠΕΙΡΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ...

Δέν θέλω νά πῶ πολλά. Γιά τήν ἀκρίβεια, θά ἤθελα νά μήν ἔγραφα ἀπολύτως τίποτα! Ἁπλᾶ κοιτᾶξτε τό βλέμμα αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, ἀπό τό Κογκό τῆς πολυβασανισμένης ―ἀπό τήν “πολιτισμένη” Δύση― Ἀφρικῆς. Ἡ λάβα τοῦ ἡφαιστείου κατέστρεψε ὅ,τι δέν εἶχε καταστρέψει ἡ μανία τοῦ «λευκοῦ ὑπερανθρώπου»!...

Ἡ “πανδημία” ἀπέδειξε πόσο ἐγωκεντρική εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα, καί ἡ παιδική ἀθωότητα μοιάζει νά μή τό ἀντέχει...

Μόνο ἕνα συγνώμη μοῦ βγαίνει, καί ἄς ξέρω πώς εἶναι ἐντελῶς ἄχρηστο...

Voloudakis.blogspot.gr                                            Μανώλης Β. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 226-227

Ἰούνιος-Ἰούλιος 2021