ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΛΟΓΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Εἶναι πολλά τά χρόνια πού µᾶς χωρίζουν ἀπό ἐκείνη τή ζεστή µέρα, τήν 26η µέρα τοῦ µηνός Ἰουνίου τοῦ 363. Ἐκείνη τήν ἡµέρα, ὁ Ρωµαϊκός στρατός ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῶν Περσῶν, πού τούς ἀκολουθοῦσαν, τυλίγοντάς τους σέ ἕνα κύκλο πού ὁλοένα καί ἔσφιγγε, παίζοντας µαζί τους κλεφτοπόλεµο, στίς µακρινές, καυτές πεδιάδες τῆς Ἀνατολῆς.

Ὁ αὐτοκράτορας τῶν Ρωµαίων, ἀγνοῶντας τόν ἄµεσο κίνδυνο τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τά Γοτθικά φῦλα, τά ὁποῖα ἀπειλοῦσαν νά καταλύσουν τό δυτικό της τµῆµα καί τήν ἴδια τή Ρώµη, στράφηκε νά πολεµήσει τούς Πέρσες, πού, ὄχι µόνο δέν τόν ἐνοχλοῦσαν, ἀλλά τοῦ εἶχαν ζητήσει καί συνθήκη φιλίας, τήν ὁποία ἀπέρριψε µέ ἀλαζονεία! Γιατί; Γιατί εἶχε τήν πεποίθηση ὅτι µέσα του ζοῦσε τό πνεῦµα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου!

Ἔτσι, ἀφοῦ κατάφερε µέ µεγάλη δυσκολία νά φέρει τόν στρατό του καί νά κατεβάσει τά 1000 πλοῖα τοῦ στόλου του µπροστά στήν µεγάλη πόλη Κτησιφῶντα, ἀποφάσισε ξαφνικά νά µήν τήν πολιορκήσει, ἀλλά νά βάλει φωτιά στά ἴδια του τά πλοῖα καί νά πάρει τό δρόµο τῆς ὑποχώρησης, καίγοντας τά πάντα στό πέρασµά του καί καταδικάζοντας τούς στρατιῶτες του σέ µιά µαρτυρική πορεία, πεινασµένους, διψασµένους, ἐξαντληµένους καί ἀποδεκατισµένους ἀπό τίς συνεχεῖς συρράξεις µέ τόν Περσικό στρατό!

Ψυχοσάββατον Πεντηκοσταρίου

«Θάνατε, ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον ἐν ἀνθρώποις»!

                                                                                                (Ἐκκλησιαστής)

Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (1807-1867), Ἐπίσκοπος Καυκάσου καί Μαύρης Θαλάσσης, πού ἡ ζωή του ἦταν σχετικά σύντομη (ἐκοιμήθη 60 ἐτῶν), ὑπῆρξεν ἐν τούτοις πολυγραφότατος. Ἡ προσωπικότητα καί διδασκαλία του σφράγισε τόν 19ον αἰῶνα στήν Ρωσία καί γέμισε τούς πνευματικούς σιτοβολῶνες αὐτῆς, οὕτως ὥστε οἱ Ρῶσοι νά ἀντέξουν πνευματικά κατά τήν ἑβδομηκονταετῆ περίοδο τῶν «ἰσχνῶν ἀγελάδων», πού δέν ἄφησε τίποτε ὄρθιο στήν Ἐκκλησία αὐτή, μέ τούς ἀπινεῖς διωγμούς κατ’ αὐτῆς.  Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 30 Ἀπριλίου, ἡμέρα τῆς μακαρίας ἐν Κυρίῳ κοιμήσεώς του.

Στή συνέχεια παρατίθεται ἕνα κείμενό του, σχετικά μέ τόν θάνατο, τό κοινόφλητο χρέος ὅλων μας. Ἡ ἀντιγραφή εἶναι ἀπό ἔκδοση ἐπιμελημένη τῆς Σεβασμίας Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου - Ὠρωποῦ Ἀττικῆς. Στό κείμενο, ὁ Ἅγιος μᾶς περιγράφει τά συναισθήματά του, ἀπό ἐπίσκεψή του στό κοιμητήριο τῆς γενέτειράς του, ὅπου καί οἱ τάφοι τῶν συγγενῶν του. Τό  κείμενο δέν χρήζει σχολιασμοῦ. Ἀπό μόνο του ἀποτελεῖ τήν καλύτερη διδασκαλία γιά ὅλους μας, πού ἀξιωνόμαστε καί φέτος νά ἑορτάσουμε τήν μνήμη πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων Χριστιανῶν. Ὁ μόνος ἴσως σχολιασμός, πού θά ἄξιζε νά σημειωθεῖ, πρίν τήν παράθεση τοῦ κειμένου, εἶναι ὁ ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου χαρακτηρισμός (σέ ἄλλο κείμενο, πού θά δημοσιεύσουμε προσεχῶς) τῆς παρούσης προσκαίρου ζωῆς ὡς «ξενοδοχείου». Τό ὁποιοδήποτε «ξενοδοχεῖο», ἀκόμα καί τῶν περισσοτέρων «ἀστέρων», δέν παύει νά εἶναι κάτι ξένο πρός τό σπίτι μας. Τό χρησιμοποιοῦμε ἀναγκαστικά καί ὑποχρεωτικά, ὅταν οἱ διάφορες συγκυρίες καί περιστάσεις τῆς ζωῆς μας, μᾶς ὁδηγοῦν γιά πρόσκαιρο χρονικό διάστημα ἐκτός οἰκίας. Ἀλλοίμονο, ἄν αὐτό τό πρόσκαιρο γιά μᾶς ξενοδοχεῖο, τραβήξει ὅλο τό ἐνδιαφέρον καί τήν ἀγάπη μας, σάν νά ἐπρόκειτο νά ἀντικαταστήσει ἤ ὑποκαταστήσει τό πραγματικό «σπίτι μας», τό αἰώνιο. Οὐ γάρ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν.

Τά κριτήρια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως

κατά τόν Ἅγιο Βικέντιο Λειρίνου

Στίς 24 Μαΐου ἑορτάζεται ἡ µνήµη τοῦ ἁγίου θεολόγου Βικεντίου τοῦ Λειρίνου, ἑνός µεγάλου ἁγίου της Ὀρθοδοξίας πού ἔζησε τόν 5ο αἰώνα καί δίδαξε στήν (τότε ἀκόµη) Ὀρθόδοξη Δύση. Σύµφωνα µέ τόν βίο του, προτοῦ γίνει µοναχός κατεῖχε σηµαντικές κοσµικές θέσεις, κατόρθωσε ὅµως νά ἀπεµπλακεῖ ἀπό τούς περισπασµούς αὐτούς καί ἐγκαταβίωσε στή Μονή πού εἶχε ἱδρύσει ὁ Ἅγιος Honoratus (16 Ἰανουαρίου) στίς Λερίνες Νήσους ἀπέναντι ἀπό τίς Κάννες, στή Νότια Γαλλία καί ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νά ἀναδειχθεῖ σέ ἕνα ἀπό τά πιό σηµαντικά, ἄν καί λησµονηµένα, κέντρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐνδεικτικά, ἀναφέρουµε ὅτι ὁ µαθητής τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου καί γνωστός ἀπό τή Φιλοκαλία Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωµαῖος (29 Φεβρουαρίου) εἶχε τήν καλύτερη γνώµη καί στενούς δεσµούς µέ τή µοναστική κοινότητα τοῦ Λειρίνου καί µάλιστα εἶχε συνθέσει τό ἔργο του «Συνοµιλίες» γιά τούς ἐκεῖ µοναχούς. Ἀνάµεσα δέ στούς ἁγίους πού ἔζησαν στή Μονή αὐτή ἀναφέρουµε τόν Ἅγιο Honoratus, πού, µέ τήν ἁπλῆ προσευχή του, ἔδιωξε τά φίδια ἀπό τό νησί τοῦ Λειρίνου, τόν Ἅγιο Lupus, ἐπίσκοπο τῆς πόλης Troyes (29 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος ἀντιµετώπισε κατά πρόσωπο τόν φοβερό ἀρχηγό τῶν Οὕννων Ἀττίλα καί χαρακτηρίσθηκε ὡς «Πατήρ Πατέρων καί Ἐπίσκοπος Ἐπισκόπων», τόν ταπεινό ἐπίσκοπο Ἅγιο Maximus τῆς Riez (27 Νοεµβρίου), τόν ὑπερασπιστή τῶν φτωχῶν καί ἐλευθερωτή τῶν αἰχµαλώτων Ἅγιο Hilary τῆς Arles (5 Μαΐου),  τόν καταφρονητή τοῦ κοσµικοῦ πνεύµατος Ἅγιο Eucherius τῆς Lyons (16 Νοεµβρίου) καί τόν θαυµατουργό Ἅγιο James τῆς Tarantaise (16 Ἰανουαρίου).

Ὁ ἅγιος Βικέντιος διακρίθηκε ἰδιαίτερα γιά τή γνώση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, γιά τήν εὐγλωττία του καί γιά τήν ἁγιότητά του. Καθώς δέ ἔζησε σέ µιά πολύ ταραγµένη περίοδο, κατά τήν ὁποία πολλές αἱρέσεις εἶχαν προξενήσει σάλο στήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, προσπάθησε ἰδιαιτέρως νά ἀνεύρει καί νά διατυπώσει τά ἀσφαλῆ καί σαφῆ κριτήρια πού θά ἐπέτρεπαν στόν κάθε πιστό νά διακρίνει τήν ἀλήθεια καί νά ἀπορρίψει τήν πλάνη. Ἔτσι, λίγο µετά τήν Οἰκουµενική Σύνοδο τῆς Ἐφέσου τοῦ 431, πού καταδίκασε τόν Νεστοριανισµό, ἀποφάσισε, προαισθανόµενος τήν κοίµησή του, νά καταγράψει µέ συντοµία καί ἐν εἴδει ὑποµνήµατος σύντοµους κανόνες γιά τή διάκριση τῆς ἀληθοῦς Πίστεως ἀπό τήν αἵρεση. Τό ὑπόµνηµα αὐτό τιτλοφορήθηκε «Commonitorium» καί ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό σηµαντικά καί αὐθεντικά κείµενα τῆς Ὀρθοδοξίας πού παρουσιάζει διαρκῆ ἐπικαιρότητα.