ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«ΜΑΡΑΘΩΝ – ΣΑΛΑΜΙΣ»

2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

«ΜΑΡΑΘΩΝ – ΣΑΛΑΜΙΣ»

Ὄπερα τοῦ Ζακυνθινοῦ μουσικοσυνθέτη Παύλου Καρρέρ

(1829 – 1896)

 

Τραγουδιστές καί μουσικοί μέ τά ὄργανά τους ἔχουν συγκεντρωθεῖ στό θέατρο τοῦ Διονύσου κάτω ἀπό τήν Ἀκρόπολη. Οἱ Ἀθηναῖοι ἑορτάζουν τήν δέκατη ἐπέτειο τῆς νίκης τοῦ Μαραθῶνα. Ἡ χορωδία ὑμνεῖ τόν στρατηγό Μιλτιάδη. Χορεύτριες ἀνεβαίνουν στή σκηνή τοῦ θεάτρου καί στεφανώνουν τόν ἀνδριάντα του. Ἠθοποιοί ἀπαγγέλλουν ὠδές. Μπαίνει ἡ Φεδίμη, κρατᾶ ἀπό τό χέρι τόν μικρό γιό της καί κοιτάζει ἐρευνητικά τριγύρω. Εἶναι Περσίδα, λυπᾶται γιά τήν γιορτή, πού γίνεται καί θρηνεῖ γιά τήν μοῖρα της πού τήν καταδίκασε νά ζεῖ ἀνάμεσα στούς ἐχθρούς τῶν Περσῶν. Ἐκφράζει τήν πίκρα της γιά τόν ἐραστή της πού τήν ἐγκατέλειψε. Ὁμολογεῖ ὅτι ἀκόμη τόν ἀγαπᾶ. Σάλπιγγες ἀναγγέλλουν τήν ἄφιξη τοῦ στρατηγοῦ Θεμιστοκλῆ. Θεωρεῖται ὁ ἱκανός ἡγέτης, πού θά σώσει τήν Ἑλλάδα ἀπό τούς Πέρσες. Μέ τόν βασιλιᾶ τους Ξέρξη ἔχουν ὑποτάξει πολλές περιοχές της.

Ἔρχεται ὁ Θεμιστοκλῆς πάνω σέ ἅρμα πού σέρνουν δοῦλοι. Μιλᾶ γιά τούς Ἕλληνες τῆς Θεσσαλίας πού ἀντιστάθηκαν στόν Ξέρξη καί καλεῖ τόν λαό τῆς Ἀθήνας νά δώσει τόν ὑπέρ πάντων ἀγῶνα. Στήν ἄριά του παρεμβαίνει ἡ χορωδία, πού ἀποτελεῖται ἀπό ἄρχοντες, ἱερεῖς, κήρυκες, στρατιῶτες καί λαό.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ (Γ΄Μέρος)

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΕΝΟΣ  ΑΡΧΑΙΟΥ

ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥ  ΒΟΤΑΝΟΥ

(Γ΄Μέρος)

 

 

Στὴ Σιλεσία τὸ σπαθόχορτο χρησιμοποιεῖτο ἐπίσης καὶ ὡς ἐρωτικὸ μαντεῖο. Ἡ ροὴ τοῦ κόκκινου χυμοῦ, ποὺ ἐμφανίζεται ὅταν σπάει ὁ μίσχος τοῦ σπαθόχορτου κάποιες φορὲς σταματᾶ καὶ ὁ χυμὸς ἀποκτᾶ γκρὶ χρῶμα. Αὐτὸ ἑρμηνευόταν εἴτε ὡς εὐνοϊκὸ εἴτε ὡς δυσοίωνο μήνυμα καὶ ἑρμηνευόταν ὡς ἑξῆς: «Εἶσαι καλὸς δῶσε μου αἷμα, εἶσαι κακὸς δῶσε μου λάσπη».

Γιὰ τὴν προφύλαξη ἀπὸ τὶς πυρκαγιὲς ὑπῆρξε τὸ ἑξῆς ἔθιμο, μετὰ τὸ χορὸ γύρω ἀπὸ τὴ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἀπὸ τὰ στέφανα μὲ τὸ σπαθόχορτο, ἀκολουθοῦσε ἡ ἀπόσβεση τῆς ἑστίας τῆς φωτιᾶς, τὸ πέταγμα τῶν στεφανιῶν ἀπὸ τὶς στέγες τῶν σπιτιῶν. Ἐπίσης καὶ στὶς δίκες τῶν μαγισσῶν ἔπαιζε μεγάλο ρόλο τὸ σπαθόχορτο. Ἕνα ρόφημα παρασκευασμένο ἀπὸ τὸ σπαθόχορτο κατέστρεφε τὰ καμώματα τοῦ διαβόλου καὶ ἐξανάγκαζε τοὺς βασανιζόμενους νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια. Στὸ Τιρόλο τῆς Αὐστρίας τὸ ἔβαζαν στὰ ὑποδήματα ὥστε νὰ μὴν κουράζεται κανεὶς στὸ περπάτημα. Στὴ Βαυαρία ἔβαζαν τὸ σπαθόχορτο μὲ τὸ δενδρέλαιο καὶ τὸ χρησιμοποιοῦσαν σὲ διαστρέμματα καὶ ἐξαρθρήματα.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Ἀνταπόκριση ἀπό τόν πλανήτη Χή

 

Τά ὅσα ἐκτυλίσσονται πιό κάτω, ἀποτελοῦν μιά ἱστορία φανταστική.

Τυχοῦσες ὁμοιότητες μέ ὁποιαδήποτε γεγονότα τοῦ πλανήτη Γῆ, συντυχίες μᾶλλον εἶναι, σέ ἕνα σύμπαν ἀσύμπτωτων καί συμπτωματικῶν τυχαιοτήτων, ὅπως μᾶς λένε οἱ «εἰδικοί». Ἔτσι, ὦ τοῦ τυχαίου, ἐνῶ γιά οὖφο τελευταία πάλι μᾶς μιλᾶνε, μέ οὖφο μιλήσαμε καί ἐμεῖς!

Μιά φορά καί ἕναν καιρό, στόν πλανήτη Χή, ζοῦσε λέει ἀνάμεσα σέ ἄλλα ὄντα καί ἕνα ὅν νοήμων, κάτι σάν τούς ἀνθρώπους τοῦ πλανήτη Γῆ. Αὐτό τό ὅν, παράδερνε ἀνάμεσα στόν πολιτισμό καί τήν βαρβαρότητα, ἀνάμεσα στόν λόγο καί τήν μάχαιρα, ἀνάμεσά σέ στιγμές ἀλήθειας καί αἰῶνες ψεύδους.

«Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς»

«Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς

τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς»

 

Λένε ὅτι, μέ τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στή Γῆ ἐκπληρώθηκαν ὅλες οἱ προφητεῖες γιά Ἐκεῖνον καί γιά τή ζωή Του μέχρι τήν Ἀνάστασή Του, καί φαίνεται ὅτι πράγματι ἔτσι εἶναι.

Παρ’ ὅτι δέν εἶμαι ὁ πλέον ἁρμόδιος, θεωρῶ ὅτι, ὑπάρχουν καί ἄλλες πολλές προφητεῖες πού ἀκόμη χρειάζεται νά πληρωθοῦν μέχρι νά ἔλθει Ἐκεῖνος, τό δεύτερον, ἐν δόξει αὐτή τή φορά, καί ὄχι μόνο ἀπό ἐκεῖνες πού προλέχθησαν μετά τήν ἐπιστροφή Του στούς οὐρανούς, ὅπως φυσικά ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ἀλλά καί ἄλλες ἀπό ἐκεῖνες πού εἶχαν εἰπωθεῖ πρίν ἔλθει Αὐτός στόν Κόσμο.

Γιά παράδειγμα, ὑπάρχουν τά λόγια τοῦ Δικαίου Συμεών «πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ», ὅτι «ἰδού αὐτός κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. β’ 34), μιά προφητεία «διαρκείας» πού ἐπιβεβαιώνεται συνεχῶς ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα.

Πετύχαμε …τελικά;

Πετύχαμε …τελικά;

 

Κάθε χρόνο τέτοιο περίπου καιρό, πλησιάζοντας ἡ λήξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους καί στήν ἀπαρχή τῶν Πανελληνίων ἐξετάσεων γίνεται πάντα ἀπό μεριᾶς μου καί φαντάζομαι σέ κάθε ἕναν ἐκπαιδευτικό σάν καί ἐμένα, ἡ λεγόμενη  ἀπογραφή-καταγραφή «τῶν σύν καί τῶν πλήν» καί αὐτῆς τῆς χρονιᾶς πού πέρασε.

Τό κατά πόσο εἴμασταν δηλαδή γιά τούς μαθητές μας καί αὐτή τήν χρονιά ἀποδοτικοί, ἐπεξηγηματικοί, ὠφέλιμοι, νά τούς διδάξαμε μέ σωστή μέθοδο καί διδακτική τίς στρυφνές ἔννοιες τοῦ ὅποιου ἀντικειμένου διδάσκει ὁ καθένας μας, νά ἀφομοίωσαν ὅπως πρέπει τήν ὕλη, πού σημειωτέον ὅτι χρονικά γιά ἕξι τοὐλάχιστον μῆνες προσπαθήσαμε μέσῳ ἠλεκτρονικῆς πλατφόρμας καί ὄχι διά ζώσης νά τούς περάσουμε ὡς σκεπτικό καί μεθοδολογία.