ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς»

«Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς

τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς»

 

Λένε ὅτι, μέ τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στή Γῆ ἐκπληρώθηκαν ὅλες οἱ προφητεῖες γιά Ἐκεῖνον καί γιά τή ζωή Του μέχρι τήν Ἀνάστασή Του, καί φαίνεται ὅτι πράγματι ἔτσι εἶναι.

Παρ’ ὅτι δέν εἶμαι ὁ πλέον ἁρμόδιος, θεωρῶ ὅτι, ὑπάρχουν καί ἄλλες πολλές προφητεῖες πού ἀκόμη χρειάζεται νά πληρωθοῦν μέχρι νά ἔλθει Ἐκεῖνος, τό δεύτερον, ἐν δόξει αὐτή τή φορά, καί ὄχι μόνο ἀπό ἐκεῖνες πού προλέχθησαν μετά τήν ἐπιστροφή Του στούς οὐρανούς, ὅπως φυσικά ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ἀλλά καί ἄλλες ἀπό ἐκεῖνες πού εἶχαν εἰπωθεῖ πρίν ἔλθει Αὐτός στόν Κόσμο.

Γιά παράδειγμα, ὑπάρχουν τά λόγια τοῦ Δικαίου Συμεών «πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ», ὅτι «ἰδού αὐτός κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. β’ 34), μιά προφητεία «διαρκείας» πού ἐπιβεβαιώνεται συνεχῶς ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα.

Πετύχαμε …τελικά;

Πετύχαμε …τελικά;

 

Κάθε χρόνο τέτοιο περίπου καιρό, πλησιάζοντας ἡ λήξη τοῦ σχολικοῦ ἔτους καί στήν ἀπαρχή τῶν Πανελληνίων ἐξετάσεων γίνεται πάντα ἀπό μεριᾶς μου καί φαντάζομαι σέ κάθε ἕναν ἐκπαιδευτικό σάν καί ἐμένα, ἡ λεγόμενη  ἀπογραφή-καταγραφή «τῶν σύν καί τῶν πλήν» καί αὐτῆς τῆς χρονιᾶς πού πέρασε.

Τό κατά πόσο εἴμασταν δηλαδή γιά τούς μαθητές μας καί αὐτή τήν χρονιά ἀποδοτικοί, ἐπεξηγηματικοί, ὠφέλιμοι, νά τούς διδάξαμε μέ σωστή μέθοδο καί διδακτική τίς στρυφνές ἔννοιες τοῦ ὅποιου ἀντικειμένου διδάσκει ὁ καθένας μας, νά ἀφομοίωσαν ὅπως πρέπει τήν ὕλη, πού σημειωτέον ὅτι χρονικά γιά ἕξι τοὐλάχιστον μῆνες προσπαθήσαμε μέσῳ ἠλεκτρονικῆς πλατφόρμας καί ὄχι διά ζώσης νά τούς περάσουμε ὡς σκεπτικό καί μεθοδολογία.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ Ὁ ἀδικηµένος Ἱεράρχης

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ  ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ

Ὁ ἀδικηµένος Ἱεράρχης

 

   Ἡ οἰκογένεια Σταµούλη

   Ὁ Σωφρόνιος Σταµούλης (κατά κόσµο Σωτήριος) γεννήθηκε στίς 21 Ἰανουαρίου 1875 στή Σηλυβρία, τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί ἦταν χρονικά, τό δεύτερο ἀπό τά τρία ἀγόρια, τοῦ πολύ γνωστοῦ ἐµπόρου ἀλεύρων, Ἀναστάσιου Σταµούλη καί τῆς Ξανθίππης, τό γένος Σιµωνίδη.

Ὁ Σωφρόνιος Σταµούλης τά πρῶτα ἐγκύκλια µαθήµατα τά παρακολούθησε στό ὀχτατάξιο δηµοτικό τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς τῆς Σηλυβρίας. Κατά τή διάρκεια τῆς τελευταίας τάξης, πῆρε µέρος στόν Ζωγράφειο λαογραφικό διαγωνισµό, µέ τό ψευδώνυµο Σωτήριος Δηµοσθενόπουλος καί βραβεύτηκε µέ τό α΄ βραβεῖο. Τό 1888, ὁ Σωφρόνιος πέτυχε νά εἰσέλθει µέ ἐπιτυχία στή Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή στήν Κωνσταντινούπολη τήν ὁποία καί τελείωσε τό καλοκαίρι τοῦ 1891. Ὁ Σωφρόνιος ἀποφοίτησε µέ τόν βαθµό «πάνυ καλῶς» καί εἶχε ἔφεση καί πρός τά µαθήµατα τῆς θεωρητικῆς ἀλλά καί τῆς θετικῆς κατεύθυνσης.

 

Ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκλησίας στὴν πνευματικὴ ἀφύπνηση τῆς νήσου Σκοπέλου τὸν 18ο αἰ. μέχρι τὸ 1830

Ἡ συμβολὴ τῆς Ἐκλησίας

στὴν πνευματικὴ ἀφύπνηση τῆς νήσου Σκοπέλου

τὸν 18ο αἰ. μέχρι τὸ 1830

 

Ἀναφερόμενος ὁ Φίλιππος Ἰωάννου στὸν Διδάσκαλο τοῦ Γένους Γρηγόριο Κωνσταντᾶ, σημείωνε μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἡ εὐγνωμοσύνη ἀπαιτεῖ νὰ μνημονεύσωμεν τῶν ἀρχαιοτέρων Διδασκάλων τοῦ γένους ἡμῶν καὶ ὠφέλιμον εἶναι νὰ προτιθῆται ἡ ἀρετὴ ἐκείνων καὶ ὁ πρὸς πρὸς φωτισμὸν τῶν ὀμογενῶν των ζῆλος1...»  Καὶ πράγματι, ἔτσι πρέπει νὰ γίνεται: Νὰ μνημονεύουμε «τῶν ἡγουμένων ἡμῶν» (Ἑβρ. 13, 7),  ἀφοῦ μέσα σέ αὐτοὺς συμπεριλαμβάνονται καὶ οἱ Διδάσκαλοί μας. Ἰδίως δὲ οἱ τοῦ Γένους μας καὶ τῶν προγόνων μας οἱ Διδάσκαλοι.

Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ θυμίσουμε,  εἶναι καὶ τὸ ποιὸς ὑπῆρξε ὁ κινητήριος μοχλός, ἔτσι ὥστε νὰ ὑπάρχει Πνευματικὴ κίνηση σὲ χρόνους καὶ καιροὺς σκοτεινούς, ὅπως ἦταν οἱ χρόνοι τῆς Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας στὸ Νέο Ἑλληνισμό. Καί ἡ Ἱστορία ἀπέδειξε περιτράνως,  ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἡ τροφὸς τοῦ Γένους κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους. Ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῶν νησιῶν τῶν Βορείων Σποράδων, ἰδιαίτερα δὲ στὴ νῆσο Σκόπελο, ὅπου καὶ ὑπῆρχε ἡ ἕδρα τῆς Ἐπισκοπῆς Σκιάθου καὶ Σκοπέλου καὶ εἶναι  τὸ μεγαλύτερο νησὶ τοῦ ὡς ἄνω συμπλέγματος. Γιατὶ μέχρι τὸ 1724, ποὺ ἰδρύεται στὴ Χώρα τῆς Σκοπέλου ἡ Σχολὴ Ἑλληνικῶν Γραμμάτων,  τὴν ὁποία καὶ ἐπωνόμασαν σὲ Ἀκαδημία, καμμία πνευματικὴ κίνηση δὲν διαφαίνεται στὰ νησιὰ αὐτά, ἐκτὸς τῶν στοιχειωδῶν γραμμάτων ποὺ δίδασκαν στὰ παιδιὰ οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ περίπου ἐγγράμματοι μοναχοί. Καὶ πιστοποιεῖται αὐτὸ ἀπό τὰ λεγόμενα «δοκίμια τοῦ κονδυλίου» τὰ ὁποῖα μέχρι σήμερα σώζονται σὲ παράφυλλα ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων ( Μηναίων, Παρακλητικῆς κ.λ.π.).

19 Ἰουλίου: Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

19 Ἰουλίου:  Ἡ Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων

τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

 

Εἶναι παρατηρημένο, ὅτι στήν σλαβόφωνη Ὀρθοδοξία – σπανίως καί στήν ἑλληνόφωνη – οἱ ἀνακομιδές καί μετακομιδές ἱερῶν λειψάνων Ἁγίων, τιμῶνται ἀπό τόν λαό λαμπρότερα ἀπό ὅ,τι οἱ καθαυτό μνῆμες τῶν Ἁγίων αὐτῶν.

Ἔτσι καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Ρώσου, τοῦ ἐν Σάρωφ ἀσκήσαντος καί τελειωθέντος. Ἐνῶ ἡ μνήμη του ἐπιτελεῖται στίς 2 Ἰανουαρίου, ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεώς του (τό 1833), ἡ ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων του, στίς 19 Ἰουλίου - ἦταν τό ἔτος 1903 – τιμᾶται καί πανηγυρίζεται περισσότερο ἀπό τόν ρωσικό λαό, ἀνέκαθεν. Ἡ τότε ἀνακομιδή, τό 1903, ἔλαβε χώραν φυσικά στήν Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Σαρώφ, ὅπου ὁ Ὅσιος ἐκοιμήθη καί ἐτάφη. Καί τά ἱερά Λείψανά του ἐναπετέθησαν σέ λάρνακα, ἐντός τοῦ Καθολικοῦ - δηλαδή Κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς – τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Σήμερα εὑρίσκονται στήν Γυναικεία Μονή Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ντιβιέγιεβο, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος ἵδρυσε, ἔτι ζῶν, καί τήν ὁποία καθοδηγοῦσε ὡς πνευματικός πατήρ.