ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὅταν ἡ Ὑγεία γίνεται ἀντικείµενο τροµοκρατίας
καί ἐκµεταλλεύσεως τῶν ἀνθρώπων

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

«EU countries hold primary responsibility for organising and delivering health services and medical care. EU health policy therefore serves to complement national policies, to ensure health protection in all EU policies and to work towards a stronger Health Union», πού σημαίνει πώς «Οἱ χῶρες τῆς ΕΕ ἔχουν τήν κύρια εὐθύνη γιά τήν ὀργάνωση καί τήν παροχή ὑπηρεσιῶν ὑγείας καί ἰατρικῆς περίθαλψης. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ πολιτική τῆς Ε.Ε. γιά τήν ὑγεία λειτουργεῖ συμπληρωματικά μέ τίς ἐθνικές πολιτικές, μεριμνῶντας παράλληλα γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας σέ ὅλες τίς πολιτικές τῆς Ε.Ε».

Τό ἀπόσπασμα¹ αὐτό, ἀλλά καί ἡ μετάφραση του², εἶναι αὐτολεξεί μεταφορά ἀπό τή ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, στό τμῆμα πού ἀναφέρεται στήν πολιτική, πού ἀκολουθεῖ ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση στά θέματα τῆς Ὑγείας. Στήν ἐπίσημη Ἑλληνική μετάφραση –πιθανῶς σκοπίμως– δέν μεταφράζεται ὁλόκληρη ἡ τελευταία πρόταση, καθώς παραλείπεται ἡ κατάληξή της, πού εἶναι «and to work towards a stronger Health Union», δηλαδή «καί γιά νά ἐργαστοῦμε γιά μιά ἰσχυρότερη Ἕνωση Ὑγείας».

Ὅπως ἔχουμε γράψει καί παλαιότερα, μελετῶντας τήν Συνθήκη τοῦ Maastricht, ὁ τομέας τῆς Ὑγείας ἦταν ἐξαρχῆς μέλημα τῆς Ε.Ε., ὄχι ἀπό ἐνδιαφέρον πρός τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ὡς μέσο ἐπιβολῆς καί τρομοκρατίας τῶν πολιτῶν τῆς γηραιᾶς ἠπείρου.

Στό ἄρθρο 129, τοῦ 10ου (Χ) Τίτλου τῆς Συνθήκης τοῦ Maastricht, μέ τόν τίτλο «Δημόσια Ὑγεία» ὁριοθετήθηκαν μέ σαφήνεια οἱ προθέσεις τῶν ἐμπνευστῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως σέ ὅτι ἀφορᾶ (καί) στόν τομέα τῆς βιοηθικῆς.

Μέ πρόσχημα τήν Δημόσια Ὑγεία, οἱ ἰθύνοντες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως εἰσήγαγαν στήν ζωή τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης ἔννοιες ἀλλά καί ἠθικά διλήμματα σέ θέματα, πού μέχρι τότε ἦσαν ἀδιαπραγμάτευτα, ξεκάθαρα καί κοινῶς ἀποδεκτά.

Ἡ Ὀρθολογική ἐξήγηση τοῦ θαύµατος

Τόν προηγούµενο µήνα εἴχαµε ἀναφερθεῖ στή φράση «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις», τήν ὁποία συναντᾶµε σέ ὕµνους τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ὁποία συµπυκνώνει τό δόγµα σχετικά µέ τή σχέση τοῦ Ἄκτιστου Θεοῦ µέ τήν κτισθεῖσα φύση.

Ἡ «τάξις τῆς φύσεως» εἶναι ἕνα ζήτηµα πού ἀπασχόλησε ἰδιαιτέρως τή φιλοσοφία καί τήν ἐπιστηµολογία τῶν Νεωτέρων Χρόνων, τῆς ἐποχῆς, δηλαδή, πού διαδέχθηκε τόν Μεσαίωνα καί ἦλθε σέ εὐθεῖα σύγκρουση µέ τίς ἰδέες καί τίς πρακτικές µιᾶς ἐποχῆς, πού χαρακτηρίστηκε ὡς «σκοτεινή ἐποχή» καί ὡς «ἐποχή καταπίεσης», σέ ἀντίθεση µέ τόν αὐτο-χαρακτηρισµό τῶν Νέων Χρόνων ὡς ἐποχῆς διαφωτισµοῦ καί ἐλευθερίας.

Τὰ  ἀγωνιώδη  ἐρωτήµατα
τῶν  ἐµβολιασµένων, σὲ κρίση ἀλήθειας

 Πολλοὶ ἐµβολιασµένοι, εὑρισκόµενοι σὲ ἀσφαλῆ χρονικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ γεγονὸς τοῦ ἐµβολιασµοῦ, διερωτῶνται µὲ µεγαλύτερη νηφαλιότητα γιὰ τὶς παροῦσες καὶ µελλοντικὲς συνέπειες τῆς ἀπόφασής τους. Ἀνασκοποῦν τὰ γεγονότα τοῦ τελευταίου δεκαοκτάµηνου καὶ καταλήγουν σὲ ὁρισµένα ἀγωνιώδη ἐρωτήµατα-συµπεράσµατα, ποὺ ἀποτυπώνουν τὸν ἔντονο σκεπτικισµό τους γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς πανδηµίας. Τὰ ἐρωτήµατα αὐτά, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦν ὡς ἀνιχνευτὲς ἀντιφάσεων, συνιστοῦν µιὰ κραυγὴ ἀγωνίας καὶ ἐσωτερικοῦ ψυχικοῦ πόνου ὅσων ἐµβολιασµένων ἀναζητοῦν παρηγοριὰ καὶ λύτρωση ἀπὸ τὸν φαῦλο καὶ νοσηρὸ κύκλο τοῦ ἐµβολιασµοῦ. Ἐνόψει τῆς τρίτης δόσης, προσπαθοῦν νὰ ἀφυπνίσουν τὶς µουδιασµένες συνειδήσεις ἄλλων ἐµβολιασµένων, ὥστε ὅλοι µαζὶ νὰ ἀποτινάξουν τὸν ζυγὸ τῆς δουλείας τοῦ φόβου, διεκδικῶντας τὴν ἐλευθερία τους. Ἀπὸ τὴν ἀπόφασή τους νὰ µὴ συναινέσουν στὴν τρίτη δόση θὰ κριθεῖ ἂν µπορεῖ νὰ διασωθεῖ (ἔστω καὶ τὴν ὑστάτη στιγµὴ) ὁ κόσµος στὴν σηµερινή του µορφὴ ἢ θὰ ὑποκύψει µιὰ γιὰ πάντα στὰ κελεύσµατα τῆς ὑγειονοµικῆς τυραννίας, ὁπότε θὰ ἀνοίξει ὁ δρόµος στὴν µετανθρωπιστικὴ δυστοπικὴ κοινωνία.

 Ἀκολουθεῖ ἕνα ἐρωτηµατολόγιο µὲ σωρεία λογικῶν ἀντιφάσεων, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων ἡ ὑποβολὴ στὴν τρίτη δόση τοῦ ἐµβολιασµοῦ καθίσταται ἐν τέλει ἐγχείρηµα ἄκρως προβληµατικό. 

1. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ νοιάζονται οἱ κυβερνῶντες γιὰ τὴν Δηµόσια Ὑγεία ἀλλὰ νὰ ζητοῦν µόνο πιστοποίηση τύπου καὶ ὄχι οὐσίας, ἀδιαφορῶντας παντελῶς γιὰ τὸ ἂν οἱ ἐµβολιασµένοι ἢ οἱ νοσήσαντες ἔχουν ἀντισώµατα στὸν κορωνοϊό;
2. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ νοιάζεται ἡ κυβέρνηση γιὰ τὴ Δηµόσια Ὑγεία, ἀλλὰ νὰ ἀφήνει τὰ νοσοκοµεῖα ὑποστελεχωµένα καὶ ἀποδεκατισµένα ἀπὸ πεπειραµένους ἰατροὺς, ποὺ τοὺς θέτει ὑπὸ ἀναστολὴ κατ’ ἐφαρµογὴν τοῦ Ν. 4820/2021, µὲ ἀποτέλεσµα κάποιοι ἐξ αὐτῶν νὰ ἀναγκάζονται νὰ δέχονται ἀσθενεῖς σὲ παγκάκια προκειµένου νὰ τοὺς δώσουν τὶς πολύτιµες ἰατρικὲς συµβουλές τους;