ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ!

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ
ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ!

 

Πρίν ἀπό λίγους µόλις µῆνες, µέσα ἀπό τίς σελίδες τῆς «Ἐνοριακῆς Εὐλογίας» “ἔπλεξα τό ἐγκώµιο” τοῦ παλιοῦ µου φίλου καί Εὐρωβουλευτοῦ, Στέλιου Κυµπουρόπουλου. Ἀφορµή στάθηκε ἡ θετική του ψῆφος σέ ἕνα ψήφισµα τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου, τό ὁποῖο δέχεται πώς «ἡ ἀνθρώπινη ζωή πρέπει πάντοτε νά προστατεύεται ἀρχῆς γενοµένης ἀπό τή στιγµή τῆς σύλληψης». Τό ἄρθρο ἐκεῖνο1 γράφτηκε µέ προσωπική µου ἀποκλειστικά εὐθύνη καί ἐκφράζει τήν ἐκτίµησή µου πρός τόν Στέλιο Κυµπουρόπουλο, τόν ὁποῖο γνώρισα στά φοιτητικά µας χρόνια. Φιλοξενήθηκε πρόθυµα ἀπό τό περιοδικό, ὅπως ἄλλωστε ὅλα τά ἄρθρα µου µέχρι σήµερα, γεγονός γιά τό ὁποῖο εἶµαι εὐγνώµων.

Καί νά πού σήµερα ἔρχεται ἕνα ἄλλο ψήφισµα τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου νά µέ διδάξει, ὅτι κακῶς «ἔβαλα τήν ἐλπίδα µου καί τό θάρρος εἰς τούς ἀνθρώπους», κατά τή διατύπωση τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου, ἀφοῦ, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός µας, «κανείς δέν εἶναι ἀγαθός παρά ἕνας, ὁ Θεός».

Ἡ διάκριση ἀνάµεσα στή φιλοσοφική λογική καί τήν θρησκευτική Ἀποκάλυψη

Ἡ διάκριση ἀνάµεσα στή φιλοσοφική λογική
 καί τήν θρησκευτική Ἀποκάλυψη

 

Μιά χαρακτηριστική σύγχρονη ἰδέα εἶναι ἐκείνη τοῦ ριζικοῦ διαχωρισµοῦ καί ἀντιπαράθεσης ἀνάµεσα στόν «ὀρθό λόγο» καί τήν «Ἀποκάλυψη» ἤ κατά µιά ἰσοδύναµη διατύπωση ἀνάµεσα στόν αὐτοδύναµο καί αὐτόνοµο ἀνθρώπινο νοῦ ἀφ’ ἑνός, καί στά θρησκευτικά δόγµατα, πού κηρύττονται ὡς θεόπνευστα, ἀφ’ ἑτέρου. Σύµφωνα µέ τήν ἰδέα αὐτή ὁ ὀρθός λόγος εἶναι µιά λειτουργία τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ, πού, ἐάν ἐξασκηθεῖ µέ τόν µεθοδολογικά ὀρθό τρόπο, εἶναι δυνατόν νά ὁδηγήσει σέ συµπεράσµατα ἀδιαµφισβήτητα καί ἀληθῆ. Ἡ «Ἀποκάλυψη», ὅµως, τήν ὁποία ἐπικαλοῦνται κάποιες θρησκεῖες, µεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Χριστιανική, ἀντιπαρατίθεται στόν «ὀρθό λόγο», διότι θεωρεῖται ὅτι στό πλαίσιό της ὁ ἀνθρώπινος λόγος εἴτε παραµερίζεται τελείως, εἴτε ὑποτάσσεται σέ ἁπλῶς βοηθητικό ρόλο.

Ἤδη ἀπό τόν 16ο αἰώνα ἄρχισαν νά παρουσιάζονται στήν ἠπειρωτική Εὐρώπη τά πρῶτα µεγάλα φιλοσοφικά συστήµατα, µέ τήν ἀξίωση ὅτι στηρίζονται ἀποκλειστικά καί µόνο στήν ἀνθρώπινη λογική καί µέ τήν πρόθεση νά δώσουν µιά πλήρη ἐξήγηση τῶν πάντων,  ἀπό τόν τρόπο ὕπαρξης τοῦ κόσµου ἕως τήν ἀνίχνευση καί ἀνάλυση τῶν ἐσωτερικότερων καί λεπτότερων λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ καί τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τά φιλοσοφικά συστήµατα ἀξίωσαν, δηλαδή, νά δώσουν αὐτά πλέον τήν µόνη ἀντικειµενικά ὀρθή καί ἀδιάβλητη ἀπάντηση στά µεταφυσικά ἐρωτήµατα πού ἀπασχολοῦσαν τούς ἀνθρώπους καί τήν ὁποία µέχρι τότε ἀναζητοῦσαν στή θρησκεία, ὅπως τά ἐρωτήµατα γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τήν αἰωνιότητα ἤ τήν ἐκ τοῦ µηδενός δηµιουργία τοῦ κόσµου καί ἄλλα παρόµοια. Ἀντιστοίχως, ἡ καταφυγή στή θρησκευτική πίστη ἄρχισε νά διαβάλλεται ὡς τό καταφύγιο ἀνορθολογικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν µποροῦσαν, δέν ἐπιθυµοῦσαν ἤ δέν τολµοῦσαν νά σκεφτοῦν γιά τόν ἑαυτό τους.

Τό σενάριο lockstep τοῦ Ἱδρύµατος Ροκφέλλερ

Τό σενάριο lockstep τοῦ Ἱδρύµατος Ροκφέλλερ:

Προφητικές ἤ προγραµµατικές ἀσκήσεις ἐπί χάρτου;

 

Τό 2010 τό Ἵδρυµα Ροκφέλερ δηµοσίευσε µιά βαρύνουσας σηµασίας µελέτη, στήν ὁποία ἀναλύθηκαν τέσσερα σενάρια γιά τό µέλλον τῆς Τεχνολογίας καί τῆς Διεθνοῦς Ἀνάπτυξης (Scenarios for the Future of Technology and International Development).

Σύµφωνα µέ τό πιό ἐπίκαιρο γιά τήν ἐποχή µας σενάριο, ἐκεῖνο πού εἶχε τήν κωδική ὀνοµασία «lockstep» (ὑπό αὐτόν τόν ὅρο, ὁ ὁποῖος χρησιµοποιήθηκε γιά τούς κρατουµένους στίς ἀµερικανικές φυλακές τόν 19ο αἰώνα, νοεῖται ὁ ρυθµικός βηµατισµός σέ σφιχτή διάταξη), ὁ κόσµος µας ἐκτιµήθηκε ὅτι θά εἰσέλθει στήν ἐποχή τῆς αὐταρχικῆς διακυβέρνησης, χαρακτηριστικά γνωρίσµατα τῆς ὁποίας θά εἶναι ἡ ὁλική ἐπιτήρηση καί ὁ κρατικός καταναγκασµός.

Γιά νά κατανοήσουµε τί σηµαίνουν αὐτά τά δύο χαρακτηριστικά γνωρίσµατα τοῦ κοινωνικοῦ µοντέλου, πού οἱ συντάκτες τῆς σχετικῆς µελέτης ἀποφάνθηκαν ὅτι ἐνδέχεται νά ἐπιβληθεῖ στό µέλλον (καί πλέον ἔχει γίνει τό δικό µας παρόν), εἶναι σκόπιµο νά πληροφορηθοῦµε τί ἔγραφε ὁ καθηγητής πολιτικῆς φιλοσοφίας Frederic Gros στή µονογραφία του µέ τίτλο «Ἡ ἀρχή τῆς ἀσφάλειας» (µτφ.: Ἀλ. Κιουπκιολής, ἐκδ. Πόλις, Ἀθήνα 2016, σελ. 209): «Αὐτό εἶναι τό βασίλειο τῆς ἀσφάλειας στό ἔσχατο σηµεῖο της: ἡ διαρκής παρακολούθηση µιᾶς διαδικασίας, ἡ πλήρης ἀνιχνευσιµότητα».

«Ἡ Βασιλεία Σου, Χριστέ ὁ Θεός, Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων»!

«Ἡ Βασιλεία Σου, Χριστέ ὁ Θεός,
Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων»!

Χριστόν δοξάσατε! Χριστόν ἀνυμνήσατε! Χριστόν ἀπαντήσατε!  Σκιρτήσατε ἄνθρωποι καί μή σκυθρωπάζετε ἀπό τά ζοφερά  τῆς ζωῆς, μᾶς κραυγάζει ἀφυπνιστικά ἡ Ἐκκλησία μας, καθ’ ὅλη αὐτήν τήν «Πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» περίοδο, ἐμψυχώνοντάς μας καί θυμίζοντάς μας πώς δέν εἴμαστε μόνοι καί ἔρημοι ἀλλά συμπορευόμεθα μέ τήν Στρατευομένη Ἐκκλησία μας, πού ἔχει ἀνοικτή σύνδεση μέ τήν Θριαμβεύουσα!

Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε αὐτό τό σάλπισμα, ὅποιες καί ἄν εἶναι οἱ δυσκολίες καί ὅσο κι ἄν αὐτές πολλαπλασιάζονται. Πρέπει νά γίνῃ ἡ ἐνθύμιση αὐτή τό μόνιμο μελέτημά μας, ἡ χαρά, ἡ δύναμη καί ἡ ἀναπνοή μας. Ἀκόμη καί ὅταν παρουσιάζεται ἡ Στρατευομένη Ἐκκλησία μας κατά τό ἀνθρώπινον κλονιζομένη ἤ καί δειλιῶσα, δέν πρέπει οὐδ’ ἐπί στιγμήν νά χάσουμε τήν βεβαιότητά μας ὅτι συμπορευόμεθα μέ τόν «παρατεινόμενον εἰς τούς αἰῶνας» Χριστόν μας, πού δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο μας ἀλλά εἶναι καί θά εἶναι πάντοτε «μεθ’ ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς» μας!

«ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ»

«ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ»

 

Ἡ τραγωδία αὐτή τοῦ Σοφοκλῆ (496-406 π.Χ.) διδάχθηκε στήν Ἀθήνα τό 409 π.Χ. καί ἐχάρισε στόν δημιουργό της τό πρῶτο βραβεῖο. «Φιλοκτήτη» ἔχουν γράψει καί ὁ Αἰσχύλος καί ὁ Εὐριπίδης ἀλλά δέν ἔχουν διασωθεῖ.

Ὁ Φιλοκτήτης, γιός τοῦ βασιλιᾶ τῶν Μηλιέων (κοντά στό ὄρος Οἴτη) Ποίαντος, συμμετεῖχε μέ ἑπτά πλοῖα στήν ἐκστρατεία πού ὀργάνωσαν οἱ Ἀτρεῖδες ἐναντίον τῆς Τροίας μετά τήν φυγή τῆς Ὡραίας Ἑλένης, γυναίκας τοῦ Μενέλαου, μέ τόν Πάρη, γιό τοῦ βασιλιᾶ τῆς Τροίας Πριάμου. Στή νῆσο Τένεδο ὅπου ἐστάθευσε ὁ στόλος τῶν Ἑλλήνων πρίν καταπλεύσει στήν Τροία, ὀχιά δάγκασε τόν Φιλοκτήτη. Μέ δικαιολογία τίς κραυγές του ἀπό τούς πόνους και΄τήν δυσοσμία τῆς πληγῆς του οἱ Ἀτρεῖδες, μέ ὑπόδειξη τοῦ Ὀδυσσέα, ἐγκατέλειψαν τόν Φιλοκτήτη στήν ἀκατοίκητη τότε Λῆμνο.