«Ἡ Βασιλεία Σου, Χριστέ ὁ Θεός,
Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων»!
Χριστόν δοξάσατε! Χριστόν ἀνυμνήσατε! Χριστόν ἀπαντήσατε! Σκιρτήσατε ἄνθρωποι καί μή σκυθρωπάζετε ἀπό τά ζοφερά τῆς ζωῆς, μᾶς κραυγάζει ἀφυπνιστικά ἡ Ἐκκλησία μας, καθ’ ὅλη αὐτήν τήν «Πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» περίοδο, ἐμψυχώνοντάς μας καί θυμίζοντάς μας πώς δέν εἴμαστε μόνοι καί ἔρημοι ἀλλά συμπορευόμεθα μέ τήν Στρατευομένη Ἐκκλησία μας, πού ἔχει ἀνοικτή σύνδεση μέ τήν Θριαμβεύουσα!
Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε αὐτό τό σάλπισμα, ὅποιες καί ἄν εἶναι οἱ δυσκολίες καί ὅσο κι ἄν αὐτές πολλαπλασιάζονται. Πρέπει νά γίνῃ ἡ ἐνθύμιση αὐτή τό μόνιμο μελέτημά μας, ἡ χαρά, ἡ δύναμη καί ἡ ἀναπνοή μας. Ἀκόμη καί ὅταν παρουσιάζεται ἡ Στρατευομένη Ἐκκλησία μας κατά τό ἀνθρώπινον κλονιζομένη ἤ καί δειλιῶσα, δέν πρέπει οὐδ’ ἐπί στιγμήν νά χάσουμε τήν βεβαιότητά μας ὅτι συμπορευόμεθα μέ τόν «παρατεινόμενον εἰς τούς αἰῶνας» Χριστόν μας, πού δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο μας ἀλλά εἶναι καί θά εἶναι πάντοτε «μεθ’ ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς» μας!
Μπορεῖ νά ζοῦμε σέ ἕναν πολύπαθο καί ἐπιτιμημένο γιά τήν Παρακοή μας κόσμο, μέ ὅλα τά θλιβερά ἐπακόλουθά του. Ἰδίως στίς μέρες μας, πού οἱ δυνάμεις τοῦ Πονηροῦ μέ τούς ψευδοπροφῆτες τους καί τό ὑπηρετικό τους προσωπικό ἔχουν φρυάξει, νομίζοντας ὅτι θά φέρουν ὅποτε αὐτές θέλουν τήν συντέλεια τοῦ κόσμου. Ὅμως, ὅλα αὐτά δέν εἶναι δικαιολογία γιά νά πτοηθοῦμε καί νά βαρειαναστενάζουμε «ὥσπερ οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»!
Εἶναι ἀνάγκη, μέ περισυλλογή καί αὐτοκριτική νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, τά λυπηρά, τά ἀνάρμοστα καί τά παράλογα εἶναι, τελικά, ἕνα τέστ, γιά νά ἰδοῦμε κατάματα ποῦ ἀνήκουμε καί πόση αἴσθηση τῆς Παρουσίας τοῦ Θεοῦ μας ἔχει διατηρήσει μέσα του ὁ καθένας μας. Εἶναι μιά δοκιμασία, πού, γιά τήν σημερινή της κατάληξη, δούλεψαν μέ πανουργία ἄνθρωποι περισσότερο ἀπό ἕνα αἰῶνα! Ὡστόσο, ἐπέτρεψε ὁ Θεός τή δράση της καί συνεχίζει νά τήν ἐπιτρέπη (ἄγνωστο γιά πόσο ἀκόμη), γιά νά ἀναμετρηθῇ ὁ καθένας μας μέ τήν Ἀλήθεια καί τήν Ζωή τοῦ Χριστοῦ μας. Νά ζυγισθοῦμε, νά συνειδητοποιήσουμε τό πόσο ἐλλειπεῖς εἴμαστε καί νά πάψουμε νά νομίζουμε πώς εἴμαστε «κάποιον τι» ἐπειδή ἔχουμε μιά κάποια θρησκευτικότητα!
Ἡ δοκιμασία πού περνᾶμε ἀπέδειξε ὅτι ἔχουμε πολλή δυσκολία προσαρμογῆς στά ὄντως Θεῖα (γι’ αὐτό καί ὑποφέρουμε «ὡς µή ἔχοντες ἐλπίδα»), μένουμε γαντζωμένοι στήν ξεπεσμένη γήινη νοοτροπία, σάν νά εἶναι αὐτή ἡ καταγωγή καί ἡ αἰωνιότητά μας. Οὐσιαστικά, δέν μοιάσαμε σέ τίποτα στόν Χριστόν μας, παρ’ ὅτι Ἐκεῖνος ἐπιχειρεῖ συνεχῶς νά συναρμοσθῇ μαζί μας, μή βδελυσσόμενος οὔτε τήν ἀθλιότητά μας, Αὐτός ὁ κατά Φύσιν Θεός, γιά νά μᾶς ἐξαγιάσῃ καί νά μᾶς ἀφθαρτοποιήσῃ: «Ἡ γάρ ἀπαράλλακτος εἰκών τοῦ Πατρός, ὁ χαρακτήρ τῆς ἀϊδιότητος αὐτοῦ, µορφήν δούλου λαµβάνει, ἐξ ἀπειρογάµου Μητρός προελθών, οὐ τροπήν ὑποµείνας· ὅ γάρ ἦν διέµεινε, Θεός ὤν ἀληθινός· καί ὅ οὐκ ἦν προσέλαβεν, ἄνθρωπος γενόµενος διά φιλανθρωπίαν». Ὁ Θεός προσαρμόσθηκε στά ἡμέτερα « οὐ τροπήν ὑποµείνας», γι’ αὐτό μᾶς ἀνέβασε στήν Θεότητά Του, ἐνῶ ἐμεῖς κάνουμε ἀπόπειρες προσαρμογῆς στά Θεῖα μέ τήν γήινη καί κατακερματισμένη λογική «τοῦ αἰῶνος τούτου» καί γι’ αὐτό ἡ προσαρμοστικότητά μας στά Θεῖα ἔχει ὑπερβολική ἀστάθεια, εἶναι μυωπική καί παραμορφωμένη, ἀλλά καί ἀπελπιστικά προσωρινή!
Ὁ δικός μας νοῦς παραμένει στά ὁρώμενα καί στά δρώμενα κάθε ἐποχῆς, χωρίς νά βρίσκεται σέ ἐπιφυλακή, συγκρίνοντας κάθε στιγμή τόν μεταβαλλόμενο κόσμο μας μέ τήν ἀμετακίνητη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιά νά κρίνῃ πόσο ἔχει ἐκτραπεῖ ἡ ἐπίγεια ἐκκλησιαστική ζωή μας ἀπό τήν Ἐπουράνια ὄντως Ζωή, καί νά ρυθμίσῃ ἀναλόγως τήν πορεία του. Ἔτσι, χάνει τήν πνευματική του εὐστάθεια καί θεωρεῖ ὅτι μέσα σέ ἕναν μεταβαλλόμενον κόσμο εἶναι φυσικό νά μεταβάλλεται καί ἡ Ἐκκλησιαστική Ζωή, προσαρμοζομένη στίς συνθῆκες, πού ἐπιβάλλει ἡ συσσωρευμένη πνευματική στέρηση τῶν ἀνθρώπων τῆς Οἰκουμένης!
Αὐτή, ὅμως, εἶναι καί ἡ αἰτία τῆς ἀγωνίας, ἀνασφάλειας καί ἀπελπισίας τῶν ἀνθρώπων: Ἡ συνεχής μεταβολή τῶν συνθηκῶν, ἡ ἔλλειψη εὐστάθειας, σταθερότητος καί εἰρήνης. Ὁ ἄνθρωπος δέν πλάσθηκε γιά νά ἔχῃ μεταβολές, τίς ἐπινόησε ὁ ἴδιος καί ἔτσι ἔχασε τήν ἀδιάκοπη ψηλαφητή ὅραση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στήν ἐπίγεια ζωή μας!
Γι’ αὐτό ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἦλθε ἐπί τῆς γῆς προσωρινά ἀλλά γιά νά ἐγκατασταθῇ, νά γίνῃ ζωή μας «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Μόνιμα, χωρίς μεταρρυθμίσεις, γιατί οἱ μεταρρυθμίσεις γίνονται μόνο στά ἀτελῆ «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων». Ἦρθε γιά νά μᾶς ἐπαναφέρῃ τήν εἰρήνη στήν ψυχή καί στούς λογισμούς. Ἦρθε γιά νά ζήσῃ Ἐκεῖνος τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί νά μᾶς μάθῃ τό πῶς νά Ζήσουμε!
Αὐτόν τόν ἀμετακίνητο σκοπό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νά σαλπίζουμε πάντοτε, σάν τόν δικό μας Παιᾶνα, πάντοτε, ἰδιαιτέρως, ὅμως, τώρα στό τέλος τοῦ ἔτους, πού ἔχουμε ἀποκάμει ἀπό τό βάρος, τήν κακία καί τίς κακώσεις ὅλης τῆς χρονιᾶς : «Ἡ Βασιλεία Σου Χριστέ ὁ Θεός, Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων καί ἡ Δεσποτεία Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ»!
Ἡ «Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι Βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων»! Νά τό ἀναρτήσουμε αὐτό στήν κεντρικότερη θέση τῆς διανοίας μας. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Μόνη καί πραγματική Βασιλεία, ἡ Μόνη πραγματική Διακυβέρνηση τοῦ Κόσμου! Οἱ ἄλλοι θά παραμένουν πάντοτε ὡς «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν», θά νομίζουν ὅτι ἄρχουν! Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά ἐξακολουθῇ νά Βασιλεύῃ σέ ὅλους τούς αἰῶνες τῆς ἐπιγείου ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλά καί μετά τήν Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία θά συνεχισθῇ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ὅταν θά καταργηθῇ ὁ χρόνος, ὡς μετρητής τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, καθ’ ὅτι «τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Οἱ αἰῶνες, πλέον, ὡς ἔργα τοῦ Θεοῦ, δέν θά καταργηθοῦν ἀλλά θά γίνουν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!
«Εὐφράνθητι (λοιπόν) Ἱερουσαλήµ καί πανηγυρίσατε πάντες οἱ ἀγαπῶντες τήν Σιών». «Ο Παράδεισος ἡµῖν ἠνεώχθη», «τί µάτην ταραττώµεθα;». Ἡ βεβαιότητα τῆς ζωῆς μας Ἐγεννήθη ἐκ Μητρός Παρθένου, «ὁ Σαρκωθείς ἐκ Πνεύµατος Ἁγίου», «τό ἀπαύγασµα τοῦ Πατρός», Ὁ Χριστός μας, ἡ Ζωή μας ἡ Ἐκκλησία μας!
Γι’ αὐτό δεόμεθα ἐκ βαθέων καί μετά πόθου:«Ὁ Ὤν καί Προών, καί ἐκλάµψας ἐκ Παρθένου Θεός, ἐλέησον ἡµᾶς»!
Καλά Χριστούγεννα!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 232
Δεκέμβριος 2021