Στοχάσου: Εἶσαι εὐγενής ἤ ἁπλά δειλός;
Στό παρελθόν ἔχουν γίνει συζητήσεις γιά τήν παιδική ἀφέλεια ἀλλά καί τήν ἐξυπνάδα τῶν παιδιῶν, τήν ἄδολη, ἀπρόβλεπτη μά καί εὔστοχη παρατήρησή της. Οἱ κουβέντες πού σοῦ λένε, οἱ ἀπορίες τους, γιά ὅποιον θέλει νά σκεφτεῖ ἤ νά πάει ἕνα βῆμα πιό πέρα, ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται, εἶναι μία εὐκαιρία ζωῆς. Μεγαλώνοντας ἀρχίζουμε νά χάνουμε τή διάθεση πού πιό νέοι εἴχαμε γιά νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο. Τά ὄνειρά μας φρέναραν. Ἦρθε μία στιγμή πού γίναμε περισσότερο στοχαστές τῆς γῆς παρά τοῦ οὐρανοῦ. Τά ἀδύνατα, πού ἦταν φτιαγμένα γιά ἐμᾶς –ἔτσι πιστεύαμε– παρέμειναν ἀδύνατα καί ἡ προσπάθεια ἄρχισε νά φθίνει. Προσγειωθήκαμε στήν πραγματικότητα πού τελικά φτιάξαμε καί προσαρμοστήκαμε στό συνηθισμένο.
Τό συνηθισμένο! Πόσο ἁπλή, μά καί ἐπικίνδυνη λέξη! Νιώσαμε ὅτι ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι μέσα στά πλαίσια, πού δέν ταρακουνοῦν τά νερά. Νιώσαμε ὅτι, καλά εἴμαστε ἐδῶ, ὅ,τι καί ἄν σημαίνει αὐτό. Μπορεῖ νά εἴμαστε πληγωμένοι ἀπό ἀόρατα βέλη περικυκλωμένοι ἀπό ἀόρατους πολέμους –πόσο ἐπίκαιρο καί αὐτό– ἀλλά, καλά εἴμαστε! Κρυφτήκαμε πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ βολεμένου ἀνθρώπου. Μᾶς ἀπασχολοῦν, μᾶς σκοτεινιάζουν ὅσα λάθη βλέπουμε καί ἀκοῦμε, μά δέν μποροῦμε νά διαμαρτυρηθοῦμε, τά δεχόμαστε ὅλα. Δεχόμαστε ὅσα λάθη καί σωστά μπλεγμένα μεταξύ τους νά ἀνθίσουν στίς ζωές μας χωρίς ὅμως νά ἀποφέρουν καρπούς.
Εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά μέ δημιούργησε καί νά μέ προώρισε νά κρύβομαι χρησιμοποιῶντας ἀκόμα καί τίς ἴδιες τίς ἀρετές Του; Ἀρετές, ὅπως αὐτή τῆς εὐγένειας.
