ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Πασχαλιάτικη χειραψία, ἐλπίδας καὶ ἁγιασμοῦ...

Μέρες βαφτισμένες στὴν Κατάνυξη καὶ τὸ ἀνοιξιάτικο τὸ κάλλος, φωτισμένες ἀπὸ μύριες λαμπάδες, τόσο τοῦ Ἐπιταφίου, ὅσο καὶ τῆς Ἀνάστασης. Μέρες ποὺ συλλαβίζουν τὴ δωρεὰ τοῦ μεγαλοοικτίρμονος Θεοῦ μὲ Εἰκόνες, μἐ ἀκροάσεις, μὲ γεγονότα, ὅλα εὐσχημόνως κατατιθεμένα, ἀλλὰ καὶ θεοπειθῶς ἀνακυκλούμενα «πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ὡστόσο κάποιοι ἀπό ἐμᾶς, μπερδεμένοι καθὼς εἴμαστε μέσα σὲ ποικίλα ἐρωτήματα, ὅπως «πῶς καὶ ποῦ θὰ περάσουμε τὸ Πάσχα» -ἀντί τοῦ πλέον κανονικοῦ, ποὺ εἶναι: «Κύριε, ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ Πάσχα» (Μτθ.26, 17), ἀναρωτιώμαστε ἀκόμα τὶ θὰ κάνουμε. Γιατὶ, καθαρὰ καὶ ξεκάθαρα τὸ Πάσχα, αὐτὸ τὸ πέρασμα δηλαδὴ ἀπό τὴν καθημερινότητα στὴν εἰρήνη καὶ τὴ συνάντηση μὲ τὸν Ἀναστημένο Κύριο, τὸ Πάσχα τὸ βλέπουμε ὡς μία προέκταση τῶν διακοπῶν μας καί ὄχι ὡς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν». Ἤ ὅπως εἴπαμε λίγο πρίν, στὴ Παννυχίδα, «Βασιλεύει, οὐκ αἰωνίζει, Ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν..»,

Τό καθῆκον τῆς ψήφου

Ἕνα βασικό σύγχρονο ἐρώτηµα, στό ὁποῖο δέν ὑπάρχει ὁµοφωνία µεταξύ τῶν Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἐκεῖνο πού ἀφορᾶ τήν πρέπουσα σχέση τοῦ συνειδητοῦ Χριστιανοῦ µέ τήν πολιτική ζωή. Πολλοί, ἴσως οἱ περισσότεροι, εἶναι ἐκεῖνοι πού ὑποστηρίζουν ὅτι ἕνας εἰλικρινής Χριστιανός δέν πρέπει νά ἀναµειγνύεται µέ τήν πολιτική, διότι αὐτό θά συνεπαγόταν τήν ἐνασχόλησή του, στήν καλύτερη τῶν περιπτώσεων, µέ ζητήµατα «κοσµικά», γεγονός πού θά τόν ἀποξένωνε ἀπό τήν «πνευµατική ζωή». Ἐξ ἄλλου, ἡ βαθύτερη ἐµπλοκή του στήν πολιτική εἶναι πολύ πιθανό νά τόν ἐνέπλεκε στίς κοµµατικές µηχανορραφίες καί δολοπλοκίες, ὁπότε, σχεδόν µοιραῖα, θά ἐξωθεῖτο στό νά διαπράξει ἁµαρτίες βαριές, πού θά ἔθεταν σέ  κίνδυνο τή σωτηρία του, ἀφοῦ, ὡς γνωστόν, «εἰ ὁ δίκαιος µόλις σώζεται, ὁ ἁµαρτωλός ποῦ φανεῖται;». Εἶναι, λοιπόν, αὐταπόδεικτα προτιµότερο τό νά ἀπέχει κανείς ἀπό κάθε δράση συµµετοχῆς στήν πολιτική ζωή, ἀφήνοντας τά ζητήµατα αὐτά στούς «κοσµικούς». Ὅσοι, µάλιστα, ἔχουν αὐτή τήν τοποθέτηση συνήθως ἐπικαλοῦνται τό εὐαγγελικό: «Ἀπόδοτε τά τοῦ καίσαρος τῷ καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῶ» (Κατά Ματθαῖον κβ, 21), ἀποδίδοντάς του τό νόηµα ὅτι ἡ διακυβέρνηση ἑνός κράτους πρέπει νά ἀνήκει ἀποκλειστικά «στόν Καίσαρα», ἤτοι στόν ἑκάστοτε –ἀνάλογα δηλαδή µέ τό πολίτευµα κάθε κράτους–  ἀνώτατο ἄρχοντα.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΠΡΟΒΑ!

ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ....ΖΗΣΕΤΕ!

Ὁ ἄνθρωπος δηµιουργήθηκε ἀπό τόν Θεόν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁµοίωσιν. Γι’ αὐτό ποθεῖ τήν ἀθανασία. Ἡ διαστροφή αὐτοῦ τοῦ ἐµφύτου πόθου τόν ὠθεῖ στήν προσπάθεια νά ἐπιτύχη τήν ἀθανασία χωρίς τόν Θεόν, στηριγµένος - ὅπως πιστεύει – στίς δικές του δυνάµεις, πρᾶγµα ὡστόσο ἀδύνατο. Ἡ ἀνθρωπότητα, κατά τήν πλειοψηφία της, ἀκολουθεῖ, στήν προσπάθεια νά ξεπεράση τίς συνέπειες τῆς Πτώσεως, τόν Ἑωσφόρο, κάνοντας τόν ἑαυτό της θεόν στήν θέση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί κυρίως ἀντικαθιστῶντας τόν Θεόν µέ τήν ἐπιστήµη.

Ἄλλοι τά κάνουν αὐτά ἐνσυνείδητα, ὅπως π.χ. ὁ Dr. Faust στό ὁµώνυµο ἔργο τοῦ Γκαῑτε, ὁ ὁποῖος βλέποντας τό πεπερασµένο τῶν σπουδῶν καί τῶν γνώσεων του συνάπτει ἕνα συµβόλαιο µέ τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑπόσχεται νά τοῦ φανερώση, «τό τί συγκρατεῖ τόν κόσµο στά ἐσώτερά του», δηλ. τήν οὐσία τῶν πραγµάτων. Ἄλλοι πάλιν, οἱ πολλοί, οἱ µή  «εἰδικοί» ἀκολουθοῦν στά τυφλά. Καί ὅπως ὁ διάβολος ξεγέλασε τόν Faust γιά µεγάλο χρονικό διάστηµα, φανερώνοντάς του ὡς πνεῦµα «ἀνώτερες γνώσεις», ἔτσι ξεγελάει καί ὅλην τήν  ἀνθρωπότητα. Μέ µιά ὅµως ἀδιάψευστη διαφορά: Παρά τήν ἐξωτερική µίµηση τοῦ Θεοῦ ἐφαρµόζει µιά ἐντελῶς διαφορετική µέθοδο. Ὁ Χριστός εἶναι Ἀγάπη, ὁ διάβολος ἀνθρωποκτόνος. Ὁ Χριστός µᾶς θέλει ἐλεύθερους, µᾶς κάνει ἐν δυνάµει Θεούς κατά χάριν: «Ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἐλθεῖν». Ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του ἀναγκάζουν τούς ἀνθρώπους «γιά τό καλό τους, γιά τήν ὑγεία τους, γιά τήν εὐτυχία τους». Ὁ Χριστός φέρνει Καινή Κτίση, φέρνει τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης, στήν ὁποία ὁ ἄλλος εἶναι µιά εὐκαιρία νά διορθώσουµε τούς ἑαυτούς µας. Οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσµου τούτου θέλουν καί αὐτοί νά φέρουν ἕνα νέον κόσµο: «Ὁ ἰός ἦρθε γιά νά µείνη καί νά ἀλλάξη τά πάντα», µιά νέα κοινωνία, στήν ὁποία ὁ ἄλλος εἶναι µιά ἀπειλή, µιά κοινωνία ἀντισηπτικῶν καί ἀποστάσεων, µέ πρῶτο σύµπτωµα τήν θεώρηση τοῦ ἄλλου ὡς ὑποψήφιου ἐχθροῦ καί καταδότη.