ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΠΡΟΒΑ!

ΕΜΒΟΛΙΑΣΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ....ΖΗΣΕΤΕ!

Ὁ ἄνθρωπος δηµιουργήθηκε ἀπό τόν Θεόν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁµοίωσιν. Γι’ αὐτό ποθεῖ τήν ἀθανασία. Ἡ διαστροφή αὐτοῦ τοῦ ἐµφύτου πόθου τόν ὠθεῖ στήν προσπάθεια νά ἐπιτύχη τήν ἀθανασία χωρίς τόν Θεόν, στηριγµένος - ὅπως πιστεύει – στίς δικές του δυνάµεις, πρᾶγµα ὡστόσο ἀδύνατο. Ἡ ἀνθρωπότητα, κατά τήν πλειοψηφία της, ἀκολουθεῖ, στήν προσπάθεια νά ξεπεράση τίς συνέπειες τῆς Πτώσεως, τόν Ἑωσφόρο, κάνοντας τόν ἑαυτό της θεόν στήν θέση τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί κυρίως ἀντικαθιστῶντας τόν Θεόν µέ τήν ἐπιστήµη.

Ἄλλοι τά κάνουν αὐτά ἐνσυνείδητα, ὅπως π.χ. ὁ Dr. Faust στό ὁµώνυµο ἔργο τοῦ Γκαῑτε, ὁ ὁποῖος βλέποντας τό πεπερασµένο τῶν σπουδῶν καί τῶν γνώσεων του συνάπτει ἕνα συµβόλαιο µέ τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑπόσχεται νά τοῦ φανερώση, «τό τί συγκρατεῖ τόν κόσµο στά ἐσώτερά του», δηλ. τήν οὐσία τῶν πραγµάτων. Ἄλλοι πάλιν, οἱ πολλοί, οἱ µή  «εἰδικοί» ἀκολουθοῦν στά τυφλά. Καί ὅπως ὁ διάβολος ξεγέλασε τόν Faust γιά µεγάλο χρονικό διάστηµα, φανερώνοντάς του ὡς πνεῦµα «ἀνώτερες γνώσεις», ἔτσι ξεγελάει καί ὅλην τήν  ἀνθρωπότητα. Μέ µιά ὅµως ἀδιάψευστη διαφορά: Παρά τήν ἐξωτερική µίµηση τοῦ Θεοῦ ἐφαρµόζει µιά ἐντελῶς διαφορετική µέθοδο. Ὁ Χριστός εἶναι Ἀγάπη, ὁ διάβολος ἀνθρωποκτόνος. Ὁ Χριστός µᾶς θέλει ἐλεύθερους, µᾶς κάνει ἐν δυνάµει Θεούς κατά χάριν: «Ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἐλθεῖν». Ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του ἀναγκάζουν τούς ἀνθρώπους «γιά τό καλό τους, γιά τήν ὑγεία τους, γιά τήν εὐτυχία τους». Ὁ Χριστός φέρνει Καινή Κτίση, φέρνει τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης, στήν ὁποία ὁ ἄλλος εἶναι µιά εὐκαιρία νά διορθώσουµε τούς ἑαυτούς µας. Οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσµου τούτου θέλουν καί αὐτοί νά φέρουν ἕνα νέον κόσµο: «Ὁ ἰός ἦρθε γιά νά µείνη καί νά ἀλλάξη τά πάντα», µιά νέα κοινωνία, στήν ὁποία ὁ ἄλλος εἶναι µιά ἀπειλή, µιά κοινωνία ἀντισηπτικῶν καί ἀποστάσεων, µέ πρῶτο σύµπτωµα τήν θεώρηση τοῦ ἄλλου ὡς ὑποψήφιου ἐχθροῦ καί καταδότη.

Ο «ΠΛΑΝΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ ΠΛΑΝΟΙ

«Τοῦ δέ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως, ἰδού μάγοι ἀπό ἀνατολῶν παρεγένεντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γάρ αὐτοῦ τόν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καί ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ. Ἀκούσας δέ Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἐταράχθη καί πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ’ αὐτοῦ, καί συναγαγών πάντας τούς Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ’ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται. Οἱ δέ εἶπον αὐτῷ· ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας» (Ματθ. 2, 1-5).

Γιατί ἐταράχθη ὁ Ἡρώδης, τό καταλαβαίνουμε. Τό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ ἦταν κατά τίς Γραφές ὁ μέλλων βασιλέας τῶν Ἰουδαίων. Δέν γνωρίζουμε, ὅμως, πῶς ἀντιμετώπισαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς τοῦ λαοῦ τήν πληροφορία, πού ἔδωσαν οἱ μάγοι γιά τήν Γέννησή Του. Ὑποδουλωμένοι στούς Ρωμαίους νά τούς δημιουργήθηκε ἡ ἐλπίδα γιά ἀπελευθέρωση τοῦ ἔθνους τους; Δέν γνωρίζουμε πῶς ἀντέδρασαν στήν ἐγκληματική ἐνέργεια τοῦ Ἡρώδη, πού «ἀνεῖλε πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ καί πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπό διετοῦς καί κατωτέρω κατά τόν χρόνον ὅν ἠκρίβωσε παρά τῶν μάγων» (βλ. ΚΑΚΟΥΡΓΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ, ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ τεῦχος 137).

ΠΑΣΧΑ 2021

«Μάτην φυλάττεις τόν τάφον κουστωδία» (Συναξάριον)

«Ἀνέστη Χριστός! Καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος»

(Ἱερός Χρυσόστομος)

Ἀφιέρωση:

Στό ἀναστάσιμο μικρό παπαδάκι

Χρῆστο Σούτσιο·

ἐαρινό νεκρολούλουδο στό ἀνθισμένο μνῆμα του…

Ὁ ἀείμνηστος καί εὐλαβέστατος Ἀλέξανδρος Γκιάλας (+5 Μαΐου 1948) – πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν πανορθοδόξως γνωστό χριστιανό ποιητή Γεώργιο Βερίτη – πολλά ποιήματα ἔγραψε στήν τόσο σύντομη ἐπίγεια ζωή του (ἀπεβίωσε ἀπό καρδιακό νόσημα στά 33 του χρόνια). Ὅλα εἶναι ἐκχειλίσματα τῆς χριστοκεντρικῆς διανοίας καί βιοτῆς του. Τό ὡραιότερο ἀπό ὅλα – πού δέν ἄργησε καί νά μελοποιηθεῖ - εἶναι τό ποίημα «Ὁ Ἀναστάσιμος». Τά νοήματά του, πού ἀποτελοῦν ξεσπάσματα τῆς ἀγαπώσης τόν Ἀναστάντα Χριστόν καρδιᾶς του, κλιμακωτά παρουσιαζόμενα ἀπό τήν ποιητική γραφίδα του, μεταδίδουν καί σέ μᾶς ὅλους κάτι ἀπό τήν ἀναστάσιμη χαρά, πού τόν εἶχε κατακλύσει ἔτι ζῶντα. Μᾶς παρουσιάζουν μιά θειο-ερωμένη ψυχή, πού σάν νοητή Μυροφόρα, «ψάλλει γλυκά γιά τόν Νυμφίο της» καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά

«βγῆκε ἀπ’ τή νύχτα σκοτεινά,

γύρισε λόγγους καί βουνά»,

γιά νά συναντήσει Αὐτόν. Μᾶς θυμίζει τήν Νύμφη τοῦ Ἄσματος τῶν Ἀσμάτων, πού ὁμολογεῖ συνεχῶς, ὅτι «τετρωμένη ἀγάπης εἰμί ἐγώ». Αὐτή ἡ ὁμολογία, πού διήκει δι’ ὅλου τοῦ ποιήματος, εἶναι καί ἡ κεντρική ἰδέα του. Μιά ἰδέα, πού αἰῶνες πρίν, ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, ἐπίσκοπος Πατάρων τῆς Λυκίας (ἡ μνήμη του στίς 20 Ἰουνίου), εἶχε ὡς ἐπῳδό στό περίφημο ποιητικό του ἔργο, τό «Συμπόσιον τῶν Δέκα Παρθένων», μέ τά λόγια: «Ἁγνεύω σοι· καί λαμπάδας φαεσφόρους κρατοῦσα, Νυμφίε ὑπαντάνω σοι».

Σήμερα, πού γιά δεύτερη χρονιά, πολλές τέτοιες ψυχές, θά ποθοῦσαν «Σῶμα Χριστοῦ» νά μεταλάβουν καί «Πηγῆς Ἀθανάτου» νά γευθοῦν στήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, ἔχοντας τόν ἴδιο πόθο πού ἐκφράζεται στά δύο ἀναφερθέντα ποιητικά ἔργα, δυστυχῶς πάλι, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ θά εἶναι – φεῦ καί ἀλλοίμονο – «προνόμιο» μόνο τῶν Κληρικῶν, τῶν Ψαλτῶν καί τῶν Νεωκόρων. Καί οἱ ματωμένες καί δακρυσμένες ψυχές καί καρδιές τόσων εὐσεβῶν Χριστιανῶν, πού θά μείνουν καί φέτος «ἐκτός Νυμφῶνος», θά καταφύγουν ἀναγκαστικά, γιά νά κορέσουν τήν πνευματική πεῖνα καί δίψα τους, ποῦ ἀλλοῦ; στήν νοητή καί νοερή Θεία Κοινωνία, ὅπως παρουσιάζει αὐτήν στόν σχετικό Λόγο του ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἄκων προφητεύσας τά γεγονότα αὐτά. Ἄς κάνουν τόν κόπο οἱ εὐλαβεῖς ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ αὐτοῦ, νά διαβάσουν ἄλλη μιά φορά τόν Λόγο αὐτό, πού ὁ ὑποφαινόμενος παρέθεσε πέρισυ στό τεῦχος Μαΐου 2020. Σάν νά συμπάσχει μαζί μας ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί νά μᾶς παρηγορεῖ.