ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὑπῆρξε Μακεδονική δυναστεία στό Βυζάντιο;

Ὑπῆρξε Μακεδονική δυναστεία στό Βυζάντιο;

 

Τό πρόβληµα τῆς νοθογένειας

τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Λέοντα Στ΄ Σοφοῦ

 

Στίς 24 Σεπτεµβρίου 867 ἄρχισε µία νέα περίοδος ἀκµῆς καί δύναµης ἐσωτερικῆς καί ἐξωτερικῆς γιά τό βυζαντινό κράτος, µέ ἱδρυτή τόν Βασίλειο Α΄ Μακεδόνα. Τήν ἐπωνυµία αὐτή τήν ἔλαβε λόγῳ τῆς καταγωγῆς του ἀπό τήν περιοχή τῆς Μακεδονίας καί συγκεκριµένα ἀπό τήν πόλη τῆς Ἀδριανούπολης. Αὐτή ἡ βυζαντινή δυναστεία, γνωστή ἀπό τά ἱστορικά βιβλία ὡς Μακεδονική δυναστεία, διατηρήθηκε στήν ἐξουσία ἑκατόν ὀγδόντα ἐννέα χρόνια.

 Ἀπό τίς ἱστορικές πηγές γνωρίζουµε ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος Α΄ (867-886) νυµφεύθηκε δύο φορές. Τή Μαρία, µία ταπεινῆς καταγωγῆς γυναίκα καί τήν Εὐδοκία Ἰγγερίνα, πρώην ἐρωµένη τοῦ προκατόχου του, Μιχαήλ Γ΄, ἐκπροσώπου τῆς Ἀµοριανῆς δυναστείας. Ὁ ἱδρυτής τῆς νέας δυναστείας ἀπέκτησε, µᾶλλον, ἀπό τή Μαρία τέσσερις θυγατέρες, τήν Ἀναστασία, τήν Ἄννα, τήν Ἑλένη, τή Μαρία καί πιθανότατα ἕναν γυιό, τόν Κωνσταντῖνο. Ἀπό τήν Εὐδοκία, µᾶλλον, ἀπέκτησε τόν Λέοντα, τόν Ἀλέξανδρο καί τόν Στέφανο. Ὁ Στέφανος ἀνῆλθε στόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης, οὕτως ὥστε νά ἀποκτήσει ἐµµέσως ὁ αὐτοκράτορας τόν ἔλεγχο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ µελλοντικός διάδοχος καί γυιός τοῦ Βασιλείου Α΄, Κωνσταντῖνος, φεύγοντας ἀπό τή ζωή σέ µικρή ἡλικία, δέν πρόλαβε προφανῶς νά νυµφευθεῖ καί νά ἀφήσει ἀπογόνους. Τή θέση του λοιπόν ἔλαβε ὁ δευτερότοκος Λέοντας  Στ΄ (886-912), ὁ ὁποῖος στήν προσπάθειά του νά ἀποκτήσει ἄρρενα διάδοχο, νυµφεύτηκε τέσσερις φορές. Μετά τόν θάνατο τοῦ Λέοντα ἀνέλαβε τή διακυβέρνηση τοῦ κράτους, γιά δεκατρεῖς µόλις µῆνες, ὁ ἀδελφός του Ἀλέξανδρος (912-913), ὁ ὁποῖος πέθανε χωρίς νά ἀφήσει ἀπογόνους. Ἡ δυναστεία συνεχίστηκε µέ τόν Κωνσταντῖνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, γυιό τοῦ Λέοντα Στ΄ καί ἐγγονοῦ τοῦ Βασιλείου Α΄, καθώς καί µέ τούς ἀπογόνους του.

Μηνύματα ἀπό τόν Ἀη Γιώργη τοῦ Λυκαβηττοῦ

Μηνύματα ἀπό τόν Ἀη Γιώργη τοῦ Λυκαβηττοῦ

 

Τό πρῶτο τρίμηνο τῆς φετεινῆς χρονιᾶς μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά ἀνεβαίνω σχεδόν καθημερινά στήν κορυφή τοῦ Λυκαβηττοῦ, ἀρχικά γιά λόγους ἄσκησης, καί κατέληξα νά ἀνεβαίνω γιά προσκύνημα στήν ἐκκλησιά τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό ψηλότερο σημεῖο τοῦ Λεκανοπεδίου ἐπισκοπεῖ τήν Ἀθήνα ἀπό ἄκρη σέ ἄκρη, ἄν ἑξαιρέσουμε τήν γωνία πού κρύβουν τά Τουρκοβούνια.

Ἡ θέα, θά τό γνωρίζετε καί ἐσεῖς, εἶναι μοναδική καί τό μάτι φθάνει ἀπεριόριστα μέχρι τήν Αἴγινα, γιά αὐτό καί συγκεντρώνεται ἐκεῖ πλῆθος ἀνθρώπων, Ἕλληνες καί ξένοι, ἰδιαίτερα νεαρά ἀγόρια καί κορίτσια. Μεταξύ τῶν ἄλλων, νομίζω πώς τά παιδιά μας ἀνεβαίνουν στήν εὐλογημένη κορυφή γιατί ἴσως ἐκεῖ αἰσθάνονται περισσότερο ἐλεύθερα, ἰδιαίτερα αὐτήν τήν περίοδο πού ἡ ἐλευθερία μας περιορίσθηκε μέ τόσο αὐταρχικό τρόπο.

Βλέπεις τά παιδιά μας σήμερα καί τά χαίρεσαι. Καλοφτιαγμένα, χαριτωμένα, προικισμένα, χάρμα ὀφθαλμῶν. Ἄν τούς προσέξεις φαίνεται ὅτι κάνουν τόσο κόπο γιά νά φθάσουν ἐκεῖ ψηλά γιά νά ξεφύγουν λίγο ἀπό τό βάρος τοῦ καθημερινοῦ φορτίου, νά ἀναπνεύσουν ἐλεύθερο ἀέρα πού συνήθως ἐκεῖ πάνω φυσάει δυνατά, ἀφοῦ δέν «κόβει» ἀπό πουθενά.

Στοχάσου: Εἶσαι εὐγενής ἤ ἁπλά δειλός;

Στοχάσου: Εἶσαι εὐγενής ἤ ἁπλά δειλός;

 

Στό παρελθόν ἔχουν γίνει συζητήσεις γιά τήν παιδική ἀφέλεια ἀλλά καί τήν ἐξυπνάδα τῶν παιδιῶν, τήν ἄδολη, ἀπρόβλεπτη μά καί εὔστοχη παρατήρησή της. Οἱ κουβέντες πού σοῦ λένε, οἱ ἀπορίες τους, γιά ὅποιον θέλει νά σκεφτεῖ ἤ νά πάει ἕνα βῆμα πιό πέρα, ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται, εἶναι μία εὐκαιρία ζωῆς. Μεγαλώνοντας ἀρχίζουμε νά χάνουμε τή διάθεση πού πιό νέοι εἴχαμε γιά νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο. Τά ὄνειρά μας φρέναραν. Ἦρθε μία στιγμή πού γίναμε περισσότερο στοχαστές τῆς γῆς παρά τοῦ οὐρανοῦ. Τά ἀδύνατα, πού ἦταν φτιαγμένα γιά ἐμᾶς –ἔτσι πιστεύαμε– παρέμειναν ἀδύνατα καί ἡ προσπάθεια ἄρχισε νά φθίνει. Προσγειωθήκαμε στήν πραγματικότητα πού τελικά φτιάξαμε καί προσαρμοστήκαμε στό συνηθισμένο.

Τό συνηθισμένο! Πόσο ἁπλή, μά καί ἐπικίνδυνη λέξη!  Νιώσαμε ὅτι ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι μέσα στά πλαίσια, πού δέν ταρακουνοῦν τά νερά. Νιώσαμε ὅτι, καλά εἴμαστε ἐδῶ, ὅ,τι καί ἄν σημαίνει αὐτό. Μπορεῖ νά εἴμαστε πληγωμένοι ἀπό ἀόρατα βέλη περικυκλωμένοι ἀπό ἀόρατους πολέμους –πόσο ἐπίκαιρο καί αὐτό– ἀλλά,  καλά εἴμαστε! Κρυφτήκαμε πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ βολεμένου ἀνθρώπου. Μᾶς ἀπασχολοῦν, μᾶς σκοτεινιάζουν ὅσα λάθη βλέπουμε καί ἀκοῦμε, μά δέν μποροῦμε νά διαμαρτυρηθοῦμε, τά δεχόμαστε ὅλα. Δεχόμαστε ὅσα λάθη καί σωστά μπλεγμένα μεταξύ τους νά ἀνθίσουν στίς ζωές μας χωρίς ὅμως νά ἀποφέρουν καρπούς.

Εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά μέ δημιούργησε καί νά μέ προώρισε  νά κρύβομαι χρησιμοποιῶντας ἀκόμα καί τίς ἴδιες τίς ἀρετές Του; Ἀρετές, ὅπως αὐτή τῆς εὐγένειας.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΒΛΩΣΗ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΒΛΩΣΗ

 

Μέ ἀφορµή µιά δήλωση τοῦ Εὐρωβουλευτοῦ Στ. Κυµπουρόπουλου

 

Τόν εἶδα γιά πρώτη φορά στήν τηλεόραση, τό Φεβρουάριο τοῦ ἔτους 2008. Γνωριστήκαµε ἀπό κοντά περίπου ἕνα χρόνο ἀργότερα. Ἔκτοτε, ἔχω λάβει ἀπό ἐκεῖνον πολλά ἔµπρακτα µαθήµατα ἤθους, πίστης καί ψυχικῆς δύναµης. Κυρίως, διδάχτηκα στήν πράξη τό τί σηµαίνει εὐχαριστιακό βίωµα. Γιά τό Στέλιο Κυµπουρόπουλο ἡ ζωή εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ, γιά τό ὁποῖο πρέπει ἀδιάκοπα νά Τόν δοξολογοῦµε. Γι’ αὐτό, καθ’ ὅλου δέν ξαφνιάστηκα, ὅταν ὁ Εὐρωβουλευτής µᾶς ἔδωσε τή θετική του ψῆφο σέ πρόταση Ψηφίσµατος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, πού «ὑπενθυµίζει  ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τό ἐγγενές δικαίωµα στή ζωή καί ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωή πρέπει πάντοτε νά προστατεύεται, ἀρχῆς γενοµένης ἀπό τή στιγµή τῆς σύλληψης»1.

Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ εὐχαριστιακά γνωρίζει, ὅτι κάθε ἡµέρα εἶναι ἡµέρα Κυρίου καί ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται ἐν αὐτῇ. Ποτέ δέν οἰκτίρει τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἀντίθετα εἶναι οἰκτίρµων πρός ὅλους τούς ἄλλους. Ἡ φράση «γιατί σέ µένα;» δέν βγαίνει ποτέ ἀπό τό στόµα του, οὔτε κἄν περνάει ἀπό τό µυαλό του. Σέ καµία περίπτωση δέν χρησιµοποιεῖ τήν ἀσθένειά του σάν δικαιολογία γιά νά τύχει διακριτικῆς µεταχείρισης ἤ γιά νά τεµπελιάσει. Ἀντίθετα ἐργάζεται σκληρά, γιά νά βοηθήσει τούς ἀδύναµους.

ΕΜΒΟΛΙΟ…. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!!!

ΕΜΒΟΛΙΟ…. ΚΑΙ  ΣΤΗΝ  ΠΑΙΔΕΙΑ!!!

 

Μετά λύπης μου μαθαίνω ἀπό ἄνθρωπο σέ ὑπεύθυνη θέση τῆς ὀργάνωσης τῆς UNISEF, ὅτι ἔχει προταθεῖ στήν κυβέρνηση νά ἐντάξει στά πλαίσια τοῦ μαζικοῦ ἐμβολιασμοῦ στίς πρῶτες ὁμάδες προτεραιότητας (ἐκτός ἀπό τίς ὁμάδες ὑψηλοῦ κινδύνου τῶν ἡλικιωμένων καί εὐπαθῶν ὁμάδων, ἐκτός τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας καί τοῦ Στρατοῦ, ἐκτός τῶν νοσηλευτῶν καί ἰατρῶν τοῦ συνόλου τοῦ νοσηλευτικοῦ καί ἰατρικοῦ προσωπικοῦ τῶν νοσοκομείων) τώρα ΚΑΙ τοῦ συνόλου τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ προσωπικοῦ τῶν σχολείων ὅλης τῆς χώρας!!!

ΑΝ θέλουμε λέει ΑΜΕΣΑ νά ἀνοίξουν τά σχολεῖα ὥστε διά ζώσης νά μποροῦν νά γίνουν τά μαθήματα στούς μαθητές μας καί στά παιδιά μας!!!!

Τό παράδοξο στήν ὅλη ἱστορία εἶναι ὅτι ἐνῶ ἀκουγόταν μέ θέρμη τό σενάριο «θά ἀνοίξουμε τά σχολεῖα στίς 7-8 Ἰανουαρίου!!!» τώρα μέ τά νέα αὐτά δεδομένα νά ἀκούγεται ἡ ἡμερομηνία τῆς 18ης τοῦ Ἰανουαρίου ὡς ἡ πιό πιθανή μέ τό σκεπτικό νά ἀναγκαστοῦν οἱ ἐκπαιδευτικοί ἕως τότε νά δοκιμάσουν τό ἐμβόλιο καί τίς ἐνδεχόμενες παρενέργειές του μέ ὅτι αὐτό συνεπάγεται!!!