ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τό Σύνταγµα τῆς Ἐθνοσυνέλευσης τῆς Τροιζήνας καί τό Ἀµερικανικό Σύνταγµα

Τό Σύνταγµα τῆς Ἐθνοσυνέλευσης τῆς

Τροιζήνας καί τό Ἀµερικανικό Σύνταγµα

 

Ἔχουµε ἤδη ἀναφερθεῖ στό ρεῦµα τῆς φιλελεύθερης σκέψης πού ἀποκτᾶ στή χώρα µας ὅλο καί περισσότερους ἀκολούθους, καί σέ κάποιες περιπτώσεις ἰδιαίτερα ἐνθουσιώδεις, ὀπαδούς. Ἀκόµη, ἀναφερθήκαµε ἀκροθιγῶς σέ µιά ἄποψη πού προβάλλεται στή χώρα µας ἀπό νεώτερους ἱστορικούς καί γενικότερα ἀπό διανοούµενους µέ φιλελεύθερο προσανατολισµό, περί τοῦ ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 εἶχε ὡς πρότυπο τήν Ἀµερικανική Ἐπανάσταση τοῦ 1776.

Ἕνα ἀπό τά «τεκµήρια», πού ἐπικαλοῦνται, ὅσοι ὑποστηρίζουν τήν ἱστορική αὐτή θέση εἶναι τό συγκεκριµένο περιεχόµενο τοῦ «Πολιτικοῦ Συντάγµατος τῆς Ἑλλάδος», πού ψηφίσθηκε ἀπό τήν Γ΄ Ἐθνοσυνέλευση  τῆς Τροιζήνας τήν 1η Μαΐου 1827. Ἐνδεικτικῶς, σύµφωνα µέ ἕναν ἱστορικό συγγραφέα τό ἐν λόγῳ Σύνταγµα «ἀποτελοῦσε ἀντιγραφή τοῦ Ἀµερικανικοῦ Συντάγµατος τοῦ 1783 καί χαρακτηρίστηκε τόσο στή µορφή, ὅσο καί στό περιεχόµενό του ἀπό τά πιό προοδευτικά τῆς ἐποχῆς του. Στά βασικά ἄρθρα του καθοριζόταν ὁ δηµοκρατικός καί ὁ φιλελεύθερος χαρακτήρας του καί ἀποτελοῦσε προάγγελο γιά τήν εἰσαγωγή στήν Ἑλλάδα τοῦ Κοινοβουλευτικοῦ Πολιτεύµατος».

Τό χωριό µου τό λένε Ἀθήνα !

Τό χωριό µου τό λένε Ἀθήνα !

 

Καί οἱ γηγενεῖς, ἔχουµε τήν κακή συνήθεια να σκεφτόµαστε!

 

Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, Καλή Χρονιά!

 

Ἦρθε καί πάλι ἡ ἐποχή τῆς µεγάλης νύχτας καί τῆς µικρῆς µέρας (καί µεταφορικά καί κυριολεκτικά!). Ἡ ἐποχή, πού ἡ ζωή µας  συναντάει τό σταυροδρόµι τοῦ χρόνου ἑνός τέλους καί τοῦ χρόνου µιᾶς ἀρχῆς κι ἐκεῖ, κοντοστέκεται γιά λίγο. Γιά πολύ λίγο, ἴσα ἴσα ὅσο κρατάει µιά ἀστραπή. Τό ἔχει, δυστυχῶς, αὐτό ὁ χρόνος: µπορεῖς νά τόν κρατήσεις µόνο γιά πολύ λίγο. Μετά κυλάει ἀνάµεσα στά δάχτυλά σου καί χάνεται!

  Ἔστω, ὅµως, ἀκόµα κι αὐτή ἡ µικρή στάση στό σταυροδρόµι τοῦ χρόνου πού ἔφυγε καί τοῦ χρόνου πού θά ἔρθει, προσφέρεται γιά σκέψεις, ἀναµνήσεις καί ἀποφάσεις.

  Εἰδικά αὐτή τήν περίοδο, πού ἔκανα ἔρευνα γιά τά κείµενα τῆς χριστουγεννιάτικης γιορτῆς µας, ὅλο ἔπεφτα ἐπάνω σέ κείµενα συγγραφέων -πολύ γνωστῶν, ἤ, λιγότερο γνωστῶν- πού µιλοῦσαν γιά ἀναµνήσεις. Ἀναµνήσεις τοῦ χωριοῦ τους, ἀναµνήσεις τῶν παιδικῶν τους χρόνων, ἀναµνήσεις ἀνθρώπων πού εἶναι µακριά καί περιµένουν, ἀναµνήσεις ἀνθρώπων πού γλίστρησαν µακριά καί ἔφυγαν ὁριστικά.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒῌ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΑΠΟΪΕΡΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒῌ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

ΤΗΣ ΑΠΟΪΕΡΟΠΟΙΗΣΕΩΣ  ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

 

Toῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη

 

Νοιώθουμε ἐδῶ καί σχεδόν ἕνα χρόνο μιά πρωτόγνωρη ψυχική ὀδύνη, ὅλοι οἱ Πιστοί τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, βλέποντας νά ἀποϊεροποιεῖται ἀπό τούς πολιτικούς ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί Λατρεία μας, καί ἀκολούθως νά ραπίζεται, νά χλευάζεται, καί νά τίθεται στό περιθώριο τῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας ἀπό τούς πολυποίκιλους  κόλακες τῆς Ἐξουσίας, μέ μοχλό ἕνα ψευδέστατο φόβητρο, τόν Κορώνα ἰό, τόν ὁποῖον ὑψώνουν μέσῳ τῆς Τηλεοπτικῆς εἰκονικῆς (γράφε πλασματικῆς) πραγματικότητος, ὡς φοβερόν καί μοναδικόν ἐπίβουλον τῆς ἀνθρωπίνης ὑγείας, γιά νά «καμφθῇ πᾶν γόνυ» καί νά παραδοθῇ, ἄνευ ὅρων στίς διαθέσεις καί τά κελεύσματα τοῦ ἐπιγείου Καίσαρος!

Τό περίεργο, ὅμως, δέν εἶναι πώς ἡ Παγκόσμια Πολιτική σπεῖρα  ἔχει ἐπιδοθεῖ σέ μιά ἄνευ προηγουμένου λυσσαλέα προσπάθεια νά ξεριζώση τόν Χριστιανισμό ἀπό «προσώπου τῆς γῆς», καί ὅτι οἱ ἐγχώριοι δορυφόροι τοῦ Παγκοσμίου Κυβερνοχώρου, Ἑλληνόφωνοι Κυβερνῆτες μας, ὡς πρόθυμοι ὑπηρέτες τους, ἐπιδεικνύουν ὑπερβάλλοντα ἀντιεκκλησιαστικό ζῆλο, ἀλλά αὐτό, πού ἔχει ἀφήσει ἄφωνο τό συνειδητοποιημένο Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀπόλυτη καί παθητική ἀποδοχή ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Μελῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως ὅλης αὐτῆς τῆς περιπαικτικῆς συμπεριφορᾶς, σέ σημεῖο, πού νά δημιουργεῖ ἔντονες ὑπόνοιες ὅτι «καί συνευδοκοῦσι τοῖς πράττουσι»!

Ἡ σχέση Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ στά ἔργα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

Ἡ σχέση Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ στά ἔργα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου

 

Τή 17η Ἰουνίου τοῦ 1896 προβαίνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος (1846-1920) σέ μιά ὁμιλία μέ θέμα «Περί τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας ὡς παιδαγωγοῦ τῶν Ἑλλήνων πρός τόν Χριστιανισμόν». Σέ αὐτή τήν ὁμιλία ἀναπτύσσει  συστηματικά δομημένες τίς θέσεις του γιά τή σχέση Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ. Ἡ ὁμιλία, ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος στήν ἀρχή, εἶναι τό ἀποτέλεσμα πολυετοῦς μελέτης καί συγκέντρωσης ὑλικοῦ ἀπό τούς σοφούς καί φιλοσόφους της Ἀρχαίας Ἑλλάδος σέ ὅ,τι ἀληθινό εἶπαν γιά τόν Θεό, τήν ψυχή καί τήν ἀρετή. Ἐμπλουτισμένη μέ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὥστε νά ὑπάρχει μέτρο σύγκρισης, ἡ συλλογή αὐτή ἐκδόθηκε σέ δύο τόμους μέ τόν τίτλο Ἱερῶν καί φιλοσοφικῶν λογίων θησαύρισμα, ὁ μέν πρῶτος τόμος τό 1895-1896 καί ὁ δεύτερος τό 1896. Ἡ μελέτη τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων ἔπεισε τόν Ἅγιο Νεκτάριο γιά τόν πραγματικό πόθο τους στήν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, ὁ ὁποῖος τούς ὁδήγησε στήν ἀληθινή φιλοσοφία καί τελικά στήν ἀποδοχή τῆς σαρκωμένης Ἀλήθειας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ἔτσι ὁ Ἅγιος βρίσκει ποικίλα λόγια θαυμασμοῦ γιά τήν Ἑλληνική Φιλοσοφία. Ἀναφέρω μόνο τά κατά τήν ἐκτίμησή μου πιό ἐντυπωσιακά. Μέσῳ τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας φάνηκε ἡ «τελεία τοῦ ἀνθρώπου εἰκών», «τὸ ὕψoς τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, τὸ βάθος τῶν ἐννοιῶν, ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ κάλλος τοῦ λόγου» καί ἐνί λόγῳ ἡ «θειότης τοῦ ἀνθρώπου». Ὑπῆρξε «θεμελιώδης ἀρχή τῆς ἀληθοῦς ἀναπτύξεως καί μορφώσεως», «διδάσκαλος τῆς ἀληθείας» καί τελικά «παιδαγωγός τῆς ἀνθρωπότητος εἰς Χριστόν».

 

Ἕνας λαός πολύ συνεργάσιμος

Ἕνας λαός πολύ συνεργάσιμος

 

Ἵσως δέν εἶναι ὑπερβολή τό νά παραδεχθοῦμε ὅτι εἶναι διάχυτη ἡ ἐντύπωση στούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς, πώς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ὁ ἐξυπνότερος λαός τοῦ Κόσμου.

Ἄν τό κριτήριο εἶναι οἱ ἐπιδόσεις μας σέ ἀτομικό ἐπίπεδο τό συζητᾶμε, ἄν, ὅμως, κρίνουμε ἀπό τίς συλλογικές μας ἐπιλογές καί συμπεριφορές, τότε πρέπει νά μιλᾶμε γιά φαντασίωση.

Ἐπειδή τίς τύχες τους οἱ λαοί τίς καθορίζουν μέ τίς ἐπιλογές τους ὡς σύνολα ἤ ὡς πλειοψηφίες, μιά σημειολογική ἀναδρομή σέ στιγμές κρίσιμες τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου θά μᾶς βοηθοῦσε νά συμπεράνουμε πόσο ἔξυπνος καί σοφός εἶναι ὁ λαός μας.