ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Αὐτά πού δέν διδάσκουμε μέ λόγια

Σέ ἡμέρες ἑορτῶν βρεθήκαμε σέ ἕνα παιδότοπο, ὅπου ὑπῆρχαν πολλά δρώμενα καί παιχνίδια γιά μικρούς καί μεγάλους. Λόγῳ τῶν ἡμερῶν ὑπῆρχε πολύς κόσμος καί σέ κάθε παιχνίδι εἶχε μεγάλη ἀναμονή. Περιμένοντας τήν σειρά μας σέ ἕνα ἀπό αὐτά τά παιχνίδια, βρεθήκαμε μπροστά σέ ἕναν διάλογο μεταξύ μιᾶς νεαρῆς μαμᾶς, πού περίμενε καί αὐτή στήν οὐρά μέ τόν ἄνδρα της καί δύο μικρά παιδάκια, μέ τόν ὑπεύθυνο τοῦ συγκεκριμένου παιχνιδιοῦ. Τό θέμα ἦταν ὅτι τῆς συγκεκριμένης μαμᾶς δέν ἄρεσε ὁ κανονισμός τοῦ παιχνιδιοῦ καί ὁ τρόπος πού εἶχε ὁρισθεῖ ἀπό τούς ὑπευθύνους γιά τήν τήρηση σειρᾶς προτεραιότητας καί διαμαρτυρόταν ἔντονα στόν ὑπεύθυνο λέγοντάς του ὅτι δέν ἦταν σωστός ὁ κανονισμός καί πώς ἔπρεπε νά ἀλλάξει. Ὅσες φορές καί ἄν ἐπανέλαβε ὁ ὑπεύθυνος ὅτι αὐτός ἦταν ὁ κανονισμός καί ὅτι ἔπρεπε νά γίνει σεβαστός ἀπό ὅλους, οἱ διαμαρτυρίες δέν μειώθηκαν οὔτε ἀκόμα ὅταν τῆς ἐξήγησε τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ἴσχυε ὁ κανονισμός αὐτός, (πρᾶγμα πού θεωρῶ ὅτι δέν ἦταν ὑποχρεωμένος νά κάνει), ἡ γυναίκα ἐκείνη δέν σταμάτησε νά ἐπιμένει ὅτι ἔπρεπε νά γίνει ἐξαίρεση γι’ αὐτήν   γιατί ἐκείνη εἶχε πληρώσει!!! Δέν ἔκανε βέβαια, τόν κόπο νά σκεφτεῖ ὅτι ὅλος ὁ κόσμος πού περίμενε στήν οὐρά, προφανῶς εἶχε πληρώσει ὅπως καί ἐκείνη, ἀλλά ἀλλοῦ θέλω νά ἑστιάσω τόν προβληματισμό μας: σκεφτόμουν, παρακολουθῶντας αὐτήν τήν ἀντιπαράθεση, ὅτι ὑποτίθεται ἐμεῖς οἱ γονεῖς προσπαθοῦμε νά διδάξουμε τά παιδιά μας νά σέβονται τούς ἄλλους καί νά ὑπακούουν. Θέλουμε νά τά μάθουμε νά μᾶς ἀκοῦνε, νά μᾶς ἐμπιστεύονται, νά ὑπακούουν στούς κανόνες τοῦ σπιτιοῦ, τοῦ σχολείου, τῆς κοινωνίας καί, ὅταν μεθαύριο γίνουν πολῖτες, νά ὑπακούουν στούς νόμους τοῦ κράτους. Διδάσκουμε, ὅμως,  μέ λόγια σεβασμό καί ὑπακοή, ἐνῷ στήν πράξη καί μέ τό δικό μας παράδειγμα, διδάσκουμε σιωπηρά ὅτι ὁ καθένας ἔχει δικαίωμα νά μήν ὑπακούει σέ κανονισμούς ὅταν κρίνει ὅτι οἱ κανονισμοί αὐτοί ἀντιβαίνουν στό δικό του θέλημα καί στήν δική του κρίση. Προσπαθοῦμε, δηλαδή, μέ τά λόγια νά μάθουμε στά παιδιά μας νά μᾶς σέβονται καί νά μᾶς ἀκοῦνε, ἐνῷ μέ τήν συμπεριφορά μας τά διδάσκουμε ὅτι ὁ καθένας ἔχει δικαίωμα νά κάνει ὅ,τι θέλει χωρίς νά ὑπολογίζει κανέναν. Παρακολουθῶντας αὐτόν τόν διάλογο, σκεφτόμουν τί ἐντύπωση ἄραγε νά ἔκανε τό γεγονός στά παιδιά αὐτῆς τῆς γυναίκας; Ὁ πατέρας δίπλα ἁπλός θεατής, ὁ ὑπεύθυνος τοῦ παιχνιδιοῦ μέ ὑπομονή καί ἀξιοθαύμαστη ψυχραιμία ἔλεγε καί ξαναέλεγε πῶς ἔχουν οἱ κανόνες, ἡ μητέρα ἐκνευρισμένη νά ἐπιμένει στό δικό της, ἀναρωτιόμουν τί νά σκεφτόντουσαν ἄραγε αὐτά τά παιδιά; Τί μάθημα πῆραν ἐκείνη τήν ἡμέρα;

Ο  ΘΕΟΤΟΚΟΦΙΛΟΣ  ΑΓΙΟΣ  ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Ἕνας μικρός λεμονανθός στήν Ἁγία Εἰκόνα Του.

Δ«ιδαχθείς ὑπό τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἄξιον ἐστιν, ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν τήν Θεοτόκον καί ἀειπάρθενον Μαρίαν, ἐποίησα ὠδάς τινας καί ὕμνους πρός αἴνεσιν καί ἀνύμνησιν τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου, τῆς Γοργοεπηκόου καί ταχείας εἰς ἀντίληψιν βοήθειαν καί προστασίαν τῶν ἐπικαλουμένων Αὐτήν, καί πρός ἔκφρασιν τῆς ἀπείρου πρός Αὐτήν εὐγνωμοσύνης μου, διά τάς πολλάς πρός ἐμέ Αὐτῆς εὐεργεσίας, ἅς παραπήλαυσα. Τούς ὕμνους τούτους ἐδημοσίευσα, ὅπως παράσχω τοῖς ἀγαπῶσι καί τιμῶσι τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου ἐγκόλπιόν τι ἐν ᾧ νά εὑρίσκωσι διατετυπωμένα τά ἑαυτῶν συναισθήματα καί ἱκανοποιῶσιν αὐτά, ἄδοντες καί ὑμνοῦντες τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Καί ἡ δημοσίευσις μέν, ἐγένετο καί διενεμήθη, ἀλλ’ ὁ πόθος τῆς ἀνυμνήσεως τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ὑπηγόρευεν ἡμῖν νέας ὠδάς καί νέους ὕμνους, καί ὁ ἀριθμός αὐτῶν ηὐξάνετο καί οἱ ὕμνοι καί αἱ ὠδαί ἐπολλαπλασιάζοντο… Τάς ὠδάς καί τούς ὕμνους καί τούς Κανόνας τούτους, ἀπεφάσισα νά ἐκδώσω, πρός ἱκανοποίησιν τοῦ τῶν πιστῶν συναισθήματος, νά συνεκδώσω δέ μετ’ αὐτῶν καί τούς ἤδη ἐκδεδομένους εἰς ἕν σῶμα…

Ἐν Ἀθήναις, τῇ 24ῃ Ἰανουαρίου 1907 ἐν τῇ Ριζαρείῳ Ἐκκλησιαστικῇ Σχολῇ,

  Ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος»