Ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης
καί ἡ Δηµόσια Ὑγεία
Φαίνεται πώς τό ἰδεολογικό κλῖµα στή χώρα µας διαµορφώνεται, –σέ ἴσως ὑπερβολικά µεγάλο βαθµό πού δείχνει τήν ἐλλιπῆ ἀνάπτυξη τῆς «κοινωνίας τῶν πολιτῶν» καί τῆς «δηµόσιας σφαίρας»–, ἀπό τήν διαδοχή στίς κρατικές θέσεις προσώπων, τά ὁποῖα, ἀνάλογα µέ τίς σπουδές καί τίς γενικότερες συνθῆκες τοῦ βίου τους, ἀναδιαµορφώνουν τό πλαίσιο, τήν ὁρολογία καί τίς ἀναφορές τοῦ δηµοσίου διαλόγου. Ἔτσι, στό σχετικά ἀπώτερο µεταπολιτευτικό παρελθόν ἦταν ἐµφανές τό ὅτι οἱ κρατικές θέσεις στελεχώνονταν ἀπό πολιτικούς πού εἶχαν σπουδάσει στήν κάπως συντηρητικότερη Γερµανία καί ἀπό ἐκεῖ ἀντλοῦσαν τά κριτήρια καί τό σύστηµα τοῦ προσανατολισµοῦ τους στόν κόσµο. Ἀργότερα, µέ τήν ἀνάδειξη περισσότερο ἀριστερόστροφων κυβερνήσεων ἄλλαξε ὁ προσανατολισµός καί τονίσθηκαν περισσότερο οἱ ἀναφορές στήν προοδευτικότερη Γαλλία, ἐνῷ, ἤδη, παρατηροῦµε ὅτι, λόγῳ τῆς ἀνάδειξης στίς κρατικές θέσεις προσώπων πού σπούδασαν σέ Ἀγγλοσαξωνικές σχολές, ἀρχίζουν νά ἐπικρατοῦν οἱ ἀναφορές στήν Ἀµερικανική (liberal) παράδοση. Οἱ ἀλλαγές αὐτές ἀντανακλῶνται, γιά παράδειγµα, στόν δηµόσιο-πολιτικό λόγο γιά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821: Ἀρχικά, εἶχε υἱοθετηθεῖ στούς ἐπίσηµους λόγους τῶν πολιτικῶν τό γερµανικό-ροµαντικό ἑρµηνευτικό πλαίσιο τῆς «παλιγγενεσίας» ἑνός ἀρχαίου καί ἐνδόξου ἔθνους. Ἐν συνεχείᾳ, ἐπιχειρήθηκε νά προβληθοῦν οἱ «ὁµοιότητες» τῆς Ἑλληνικῆς ἐπανάστασης µέ τήν Γαλλική ἐπανάσταση τοῦ 1789, ἐνῷ, ἤδη, προβάλλεται ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Ἑλληνική ἐπανάσταση εἶχε ὡς πρότυπο τήν Ἀµερικανική τοῦ 1776!