ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΨΗΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΜΑΣ!
Καί ἐνῶ τό θνητό μας σῶμα συγκρατεῖτε στήν γήϊνη βαρύτητα καί φθαρτότητα, ἡ ψυχή μας ἀτενίζει ψηλά ἐπιζητώντας νά φθάσει στήν θεϊκή της ὑπόσταση καί προέλευση, κοντά στόν Κύριό μας, Ἰησοῦ Χριστό.
Αὐτό εἶναι πού ξεχνᾶμε συνεχῶς στίς μέρες μας!
Τό θεϊκό φτερούγισμα τῆς ψυχῆς ἔπαψε νά εἶναι ἡ κινητήρια δύναμη τοῦ πνεύματός μας καί ὁ ἀγώνας καί πορεία ζωῆς πρός τήν θέωση καί τό «ἄνω θρώσκω» πού δικαιολογεῖ τήν διαφορά τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά ἄλλα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, μένει ὡς ἀνέκφραστο βλέμμα παγιδευμένο στίς δυσκολίες πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προκαλοῦμε, δημιουργοῦμε καί ἐγκλωβιζόμαστε!!!
Καί ὅμως εἶναι τόσο ἁπλό καί συνάμα τόσο ὁρατό μπροστά μας τό Θεϊκό μεγαλεῖο τῆς Δημιουργίας!
Ἡ ἴδια ἡ πλάση, τά ζῶα, τά φυτά καί τά ἄνθη, οἱ ὀσμές καί οἱ εὐωδιές, τά τιτιβίσματα τῶν πουλιῶν καί τά ζουζουνίσματα τῶν ἐντόμων στά λουλούδια (καί πόσα ἄλλα ἀλήθεια ἀκόμα!) μᾶς δείχνουν συνεχῶς ἕνα πρᾶγμα ὅτι «ὁ Θεός τά πάντα ἐν Σοφίᾳ ἐποίησεν» καί ἐμεῖς… ἐκεῖ!