«Τό ὄνοµά µου εἶναι Ὀζυµάντιας, βασιλέας βασιλέων:
Κοίταξε τά ἔργα µου, ὦ Δυνατέ, καί ἀπελπίσου!
Τίποτα δέν ἀποµένει…» 1
Ὅσοι ἔχετε διαβάσει τό περίφηµο ποίηµα τοῦ µεγάλου Βρετανοῦ ποιητή P. B. Shelley (1792-1822), θά ξέρετε ὅτι µιλάει γιά ἕναν ξένο ταξιδιώτη πού στέκεται µπροστά στό τεράστιο, κοµµατιασµένο γρανιτένιο ἄγαλµα τοῦ πανίσχυρου κάποτε Ραµσῆ τοῦ Τρίτου, ἀπό τοῦ ὁποίου τή δύναµη ἔχει ἀποµείνει ἕνας σπασµένος κολοσσός καί ἡ σιωπή τῆς ἀπέραντης ἄµµου.
Ὅσοι δέν τό ἔχετε διαβάσει, θά σᾶς συνιστοῦσα νά τό διαβάσετε, ἰδίως ἐσεῖς πού ἔχετε τόση πεποίθηση στήν ἀλαζονεία σας, ὥστε θεωρεῖτε τούς ἑαυτούς σας κυρίαρχους τῆς ζωῆς σας –ἀλλά καί τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων– καί εἴσαστε ἕτοιµοι µέ τό ὅπλο στό χέρι νά στήσετε στόν τοῖχο ὁποιονδήποτε ἔχει διαφορετική γνώµη ἀπό ἐσᾶς!
Ὅση δίψα γιά ἐξουσία πάνω στούς ἄλλους καί νά ἔχει κανείς, δέν εἶναι δυνατόν νά µή σκεφτεῖ κάποια στιγµή τήν κατάληξη κάποιων ἄλλων, πολύ καλύτερων καί ἰσχυρότερων ἀπό αὐτούς. Βέβαια, θά µοῦ πεῖτε, ὅτι γιά νά µπορέσει νά δεῖ κανείς µέσα ἀπό τήν ὁµίχλη τοῦ χρόνου πού θά ἔρθει, θά πρέπει νά ἔχει ἰδιαίτερη διορατικότητα, κι ὅποιος ἔχει ἰδιαίτερη διορατικότητα, ἔχει ἀξία. Καί ὅποιος ἔχει ἀξία, ξέρει καλά τί ἀξία ἔχει ἡ ἀξία του καί ποιά θά εἶναι ἡ ἀναπόφευκτη κατάληξή της!
Δύσκολες σκέψεις γιά νά τίς κάνει ἕνας τενεκές βαµµένος µέ χρυσόσκονη, πού καµαρώνεται γιά ἀτόφιο χρυσάφι! Πόσῳ µᾶλλον ὅταν εἶναι πολλοί τενεκέδες µαζεµένοι, πού ἐξυµνοῦν ὁ ἕνας τό χρυσάφι τοῦ ἄλλου, ὅπως παρακολουθοῦµε νά γίνεται στήν παγκόσµια σκακιέρα τῆς ἐξουσίας τοῦ κόσµου µας. Γιατί, κακά τά ψέµµατα, ὁ Ραµσῆς ἦταν Φαραώ, Βασιλεύς Βασιλέων, ἐπίγειος θεός γιά τούς λαούς του. Στό πέρασµά του ἔτρεµαν οἱ λαοί. Κι ὅ,τι ἀπέµεινε ἀπό αὐτόν εἶναι ἄµµος. Βάλτε, ὅµως, τίς φωτογραφίες τῶν σηµερινῶν ἐξουσιαστῶν τῶν λαῶν τή µιά δίπλα στήν ἄλλη καί πεῖτε µου ὅτι δέν γελάει ἀκόµα κι ἡ ἄµµος µαζί τους….
Κι ὅµως, ἐµεῖς εἴµαστε πού τούς κάνουµε νά πιστεύουν στήν παντοδυναµία τους. Οἱ δοῦλοι τοῦ Ραµσῆ τόν προσκυνοῦσαν ἀπό ἀνάγκη, ξέροντας τά δεσµά τους καί ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι κρατοῦσε τή ζωή τους στήν ἄκρη τῆς γλώσσας του. Δέν µποροῦσαν νά κάνουν διαφορετικά, ἀλλά εἶχαν ἐπίγνωση ὅτι ἦσαν δοῦλοι καί ἡ δίψα γιά τήν ἐλευθερία τους τούς συνώδευε!Ἐµεῖς ἔχουµε τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἴµαστε ἐλεύθεροι καί ἐπιλέγουµε, ὄχι ἁπλᾶ νά τούς ἀνεχόµαστε, ἀλλά τούς παραδίδουµε τήν ἐξουσία πάνω στίς ζωές µας καί πάνω στίς ζωές τῶν παιδιῶν µας, φτάνοντας σέ ἄκρα πρωτάκουστα γιά µιά ἀνθρωπότητα πού καυχιέται ὅτι ὁ πολιτισµός της θά νικήσει τήν ἄµµο. Γιατί;
Τούς ἀφήνουµε νά κυνηγοῦν µέ σαδιστική ἱκανοποίηση κάθε ἁπλῆ ἀλλά οὐσιαστική χαρά τῆς ζωῆς µας. Γιατί; Τούς ἀφήνουµε νά σπείρουν διχόνοια καί µῖσος ἀνάµεσά µας. Γιατί; Τούς ἀφήνουµε νά µᾶς κάνουν κατασκόπους τοῦ διπλανοῦ µας. Γιατί; Τούς ἀφήνουµε νά µᾶς δυσκολεύουν τήν καθηµερινότητά µας σέ ἀπίστευτο σηµεῖο! Εἶδα µέσα στόν καύσωνα, σέ νησί, ἡλικιωµένους ἀνθρώπους νά περιµένουν οὐρά κάτω ἀπό τόν ἥλιο (γιά τό ...καλό τους!), γιά νά ψωνίσουν στόν “Σκλαβενίτη” ! Γιατί;
Καί, τελευταῖα, ἀνεχόµαστε νά µᾶς ἀπειλοῦν ὅτι θά µᾶς πάρουν καί τά παιδιά µας!!! Γιατί; Τί µετάλλαξη πάθαµε;
Μή µοῦ πεῖτε µόνο, γιατί φροντίζουν γιά τό καλό µας καί γιά τήν εὐηµερία µας. Γιατί τότε θά σᾶς ἀπαντήσω µέ ἕνα λατινικό κείµενο, αὐτῶν τῶν λατινικῶν πού, ἐµεῖς οἱ µεγαλύτεροι µισήσαµε στά νιᾶτα µας, ὅταν τά µαθαίναµε σάν “νεκρή γλῶσσα” καί τήν ἀγαπήσαµε ἀργότερα, ὅταν εἴδαµε πόσο ζωντανή εἶναι: «Μακάριος αὐτός πού πέρασε ὅλη τή ζωή του στούς δικούς του ἀγρούς, αὐτός ὁ ὁποῖος εἶχε τό ἴδιο σπίτι µάρτυρα καί στή γέννηση καί στά γεράµατά του… Γιά αὐτόν, ὁ χρόνος ὁρίζεται ἀπό τίς ἐποχές, ὄχι ἀπό τίς Ὑπατεῖες, γιατί αὐτός γνωρίζει τό Φθινόπωρο ἀπό τούς καρπούς του καί τήν Ἄνοιξη ἀπό τά ἄνθη της»2.
Ἄς µοῦ πεῖ κάποιος ἄν θά ζήλευε ὁ ποιητής (πού ἔζησε ἀπό τό 370-404 µ.Χ.) τή δική µας “πολιτισµένη” ζωή περισσότερο ἀπό τή ζωή τῆς ἐποχῆς του!!!
Γιά Σχόλια: ninetta1blospot.com Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 216-217
Αὐγουστος-Σεπτέμβριος 2020
- OZYMANDIAS ποίηµα τοῦ Percy B. Shelley
- Claudian, Carmina Minora (XX)