ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΝΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ!
Ἡμέρα ἔχει ἀνοίξει τά φαγωμένα παντζούρια της κι ἕνας ἐκτυφλωτικός ἥλιος τῆς θάλασσας ἔχει ἀποκαλύψει τήν ὀρφάνια τοῦ γιαλοῦ. Δέν περπατοῦν πιά οἱ θορυβώδεις στρατιῶτες τοῦ δρόμου, οὔτε οἱ ρομαντικοί ὀνειροπόλοι τῶν γιαλῶν. Ὁ χρόνος βουλιάζει καθημερινά στήν ἀνυπαρξία. Ἔχουν ξεχαστεῖ ρολόγια, ἡμερολόγια, προγράμματα...Καθετί δηλώνει ἕνα ἀπροσδιόριστο παρελθόν σκόνης. Μιά ἔνεση ὑποβολιμιαίας μαστούρας σέ ρίχνει σ’ ἐκεῖνο τό κρεβάτι, πού ὁ ὕπνος ἦταν τό μέγιστο ἀγαθό πού ἔγινε ρουτίνα. Τό σῶμα ἀρχίζει νά ἐγκαταλείπει τά νεῦρα του σάν κύτταρα ἀποσύνθεσης... Κι ἡ σκέψη φλογίζεται σέ μιά φυλακή «προστασίας» πού μοιάζει μέ θάνατο. Ξέρεις ὅτι αὐτή ἡ φωτιά κατακαίει τή σάρκα καί τήν κρύβεις. Φαινομενικά συμβιβασμένος, ἤρεμος, καχύποπτος, δηλώνεις τό παρόν σέ μιά ἀνάπηρη σέκτα πού εἶναι ἀποφασισμένη νά σέ ἐξορίσει σέ μιά γωνιά, κλείνοντάς σου γιά πάντα το στόμα.
Εἶσαι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει στόμα καί ἐλεύθερο λόγο. Ὁ μή ἐπιδεκτικός διάλογου, γιατί δέν θά καθήσουν ἀπέναντί σου νά ἀνταλλάξουν κουβέντες, μά θά σέ χώσουν σέ μιά φιάλη περιορισμένου ἀέρα πού θά στήν πουλήσουν γιά ὀξυγόνο. Αὐτός εἶναι σήμερα ὁ πνευματικός κολοφώνας πού βῆμα τό βῆμα ἀναρριχήθηκε νά φτάσει ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος.
Νά φροντίσει νά ἐκμηδενίσει τήν ἀντίθετη σκέψη. Ὁποιαδήποτε θά ἀντέβαινε ἤ ὑπερέβαινε τήν σοφία ἐκείνων πού κρατοῦν τήν τύχη τοῦ πλανήτη. Μέ ὅπλο τόν τρόμο.
Κοροναϊός, ἴωση, γρίπη, πνευμονία ἤ ὅπως ἀλλιῶς τό βαφτίζουν, νά τρυπώνει σάν τρωκτικό ροκανίζοντας τά νεῦρα καί τίς ἀντοχές, τήν ψυχραιμία καί τήν συνέπεια, τήν ζωή καί τήν ἐλεύθερη βούληση. Τό βάφτισμα τῆς ἀνθρώπινης παραίτησης σέ ἀγώνα καταστολῆς δράσης. Ἀλλοίμονο! Μετά ἀπό τόση «ἀποστείρωση», τόση ἀπομάκρυνση ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλο, τόση ἐχθρότητα προκειμένου γιά τήν ἀτομική μας «ὑγεία»; Βλέπουμε τόν διπλανό μας καί τούς οἰκείους μας τοξικά ἀπόβλητα πού μᾶς μολύνουν καί μᾶς ἀπειλοῦν τή ζωή. Ποιά ζωή; Αὐτήν πού μάθαμε ἀπ’ ὅταν γεννηθήκαμε καί μᾶς κράτησαν στά χέρια, νά τήν πετᾶμε μακριά ἀπό φόβο. Αὐτήν πού ἐρωτευθήκαμε, φιληθήκαμε, δώσαμε τίς παλάμες κι ἐνώσαμε τίς προθέσεις μας, ἀνακουφισθήκαμε βοηθούμενοι, νά τήν προδίδουμε καί νά τήν ἀμφισβητοῦμε σέ μιά παράνοια, μπερδεμένοι, τάχα προστατεύοντας τό κοινωνικό σύνολο, κλεισμένοι στά σπίτια. Ταμπουρωμένοι στό κρησφύγετο τῆς ἀκινητοποίησης, μήπως μολύνουμε, μήπως μᾶς μολύνουν. «Σοφή» πλεκτάνη μιᾶς «ψυχολογικῆς ἑρμηνείας» πού δέν ἔχει προηγούμενο, δέν ἔχει τέλος. Πόσο περήφανοι εἶναι ὅσοι ἐπινόησαν αὐτή τή στάση ἀπέναντι στή ζωή; Πόσο περήφανοι νά ἐξευτελίσουν καί νά καταβιβάσουν τήν ἀνθρώπινη φύση στό ἐπίπεδο τῶν ἐνστίκτων ἐπιβίωσης; Μά τότε... τί περισσότερο εἴμαστε ἀπό τά ζῶα πού τόσο οἱ φιλοζωικές ὀργανώσεις κατά καιρούς προστάτευαν;
Ὅμως κάθε ἔγκλημα ἔχει τό τίμημά του. Τί πέτυχαν; Μιά ἀπονευρωμένη ἠθικά καί ψυχικά κοινωνία, πού κάποια στιγμή θά θελήσουν νά τή στήσουν ἀσπίδα προστασίας καί διεκδίκησης δικαιωμάτων πού θά τούς ἀφοροῦν καί δέν θά ὑπάρχει κανένας «ἥρωας» καί πουθενά «ἡρωισμός», κανένα θάρρος νά στήσει τό ἅρμα τῆς μάχης, ἀλλά ἕνα καλορρυθμισμένο αὐτιστικό ρομποτάκι νά λαμβάνει ὁδηγίες πού θά ἐκτελέσει πειθήνια. Ἕνας σκουριασμένος φοῦρνος πού θά βραχυκυκλώσει ὁ πανικός τῆς ἀγέλης. Ἔλα τώρα... θά μοῦ πεῖς. Ἄστα αὐτά! Αὐτά εἶναι κομπορρημοσύνες διανόησης σέ ἀσφαλεῖς ἐποχές. Ἔτσι... γιά νά ’χουμε κάτι νά ἀμπελοφιλοσοφοῦμε στόν καφέ, νά ’χουμε κάτι νά παριστάνουμε γιά νά προάγουμε τήν αὐταρέσκεια. Νά ’χουμε φάρμακο γιά τήν ἀνία καί τήν πλήξη, τήν ἀκηδεία καί τήν κατάθλιψη.
Τώρα ὑπάρχει πιό ὑπερφυής σχεδιασμός. Ὁ ἐπιστημονοκρατούμενος νοῦς, ὁ τεχνοκράτης, ὁ συγκεντρωτικός, ὁ ἀδιάψευστος... Κρατήσαμε κάτι «ἀρχαῖες» παραδόσεις μέσα σέ ἀστεῖες ἀτάκες καί συνθήματα γιά νά γελοιοποιοῦμε τό παρελθόν.
Ἐπικυρώνουμε τή συναισθηματική μας ἀσφάλεια στή μόνωση πού θά μᾶς συνδέει ἀπό τό τηλέφωνο ἤ μέσω ECDL μέ αὐτό πού μᾶς ταιριάζει. Πού δέν μᾶς ἀπειλεῖ. Πού, ὅταν τό «ἀπολυμαίνουμε» καλά δέν μᾶς ἀρρωσταίνει. Ἄλλωστε οἱ ἀτάκες καί τά συνθήματα ἔχουν γίνει τό ἴδιο βλακῶδες αὐτοσαρκαστικό χιοῦμορ, Κι ὁ λόγος; Γιά νά μᾶς δείξουν ὅτι καμιά περίσκεψη δέν ἀνέρχεται τό ὕψος τῆς βελόνης τοῦ Ματθαίου, πού ἐκ τῆς ὀπῆς της πῶς μέλει διελθεῖν ἡ κάμηλος (;)
Ἔρχονται καί οἱ προφέσορες τῆς νεωτερικῆς ἀντίληψης νά ἐπικροτήσουν... Ἡ αὐτοαναφορά στό εἴδωλο τοῦ ἐαυτοῦ καί ἡ ἐνδοσκόπηση θά πολλαπλασιάσουν τήν δυνατότητα τοῦ ἀνθρωποειδοῦς νά εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό μηχανή. Θά βρεῖ τό κέντρο ἐπικοινωνίας του μέ τόν χῶρο τοῦ ἐπέκεινα. Ὁ ἀναγκαστικός αὐτοπεριορισμός του θά τόν προάγει στίς ἀπαντήσεις τῶν ὑπαρξιακῶν του βυθῶν. Ἡ ἀπόλυτη «μακαριότητα» τῆς ἐρημώσεως. Τά μέσα ἀμύνης καί ἐπιθέσεως τῆς ἀπεράντου λογικῆς τοῦ σύγχρονου Ζακχαίου, σκαρφαλωμένου στό δέντρο τῆς ἐνατένισης τοῦ προτύπου τοῦ-ἐαυτοῦ (αὐτοειδώλου) .
Ὤ! Ναί! Στά πλαίσια τῆς Πολιτικῆς Προστασίας ἡ Ἐπιστημονική Κοινότητα προβληματίστηκε κάποια στιγμή γιά τό πρωτογάλο τῶν μανάδων στά βρέφη καί εὐτυχῶς γέννησε κάποια γυναίκα θετική στόν κοροναϊό βρέφος ὑγιές!
Γιατί διαφορετικά θά τό θήλαζε τό Παγκόσμιο Σύστημα. Πῶς; Ζοῦν καί χωρίς «μητρικό γάλα». Μεγαλώνουν καί χωρίς μητρική ἀγκαλιά οἱ ἄνθρωποι. Σιγά! Ἄλλωστε καί τά ψυχικά νοσήματα συνδέονται πάντοτε μέ τή σχέση παιδιοῦ-μητέρας. Ὅπως καταργήθηκε ὁ θεσμός τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας, δημιουργήθηκε τό μοντέλο «σύγχρονης» μορφῆς οἰκογένειας... τουτέστιν δέν εἶναι ἀπαραίτητες οἱ μητέρες. Μποροῦμε καί χωρίς αὐτές . Ἄλλωστε ἡ Ἑλληνίδα μάνα χλευάστηκε ἀπό τά παιδιά της. Ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ψυχρή ἀβοήθητη Εὐρωπαῖδα, πού ἅμα μᾶς βρεῖ ἡ κακιά γρίπη κρατᾶμε ἀποστάσεις νά τῆς παραχωροῦμε τό φέρετρο στά καμιόνια γιά τόν ἀποτεφρωτήρα.
Τό ἴδιο καί τήν ὄμορφη χώρα μας. Τή μάνα-γῆ μας. Ἄλλωστε εἴμαστε μέλη παγκόσμιας κοινότητας.. Παράξενο πού καταργῶντας τά φυσικά μας ὅρια σιγά-σιγά, βάλαμε σύνορα στήν ψυχή μας. Α ... καί ποῦ’ σαι; Σσστ... μήν ἀκούσει κανένας τρελός... Θά μᾶς πάρει γιά γνωστικούς κι ἀλλοίμονό μας. Θά μᾶς ἐξορίσουν ἀπ’ τόν χάρτη. Νά ... στή γείτονα χώρα ἐπιλέχτηκαν οἱ μέλλοντες νά κληρονομήσουν τήν βασιλεία τῆς «Ἐπαγγελίας», εὐθανατούμενοι μέ τήν κατάρρευση τοῦ συστήματος τῆς ὑγείας. Καί τοῦ χρόνου! Ὅλοι μας μέ ὑγεία! Ὥσπου νά ρίξει ὁ Θεός καινούριο ἀνάθεμα νά μᾶς πατάξει γιά ἀκρίδες. Σκορπᾶτε! Ἔχω πάθει κορονοϊό στή σκέψη. Εἶμαι ἐπικίνδυνη!
Δέν βοήθησε καί τό ἴντερνετ σχολαστικά. Ἄν ἔδινε τρόπο νά ἀνακουφίζονται βῆμα-βῆμα ἀπ’ τήν ἀρρώστια τόσοι ἀσθενεῖς, τουλάχιστον θά πέθαιναν μέ τήν πεποίθηση πώς κάποιος τούς ἔτεινε τό χέρι. Ἀλλά ἀκόμα καί τότε ἐπαναλαμβάνονταν συνεχόμενα τά διαφημιστικά ἀπάνθρωπα σπότ: «Μείνετε σπίτι», «Κρατᾶτε ἀποστάσεις».
Ποιό σπίτι ἀλήθεια; Οὐσιαστικά δέν εἴχαμε ὅσο ἀνασαίναμε νά μοιραστοῦμε τίποτα ἄλλο, ἐκτός ἀπό τήν στρατοκρατούμενη φοβία μας γιά τίς παρενέργειες μιᾶς πνευμονίας πού σπάρθηκε στόν πλανήτη, ὅπως τόσες στά χρόνια... Ἴσως λίγο πιό ἄγριας. Ταχύτερης. Γιά νά μᾶς προλάβει νά μήν τῆς ξεφύγουμε , ὡσεί ὁ πρῶτος Ἀδάμ πού ἐξέπεσε τοῦ Παραδείσου κι ἔτρεξε νά κρυφτεῖ στό χῶμα.
«Ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἑνώσει». Τό μάθαμε ἀπό τήν ἀρχαία μας «πλημμυρίδα» σάν θέριευαν προβλήματα. Ὅταν τό κίνητρο μιᾶς νίκης ἦταν ἡ ἰσχύς, ὑπῆρχε πάντα ἀνθρώπινη συσπείρωση, λαϊκή ἐτυμηγορία, ἔξαψη παθῶν, ἰδέες πού γεννοῦσε ἡ χίμαιρα, πίστη στό αὔριο, ἔρωτες καί μίση. Μέ κοινό σκοπό καί ὅραμα κάποιες φορές. Μέ κοινή ἀντιμετώπιση κινδύνων. Μέ κοινό μέτωπο στόν τρόπο χειρισμῶν. Καθώς καί τώρα μέ τούς ἀλλοεθνεῖς. Μέ προμαχώνα τό Κοινό Ταμεῖο εἴσπραξης ἐσόδων τῶν κρατῶν-μελῶν του. Μέ κόστος τό θάψιμο τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων γιά πάντα. Καί ὅταν βυθίζεται ἀπό μιά τρύπα ἡ βάρκα πού μπήκαμε ὅσοι ἐπιλέξαμε τό «θάνατο»... τότε νά πιάσουμε ὅλοι πάτο. Μετά κάποιον θά στήσουμε στόν τοῖχο. Ἴσως ἐκεῖνον πού τοῦ παραχωρήθηκε τό γενικό πρόσταγμα. Ἐμεῖς εἴμαστε μικροί κι ἀσήμαντοι. Ἐμεῖς... ἀπόγονοι παλιῶν πού δώσαμε αἷμα ἀθλητῶν στό σῶμα καί στή σκέψη; Πού δώσαμε φῶτα σέ κατασκότεινους δρόμους; Ἐμεῖς πού γεννήσαμε πνευματικό πολιτισμό, ἀρχές καί ἀξίες πού ἀκολούθησαν ὅλοι; Ἀδαπάνητος πλοῦτος... δέν βαριέσαι. Σκύφτε το κεφάλι Ποιός νοιάζεται πιά γι’ αὐτά; Ἡ ἱστορία, τό ἔθνος, ἡ γλώσσα, ἡ τέχνη, ἡ αἴγλη, τό πνεῦμα, ἡ πίστη πού στῆσαν θεμέλια γίναν ἴσωμα.
Κάτι μπερδεμένο, μισάγνωρο, σάν κύτταρο μεταλλαγμένο τό καινούργιο πρόσωπο τῆς Οἰκουμένης. Ἕνας καταπιεστικός ἀφιλόξενος κόσμος πού δέν ἔχει διάθεση κι αὐτιά γιά νά ἀκούει, οὔτε πιά καί λόγο νά συναρπάζει ἀναγκεμένους. Γέμισε ἡ γῆ ἁμαρτία ἀπό σάρκες πού τρῶνε σάρκες γιά νά χορτάσουν τήν πεῖνα. Σπέρματα ξένα πού μπόλιασαν ἑκατοντάδες μῆτρες κι ἀδέλφωσαν μελλοντικούς ἐραστές πού κανένας τους δέν ὑποψιάστηκε τήν καταγωγή του. Ἔμβρυα πού πετάχτηκαν στή λάσπη. Ἀνθρώπινες ὑπάρξεις πού οἱ μητέρες τους δέν θά τίς γνωρίσουν ποτέ. Ἐμπόρια βρεφῶν. Λαοί παραδομένοι στήν πεῖνα καί τήν ἀνέχεια. Βιολογικά προγράμματα πού συγχέουν ἀνθρώπινα στοιχεῖα μέ ζῶα γιά παραγωγή ὀργάνων. Πυρηνικά πειράματα καί ἐκρήξεις ἀνά τά πλάτη τῆς γῆς. Χριστοί πού σταυρώνονται καθημερινά στήν κόλαση τοῦ μαρτυρίου, στήν ταπείνωση τοῦ ἀδικαίωτου πυρετοῦ. Καί ποιός νοιάζεται πιά γιά ὅλα αὐτά; Τί θές νά μοῦ πεῖς; Ποῦ ζεῖς; Ἵπτασαι στούς ἀέρες τῶν μάταιων ἐλπίδων σάν τό καράβι τοῦ Αἰγαία μέ τό μαῦρο πανί. Τό μεγάλο ψάρι τρώει τό μικρό. Νόμος τῆς φύσης. Ὁ Δαυίδ νικάει τόν Γολιάθ στό τετράδιο μιᾶς βιβλικῆς οὐτοπίας. Ὁ κόσμος ἄλλαξε. Κι ἐσύ δέν λές νά τό πάρεις ἀπόφαση νά γίνεις ἕνα μαζί του.
Εἶσαι ἐγωίστρια, ρατσίστρια, τραγική! Βαρεθήκαμε νά μηρυκάζεις τόν ἐμμονικό σου βλωμό σάν ἀλλοίθωρη γελάδα πού μᾶς ταΐζει τήν σήψη τοῦ παλιοῦ. Πού γαλακτοτροφεῖ καχεκτικούς μόσχους.
Οἱ σύγχρονοι ταῦροι δέν χρειάζονται ἐνσυναίσθηση. Ὅταν αἱμορραγεῖ τό συναίσθημα πυροδοτεῖται ὁ ἐκρηκτικός βεζούβιος τῆς συνείδησης. Οἱ σύγχρονοι ταῦροι ἔχουν κατευθυνόμενη συνείδηση σέ «εὐγενεῖς» σκοπούς πού τούς πληροφοροῦν νά στοχεύουν τά κέντρα Ἀόρατων Ἑταίρων.
«Ἀόρατος Κίνδυνος» ἤ Covid-19... Ἀκούγεται σάν διαστημόπλοιο ἀπό κάποιον ξένο ἐπιθετικό πλανήτη πού μᾶς πλησιάζει. Πού προσπαθεῖ νά μᾶς ἀποδεκατίσει. Πού προσπαθεῖ νά μᾶς βυθίσει στήν ἀπελπισία καί τό πένθος. Πρίν συμβεῖ τοῦτο καί ἐμπειρικά κατανοήσουμε τή θνητή μας φύση, ἴσως ἀφυπνισθεῖ ὁ Ἀναστάσιμος σπόρος τοῦ ἐσώτατου διλήμματος, ὡς κραυγή μετανοίας.
Ὅμως ὄχι! Ἔρχεται ὁ ἀπό «μηχανῆς Θεός» νά μᾶς ὑπνωτίσει μέ τή στρεβλή του εἰκόνα. Νά μᾶς ταράξει ἤ νά μᾶς καλμάρει, νά μᾶς μεταμορφώσει σέ ἄλλοτε ἀπαθεῖς κι ἄλλοτε «ἀνακουφισμένες» ἤ τρέμουσες μαριονέττες. Νά μᾶς φέρει κόντρα μέ τόν ἑαυτό μας. Νά μᾶς ὑποβάλλει τόν ἐσκεμμένο ὑψηλῶν ἀπαιτήσεων στόχο τῶν ὀλίγων μέ τό αἷμα τῶν πολλῶν. Ἀλλά ὄχι... Οἱ σκοποί αὐτοί γίνονται ἔμμεσα ὁρατοί. Στό ὄνομα τοῦ δῆθεν ἀναγκαστικοῦ «ἀνθρωπιστικοῦ-ἀπάνθρωπου» μοντέλου ἐξυπηρετήσαμε τό μονοπωλιακό μας κατεστημένο. Καί βρήκαμε καί τόν τρόπο νά ρέει τό ποτάμι ὕπουλο, βουβό καί θολό. Παγώνοντας τόν ἱδρώτα στίς πλάτες τῶν ἀθώων κι ἀφελῶν μισό-τυφλῶν μόσχων. Ἐκείνων πού τούς σταματοῦν ὅποτε θέλουν τόν χρόνο καί τούς κόβουν τήν γλώσσα ὅταν μακρύνει. Ἐκείνων πού δέν θά χαλαλίσει πιά σταγόνα μύρου ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή νά τούς σφουγγίσει τούς πόδες ἀπό τόν ποταμό τῶν δακρύων. Γιατί οἱ σταυροί τους θά σβήσουν πού ἦταν ἐπάνω τους χαραγμένα τά ὀνόματά τους.
Θεωρητικοῦρες! Τά ἴδια καί τά ἴδια! Μιά ἀκόμα στυφή κι ἀνούσια ἐπανάληψη στό σάλιο πού ἀδιάφορα φτυοῦν οἱ κατήγοροι κι οἱ σταυρωτῆδες τῶν καιρῶν. Οἱ κωφάλαλες ἀγέλες πού ἐπικεντρώνουν τό βλέμμα σ’ αὐτό πού τίς μαγνητίζει ἤ τίς καταδιώκει γιά νά τραποῦν σέ φυγή.
Γιά νά κλειστοῦν στούς στάβλους πού φρόντισαν κάποιοι νά μαντρώνονται ἐθελούσια στό ὄνομα τῆς τάχατες ἀνθρωπιστικῆς ἀξιοπρέπειας. Δέν χρειαζόταν τόσο σενάριο. Ἕνας ξεκάθαρος λογαριασμός θά ἔβρισκε σύμφωνούς τους πιό πολλούς. Συνταγμένους. Μέ πρώταρχο τόν ἴδιο τόν ἀνώτερο κλῆρο πού βρέθηκε ὁ πιό κοροναϊογενοπαθῆς ἀπό τά ἀπογοητευμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Χωρίς προσευχή λατρευτική καί θεία κοινωνία. «Τηρεῖτε τίς ἀποστάσεις». Κι ἀπό τήν τηλεόραση. Μή βλέπετε ἕναν παλιάτσο κι ἕναν ψάλτη. «Προσευχηθεῖτε μέ ἀσφάλεια-Στό σπίτι σας». Κι ἀπό δῶ καί πέρα ἔτσι νά κάνετε. Ψεκαστεῖτε μέ ἁγιασμό σέ δόσεις. Νά διώξετε τούς κοροναϊούς καί τούς ἐφιάλτες πού κοιμηθήκατε τό βράδυ.
Κι ἐμεῖς ἔτσι θά κάμουμε. Θά μείνουμε μακριά σας σήμερα, γιά νά μπορέσουμε νά ἀγκαλιαστοῦμε σφιχτά αὔριο. Ποῦ; Ποῦ ἀλήθεια; Στό θέατρο τῆς αὐταπάτης καί τῆς κοροϊδίας; Χριστέ μου! Μέ ποιό φραγγέλιο νά’ ρθεῖς πίσω νά βουρδουλιάσεις τούς ἐμπόρους τῶν προσταγμάτων Σου; Ὅσους ξεπούλησαν τά Ἱερά καί τά Ὅσια τάχα νά μή χαθοῦν ἀπ’ τή ζωή οἱ πιστοί, μιᾶς καί ἡ πίστη τους ἦταν ἀνύπαρχτο μέγεθος καί βολεύτηκαν στίς μελλοντικές ὑποσχέσεις, πλειοδοτήσαντες στή λοταρία τοῦ Σταυροῦ Σου. Γιά τήν ψευτοαγάπη. «Τά τοῦ καίσαρος τῷ καίσαρι...» θά μοῦ πεῖς. Ὅταν Ἐκεῖνος ὅμως κλήθηκε ἀπό τόν Καίσαρα νά λογοδοτήσει, στάθηκε ἀπέναντί του μέ ἀνδρεία καί φρόνημα. Γιατί ἦταν στάση ζωῆς πού ἀποδείκνυε τό λόγο του. Κι ὅταν μάτωνε καί ξέσκιζε τίς σάρκες πάνω στό Σταυρό του, συγχωροῦσε τούς ἐχθρούς Του κι ἀποδείκνυε τήν ἀγάπη Του.
Στό θάνατό Του βαφτιστήκαμε καί τόν Σταυρό Του μεταλαμβάνοντες ὁμολογήσαμε. Μᾶς εὐλόγησε καί μᾶς ἀποκάλεσε φίλους. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες λέγαν: «Ὁ φίλος τόν φίλον ἐν κινδύνοις καί πόνοις οὐ λείπει». Καί Κεῖνος εἶπε: «ἐξ ὅλης της καρδίας σου καί ἐξ ὅλης της ψυχῆς σου...».
Πῶς ξεχάσαμε ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχει καί τόν κρεμούσαμε στούς κόρφους φυλαχτό; Ποῦ φωνάξαμε ὅταν κυλιόμασταν στά ματωμένα μας ἀδιέξοδα; Ὅταν κατρακυλήσαμε ἀπό τίς κορυφές τῶν «ἀπολαύσεών» μας στά τάρταρα τῶν ἐσωτερικῶν μας φυλακῶν; Ποιός στάθηκε πλάι μας, ὁσάκις ἀπεστράφησαν ὀπίσω τά βλέμματα;
Κι ὅταν πιά μείναμε ὁ ἕνας πιό μόνος ἀπ’ τόν ἄλλο στόν πλανήτη, χάσαμε κι Αὐτόν. Γιατί μᾶς ἤθελε καρπούς καί κλάδους πού ἦταν τό φρέσκο δέντρο μας ὁ Ἴδιος, μά ἐμεῖς ξεραθήκαμε ἄνυδροι.
ΡΟΥΛΑ ΓΑΛΑΝΗ
Συγγραφέας λογοτέχνις
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 113
Μάϊος 2020