ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΟΥΣ!
Αὐτό τό Πάσχα µέ κάποιο περίεργο καί ἄνευ προηγουµένου τρόπο, ἡ Ὀρθόδοξη Κοινότητα, κληθήκαµε νά κάνουµε µιά συλλογική ἐπιλογή, ὅµοια µέ τήν ἐπιλογή πού ζητήθηκε ἀπό τούς Ἰουδαίους τό 33 µ.Χ. Καί τί λέω ζητήθηκε; Δέν τούς ζητήθηκε, τήν ἔκαναν αὐθόρµητα καί ὁλόψυχα. Ἔβαλαν στή “θέση” του, ἀκόµη καί τόν Πόντιο Πιλᾶτο, ἀπειλῶντας τον ἔµµεσα ὅτι, ἄν ἐλευθέρωνε τόν Χριστό, δέν θά ἦταν φίλος τοῦ Καίσαρα, γιατί θά ἐλευθέρωνε ἕναν πολιτικό του ἀντίπαλο, πού τόλµησε νά ἐξισώσει τόν ἑαυτό Του µέ τόν Καίσαρα! Καί κατέληξαν στήν περίφηµη διακήρυξη: «Οὐκ ἔχοµεν βασιλέα, εἰ µή Καίσαρα»!
Στόν Καίσαρα ἀνῆκε ἡ ὑποταγή τους! Στόν Καίσαρα ἀνῆκε ἡ λατρεία τους! Ὁ Θεός -κατά τή γνώµη τους- ἦταν πολύ µακριά καί πολύ ἀβέβαιος σύµµαχος, ἐνῶ ὁ Καίσαρας ἦταν πολύ κοντά καί τό χρυσάφι του καί τά προνόµιά του πού τούς τά παραχωροῦσε πλουσιοπάροχα, ἦταν ἁπτά καί σίγουρα καί ἡ ἄνετη, προνοµιούχα ζωούλα τους, ἀσύγκριτα πολύτιµη γιά να τήν χάσουν! Τό ἴδιο πολύτιµη µέ τή δική µας ζωούλα, πού τήν ἐξασφαλίζει ὁ δικός µας “Καίσαρας” (συγχωρεῖστε µου τό “ἀνέκδοτο” τοῦ παραλληλισµοῦ) τόν ὁποῖο, ὡστόσο, ἐπιλέξαµε, παρά τή γελοιότητά του!
Ἀλλά δέν εἶναι µόνον ἡ γελοιότητά του. Εἶναι καί τό ὅτι οἱ τότε Ἰουδαῖοι ἀπολάµβαναν καί µιά δόση αὐτοδιοίκησης καί τή θρησκευτική τους ἐλευθερία. Ὁ δικός µας γελοῖος καίσαρας µᾶς λήστεψε ἀπό κάθε εἴδους ἐλευθερία. Καί ὅµως, ἐµεῖς κραυγάσαµε καί ἐξακολουθοῦµε νά κραυγάζουµε: «Οὐκ ἔχοµε βασιλέα εἰ µή Καίσαρα»!
Πῶς, ὅµως, ἀντάµειψε τούς Ἰουδαίους ὁ “φίλος” τους ὁ Καίσαρας;
Μετά τή Σταύρωση τοῦ “ἐχθροῦ” τους, ἥσυχοι πιά, ἐξασφαλισµένοι ὅτι ξεφορτώθηκαν γιά τά καλά τήν ἀπειλή τῆς παρουσίας Του, δικαιωµένοι ἀπό τό ὅτι δέν ἦρθε οὔτε ὁ Θεός οὔτε ὁ Ἠλίας νά Τόν σώσει ἀπό τόν Σταυρό, θεώρησαν τό χρόνο, πού κυλοῦσε, ἐπιβεβαίωση τοῦ ὅτι ἡ ἀτιµωρησία τους ἦταν ἐξασφαλισµένη. Ξέχασαν, βλέπετε, ὅπως ξεχνᾶµε κι ἐµεῖς, ὅτι εἶχαν νά κάνουν µέ Αὐτόν πού δηµιούργησε τό Χρόνο. Ξέχασαν, ὅπως ξεχνᾶµε κι ἐµεῖς, ὅτι ὁ Δηµιουργός δέν ὑποτάσσεται στό δηµιούργηµα, ἀλλά ἦταν καί παραµένει καί θά παραµένει Κύριος τοῦ Χρόνου, γι᾽ αὐτό καί δέν βιάζεται, ἀλλά ξέρει νά περιµένει. Καί θέλει νά περιµένει, γιατί µᾶς λυπᾶται, ἔστω κι ἄν ἐµεῖς δέν Τόν λυπηθήκαµε καί δέν Τόν λυπόµαστε! Τότε, ὁ Καίσαράς τους, τούς ἀντάµειψε µέ 37 χρόνια “φιλίας”! Μέχρι πού, ἕνα Πάσχα, ἀκριβῶς σάν κι αὐτό πού Σταύρωσαν τόν “ἐχθρό” τους, ὁ φίλος τους ὁ Καίσαρας ἔστησε τήν πολιορκία τῆς Ἱερουσαλήµ! Ἀπό τά τέλη Μαρτίου µέχρι τόν Αὔγουστο κράτησε ἡ πολιορκία, µέχρι τήν πτώση καί τήν ὁλοκληρωτική καταστροφή τῆς πόλης, περνῶντας ἀπό διάφορα στάδια, πού δέν εἶναι ἐδῶ ὁ χῶρος νά ἀναπτύξουµε. Ἀρκεῖ µόνο νά ἀναφέρουµε ὅτι, πρός τό τέλος, ἡ Κοιλάδα τῶν Κέδρων γέµισε ἀπό πτώµατα ἀνθρώπων πού πέθαναν ἀπό πεῖνα. Ἕνας ἀποστάτης πληροφόρησε τόν Τῖτο ὅτι ὁ ἀριθµός τους ἀνέβαινε στούς 116.000 περίπου!
Ἐπί πλέον, οἱ ἄνθρωποι πού ἔβγαιναν ἀπό τά τείχη τίς νύχτες νά µαζέψουν χόρτα, νοµίζοντας ὅτι τό σκοτάδι τούς προστάτευε, ἔπεφταν στά χέρια τῶν “φίλων” τους Ρωµαίων. Κάθε µέρα, πάνω ἀπό 500 Ἰουδαῖοι ἔπεφταν στά χέρια τῶν πολιορκητῶν τους. Κι οἱ “φίλοι” τους, ἀφοῦ “διασκέδαζαν” βασανίζοντάς τους, τούς σταύρωναν µπροστά στά τείχη, γιά νά βλέπουν τούς σταυρούς οἱ πολιορκηµένοι, ἀπό µέσα! Καί εἶχαν βρεῖ οἱ Ρωµαῖοι καί παιχνίδι, νά τούς καρφώνουν πάνω στούς σταυρούς σέ διαφορετικές στάσεις, γιά νά κερδίζει αὐτός πού θά ἔδειχνε τή µεγαλύτερη ἐφευρετικότητα!
Ὅσους ἐπιχειροῦσαν νά τό σκάσουν ἀπό τήν πολιορκηµένοι πόλη, τούς ἔπιαναν ἐπίσης οἱ Ρωµαῖοι, καί, ἀφοῦ τούς ἄνοιγαν τήν κοιλιά (γιατί εἶχε κυκλοφορήσει ἡ φήµη ὅτι οἱ φυγάδες κατάπιναν ὅ,τι πολύτιµο εἶχαν γιά νά τό πάρουν µαζί τους) µήπως καί βροῦν κανένα θησαυρό, µετά τούς σταύρωναν κι αὐτούς!
Ἕνας Σταυρός στό Γολγοθᾶ, περίπου 50.000 σταυροί µπροστά στά τείχη τῆς Ἱερουσαλήµ, µέχρι πού κι οἱ ἴδιοι οἱ Ρωµαῖοι δέν ἄντεχαν πιά τήν ἀφόρητη δυσωδία. Ἔτσι “πληρώνει” ὁ Καίσαρας τούς φίλους του!
Ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος, Ἰουδαῖος ἀποστάτης (φίλος κι αὐτός τοῦ Καίσαρα νικητή καί ἐχθρός τοῦ λαοῦ του) ὑπολογίζει τούς νεκρούς στό 1.100.000. Ὁ Ρωµαῖος ἱστορικός Τάκιτος, τούς ὑπολογίζει κατά τι λιγότερους. Καί οἱ δύο ὅµως συµφωνοῦν ὅτι οἱ αἰχµάλωτοι, πού µεταφέρθηκαν στή Ρώµη γιά νά διαποµπευθοῦν στό θρίαµβο τοῦ Τίτου καί µετά νά πουληθοῦν σκλάβοι ἤ νά πεθάνουν στό Κολοσσαῖον ἀπό τούς µονοµάχους ἤ τά θηρία, ἦσαν 97.000!
Αὐτό ὅµως πού ἔκανε σέ µένα προσωπικά ἐντύπωση, εἶναι αὐτό πού διάβασα στόν ἱστορικό Φιλόστρατο, στήν βιογραφία τοῦ Ἀπολλώνιου τοῦ Τυανέως. Ἐκεῖ, ἀναφέρει, ὅτι ὁ νικητής Τῖτος, δέν θέλησε νά πάρει τό δάφνινο στεφάνι, τό ὁποῖο προσφερόταν παραδοσιακά ἀπό τή Σύγκλητο στούς νικηφόρους στρατηλᾶτες, γιατί δήλωσε ὅτι δέν τό δικαιοῦται, ἀφοῦ αἰσθάνθηκε ὅτι ἡ νίκη δέν ἦταν αἰτία τῆς στρατηγικῆς του τέχνης, ἀλλά σέ ὅλη τή διάρκεια τοῦ πολέµου, αἰσθανόταν ὅτι ὁ ἐαυτός του ἦταν ἁπλᾶ τό ὄργανο µιᾶς θεϊκῆς ὀργῆς!!!
Οἱ νεοέλληνες, µισοῦµε τήν Ἱστορία. Τή µισοῦµε τόσο, ὥστε δέν τή διαβάζουµε. Καί ἀφοῦ δέν τή διαβάζουµε, δέν µαθαίνουµε ἀπό αὐτήν. Καί ἀφοῦ δέν µαθαίνουµε, κοιµόµαστε ἥσυχοι ὅτι ἐπιτέλους, ἀπαλλαγήκαµε ἀπό Ἐκεῖνον τόν ἐνοχλητικό, καί ἀπό τίς χαζές γριές πού πιστεύουν ἀκόµα ὅτι Ἀναστήθηκε! Καί πού ἐξακολουθοῦν, στή “βλακεία” τους, νά πιστεύουν ὅτι: «Φοβερόν τό ἐµπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ Ζῶντος»!
Γιά καλόδεχτα σχόλια: Νινέττα Βολουδάκη
ninetta1blospot.com
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 213
Μάϊος 2020