
Ἀρχή Τριωδίου:
Δάκρυ ἱκέσιον καί Χαροποιόν πένθος!
Ψυχοσάββατον – 9/22 Φεβρουαρίου 2020
Πάντοτε, ἡ ἀνατολή τοῦ Σαββάτου τῶν ψυχῶν, μᾶς γίνεται ἀφορμή εὐλαβῶν ἀναμνήσεων τῶν ἀγαπημένων μας κεκεοιμημένων, προσευχῆς καί ἱκεσίας ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν αὐτῶν, πνευματικῶν ἀδολεσχιῶν γύρω στό «φοβερότατον τοῦ θανάτου μυστήριον» καί καλλιεργείας ἀναλόγων διαλογισμῶν, πού πάντα πρέπει νά ἀποβλέπουν στήν τόνωση τῆς καθημερινῆς μας αἰτήσεως: «Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», γιά νά ἐπιτύχουμε «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν … καί καλήν ἀπολογίαν».
Ἐπειδή ἡ ἐγνωσμένη καί δεδομένη ἀγάπη σας, μοῦ ἐπέτρεψε πέρισυ, ὡς «Ἀρχή Τριωδίου», νά ψιλο-σχολιάσω τίς δύο πρῶτες Κυριακές αὐτοῦ, ἄς μοῦ ἐπιτρέψει φέτος νά μοιραστῶ μαζί σας, λίγες σκέψεις, ὡς πρός τό Ψυχοσάββατο· καθόσον μάλιστα καί μέ τά δύο ἡμερολόγια, αὐτό πέφτει μέσα στόν Φεβρουάριο, τήν χρονιά πού τώρα ἀνέτειλε. Ἄν καί ὑπάρχει καί δεύτερο Ψυχοσάββατο, τήν παραμονή τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν τούτοις – δέν ξέρω πῶς νά τό ἐκφράσω σωστά – αὐτό τό Ψυχοσάββατο τοῦ Τριωδίου μᾶς συγκινεῖ περισσότερο. Ἡ ὅλη ὑμνολογία καί ὑμνογραφία του, διαφέρει κατά πολύ τῆς ἀντίστοιχης τοῦ Σαββάτου πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔχει πιό πολύ ἀνθρώπινο πόνο, μιά δόση θλίψεως γεννώσης κατάνυξη, λίγο δάκρυ ἱκέσιο, ἕνα χαροποιό πένθος. Ἐάν μάλιστα, ἔχουμε τήν ὑπομονή νά μελετήσουμε λίγο βαθύτερα τόν κανόνα τοῦ Ὄρθρου αὐτοῦ τοῦ πρώτου Ψυχοσάββατου, θά ἐκπλαγοῦμε ἀπό τήν ἀνθρώπινη συμπόνια τοῦ ὑμνογράφου, πού ἀναφέρεται σέ ἕνα σωρό περιπτώσεις θανάτων, πού μᾶς ἀγγίζουν καί μᾶς συνοδεύουν διαχρονικά. Ὅλα αὐτά καί τά σχετικά μέ αὐτά, ἀπουσιάζουν ἀπό τό ἄλλο, τό δεύτερο Ψυχοσάββατο τοῦ «χαρμοσύνου» Πεντηκοσταρίου. Ἐκεῖ, ὑπάρχει βεβαίως ἡ ἱκεσία γιά ἀνάπαυση ψυχῶν, ἀλλά τίποτε περισσότερο. Ὅλα εἶναι χαρμόσυνα, ἀναστάσιμα· κι ἄς ἀποδόθηκε πρό ὁλίγων ἡμερῶν τό «Χριστός Ἀνέστη». Ἐνῶ τό Τριώδιο, ἤδη ἀπό τήν ἐπικεφαλίδα του, στήν πρώτη του σελίδα χαρακτηρίζεται «κατανυκτικόν».