Μαθήματα περί ἐνδυμασίας ἀπό Εὐρώπη!

Μαθήματα περί ἐνδυμασίας
ἀπό Εὐρώπη!

 

Εἰσαγωγική σημείωση

Ἡ ἐπιστολή πού ἀκολουθεῖ προέρχεται ἀπό µιά ἐπιστήµονα, Ἱατρό, πού ἐργάζεται στήν Γερµανία καί παρακολουθεῖ συστηµατικά τίς ἐνοριακές µας ὁµιλίες µέσῳ τοῦ You Tube. Ἡ ἐπιστολή αὐτή τῆς ἀκροάτριάς µας προκάλεσε ὁλόκληρη συζήτηση στή «Σχολή Νέων» µας, πού γίνεται κάθε Τρίτη ἀπόγευµα καί ἡ συζήτηση ἔχει ἤδη ἀναρτηθεῖ στό διαδίκτυο. Ἐπειδή, ὅµως, ἡ Ἐπιστολή τῆς ἐπιστήµονος, αὐτή καθ’ ἑαυτήν, ἔχει ἰδιαίτερη σηµασία, τήν δηµοσιεύουµε καί ἐδῶ στό περιοδικό µας.

 

Ἤθελα νά σᾶς πῶ πώς μέ τήν συζήτησή σας αὐτόν τόν καιρό στήν Πνευματική Ἑστία (πού παρακολουθῶ στή Γερμανία ἀπό τό You Tube) μέ τό θέμα περί ἐνδυματολογίας, ἔχουν ἔρθει τά πάνω κάτω στίς σκέψεις μου!

Ἐνῶ στήν ἐκκλησία δέν τολμῶ νά μπῶ μέ παντελόνια, γιατί μοῦ ἔμαθαν ἀπό παιδί πώς πρέπει νά σέβομαι, στήν ὑπόλοιπη ζωή μου –ἔξω ἀπό τόν Ναό–  φοράω σχεδόν μόνο παντελόνια. Ἄν ἔλεγα ποιό εἶναι τό ροῦχο μου, θά ἔλεγα τό τζίν!

Δάκρυ ἱκέσιον καί Χαροποιόν πένθος!

Ἀρχή Τριωδίου:

Δάκρυ ἱκέσιον καί Χαροποιόν πένθος!

 

Ψυχοσάββατον – 9/22 Φεβρουαρίου 2020

 

Πάντοτε, ἡ ἀνατολή τοῦ Σαββάτου τῶν ψυχῶν, μᾶς γίνεται ἀφορμή εὐλαβῶν ἀναμνήσεων τῶν ἀγαπημένων μας κεκεοιμημένων, προσευχῆς καί ἱκεσίας ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν αὐτῶν, πνευματικῶν ἀδολεσχιῶν γύρω στό «φοβερότατον τοῦ θανάτου μυστήριον» καί καλλιεργείας ἀναλόγων διαλογισμῶν, πού πάντα πρέπει νά ἀποβλέπουν στήν τόνωση τῆς καθημερινῆς μας αἰτήσεως: «Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», γιά νά ἐπιτύχουμε «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν … καί καλήν ἀπολογίαν».

Ἐπειδή ἡ ἐγνωσμένη καί δεδομένη ἀγάπη σας, μοῦ ἐπέτρεψε πέρισυ, ὡς «Ἀρχή Τριωδίου», νά ψιλο-σχολιάσω τίς δύο πρῶτες Κυριακές αὐτοῦ, ἄς μοῦ ἐπιτρέψει φέτος νά μοιραστῶ μαζί σας, λίγες σκέψεις, ὡς πρός τό Ψυχοσάββατο· καθόσον μάλιστα καί μέ τά δύο ἡμερολόγια, αὐτό πέφτει μέσα στόν Φεβρουάριο, τήν χρονιά πού τώρα ἀνέτειλε. Ἄν καί ὑπάρχει καί δεύτερο Ψυχοσάββατο, τήν παραμονή τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν τούτοις – δέν ξέρω πῶς νά τό ἐκφράσω σωστά – αὐτό τό Ψυχοσάββατο τοῦ Τριωδίου μᾶς συγκινεῖ περισσότερο. Ἡ ὅλη ὑμνολογία καί ὑμνογραφία του, διαφέρει κατά πολύ τῆς ἀντίστοιχης τοῦ Σαββάτου πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔχει πιό πολύ ἀνθρώπινο πόνο, μιά δόση θλίψεως γεννώσης κατάνυξη, λίγο δάκρυ ἱκέσιο, ἕνα χαροποιό πένθος. Ἐάν μάλιστα, ἔχουμε τήν ὑπομονή νά μελετήσουμε λίγο βαθύτερα τόν κανόνα τοῦ Ὄρθρου αὐτοῦ τοῦ πρώτου Ψυχοσάββατου, θά ἐκπλαγοῦμε ἀπό τήν ἀνθρώπινη συμπόνια τοῦ ὑμνογράφου, πού ἀναφέρεται σέ ἕνα σωρό περιπτώσεις θανάτων, πού μᾶς ἀγγίζουν καί μᾶς συνοδεύουν διαχρονικά. Ὅλα αὐτά καί τά σχετικά μέ αὐτά, ἀπουσιάζουν ἀπό τό ἄλλο, τό δεύτερο Ψυχοσάββατο τοῦ «χαρμοσύνου» Πεντηκοσταρίου. Ἐκεῖ, ὑπάρχει βεβαίως ἡ ἱκεσία γιά ἀνάπαυση ψυχῶν, ἀλλά τίποτε περισσότερο. Ὅλα εἶναι χαρμόσυνα, ἀναστάσιμα· κι ἄς ἀποδόθηκε πρό ὁλίγων ἡμερῶν τό «Χριστός Ἀνέστη». Ἐνῶ τό Τριώδιο, ἤδη ἀπό τήν ἐπικεφαλίδα του, στήν πρώτη του σελίδα χαρακτηρίζεται «κατανυκτικόν».

Ὅταν ὁ ἕνας λείπει στὸν ἄλλο

Ὅταν ὁ ἕνας λείπει στὸν ἄλλο

 

Σὲ στεναχώρησα! Ξύπνησα τὸ πρωῒ χωρὶς νὰ σοῦ πῶ καλημέρα, γιατί δὲν εἶχα πιεῖ καφέ. Σοῦ εἶπα θὰ τὰ ποῦμε ἀργότερα. Ἔπεσε ἡ δουλειὰ μαζεμένη καὶ δὲν πρόλαβα....

 Μὲ κάλεσες στὸ τηλέφωνο καὶ σοῦ εἶπα γρήγορα καὶ ἀπότομα: « Πές μου τί θές…. πνίγομαι» ἡ ὥρα πέρασε καὶ ξέχασα νὰ σὲ πάρω. Τὸ ἀπόγευμα στὸ σπίτι, τὰ παιδιὰ ἔπρεπε νὰ φύγουν τὸ ἕνα γιὰ τὰ Ἀγγλικά, τὸ ἄλλο γιὰ τὸ ποδόσφαιρο, τὸ ἄλλο γιὰ τὴ μουσική…. νὰ τὰ πάω, νὰ τὰ φέρω νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ μαθήματά τους, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὅ,τι τὰ ἀπασχολεῖ, γιατί πρόλαβα νὰ θυμηθῶ σήμερα ὅτι ἡ προσφορά μου πρὸς αὐτὰ δὲν εἶναι μόνο πρακτική, ἀλλὰ καὶ συμβουλευτικὴ καὶ ὑποστηρικτική.

Ἡ ὥρα πέρασε καὶ ξέχασα νὰ σὲ πάρω…  ἡ μητέρα μου εἶχε ἀρρωστήσει καὶ ἔπρεπε νὰ τῆς πάω φαγητὸ γιατί ἦταν μόνη της. Κάποια φίλη μὲ πῆρε καὶ μὲ ρώτησε κάτι - σημαντικὸ ἢ ἀσήμαντο δὲν ἔχει σημασία - ἡ μέρα κοντεύει νὰ τελειώσει καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω ἑτοιμάσει οὔτε τὸ βραδινὸ φαγητό.Μπῆκα στὴν κουζίνα καὶ ὅταν τελείωσα τὸ μαγείρεμα καὶ τὸ συμμάζεμα, ἤθελα νὰ σωριαστῶ σὲ ἕναν καναπέ, εὐχήθηκα γιὰ λίγο ἕνα τέταρτο νὰ μὴ μοῦ μιλάει κανεὶς ἄνθρωπος, μπάς καὶ ἔτσι ξεκουράσω τὸ μυαλό μου ὄχι τὸ σῶμα, αὐτὸ τὸ ἔχω πάρει ἀπόφαση ὅτι δὲν γίνεται. Οἱ προτεραιότητες ἦταν σὰν μία ἁλυσίδα ποὺ τὸ ἕνα ἔφερνε τὸ ἄλλο. Εὐχήθηκα πολλὲς φορὲς μέσα στὴ μέρα νὰ εἶχα  βοήθεια ἀπὸ κάποιον… Καὶ ὅταν ὅλα μέσα στὸ σπίτι ἄρχισαν νὰ ἡσυχάζουν, σὲ εἶδα. Θυμήθηκα ὅτι δὲν ἔκανα τελικὰ ἐκεῖνο τὸ τηλεφώνημα, τὸ πρωΐ εἶχα ξεχάσει νὰ πῶ καλημέρα κι ἀντὶ καλησπέρα εἶπα φεύγω, τώρα βιάζομαι καὶ ἀντὶ ἐλᾶτε νὰ φᾶμε παρέα, εἶπα φᾶτε γρήγορα γιατί εἶναι ἀργά. Στὸ σύντομο ἀπολογισμό μου ἔριξα εὐθῦνες καὶ ἐνοχὲς πάνω μου γιὰ τὶς λάθος προτεραιότητες καὶ τύψεις γιατί ὅσο κι ἂν προσπαθήσω φοβᾶμαι ὅτι αὔριο πάλι τὰ ἴδια θὰ κάνω.

Ἔχουμε ποτὲ προσπαθήσει νὰ πληροφορηθοῦμε τὴν ἱστορία τοῦ ναοῦ μας;

Δὲν εἶναι μάθημα, ἀλλὰ προτροπὴ γιὰ ἔρευνα

 

Ἔχουμε ποτὲ προσπαθήσει νὰ πληροφορηθοῦμε
τὴν ἱστορία τοῦ ναοῦ μας;

 

Στὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ὠρεῶν

π. Φιλόθεο, ταπεινὸ προσκύνημα

 

ταν ἀποφασίσουμε,  μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ,  νὰ εἰσέλθουμε στὸ χορὸ καὶ τὸν χῶρο τῆς ἱερωσύνης, μᾶς χαρίζεται τὸ μέγα προνόμιο-ἰδιαίτερα σ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἐγγάμους-νὰ μοιράσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας,  μεταξὺ τῆς οἰκίας μας καὶ τοῦ δικοῦ Του τοῦ σπιτιοῦ: τῆς ἐκκλησιᾶς δηλαδή,  μέσα στὴν ὁποία καλούμεθα νὰ τελοῦμε τὶς ἱ. Ἀκολουθίες καὶ τὶς Μυστηριακές πράξεις «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Ἔτσι μᾶς χαρίζεται ἄλλο ἕνα οἴκημα, ἕνα χῶρος προσευχῆς καὶ συνάμα διδαχῆς: Γιατὶ ἐκεῖ μαθητεύουμε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας καὶ στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Ἐκεῖ ζοῦμε ἀνεπάνηλπτες στιγμὲς καὶ θεοφάνειες πργματικές –χωρὶς καμμία ὑπερβολή– ποὺ μᾶς ὁλοκληρώνουν καὶ συνάμα μᾶς ὡριμαζουν πνευματικά. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ναός, ἡ ἐκκλησία,  μὲ τὸ χρόνο ποὺ περνάει γίνεται ὁ οἰκεῖος μας χῶρος, ὅπου κι ἀναπαυόμαστε. Κυρίως τὶς ὧρες ἐκεῖνες ποὺ ἀπομένουμε μονάχοι μὲ μόνη συντροφιὰ τοὺς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι καὶ μᾶς κοιτᾶνε στοργικά, μᾶς παραμυθοῦν σὲ κρίσιμες περιστάσεις, ποὺ καθημερινά, σχεδόν, τὶς ζοῦμε,  τὶς ἀνταμώνουμε καὶ μᾶς πληγώνουν. Ἔτσι ὁ ναός καθίσταται ἕνα ἄλλο καὶ πολλαπλὰ χρήσιμο  ἰατρεῖον, καθὼς ξέρουμε: «Τὸ τοῦ Χριστοῦ ἰατρεῖον βλπων ἀνεῳγμνον, καὶ τὴν ἐκ τοτου τῷ Ἀδὰμ πηγζουσαν ὑγεαν, ἔπαθεν, ἐπλγη ὁ διβολος, καὶ ὡς κινδυνεων ὠδρετο, καὶ τοῖς αὐτοῦ φλοις ἀνεβησε· τί ποιήσω τῷ Υἱῷ τῆς Μαρας; κτενει με ὁ Βηθλεεμτης, ὁ πανταχοῦ παρν, καὶ τὰ πντα πληρῶν»( Οἶκος Μ. Κανόνος). 

Ἡ Κοίμησή μας: Μιά πραγματικά χαρμόσυνη Ἡμέρα!

Ἡ Κοίμησή μας:
Μιά πραγματικά χαρμόσυνη Ἡμέρα!

λοι μας λίγο-πολύ ἔχουμε παρακολουθήσει τήν Ἀκολουθία τοῦ Μνημοσύνου κάποιου κεκοιμημένου συνανθρώπου μας στήν ἐκκλησία καί ἔχουμε ἀκούσει τίς εὐχές καί τούς ὕμνους πού ψάλλονται ἀπό τούς Ἱερεῖς καί τούς χορούς. Ἄν προσέξουμε τό ὕφος τῆς ψαλμωδίας, θά ἀκούσουμε ὅτι κάποια ἀπό τά ἱερά λόγια ψάλλονται σέ “παρηγορητικό” ὕφος (μέ σκοπό νά ἁπαλύνουν τήν στεναχώρια τῶν πενθούντων), ἀλλά τά περισσότερα ψάλλονται σέ μᾶλλον χαρμόσυνο καί γρήγορο ρυθμό. Γιατί ἄραγε ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει ὁρίσει ἔτσι τήν ὑμνολογία τῆς Ἀκολουθίας αὐτῆς;

Πολλά χρόνια πρίν, ὁ πνευματικός μας πατέρας μᾶς εἶχε ἐξηγήσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τῶν Ἁγίων της τήν ἡμέρα πού ἐκοιμήθησαν, διότι τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς τους συγκαταλέγησαν στήν χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄν καί ἡ ἐξήγηση αὐτή εἶναι ἀπολύτως λογική καί ἁπλή, ἐν τούτοις ἕνα γεγονός μέ ἔκανε νά καταλάβω πραγματικά μέσα μου τό νόημα τῆς ἐξήγησης αὐτῆς.

Εἶχα τήν χαρά νά παρευρεθῶ στήν Ι.Μ. Κεχαριτωμένης στήν Τροιζήνα, στό μοναστήρι πού ἵδρυσε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τήν ἡμέρα πού ἐτελεῖτο τό ἐτήσιο μνημόσυνό του. Ἔχοντας διαβάσει καί ἀκούσει πολλά γιά τόν π. Ἐπιφάνιον, ἦρθαν στό μυαλό μου τά λόγια του, πού εἶχε γράψει σάν ἐπιστολή, ὅταν ἀκόμα ἦταν φοιτητής μέ τό ὄνομα Ἐτεοκλῆς1 καί παρομοίαζε τήν ἐπίγεια κοσμική ζωή σάν μιά «φρικτήν κωμωδίαν εἰς ἥν ἀπαξιοῖ παντελῶς νά λάβῃ μέρος» καί συνεχίζει, λέγοντας ὅτι «οἱ εὐαρεστούμενοι ἐν τῇ κοσμικῇ ζωῇ εἶναι ἄνθρωποι ‘‘ἀφιλόσοφοι’’, πολύ μικροί, πολύ ‘‘ρηχοί’’. Εἶναι  ἀκόμη καί πολύ δυστυχεῖς, διότι δέν ἤσθοντο ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν τά οὐράνια σκιρτήματα ἅτινα προκαλεῖ ἡ ἐν Χριστῷ χαρά»!