ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἔχουμε ποτὲ προσπαθήσει νὰ πληροφορηθοῦμε τὴν ἱστορία τοῦ ναοῦ μας;

Δὲν εἶναι μάθημα, ἀλλὰ προτροπὴ γιὰ ἔρευνα

 

Ἔχουμε ποτὲ προσπαθήσει νὰ πληροφορηθοῦμε
τὴν ἱστορία τοῦ ναοῦ μας;

 

Στὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ὠρεῶν

π. Φιλόθεο, ταπεινὸ προσκύνημα

 

Ὅταν ἀποφασίσουμε,  μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ,  νὰ εἰσέλθουμε στὸ χορὸ καὶ τὸν χῶρο τῆς ἱερωσύνης, μᾶς χαρίζεται τὸ μέγα προνόμιο-ἰδιαίτερα σ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἐγγάμους-νὰ μοιράσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας,  μεταξὺ τῆς οἰκίας μας καὶ τοῦ δικοῦ Του τοῦ σπιτιοῦ: τῆς ἐκκλησιᾶς δηλαδή,  μέσα στὴν ὁποία καλούμεθα νὰ τελοῦμε τὶς ἱ. Ἀκολουθίες καὶ τὶς Μυστηριακές πράξεις «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Ἔτσι μᾶς χαρίζεται ἄλλο ἕνα οἴκημα, ἕνα χῶρος προσευχῆς καὶ συνάμα διδαχῆς: Γιατὶ ἐκεῖ μαθητεύουμε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας καὶ στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Ἐκεῖ ζοῦμε ἀνεπάνηλπτες στιγμὲς καὶ θεοφάνειες πργματικές –χωρὶς καμμία ὑπερβολή– ποὺ μᾶς ὁλοκληρώνουν καὶ συνάμα μᾶς ὡριμαζουν πνευματικά. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ναός, ἡ ἐκκλησία,  μὲ τὸ χρόνο ποὺ περνάει γίνεται ὁ οἰκεῖος μας χῶρος, ὅπου κι ἀναπαυόμαστε. Κυρίως τὶς ὧρες ἐκεῖνες ποὺ ἀπομένουμε μονάχοι μὲ μόνη συντροφιὰ τοὺς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι καὶ μᾶς κοιτᾶνε στοργικά, μᾶς παραμυθοῦν σὲ κρίσιμες περιστάσεις, ποὺ καθημερινά, σχεδόν, τὶς ζοῦμε,  τὶς ἀνταμώνουμε καὶ μᾶς πληγώνουν. Ἔτσι ὁ ναός καθίσταται ἕνα ἄλλο καὶ πολλαπλὰ χρήσιμο  ἰατρεῖον, καθὼς ξέρουμε: «Τὸ τοῦ Χριστοῦ ἰατρεῖον βλέπων ἀνεῳγμένον, καὶ τὴν ἐκ τούτου τῷ Ἀδὰμ πηγάζουσαν ὑγείαν, ἔπαθεν, ἐπλήγη ὁ διάβολος, καὶ ὡς κινδυνεύων ὠδύρετο, καὶ τοῖς αὐτοῦ φίλοις ἀνεβόησε· τί ποιήσω τῷ Υἱῷ τῆς Μαρίας; κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν»( Οἶκος Μ. Κανόνος). 

Ἡ Κοίμησή μας: Μιά πραγματικά χαρμόσυνη Ἡμέρα!

Ἡ Κοίμησή μας:
Μιά πραγματικά χαρμόσυνη Ἡμέρα!

Ὅλοι μας λίγο-πολύ ἔχουμε παρακολουθήσει τήν Ἀκολουθία τοῦ Μνημοσύνου κάποιου κεκοιμημένου συνανθρώπου μας στήν ἐκκλησία καί ἔχουμε ἀκούσει τίς εὐχές καί τούς ὕμνους πού ψάλλονται ἀπό τούς Ἱερεῖς καί τούς χορούς. Ἄν προσέξουμε τό ὕφος τῆς ψαλμωδίας, θά ἀκούσουμε ὅτι κάποια ἀπό τά ἱερά λόγια ψάλλονται σέ “παρηγορητικό” ὕφος (μέ σκοπό νά ἁπαλύνουν τήν στεναχώρια τῶν πενθούντων), ἀλλά τά περισσότερα ψάλλονται σέ μᾶλλον χαρμόσυνο καί γρήγορο ρυθμό. Γιατί ἄραγε ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει ὁρίσει ἔτσι τήν ὑμνολογία τῆς Ἀκολουθίας αὐτῆς;

Πολλά χρόνια πρίν, ὁ πνευματικός μας πατέρας μᾶς εἶχε ἐξηγήσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τῶν Ἁγίων της τήν ἡμέρα πού ἐκοιμήθησαν, διότι τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς τους συγκαταλέγησαν στήν χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄν καί ἡ ἐξήγηση αὐτή εἶναι ἀπολύτως λογική καί ἁπλή, ἐν τούτοις ἕνα γεγονός μέ ἔκανε νά καταλάβω πραγματικά μέσα μου τό νόημα τῆς ἐξήγησης αὐτῆς.

Εἶχα τήν χαρά νά παρευρεθῶ στήν Ι.Μ. Κεχαριτωμένης στήν Τροιζήνα, στό μοναστήρι πού ἵδρυσε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τήν ἡμέρα πού ἐτελεῖτο τό ἐτήσιο μνημόσυνό του. Ἔχοντας διαβάσει καί ἀκούσει πολλά γιά τόν π. Ἐπιφάνιον, ἦρθαν στό μυαλό μου τά λόγια του, πού εἶχε γράψει σάν ἐπιστολή, ὅταν ἀκόμα ἦταν φοιτητής μέ τό ὄνομα Ἐτεοκλῆς1 καί παρομοίαζε τήν ἐπίγεια κοσμική ζωή σάν μιά «φρικτήν κωμωδίαν εἰς ἥν ἀπαξιοῖ παντελῶς νά λάβῃ μέρος» καί συνεχίζει, λέγοντας ὅτι «οἱ εὐαρεστούμενοι ἐν τῇ κοσμικῇ ζωῇ εἶναι ἄνθρωποι ‘‘ἀφιλόσοφοι’’, πολύ μικροί, πολύ ‘‘ρηχοί’’. Εἶναι  ἀκόμη καί πολύ δυστυχεῖς, διότι δέν ἤσθοντο ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν τά οὐράνια σκιρτήματα ἅτινα προκαλεῖ ἡ ἐν Χριστῷ χαρά»!

Ἡ ἀρχή τῆς ριζικῆς ἀλλοίωσης τῆς Ἑλλάδος

Ἡ ἀρχή τῆς ριζικῆς ἀλλοίωσης τῆς Ἑλλάδος

 

18η Ἰανουαρίου τοῦ 1833: Στὸν κόλπο τοῦ Ναυπλίου καταπλέει ὁ στόλος ποὺ μετέφερε τὸν νεαρὸ Ὄθωνα στὸ βασίλειό του. Ἡ εἴδηση τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ πρώτου Βασιλιὰ τῆς Νεώτερης Ἑλλάδας κινητοποίησε χιλιάδες κατοίκους τῆς Πελοποννήσου καὶ τῆς Στερεᾶς, ποὺ γεμάτοι χαρὰ ἔσπευδαν νὰ προϋπαντήσουν τὸν Ὄθωνα. Ὁ ἱστορικὸς Τρύφων Εὐαγγελίδης στὸ ἔργο τοῦ «Ἱστορία τοῦ Ὄθωνος» περιγράφει τὴ στιγμὴ ὡς ἑξῆς: «… ἀπὸ παντὸς ὑψώματος ἢ λόφου χιλιάδες ἑλληνικοῦ λαοῦ μετὰ δακρύων ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ ἱερῶν παλμῶν ἐν τῇ καρδία ἀνέμενον τὸν πολυπόθητον αὐτῶν ἡγεμόνα». Καὶ ἦταν ἀπόλυτα κατανοητὴ αὐτὴ ἡ ἐκδήλωση τῆς χαρᾶς τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων μετὰ ἀπὸ τὸ μακρὸ χρόνο τῆς πλήρους ἀναρχίας ποὺ εἶχε ἐπικρατήσει στὴν Ἑλλάδα ὕστερα ἀπὸ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1831. Στὸν νέο τους Βασιλιὰ ἔβλεπαν τὴν πολυπόθητη σταθερότητα ποὺ χρειαζόταν ὁ τόπος γιὰ νὰ ἐκκινήσει τὸν ἐλεύθερο πολιτικό του βίο. Βέβαια, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις καὶ ὄχι ὁ ἴδιος ὁ λαὸς εἶχαν ἐπιλέξει τὸν Βασιλιά. Παρὰ ταῦτα ὁ λαὸς θεωροῦσε ὅτι ὁ ξένος μονάρχης θὰ μποροῦσε νὰ ἀρθεῖ ὑπεράνω των ἐρίδων τῶν φατριῶν ποὺ ταλάνιζαν τοὺς Ἕλληνες καὶ πὼς θὰ ἐργαζόταν γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ τόπου. Μὲ ἀλλὰ λόγια, οἱ συνθῆκες ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἀναρχία ποὺ ἐπικράτησε περίπου 15 μῆνες ἦταν ἰδανικὲς γιὰ τὴν ἀνάληψη τῆς βασιλείας ἐκ μέρους τοῦ Βαυαροῦ πρίγκιπα.

Πῶς ὅμως ἐπιλέχθηκε ὁ Ὄθων ὡς Βασιλιὰς τῆς Ἑλλάδος; Μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια οἱ συγκρούσεις τῶν διαφόρων φατριῶν γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ ἔντονες. Οἱ πιστοὶ στὸ νεκρὸ Κυβερνήτη συγκεντρώθηκαν γύρω ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Αὐγουστίνο, ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς τὶς ἱκανότητες ὑστεροῦσε πολὺ ἔναντι ἐκείνου. Ὑπῆρξαν οἱ Ρουμελιῶτες ἢ Συνταγματικοὶ μὲ ἡγέτη τὸν Ἰωάννη Κωλέττη , οἱ ὁποῖοι πῆραν ἀπόσταση ἀπὸ τὸν Αὐγουστίνο καὶ ἀπετέλεσαν τὴν ἀντιπολίτευση, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἱκανοποιοῦσε πιά. Οἱ Ρῶσοι ὑποστήριζαν τὸν Αὐγουστίνο, ἐνῶ οἱ Βρετανοὶ καὶ οἱ Γάλλοι τὸν Κωλέττη. Τελικὰ ἀποφασίστηκε μιὰ συνάντηση στὸ Ἄργος τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1831. Ὅταν διαπιστώθηκε στὴ ἐθνοσυνέλευση αὐτή, ὅτι τὸ κόμμα τοῦ Καποδίστρια εἶχε περισσότερους ἀντιπροσώπους ἀποχώρισαν οἱ Ρουμελιῶτες. Οἱ πιστοὶ στὸν Καποδίστρια ἐξέλεξαν τὸν Αὐγουστίνο ὡς Κυβερνήτη. Ἀκολούθησαν ὁδομαχίες στοὺς δρόμους τοῦ Ἄργους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκδιωχθοῦν  οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Κωλέττη.

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ  ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ  ΜΑΣ

ΑΠΟ  ΤΗΝ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ  ΓΙΟΡΤΗ  ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ  ΜΑΣ

 

Δέν θά ἦταν δυνατόν ἡ Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν νά παραλείψει τήν διοργάνωση Χριστουγεννιάτικης Γιορτῆς γιά τούς ἐνορῖτες της  καί τούς φίλους της ἀπό ἄλλες ἐνορίες. Ἔχοντας αὐτή τήν ἔγνοια ἡ ἀκάματη πρεσβυτέρα κ. Νινέττα Βολουδάκη ἀνακάλυψε μιάν ἐνδιαφέρουσα ἱστορία «μιᾶς ἀπό τίς καλύτερες Ἀγγλίδες συγγραφεῖς» καί πάνω στό στημόνι της ὕφανε τήν δική της ἱστορία, συναρπαστική καί μέ χιοῦμορ διαποτισμένη, πού ἐξέπεμψε καίρια πνευματικά μηνύματα.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019 6.30 μ.μ. τό φιλόξενο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτῶν (Σίνα καί Ὀκταβίου Μερλιέ, στήν πλαγιά τοῦ Λυκαβηττοῦ, πίσω ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων) ἔχει ἀνοίξει τίς πύλες του καί ὑποδέχεται τά πλήθη τοῦ κόσμου πού, παρά τίς δυσμενεῖς καιρικές συνθῆκες, συρρέουν γιά νά ἀπολαύσουν ὅ,τι μέ ὑπευθυνότητα καί κόπους ἔχουν ἑτοιμάσει ἡ κ. Νινέττα Βολουδάκη καί οἱ συνεργάτες της. Καί γνωρίζουν ἀπό τό παρελθόν ὅτι κάθε ἄλλο παρά θά χάσουν τόν χρόνο τους.

Μιά ἐπισήµανση γιά τήν θεολογική ἔννοια τῆς «οὐσίας»

 

Μιά ἐπισήµανση
γιά τήν θεολογική ἔννοια τῆς «οὐσίας»

 

Ἔχουµε ἤδη ἀναφερθεῖ κατά τό παρελθόν στήν τρέχουσα ἀντιπαράθεση µεταξύ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς Πατερικῆς καί ἐκείνων τῆς Μεταπατερικῆς θεολογίας. Εἴχαµε δέ ἐπισηµάνει ὅτι, ἄν µή τί ἄλλο, δέν εἶναι «µεθοδολογικά» ὀρθό νά ἀπορρίψει κανείς τήν Πατερική θεολογία ἤ νά σπεύσει νά τή διορθώσει, χωρίς προηγουµένως νά τήν ἔχει γνωρίσει σέ βάθος καί σέ πλάτος. Διαφορετικά, θά κινδύνευε, ἄν ὄχι νά παραπλανηθεῖ σέ ἀδιέξοδους δρόµους, ἀλλά τοὐλάχιστον νά χάσει χρόνο, κάνοντας τόν κόπο νά διευκρινίσει ζητήµατα, τά ὁποῖα ἔχουν ἤδη ἐπιλυθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία. Μέ αὐτή τή µεθοδολογική ἀρχή θά συµφωνοῦσε, πιστεύουµε, κάθε λογικός ἄνθρωπος, ὁποιεσδήποτε καί ἄν εἶναι οἱ πεποιθήσεις του, διότι αὐτό ὑπαγορεύει ἡ ἐπιστηµονική δεοντολογία.

Ὅµως, αὐτό πού συχνά παρατηρεῖται εἶναι κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι ἀφ’ ἑνός µέν νά ἀγνοοῦν, ἤ νά παρερµηνεύουν τήν ὁρολογία τῶν Πατερικῶν κειµένων καί ἀφ’ ἑτέρου νά παραλαµβάνουν ἀνεπεξέργαστους ὅρους ἤ καί ὁλόκληρα ἐννοιολογικά πλαίσια ἀπό τήν φιλοσοφική σκέψη τῆς Δύσης. Βέβαια, ἡ εἰσαγωγή καί ἡ καθιέρωση ξένων ὅρων ἤ σηµασιῶν δέν εἶναι ἀπορριπτέα κατ’ ἀρχήν. Ὅταν, ὅµως, γίνεται χωρίς ἐπίγνωση τῆς ἀκριβοῦς σηµασίας τους, τό µόνο πού προκαλεῖται εἶναι σύγχυση καί ἀσυνεννοησία, ἡ ὁποία, ὅταν ἀναφέρεται σέ πνευµατικά ζητήµατα, δέν εἶναι χωρίς συνέπειες.