Ὅταν ὁ ἕνας λείπει στὸν ἄλλο
Σὲ στεναχώρησα! Ξύπνησα τὸ πρωῒ χωρὶς νὰ σοῦ πῶ καλημέρα, γιατί δὲν εἶχα πιεῖ καφέ. Σοῦ εἶπα θὰ τὰ ποῦμε ἀργότερα. Ἔπεσε ἡ δουλειὰ μαζεμένη καὶ δὲν πρόλαβα....
Μὲ κάλεσες στὸ τηλέφωνο καὶ σοῦ εἶπα γρήγορα καὶ ἀπότομα: « Πές μου τί θές…. πνίγομαι» ἡ ὥρα πέρασε καὶ ξέχασα νὰ σὲ πάρω. Τὸ ἀπόγευμα στὸ σπίτι, τὰ παιδιὰ ἔπρεπε νὰ φύγουν τὸ ἕνα γιὰ τὰ Ἀγγλικά, τὸ ἄλλο γιὰ τὸ ποδόσφαιρο, τὸ ἄλλο γιὰ τὴ μουσική…. νὰ τὰ πάω, νὰ τὰ φέρω νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ μαθήματά τους, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὅ,τι τὰ ἀπασχολεῖ, γιατί πρόλαβα νὰ θυμηθῶ σήμερα ὅτι ἡ προσφορά μου πρὸς αὐτὰ δὲν εἶναι μόνο πρακτική, ἀλλὰ καὶ συμβουλευτικὴ καὶ ὑποστηρικτική.
Ἡ ὥρα πέρασε καὶ ξέχασα νὰ σὲ πάρω… ἡ μητέρα μου εἶχε ἀρρωστήσει καὶ ἔπρεπε νὰ τῆς πάω φαγητὸ γιατί ἦταν μόνη της. Κάποια φίλη μὲ πῆρε καὶ μὲ ρώτησε κάτι - σημαντικὸ ἢ ἀσήμαντο δὲν ἔχει σημασία - ἡ μέρα κοντεύει νὰ τελειώσει καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω ἑτοιμάσει οὔτε τὸ βραδινὸ φαγητό.Μπῆκα στὴν κουζίνα καὶ ὅταν τελείωσα τὸ μαγείρεμα καὶ τὸ συμμάζεμα, ἤθελα νὰ σωριαστῶ σὲ ἕναν καναπέ, εὐχήθηκα γιὰ λίγο ἕνα τέταρτο νὰ μὴ μοῦ μιλάει κανεὶς ἄνθρωπος, μπάς καὶ ἔτσι ξεκουράσω τὸ μυαλό μου ὄχι τὸ σῶμα, αὐτὸ τὸ ἔχω πάρει ἀπόφαση ὅτι δὲν γίνεται. Οἱ προτεραιότητες ἦταν σὰν μία ἁλυσίδα ποὺ τὸ ἕνα ἔφερνε τὸ ἄλλο. Εὐχήθηκα πολλὲς φορὲς μέσα στὴ μέρα νὰ εἶχα βοήθεια ἀπὸ κάποιον… Καὶ ὅταν ὅλα μέσα στὸ σπίτι ἄρχισαν νὰ ἡσυχάζουν, σὲ εἶδα. Θυμήθηκα ὅτι δὲν ἔκανα τελικὰ ἐκεῖνο τὸ τηλεφώνημα, τὸ πρωΐ εἶχα ξεχάσει νὰ πῶ καλημέρα κι ἀντὶ καλησπέρα εἶπα φεύγω, τώρα βιάζομαι καὶ ἀντὶ ἐλᾶτε νὰ φᾶμε παρέα, εἶπα φᾶτε γρήγορα γιατί εἶναι ἀργά. Στὸ σύντομο ἀπολογισμό μου ἔριξα εὐθῦνες καὶ ἐνοχὲς πάνω μου γιὰ τὶς λάθος προτεραιότητες καὶ τύψεις γιατί ὅσο κι ἂν προσπαθήσω φοβᾶμαι ὅτι αὔριο πάλι τὰ ἴδια θὰ κάνω.
Στὴν προσπάθεια νὰ μὴν αἰσθάνομαι τόσο ἄσχημα, σὲ κοίταξα καλύτερα καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγαπῶ, εἶδα κάποιον μπροστὰ στὸν ὑπολογιστή. Μὰ καὶ τὸ ἀπόγευμα καὶ χθὲς καὶ τὸ βράδυ ἀργὰ ἐκεῖ ἤσουν πάλι καὶ ὅταν δὲν εἶχες δουλειά, εἶχες κινητό. Βέβαια, μετὰ πῆρα καὶ ἐγώ. Ἕνα καὶ ἕνα κάνουν δύο λάθη! Χαμογέλασα κάπως, κουνῶντας τὸ κεφάλι μου. Νὰ κατηγορήσω ἐσένα ἔμοιαζε δύσκολο, σὲ ἄφησα καὶ μὲ ἄφησες… Λογικό. Ἢ μὲ ἄφησες καὶ σὲ ἄφησα; Ποιὸς ξεκίνησε καὶ ποιὸς ἔχει δίκιο; Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ νικητής; Ἔπειτα ἀναρωτήθηκα πόση σημασία ἔχει αὐτὴ ἡ ἐρώτηση! Ἄντε καὶ ἔχω ἐγὼ δίκιο. Καὶ τί ἔγινε; Τί κερδίζω; Οἱ προτεραιότητές μας πρέπει νὰ ἀλλάξουν! Δὲν ξέρω πόσο εὔκολο εἶναι ἀλλὰ ἐγὼ σὲ χρειάζομαι νὰ μοῦ θυμίζεις ὅσα ξεχνῶ, νὰ μὲ ἐπαναφέρεις, ὄχι μὲ τὴν ἀπουσία σου, ἀλλὰ μὲ τὴ δυνατὴ φωνή σου, ποὺ δὲν θὰ φωνάζει γιὰ παρατηρήσεις ἀλλὰ θὰ φωνάζει τὸ πόσο μὲ ὑπολογίζεις στὴ ζωή σου.
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παράλληλοι μονόλογοι. Εἶναι, ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι, συνεχὴς διάλογος. Ὁ διάλογος ὅμως θέλει ἀνοιχτὰ αὐτιὰ καὶ λογικὴ λαλιά. Προφανῶς δὲν ἔχει νόημα νὰ δοῦμε ποιὸς ἄρχισε πρῶτος νὰ κάνει τί. Ποιὸς πῆρε πρῶτος κινητό, γιατί τὸ πῆρε, τί ἤθελε νὰ ἀποφύγει, ἢ ἀπὸ τί νὰ ξεφύγει. Θὰ ἔχει ὅμως νόημα νὰ δοῦμε, τί δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε, τί μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε καί, ἀφοῦ δὲν πολεμήσαμε τὴν αἰτία στὴ γέννησή της, νὰ δοῦμε πῶς θὰ ἐξαλείψουμε τὰ ἀποτελέσματά της. Στὸ ζευγάρι ὅλα εἶναι ἐπὶ δύο, ὅλα πρέπει νὰ γίνονται ἀπὸ κοινοῦ, ἀλλὰ ὅταν ξέρω ὅτι ἐγὼ εἶμαι λάθος, τότε ἡ προσπάθεια δὲν εἶναι ὁμαδική. Τότε πρέπει νὰ εἶναι ἀτομική. Δὲν γίνεται νὰ περιμένω ἐσένα γιὰ νὰ ἀλλάξω κάποια πράγματα ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ βλέπω ὅτι εἶμαι λάθος. Καὶ τὸ βλέπω μὲ τὴ βοήθειά σου. Δὲν μπορῶ νὰ περιμένω κάτι ἄλλο ἀπὸ ἐσένα γιὰ νὰ τὸ λύσω, θὰ πρέπει νὰ τὸ ἀντιμετωπίσω μὲ γενναιότητα.
Βέβαια σὲ πολλούς τά λόγια μοιάζουν μονόπλευρη ἄποψη, γυναικεῖο παράπονο. Μπορεῖ νὰ εἶναι κι ἔτσι. Μιὰ ματιὰ γύρω μας, μιὰ συζήτηση μὲ γνωστοὺς καὶ λιγότερο γνωστούς, δείχνει ὅτι εἶναι μέρος τῆς πραγματικότητας. Κι ἐπειδὴ τὰ παράπονα ἁπλᾶ παρατείνουν τὸ θέμα ποὺ προκαλεῖ πόνο, ἄς γίνει μία ἀρχὴ γιὰ ἕναν διάλογο, μία εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο. Ὁ νικητὴς τὰ παίρνει ὅλα κι εἶναι ἕνας. Ἕνα ζευγάρι, ὄχι ἕνας ἄνθρωπος.
Μπροστὰ μας ἔχουμε μία νέα χρονιὰ καὶ μία ἀκόμα εὐκαιρία νὰ ἀλλάξουμε! Νὰ κοιτάξουμε στὴν ψυχή μας καὶ νὰ στραφοῦμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο μὲ περισσότερο ἐνδιαφέρον καὶ στοργή. Νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς χωρίζουν καὶ νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεὸ γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς ἑνώνουν!
Παναγιώτα Καμπάνη-Λεμονῆ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 210
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2020