Ἡ Κοίμησή μας:
Μιά πραγματικά χαρμόσυνη Ἡμέρα!
Ὅλοι μας λίγο-πολύ ἔχουμε παρακολουθήσει τήν Ἀκολουθία τοῦ Μνημοσύνου κάποιου κεκοιμημένου συνανθρώπου μας στήν ἐκκλησία καί ἔχουμε ἀκούσει τίς εὐχές καί τούς ὕμνους πού ψάλλονται ἀπό τούς Ἱερεῖς καί τούς χορούς. Ἄν προσέξουμε τό ὕφος τῆς 
ψαλμωδίας, θά ἀκούσουμε ὅτι κάποια ἀπό τά ἱερά λόγια ψάλλονται σέ “παρηγορητικό” ὕφος (μέ σκοπό νά ἁπαλύνουν τήν στεναχώρια τῶν πενθούντων), ἀλλά τά περισσότερα ψάλλονται σέ μᾶλλον χαρμόσυνο καί γρήγορο ρυθμό. Γιατί ἄραγε ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει ὁρίσει ἔτσι τήν ὑμνολογία τῆς Ἀκολουθίας αὐτῆς;
Πολλά χρόνια πρίν, ὁ πνευματικός μας πατέρας μᾶς εἶχε ἐξηγήσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τῶν Ἁγίων της τήν ἡμέρα πού ἐκοιμήθησαν, διότι τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς τους συγκαταλέγησαν στήν χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄν καί ἡ ἐξήγηση αὐτή εἶναι ἀπολύτως λογική καί ἁπλή, ἐν τούτοις ἕνα γεγονός μέ ἔκανε νά καταλάβω πραγματικά μέσα μου τό νόημα τῆς ἐξήγησης αὐτῆς.
Εἶχα τήν χαρά νά παρευρεθῶ στήν Ι.Μ. Κεχαριτωμένης στήν Τροιζήνα, στό μοναστήρι πού ἵδρυσε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τήν ἡμέρα πού ἐτελεῖτο τό ἐτήσιο μνημόσυνό του. Ἔχοντας διαβάσει καί ἀκούσει πολλά γιά τόν π. Ἐπιφάνιον, ἦρθαν στό μυαλό μου τά λόγια του, πού εἶχε γράψει σάν ἐπιστολή, ὅταν ἀκόμα ἦταν φοιτητής μέ τό ὄνομα Ἐτεοκλῆς1 καί παρομοίαζε τήν ἐπίγεια κοσμική ζωή σάν μιά «φρικτήν κωμωδίαν εἰς ἥν ἀπαξιοῖ παντελῶς νά λάβῃ μέρος» καί συνεχίζει, λέγοντας ὅτι «οἱ εὐαρεστούμενοι ἐν τῇ κοσμικῇ ζωῇ εἶναι ἄνθρωποι ‘‘ἀφιλόσοφοι’’, πολύ μικροί, πολύ ‘‘ρηχοί’’. Εἶναι ἀκόμη καί πολύ δυστυχεῖς, διότι δέν ἤσθοντο ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν τά οὐράνια σκιρτήματα ἅτινα προκαλεῖ ἡ ἐν Χριστῷ χαρά»!
Ἀκούγοντας, λοιπόν, τά λόγια τῆς ἱερῆς Ἀκολουθίας τοῦ μνημοσύνου, ἐξηγήθηκε μέσα μου ὅτι γιά τήν ὁσιακή αὐτή μορφή, πού ἀπό τά νιάτα του ἤθελε νά ἀνέβει στόν οὐρανό μαζί μέ τόν Χριστό μας, ἡ ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του ἦταν ἡ ἡμέρα, πού ἡ μεγαλύτερη ἐπιθυμία του ἔγινε πραγματικότητα, ἦταν δηλαδή ἡ πιό σημαντική ἡμέρα τῆς ζωῆς του μέχρι τότε! Μιά πραγματικά χαρμόσυνη ἡμέρα γιά τόν ἄνθρωπο πού ἔχει σωστά ἐργασθεῖ καί προετοιμασθεῖ, μιά ἡμέρα πού ἄν μπορούσαμε νά τήν ζήσουμε μαζί του, θά μᾶς καλοῦσε ὅλους νά τήν χαροῦμε μαζί του. Μιά ἡμέρα ἑορτῆς! Μιά ἡμέρα πού ἡ δικαία Κρίση τοῦ Κυρίου μας ἀποδίδει στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον –πού ἀφήνει τήν καλή ἐπίγεια ζωή καί πάει κοντά Του– ὅλη τήν δικαιοσύνη Του!
Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων μας, καί ἴσως μέ αὐτό τό σκεπτικό ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει χαρμόσυνα τά Μνημόσυνα τῶν κεκοιμημένων, ὑποθέτοντας πώς ὁ κεκοιμημένος ἐργάστηκε σωστά καί τώρα ἔχει μεταβεῖ καί αὐτός στήν χαρά τοῦ Χριστοῦ μας κατά τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων μας.
Ἐμεῖς, πού παραμένουμε ἀκόμα ἐδῶ, ἀκοῦμε τά παρηγορητικά λόγια πού ἁπαλύνουν τήν δυσκολία τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπό τά ἀγαπητά μας πρόσωπα. Ταὐτόχρονα ὅμως, ἐμψυχωνόμαστε νά ἐργαστοῦμε καί νά προετοιμαστοῦμε, ὅσο μποροῦμε περισσότερο, ὥστε νά ζήσουμε καί ἐμεῖς, τήν μετέπειτα Αἰώνια Ζωή μέ τόν Κύριό μας.
Ἀργύρης Διαμαντῆς
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 210
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2020
(1). Ἀπόσπασμα τῆς ἐν λόγῳ ἐπιστολῆς ὑπάρχει καί στό ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιμ. Ἱεροθέου Ἀργύρη, «Μαθητεία στίς πηγές τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου» τῶν Ἐκδόσεων «Ὑπακοή»