ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ  ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ  ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ!

Φαντάζομαι πώς θά ἔχετε ἀκούσει ὅτι, ὑπάρχουν πράγματα, πού λέγονται καί δέν γίνονται, καί πράγματα, πού γίνονται καί δέν λέγονται. Ὅσο πιό σοβαρό το θέμα, τόσο περισσότερο κρυμμένη εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ὅταν μάλιστα αὐτά πού συμβαίνουν προκαλοῦν ἰδιαίτερη ἀνησυχία ἤ θόρυβο, τότε προφανές εἶναι πώς ὅ,τι λέγεται, εἶναι γιά νά διασκεδάζονται οἱ ἀνησυχίες καί νά καταστέλλεται ὁ θόρυβος.

Τέτοια περίπτωση, νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ καί τό κυρίαρχο σήμερα ζήτημα τοῦ Ἑλληνικοῦ δημόσιου βίου, τό μεταναστευτικό.

Τό θέμα δέν εἶναι καινούργιο, στή σύγχρονη διάστασή του ἔχει ἱστορία τριάντα χρόνων περίπου, ἁπλᾶ τά τελευταῖα δέκα χρόνια ἐξελίσσεται ἡ πλέον ἐκρηκτική φάση του, παράλληλα μέ τήν οἰκονομική περιπέτεια τῆς χώρας.

Ὁ Ἅγιος Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἑβραῖος ἰατρός

«Πάντων τῶν Ἁγίων ἀνεμάξω τάς ἀρετάς πατήρ ἡμῶν Βασίλειε».

Δέν νομίζω νά ἀπηύθυνε ποτέ ἡ ὑμνογραφία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας αὐτό τό τολμηρό – κατά τά ἄλλα – λόγιο, γιά κάποιον ἄλλον Ἅγιο. Μόνον ὁ Ἅγιος Μέγας Βασίλειος ἄξιζε νά ἔχει στήν ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς του αὐτό.

Καί ὅλες οἱ βιογραφίες, τά βιβλία, οἱ ἔντυπες ἐκδόσεις, τά κηρύγματα καί ἐγκώμια, πού ἔχουν ὡς κέντρο ἀναφορᾶς τό ἅγιο Πρόσωπό Του, μαρτυροῦν «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές».

Καί ἐπειδή ἡ ἱερά Μορφή Του ἀνοίγει καί κλείνει τόν Ἰανουάριο μῆνα (1η μνήμη Του καί 30η μνήμη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν), ἄς προσθέσουμε κι ἐμεῖς, οἱ ἐνδεεῖς τῆς χάριτός Του, ἕνα λιθαράκι. Ἄς ἀναφέρουμε μιά λεπτομέρεια τῆς ἐνθέου ζωῆς Του, τριχοειδῆ μέν, ἀλλά ἡ ὁποία συνδέεται μέ τάς δυσμάς καί τήν τελευταία ἡμέρα τοῦ βίου Του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ
ΚΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

(Β΄  ΜΕΡΟΣ)

Ε) Φυγή στό Ἅγιο Ὄρος

Στά μοναστήρια αὐτά τῆς Οὑγγροβλαχίας καί τῆς Μολδαβίας οἱ μοναχοί ζοῦσαν κατά τά πρότυπα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. «Καί ἡ τάξη ἐκείνης τῆς σκήτης (Κίρνου – Cârnu) ἦταν περίπου σύμφωνα μέ ἐκείνη τῶν σκητῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διότι μόνο κατά τίς Κυριακές καί τίς ἑορτές μαζεύονταν ὅλοι οἱ Ἀδελφοί σέ ὅλες τίς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καί, μετά ἀπό τήν Θεία Λειτουργία  ἔστρωναν κοινή Τράπεζα. Καί μετά τό φαγητό ἐγίνοντο ὁμιλίες, ἔδιναν πνευματικές συμβουλές, ἐνθάρρυναν μέ δάκρυα καί στεναγμούς ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί προσεύχονταν νά ὑπομένουν μέ θάρρος  καί μέ εὐχαρίστηση τίς ἐνοχλήσεις καί τούς διαφόρους καί φοβερούς σωματικούς καί ψυχικούς πειρασμούς καί νά προσεύχονται συχνά μέ δάκρυα πρός τόν Χριστό τόν Θεό, καί μέ τόν τρόπο αὐτό περνοῦσαν τήν ἡμέρα  μέχρι τόν ἑσπερινό. Μετά τόν ἑσπερινό, ὅλοι ὅσοι ζοῦσαν στήν ἔρημο, ἐπέστρεφαν στά κελιά τους.»³³

Τό γεγονός αὐτό ὤθησε τόν Πλάτωνα νά ξεκινήσει τό καλοκαῖρι τοῦ 1746 γιά τόν Ἅγιο Ὄρος μαζί μέ τόν Ἱερομόναχο Τρύφωνα, ἐλπίζοντας νά βροῦν κάποιο κατάλληλο πνευματικό καθοδηγητή.

Ἀλλά, λόγῳ τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ, τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους περνοῦσαν τότε κρίση, τόσο οἰκονομική, λόγῳ τῶν φόρων πού τούς ἐπέβαλαν, ὅσο καί πνευματική, λόγῳ τῶν διαμαχῶν ἀνάμεσα στίς διάφορες ἐθνότητες τῶν μοναχῶν.