ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ!
Φαντάζομαι πώς θά ἔχετε ἀκούσει ὅτι, ὑπάρχουν πράγματα, πού λέγονται καί δέν γίνονται, καί πράγματα, πού γίνονται καί δέν λέγονται. Ὅσο πιό σοβαρό το θέμα, τόσο περισσότερο κρυμμένη εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ὅταν μάλιστα αὐτά πού συμβαίνουν προκαλοῦν ἰδιαίτερη ἀνησυχία ἤ θόρυβο, τότε προφανές εἶναι πώς ὅ,τι λέγεται, εἶναι γιά νά διασκεδάζονται οἱ ἀνησυχίες καί νά καταστέλλεται ὁ θόρυβος.
Τέτοια περίπτωση, νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ καί τό κυρίαρχο σήμερα ζήτημα τοῦ Ἑλληνικοῦ δημόσιου βίου, τό μεταναστευτικό.
Τό θέμα δέν εἶναι καινούργιο, στή σύγχρονη διάστασή του ἔχει ἱστορία τριάντα χρόνων περίπου, ἁπλᾶ τά τελευταῖα δέκα χρόνια ἐξελίσσεται ἡ πλέον ἐκρηκτική φάση του, παράλληλα μέ τήν οἰκονομική περιπέτεια τῆς χώρας.
Ἀρχικά, τό ζήσαμε μέ τήν ἀπό βορρᾶ μετακίνηση πληθυσμῶν, μετά τήν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ στά κράτη τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί στά Βαλκάνια, καί σήμερα τό βιώνουμε ὡς ἕνα ἀπό τά ἀποτελέσματα τοῦ πολέμου καί τῆς γενικότερης ἀναστάτωσης στήν Ἐγγύς Ἀνατολή.
Ἀνεξάρτητα ἀπό τίς ποικίλες αἰτίες πού ἀναγκάζουν ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους νά μεταναστεύουν, ὑπάρχει ἕνας κοινός παρανομαστής καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή δυστυχία τους. Οἱ ἄνθρωποι ξεριζώνονται ἀπό τόν τόπο τους ἀναζητῶντας ἕνα καλύτερο μέλλον.
Δέν θά μποροῦσαν ἑπομένως, οἱ Ἕλληνες, ὁ «παγκόσμιος πρωταθλητής» τῆς φιλανθρωπίας –ἐπιτρέψτε μου τόν χαρακτηρισμό– νά ἀδιαφορήσουν μπροστά στή δυστυχία ἀνθρώπων, πού ξεσπιτώνονται καί μετά ἀπό μεγάλες ταλαιπωρίες, καταλήγουν νά χτυποῦν τήν πόρτα μας.
Μᾶς λένε ὅμως τήν πᾶσα ἀλήθεια, ὅλοι αὐτοί πού πολύ ἐπίμονα προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι, τό φαινόμενο εἶναι αὐθόρμητο καί δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθεῖ; Αὐτοί πού μᾶς λένε ἐν πολλοῖς ὅτι, ὁ πόλεμος εἶναι ἡ αἰτία καί πώς στήν προσφυγιά καί στήν μετανάστευση δέν ὑπάρχουν κανόνες;
Ἀλήθεια, ἔχετε ποτέ ἀναρωτηθεῖ πῶς φθάνουν στή χώρα μας ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού ἔρχονται ὡς μετανάστες ἀπό τήν Κίνα ἤ ἀπό τίς Φιλιππίνες ἤ ἀπό τίς χῶρες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης;
Τί συμβαίνει ὅμως πραγματικά; Θά σταματήσει ποτέ αὐτό τό φαινόμενο; Θά ἀνοίξουν ἄραγε τά βόρεια σύνορά μας; Θά πάρουν ἄλλους μετανάστες τά κράτη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης; Θά μείνουν ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ; Πόσοι ἀκόμη θά ἔλθουν;
Χωρίς περιστροφές ἀδελφοί μου, ἄν θέλετε νά βρεῖτε ἀπαντήσεις γιά τήν πραγματική αἰτία τοῦ ζητήματος καί γιά τήν προοπτική του, σᾶς προτείνω νά ἐπισκεφθεῖτε τό κεντρικό κτήριο τοῦ Κέντρου Πολιτισμοῦ Ἵδρυμα Σταῦρος Νιάρχος!
Ἐκεῖ λοιπόν, καθώς ἀνοίγουν οἱ πόρτες τοῦ ἀνελκυστήρα πού σέ κατεβάζει στό ἰσόγειο, ἀπό τήν κορυφή τοῦ Φάρου, ἀντικρίζεις στόν ψηλό γρανιτένιο τοῖχο, τά ὀνόματα τῶν συντελεστῶν τοῦ τεράστιου αὐτοῦ ἔργου. Ὅσοι ἔχετε ἐπισκεφθεῖ τόν χῶρο, θά ἔχετε προσέξει σίγουρα ὅτι, τά περισσότερα ὀνόματα δέν εἶναι Ἑλληνικά, καί πιθανότατα ἀντιστοιχοῦν στό ἁπλό ἐργατικό προσωπικό πού συμμετεῖχε στήν ἀνάπλαση τοῦ παλιοῦ Φαληρικοῦ Δέλτα. Ὅπως καταλαβαίνετε, αὐτό τό ἐμβληματικό ἔργο τῆς Ἀθήνας μας δέν θά μποροῦσε νά γίνει, χωρίς τή συνδρομή ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, πού ἦλθαν ἐδῶ προερχόμενοι ἀπό τόπους ξένους, τοὐλάχιστον ὄχι στήν ὥρα του.
Ἄν θέλετε νά πεισθεῖτε, μπορεῖτε ἐπίσης νά ἀναζητήσετε, ὡς παρεμφερές παράδειγμα, τίς ἐθνικότητες τῶν ἐργατῶν, πού ἀπασχολήθηκαν στήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ντουμπάϊ καί τῶν ἄλλων Ἀραβικῶν Ἐμιράτων. Τά στοιχεῖα λένε ὅτι, μᾶλλον δέν ἦταν αὐτόχθονες, γιατί ἁπλᾶ αὐτοί δέν ἐπαρκοῦσαν γιά τήν ἱκανοποίηση τοῦ τεράστιου ὄγκου τῶν ἐργασιῶν. Ἀναζητεῖστε ἐπίσης νά μάθετε ποιά εἶναι ἡ σύνθεση τοῦ πληθυσμοῦ τῶν Ἐμιράτων, σήμερα.
Ἡ χώρα μας ἀναμφίβολα εἶναι τόπος εὐλογημένος καί ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ ἡ κατάσταση μετά τίς ἀλλεπάλληλες δανειακές συμβάσεις καί τά προγράμματα διάσωσης τῆς οἰκονομίας μας, ἀποτελεῖ χωρίς ἀμφιβολία, τό «Ἐλντοράντο» γιά ὅσους ἔχουν ἀποκτήσει δικαιώματα, ὡς ἐνεχυροῦχοι κάθε ἀξίας στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια, ἀφοῦ ἡ δημόσια περιουσία, καί ὄχι μόνον, θά ἔχετε ἀκούσει ὅτι εἶναι στό σύνολό της ὑποθηκευμένη.
Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀξιοποιηθεῖ ὅλη αὐτή ἡ περιουσία, ἡ γῆ, οἱ φυσικοί πόροι, χωρίς νά συνδράμουν ἐργαζόμενοι, πού θά ἀναλάβουν τό σκληρό κομμάτι τῆς δουλειᾶς; Οἱ νέοι μας, ὅσοι ἀπό αὐτούς ἔχουν ἀπομείνει στόν τόπο καί δέν ἐπαρκοῦν ὡς ἀριθμός, καί μᾶλλον ἐμεῖς οἱ γονεῖς τους, τούς ἔχουμε προορίσει τοὐλάχιστον γιά διευθυντές! Τά παιδιά μας δέν γίνονται ἐργάτες.
Ποιός λοιπόν θά ἐργασθεῖ στά ἐργοτάξια πού θά στηθοῦν γιά τήν ἀνάπλαση τοῦ Ἑλληνικοῦ καί ὅλης τῆς παραλιακῆς ζώνης, τῆς «Ἀθηναϊκῆς Ριβιέρας» ὅπως λέγεται; Ποιός θά δουλέψει κάτω ἀπό τόν καυτό καλοκαιρινό ἥλιο; Ποῦ θά βρεθοῦν ἐργάτες; Μόνο γιά τό Ἑλληνικό, ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα ἔργα, πού πρόκειται νά κατακευασθοῦν παγκοσμίως, θά ἀπαιτηθοῦν χιλιάδες προσωπικοῦ.
Προσέξτε καί μιά ἄλλη διάσταση τοῦ ζητήματος, γιά τήν ὁποία δέν λέγονται πολλά. Τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα ξέρετε πώς δέν ἀντέχουν τό βάρος τοῦ τόσου μεγάλου ἀριθμοῦ τῶν συνταξιούχων. Χώρα γερόντων βλέπετε γίναμε καί ἑπόμενο εἶναι νά μήν ἐπαρκοῦν οἱ ἐργαζόμενοι γιά νά συντηρηθοῦν αὐτοί πού δέν ἐργάζονται. Χρειάζονται, λοιπόν, ἐργαζόμενοι γιά νά πληρώνουν οἱ ἐργοδότες τους ἀσφαλιστικές εἰσφορές.
Ἄς δοῦμε καί κάτι ἄλλο, ἀκόμη σημαντικότερο. Ἡ Ἑλληνική γῆ γνωρίζετε ὅτι εἶναι ἰδιαίτερα εὔφορη, εἶναι εὐλογημένη. Μπορεῖ νά παράγει σχεδόν τά πάντα καί μέ ποιότητα ἄφθαστη. Ποιός θά τήν δουλέψει ὅμως; Ἡ ἀπασχόληση στόν πρωτογενῆ τομέα καταδιώχθηκε ὅσο λίγα πράγματα ἀπό τήν ἐγχώρια πολιτική ἀντίληψη. Ἔπρεπε βλέπετε, νά δείξουμε στή διεθνῆ κοινωνία ὅτι, προοδεύει ἡ οἰκονομία μας. Καί τώρα ποιός θά μαζέψει τή σοδειά; Δέν ἐπαρκοῦν τά ἐργατικά χέρια καί εἶναι γεγονός ὅτι χρειάζονται πολλά. Ἑσπεριδοειδῆ καί ἄλλα φροῦτα, λαχανικά, καπνός, ἐλιές, φράουλες, σταφύλια καί τόσα ἄλλα, συγκομίζονται μέ τά χέρια. Πῶς θά σκαφτεῖ τό χωράφι; Ποῦ θά βρεθοῦν ἐργάτες γῆς; Σᾶς βεβαιώνω ὅτι, ὅπου ὑπάρχουν, εἶναι ἀνάρπαστοι, γιατί ἁπλά δέν ἐπαρκοῦν. Καί φυσικά οἱ ντόπιοι εἶναι ἐλάχιστοι. Νομίζετε ὅτι τυχαῖα διασπείρονται οἱ μετανάστες ἀπό τά νησιά μας σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια;
Ἀφῆστε πού ἡ γῆ μας εἶναι σχεδόν στό σύνολό της ὑποθηκευμένη στίς Τράπεζες. Οἱ ἀγρότες μας ξέρετε, γιά νά ξεκινήσουν κάθε χρονιά τήν παραγωγή χρειάζονται κεφάλαια, τά ὁποῖα ὅμως δέν διαθέτουν, διότι τά κέρδη δέν εἶναι οὔτε δεδομένα οὔτε ἀρκετά γιά νά κάνουν τούς ἀνθρώπους αὐτούς αὐτάρκεις. Ἐπειδή λοιπόν τά κόστη γιά τήν παραγωγή εἶναι ἰδιαίτερα ὑψηλά καί ἡ ἀπόδοση ἐπισφαλής, τά πράγματα δέν εἶναι καθόλου εὐοίωνα. Κι ἄν ἀλλάξει, ὅπως ἤδη δρομολογεῖται, ὁ μηχανισμός τῶν ἐνισχύσεων, πού συντηροῦν κατά μείζονα λόγο τήν παραγωγή, κι ἄν ἰδιωτικοποιηθεῖ τό νερό, ὅπως ἔχει ἤδη δεσμευθεῖ ἡ πολιτεία, τότε τό σενάριο φαντάζει ἐφιαλτικό. Στήν περίπτωση αὐτή, τά κόκκινα δάνεια καί οἱ πλειστηριασμοί γιά τίς κατοικίες θά μοιάζουν παιχνιδάκι. Καί τότε σκεφτεῖτε ποιός θά δουλέψει τή γῆ τῶν πατεράδων μας ὅταν πιθανόν θά ἔχει ἀλλάξει χέρια. Ἀφῆστε, πού ἤδη ἀκούγονται ἰδέες κάποιων «ἐπαϊόντων» γιά τή διάθεση δημοσίων ἐκτάσεων σέ μετανάστες.
Ἀλλά καί στήν ἁλιεία καί στήν ἑστίαση καί στόν τουρισμό καί γενικά, σχεδόν σέ κάθε πτυχή τοῦ κοινωνικοῦ βίου καί τῆς ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητας στόν τόπο μας εἶναι προφανής ἡ ἀνάγκη γιά ἐργαζομένους, πού θά κάνουν τίς πιό «ταπεινές» δουλειές, γι’ αὐτούς πού θά παρέχουν τίς ὑπηρεσίες τους στούς λίγους ἤ στούς ξένους, πού ἐπισκέπτονται τή χώρα.
Εἶναι προφανές λοιπόν, ὅσο καί ἄν δέν μᾶς ἀρέσει ὅτι, οἱ ἄρχοντές μας φροντίζουν ἀπό καιρό γιά ὅλους ἐμᾶς, φροντίζουν γιά τό καλό μας. Φροντίζουν μέ κάθε πρόσφορο τρόπο γιά τήν οἰκονομία καί τήν πρόοδο τῶν ἀριθμῶν. Ἁπλᾶ δέν τολμοῦν νά μᾶς ποῦν τήν ἀλήθεια, μέ τρόπο εὐθύ γιατί θά τούς κοστίσει.
Νά σᾶς θυμίσω ἕνα τέτοιο περιστατικό. Ἦταν ἐκεῖ, κάπου μετά τό 2009, ὅταν ἕνας δημοσιογράφος ρωτᾶ μία Ὑφυπουργό τῆς τότε Κυβέρνησης, γιά τόν ἄν μέ τήν ἔλευση τῶν ἀλλοδαπῶν πού εἶχαν τότε ἀρχίσει νά ἔρχονται πυκνότερα στή χώρα –εἶχαν ἤδη προσκληθεῖ κατ’ οὐσίαν ἀπό τόν τότε Πρωθυπουργό– κινδυνεύει νά ἀλλοιωθεῖ ἡ σύσταση τοῦ πληθυσμοῦ, γιά νά ἀπαντήσει ἐκείνη μέ ὕφος σαρκαστικό: «δέν θά ἀλλοιωθεῖ, θά ἀλλάξει λίγο»!...
Ἡ χώρα ἀδελφοί μου πρέπει νά παράγει πλοῦτο γιά νά σωθεῖ ἡ οἰκονομία της. Οἱ πόροι της δέν μπορεῖ νά μείνουν ἀνεκμετάλλευτοι, καί κάποιοι πρέπει νά δουλέψουν γι’ αὐτό. Τό ἔθνος, εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε ὄχι, γέρασε! Οἱ ἡλικιωμένοι εἶναι περισσότεροι ἀπό τούς νέους. Οἱ νέοι μας δέν κάνουν οἰκογένειες. Δέν ταιριάζει στό lifestyle. Ἡ πολιτεία φαίνεται ὅτι, δέν θέλει οἱ νέοι μας νά γεννοῦν παιδιά, γιατί τά δικά μας εἶναι μᾶλλον καλοζωϊσμένα καί δέν κάνουν γιά βαρειές δουλειές.
Οἱ ἄρχοντές μας, τά προηγούμενα χρόνια, μᾶς μοίρασαν ἄφθονο χρῆμα ἀπό δανεικά κι ἐμεῖς ξεγελασθήκαμε ὅτι εἶναι φυσιολογικό νά ἀπολαμβάνουμε ἀγαθά χωρίς κόπο. Συναινέσαμε στήν προσπάθεια τοῦ ἐκμαυλισμοῦ μας καί πλέον εἴμαστε ἀντιμέτωποι μέ τό μέλλον μας ὅπως ἐπιτρέψαμε νά τό διαμορφώσουν ἄλλοι γιά ἐμᾶς.
Τό μοντέλο τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας – οἰκονομίας χρεωκόπησε καί τώρα οἱ ἁρμόδιοι προσπαθοῦν νά περισώσουν ὅτι μπορεῖ νά σωθεῖ, ἄν δέν ἐκτελοῦν παραγγελίες. Μήν νομίσετε ὅτι νοιάζονται τόσο πολύ γιά τούς ξένους μας. Οἱ περισσότεροι, κατά κανόνα, δέν δίνουν «οὔτε στόν Ἄγγελό τους νερό», θά νοιασθοῦν ἄραγε γιά τούς μετανάστες;
Ὅλοι αὐτοί οἱ ψυχοπόνοι, πού κόπτονται γιά τή δυστυχία καί τίς ταλαιπωρίες τῶν μεταναστῶν καί τίς ἀπάνθρωπες συνθῆκες στά Κέντρα Ὑποδοχῆς, ὅπου Γῆς, ἄν ἤθελαν θά φρόντιζαν νά βελτιώσουν τίς συνθῆκες τοῦ βίου τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν στίς χῶρες τους, ὥστε νά μήν ἀναγκάζονται γιά ξενιτεμό. Πῶς θά ζήσει ὅμως ὁ δυτικός κόσμος, τῆς τριτογενοῦς οἰκονομίας χωρίς μετανάστες;
Ἡ ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ. Οἱ μετανάστες εἶναι ἀπαραίτητοι γιά τή χώρα μας γιατί ἡ οἰκονομία της δέν μπορεῖ νά συντηρηθεῖ χωρίς αὐτούς. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔρχονται γιά νά μείνουν ἐδῶ. Ἡ χώρα πρέπει νά πληρώσει τά δανεικά της.
Ὅσο κι ἄν ἐνδεχομένως μᾶς ἀνησυχεῖ τό μέλλον, ὅπως διαμορφώνεται, αὐτό εἶναι μᾶλλον ἀναπόδραστο. Τό νέο μοντέλο γιά τόν τόπο εἶναι καλά σχεδιασμένο καί δείχνει ἀδύνατο νά ἀλλάξει. Βλέπετε πόσο συντονισμένα λειτουργεῖ ὅλος ὁ μηχανισμός. Ζοῦμε ἤδη τή νέα πραγματικότητα. Οἱ ἑπόμενες γενιές παγκοσμίως, φαίνεται πώς θά ζήσουν σέ ἕναν μεταεθνικό κόσμο, ὅπως καυχῶνται πολλοί, καί ἐμεῖς δέν θέλουμε νά παραμείνουμε διαφορετικοί.
Ἡ πραγματικότητα μαρτυρᾶ ὅτι ἤδη «ἀποχαιρετοῦμε τήν Ἀλεξάνδρεια». Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια!
Δημήτριος Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 209
Ἰανουάριος 2020