Ὁ Ἅγιος Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἑβραῖος ἰατρός
«Πάντων τῶν Ἁγίων ἀνεμάξω τάς ἀρετάς πατήρ ἡμῶν Βασίλειε».
Δέν νομίζω νά ἀπηύθυνε ποτέ ἡ ὑμνογραφία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας αὐτό τό τολμηρό – κατά τά ἄλλα – λόγιο, γιά κάποιον ἄλλον Ἅγιο. Μόνον ὁ Ἅγιος Μέγας Βασίλειος ἄξιζε νά ἔχει στήν ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς του αὐτό.
Καί ὅλες οἱ βιογραφίες, τά βιβλία, οἱ ἔντυπες ἐκδόσεις, τά κηρύγματα καί ἐγκώμια, πού ἔχουν ὡς κέντρο ἀναφορᾶς τό ἅγιο Πρόσωπό Του, μαρτυροῦν «τοῦ λόγου τό ἀσφαλές».
Καί ἐπειδή ἡ ἱερά Μορφή Του ἀνοίγει καί κλείνει τόν Ἰανουάριο μῆνα (1η μνήμη Του καί 30η μνήμη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν), ἄς προσθέσουμε κι ἐμεῖς, οἱ ἐνδεεῖς τῆς χάριτός Του, ἕνα λιθαράκι. Ἄς ἀναφέρουμε μιά λεπτομέρεια τῆς ἐνθέου ζωῆς Του, τριχοειδῆ μέν, ἀλλά ἡ ὁποία συνδέεται μέ τάς δυσμάς καί τήν τελευταία ἡμέρα τοῦ βίου Του.
Στήν Καισάρεια, λοιπόν, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἁγίου μας, ζοῦσε ἕνα ἰατρός Ἑβραῖος, μέ τήν οἰκογένειά του. Ἄν καί Ἑβραῖος ὅμως, ἐσέβετο πολύ τόν
Ἅγιο καί τόν ἐκτιμοῦσε, χωρίς φυσικά νά θέλει νά ἀρνηθεῖ τήν πάτριο θρησκεία του. Καί ἐπειδή, μάλιστα, παρατηροῦσε τό εὔθραυστον τῆς ὑγείας τοῦ Ἁγίου, πολλάκις αὐτόκλητος, τοῦ παρεῖχεν ἀναργύρως τίς ἰατρικές του βοήθειες. Καί σέ κάθε τέτοια προσέγγισή του πρός τόν Ἅγιο, ὅλο καί μεγάλωνε ὁ πρός Αὐτόν σεβασμός του. Ὅταν, λοιπόν, ὁ Ἅγιος ἔπνεε τά λίσθια καί φαινόταν νά πλησιάζει τό τέλος Του (49 μόλις ἐτῶν), ὁ Ἑβραῖος αὐτόκλητος ἰατρός, εἶχε ἀπελπισθεῖ ἀπό τήν φθίνουσα πορεία τῆς ὑγείας Του. Κάθε τόσο, Τοῦ ἔλεγε: «Σήμερα ἤ αὔριο, τελειώνεις Δέσποτα». Κάθε φορά ὅμως, ἔβγαινε ψεύτης· διεψεύδοντο τά προγνωστικά του, διότι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, «κρεῖττον τι προβλεπομένου», ἦταν νά ἐπιζεῖ ὁ Ἅγιος. Τέλος, ἡ κάθε φορά ἀποτυχία τῶν ἰατρικῶν προβλέψεων τοῦ Ἑβραίου, συνδυαζομένη μέ τήν αὐξάνουσα πρός τόν Ἅγιον εὐλάβειά του, τόν ὁδήγησε – τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος – σέ μετάνοια. Πίστεψε στόν Χριστόν, αὐτός καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του καί ζήτησαν νά λάβουν τό Ἅγιον Βάπτισμα. Ὁ Ἅγιος, ἐπιστρατεύοντας ὅλες τίς ἀσθενεῖς προσπάθειές Του, τόν κατήχησε καί – βοηθούμενος ἀπό τούς διακόνους Του – τόν ἐβάπτισε πανοικί καί τοῦ μετέδωσε τά Ἄχραντα Μυστήρια. Ἔπειτα, ἐξάπλωσε στήν κλίνη Του καί τόν ἐρώτησε χαριέντως: «Λοιπόν, πότε ἀναχωρῶ, ἀγαπητέ ἀδελφέ;» Καί ὁ νεοφώτιστος, ταπεινωμένος πλέον, μπροστά στό ἐξαίσιον τοῦ πράγματος, Τοῦ ἀπαντᾶ: «Ὅποτε θέλεις, Ἅγιε Δέσποτα!». Καί ὁ Ἅγιος πάραυτα, παρέδωσε τό πνεῦμα Του!
Αὐτή ἡ ἱστοριούλα, δέν ξέρω γιατί ἀπουσιάζει ἀπό ὅλα σχεδόν τά περί τοῦ Ἁγίου γραπτά ἤ προφορικά πονήματα.
Σάν ἕνα μικρό πετραδάκι, σάν ἐλάχιστη συμβολή στήν μνήμη τοῦ Ἁγίου, τό παραδίδω στήν ἀγάπη σας.
Ἄς εἶναι ὁ Ἅγιος βοήθεια ὅλων ὅσοι φέρουν τό ὄνομά Του, ἰδιαιτέρως δέ, «πολυχρόνιον ποιήσαι» τόν σεβαστόν μας πατέρα Βασίλειον Βολουδάκην, τόν «ἀξίως τοῦ ὀνόματος πολιτευόμενον» καί διαφυλάξαι αὐτόν πανοικί «εἰς πολλά ἔτη!» Ἀμήν.
Μέ σεβασμό καί ἑόρτιες εὐχές
Μοναχός Νεκτάριος
Κελλίον Ἁγ. Νικολάου Μπουραζέρη
Τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου
Καρυαί – ΑΓ. ΟΡΟΣ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 209
Ἰανουάριος 2020