ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΗΡΩΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΚΥΡΟΥ ΠΑΣΧΑΛΗ

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΜΑΣ

ΚΑΙ  ΗΡΩΟΣ  ΤΗΣ  ΕΟΚΑ

ΚΥΡΟΥ  ΠΑΣΧΑΛΗ!

 

Στίς 12 Ἰανουαρίου 2020, ἡμέρα Κυριακή, τελέσθηκε στόν Ναό μας τό Ἑξάμηνον Μνημόσυνον τοῦ ἐπί πολλά ἔτη Ἐπιτρόπου τοῦ Ναοῦ μας Κύρου Πασχάλη. Ὁ μακαριστός, ἀπό τῆς ἐκδιώξεως τῶν Κυπρίων λόγῳ τῆς Τουρκικῆς εἰσβολῆς βρέθηκε στήν Ἐνορία μας,  τήν ἀγάπησε, συνεδέθη πνευματικά καί τήν ὑπηρέτησε μέχρι βαθυτάτου γήρατος μέ ὅλες του τίς ψυχοσωματικές δυνάμεις.

Τά τελευταῖα, μόνο χρόνια, πού ἐπλησίαζε τήν συμπλήρωση ἑνός αἰῶνος ζωῆς, ἐκάμφθη πολύ ἡ ὑγεία του καί φιλοξενήθηκε στό ΜΕΛΑΘΡΟΝ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΟΚΑ, ἀπό ὅπου καί ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.

Ὁ Κῦρος Πασχάλης ὑπῆρξε ἐκ τῶν πρώτων ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ, θέσας πολλάκις τόν ἑαυτό του καί τήν οἰκογένειά του σέ μεγάλο κίνδυνο λόγῳ τῆς ἐντόνου ἀντιστασιακῆς δράσεώς του, γιά τήν ὁποία καί φυλακίσθηκε ὐποστάς βασανιστήρια ἀλλά μέ τό τέλος τοῦ ἀγῶνος παρασημοφορήθηκε καί κατεγράφη στό βιβλίο τῶν ἡρώων τῆς Κύπρου!.

Κάποτε ἐπιθυμοῦμε νά φέρουμε στό φῶς πολλά ἀπό τήν δράση του, τήν ὁποία ἐπιμελῶς ἀπέκρυπτε καί μόλις εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του μοῦ ἀπεκάλυψε, μετά ἀπό μεγάλη ἐπιμονή μου καί ἐξ ἀγάπης πρός τό πρόσωπό μου ἀλλά καί λόγῳ τῆς μακρᾶς συνεργασίας μας.

Ἐκφράζω γιά ἄλλη μιά φορά τήν εὐγνωμοσύνη μου πρός τόν μακαριστό συνεργάτη μας καί εὐχόμεθα ὅλοι νά δώσῃ ὁ Χριστός μας παρηγορία καί στίς δύο θυγατέρες του, Τασούλα καί Ἕλενα, οἱ ὁποῖες τοῦ συμπαραστάθηκαν μέ πολλή ἀγάπη καί σεβασμό ἔως ἐσχάτης του ἀναπνοῆς.

Ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς νά τόν ἀναπαύσῃ ἐν Χώρᾳ Ζώντων καί νά τόν ἀνταμείψῃ γιά τίς θυσίες καί τούς κόπους του. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ του!

 

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 210

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2020

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ ΚΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ (Γ΄ ΜΕΡΟΣ)

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ
ΚΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

 

(Γ΄  ΜΕΡΟΣ)

 

Η) Στήν Μονή Σέκου καί Νεάμτς

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1775, σάν τιμωτία γιά τή στάση οὐδετερότητας πού κράτησε κατά τή διάρκεια τοῦ Ρωσο-Τουρκικοῦ πολέμου (1768-1774) ἡ αὐτοκρατορία τῶν Ἀψβούργων (σημερινή Αὐστρία) ἀπέσπασε μέρος τῆς ἐπικράτειας τῆς Μολδαβίας, τήν Μπουκοβίνα. Αὐτό εἶχε σάν συνέπεια νά γίνει τό μοναστῆρι Δραγομύρνα μέρος τοῦ Δουκάτου τῆς Βουκοβίνας καί νά ὑποταχθεῖ στούς Αὐστριακούς.

Μετά τήν κατοχή τῆς Βόρειας Μολδαβίας ἀπό τούς Αὐστριακούς (1775) καί τήν ἐπιβολή περιορισμῶν στή μοναστική ζωή (τά μοναστήρια δέν ἐπιτρεπόταν νά ἔχουν περισσότερους ἀπό τούς μοναχούς (περίπου 200), καί πῆγε στή μονή Secu. Ἀπό ἐκεῖ, τό καλοκαῖρι τοῦ 1779 (τήν παραμονή τῆς γιορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου), κατά τήν ἐπιθυμία τοῦ Κωνσταντίνου Μουρούζη (1777-1782) μετόκησαν γιά τελευταία φορά στή Μονή Neamţ52. Στήν ἐπιστολή του πρός τόν Παΐσιο, ὁ βοεβόδας τονίζει προφητικά: «Καί αὐτό τό μοναστῆρι παραδόθηκε στήν ἀδελφότητά σας, ὄχι μόνο γιά τήν διαβίωσή της, ἀλλά καί γιά νά γίνη τό τυπικό τῆς Μονῆς σας ὑπόδειγμα καί τῶν ἄλλων Μονῶν καί νά τούς παρακινήσει καί νά τούς ὠθήσει σέ ἕνα παρόμοιο τρόπο ζωῆς»53.

Ἐκεῖ ὁ Παΐσιος ὀργανώνει τήν κοινότητα σύμφωνα μέ τήν τάξη τοῦ Ἄθωνα, δίνοντας ἔμφαση στήν ὑπακοή, τήν κοινοβιακή ζωή, τίς συχνές ἀκολουθίες κατά τό Τυπικό, τά κηρύγματα, τήν φροντίδα τῶν ἀρρώστων, τίς ἀγροτικές ἐργασίες καί τά διακονήματα, τήν ταπεινοφροσύνη καί τήν προσευχή54. Στά κτίσματα προστέθηκαν καινούργια κελιά, ἕνας ξενώνας καί ἕνα νοσοκομεῖο. Κατά τή διάρκεια τῆς Ἡγουμενίας του, τό Μοναστῆρι τοῦ Νεάμτς ἔφτασε τούς 700 ἀδελφούς, (μεταξύ τῶν ὁποίων Ρουμάνοι, Μολδαβοί, Ρῶσοι, Οὐκρανοί, Ἕλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι κ.λ.π.) καί σύντομα ἔγινε κέντρο προσκυνήματος, καθώς καί καταφύγιο προσφύγων55. Ὁ Ἡγούμενος Paisie συνέχισε τίς μεταφράσεις ἔργων τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὁλοκλήρωσε τή Σλαβική μετάφραση τῆς Φιλοκαλίας, ἡ ὁποία, τό 1793, τυπώθηκε στή Ρωσία, συμβάλλοντας ἀποφασιστικά στήν μεταμόρφωση τοῦ Ρωσικοῦ μοναχισμού56. Ἔχουν βρεθεῖ περίπου 300 χειρόγραφα, πού ἀντιγράφηκαν κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς του, ἀπό τά ὁποῖα 40 ἔχουν γραφεῖ ἀπό τόν ἴδιο. Τό ἔτος 1790, ὅταν ἡ Μολδαβία κατελήφθη ἀπό τά Τσαρικά στρατεύματα (1788-1791) ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀμβρόσιος Σερεμπρένικοβ τῆς Ἐκατερίνοσλαβ, πού διορίσθηκε τοποτηρητής τῆς Μητροπόλεως Μολδαβίας, ἔδωσε στόν Παΐσιο τό ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Ἡ προαγωγή αὐτή τοῦ Παϊσίου σέ «Ἀρχιμανδρίτη», ἔγινε ὑπό τήν πίεση τοῦ στρατηγοῦ Ποτιόμκιν, ὁ ὁποῖος κατέλαβε τήν Μολδαβία μεταξύ τῶν ἐτῶν 1789-1792, κατά τήν διάρκεια τοῦ Ρωσοτουρκικοῦ πολέμου57.

Μαθήματα περί ἐνδυμασίας ἀπό Εὐρώπη!

Μαθήματα περί ἐνδυμασίας
ἀπό Εὐρώπη!

 

Εἰσαγωγική σημείωση

Ἡ ἐπιστολή πού ἀκολουθεῖ προέρχεται ἀπό µιά ἐπιστήµονα, Ἱατρό, πού ἐργάζεται στήν Γερµανία καί παρακολουθεῖ συστηµατικά τίς ἐνοριακές µας ὁµιλίες µέσῳ τοῦ You Tube. Ἡ ἐπιστολή αὐτή τῆς ἀκροάτριάς µας προκάλεσε ὁλόκληρη συζήτηση στή «Σχολή Νέων» µας, πού γίνεται κάθε Τρίτη ἀπόγευµα καί ἡ συζήτηση ἔχει ἤδη ἀναρτηθεῖ στό διαδίκτυο. Ἐπειδή, ὅµως, ἡ Ἐπιστολή τῆς ἐπιστήµονος, αὐτή καθ’ ἑαυτήν, ἔχει ἰδιαίτερη σηµασία, τήν δηµοσιεύουµε καί ἐδῶ στό περιοδικό µας.

 

Ἤθελα νά σᾶς πῶ πώς μέ τήν συζήτησή σας αὐτόν τόν καιρό στήν Πνευματική Ἑστία (πού παρακολουθῶ στή Γερμανία ἀπό τό You Tube) μέ τό θέμα περί ἐνδυματολογίας, ἔχουν ἔρθει τά πάνω κάτω στίς σκέψεις μου!

Ἐνῶ στήν ἐκκλησία δέν τολμῶ νά μπῶ μέ παντελόνια, γιατί μοῦ ἔμαθαν ἀπό παιδί πώς πρέπει νά σέβομαι, στήν ὑπόλοιπη ζωή μου –ἔξω ἀπό τόν Ναό–  φοράω σχεδόν μόνο παντελόνια. Ἄν ἔλεγα ποιό εἶναι τό ροῦχο μου, θά ἔλεγα τό τζίν!

Δάκρυ ἱκέσιον καί Χαροποιόν πένθος!

Ἀρχή Τριωδίου:

Δάκρυ ἱκέσιον καί Χαροποιόν πένθος!

 

Ψυχοσάββατον – 9/22 Φεβρουαρίου 2020

 

Πάντοτε, ἡ ἀνατολή τοῦ Σαββάτου τῶν ψυχῶν, μᾶς γίνεται ἀφορμή εὐλαβῶν ἀναμνήσεων τῶν ἀγαπημένων μας κεκεοιμημένων, προσευχῆς καί ἱκεσίας ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν αὐτῶν, πνευματικῶν ἀδολεσχιῶν γύρω στό «φοβερότατον τοῦ θανάτου μυστήριον» καί καλλιεργείας ἀναλόγων διαλογισμῶν, πού πάντα πρέπει νά ἀποβλέπουν στήν τόνωση τῆς καθημερινῆς μας αἰτήσεως: «Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι», γιά νά ἐπιτύχουμε «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν … καί καλήν ἀπολογίαν».

Ἐπειδή ἡ ἐγνωσμένη καί δεδομένη ἀγάπη σας, μοῦ ἐπέτρεψε πέρισυ, ὡς «Ἀρχή Τριωδίου», νά ψιλο-σχολιάσω τίς δύο πρῶτες Κυριακές αὐτοῦ, ἄς μοῦ ἐπιτρέψει φέτος νά μοιραστῶ μαζί σας, λίγες σκέψεις, ὡς πρός τό Ψυχοσάββατο· καθόσον μάλιστα καί μέ τά δύο ἡμερολόγια, αὐτό πέφτει μέσα στόν Φεβρουάριο, τήν χρονιά πού τώρα ἀνέτειλε. Ἄν καί ὑπάρχει καί δεύτερο Ψυχοσάββατο, τήν παραμονή τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν τούτοις – δέν ξέρω πῶς νά τό ἐκφράσω σωστά – αὐτό τό Ψυχοσάββατο τοῦ Τριωδίου μᾶς συγκινεῖ περισσότερο. Ἡ ὅλη ὑμνολογία καί ὑμνογραφία του, διαφέρει κατά πολύ τῆς ἀντίστοιχης τοῦ Σαββάτου πρό τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔχει πιό πολύ ἀνθρώπινο πόνο, μιά δόση θλίψεως γεννώσης κατάνυξη, λίγο δάκρυ ἱκέσιο, ἕνα χαροποιό πένθος. Ἐάν μάλιστα, ἔχουμε τήν ὑπομονή νά μελετήσουμε λίγο βαθύτερα τόν κανόνα τοῦ Ὄρθρου αὐτοῦ τοῦ πρώτου Ψυχοσάββατου, θά ἐκπλαγοῦμε ἀπό τήν ἀνθρώπινη συμπόνια τοῦ ὑμνογράφου, πού ἀναφέρεται σέ ἕνα σωρό περιπτώσεις θανάτων, πού μᾶς ἀγγίζουν καί μᾶς συνοδεύουν διαχρονικά. Ὅλα αὐτά καί τά σχετικά μέ αὐτά, ἀπουσιάζουν ἀπό τό ἄλλο, τό δεύτερο Ψυχοσάββατο τοῦ «χαρμοσύνου» Πεντηκοσταρίου. Ἐκεῖ, ὑπάρχει βεβαίως ἡ ἱκεσία γιά ἀνάπαυση ψυχῶν, ἀλλά τίποτε περισσότερο. Ὅλα εἶναι χαρμόσυνα, ἀναστάσιμα· κι ἄς ἀποδόθηκε πρό ὁλίγων ἡμερῶν τό «Χριστός Ἀνέστη». Ἐνῶ τό Τριώδιο, ἤδη ἀπό τήν ἐπικεφαλίδα του, στήν πρώτη του σελίδα χαρακτηρίζεται «κατανυκτικόν».

Ὅταν ὁ ἕνας λείπει στὸν ἄλλο

Ὅταν ὁ ἕνας λείπει στὸν ἄλλο

 

Σὲ στεναχώρησα! Ξύπνησα τὸ πρωῒ χωρὶς νὰ σοῦ πῶ καλημέρα, γιατί δὲν εἶχα πιεῖ καφέ. Σοῦ εἶπα θὰ τὰ ποῦμε ἀργότερα. Ἔπεσε ἡ δουλειὰ μαζεμένη καὶ δὲν πρόλαβα....

 Μὲ κάλεσες στὸ τηλέφωνο καὶ σοῦ εἶπα γρήγορα καὶ ἀπότομα: « Πές μου τί θές…. πνίγομαι» ἡ ὥρα πέρασε καὶ ξέχασα νὰ σὲ πάρω. Τὸ ἀπόγευμα στὸ σπίτι, τὰ παιδιὰ ἔπρεπε νὰ φύγουν τὸ ἕνα γιὰ τὰ Ἀγγλικά, τὸ ἄλλο γιὰ τὸ ποδόσφαιρο, τὸ ἄλλο γιὰ τὴ μουσική…. νὰ τὰ πάω, νὰ τὰ φέρω νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ μαθήματά τους, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὅ,τι τὰ ἀπασχολεῖ, γιατί πρόλαβα νὰ θυμηθῶ σήμερα ὅτι ἡ προσφορά μου πρὸς αὐτὰ δὲν εἶναι μόνο πρακτική, ἀλλὰ καὶ συμβουλευτικὴ καὶ ὑποστηρικτική.

Ἡ ὥρα πέρασε καὶ ξέχασα νὰ σὲ πάρω…  ἡ μητέρα μου εἶχε ἀρρωστήσει καὶ ἔπρεπε νὰ τῆς πάω φαγητὸ γιατί ἦταν μόνη της. Κάποια φίλη μὲ πῆρε καὶ μὲ ρώτησε κάτι - σημαντικὸ ἢ ἀσήμαντο δὲν ἔχει σημασία - ἡ μέρα κοντεύει νὰ τελειώσει καὶ ἐγὼ δὲν ἔχω ἑτοιμάσει οὔτε τὸ βραδινὸ φαγητό.Μπῆκα στὴν κουζίνα καὶ ὅταν τελείωσα τὸ μαγείρεμα καὶ τὸ συμμάζεμα, ἤθελα νὰ σωριαστῶ σὲ ἕναν καναπέ, εὐχήθηκα γιὰ λίγο ἕνα τέταρτο νὰ μὴ μοῦ μιλάει κανεὶς ἄνθρωπος, μπάς καὶ ἔτσι ξεκουράσω τὸ μυαλό μου ὄχι τὸ σῶμα, αὐτὸ τὸ ἔχω πάρει ἀπόφαση ὅτι δὲν γίνεται. Οἱ προτεραιότητες ἦταν σὰν μία ἁλυσίδα ποὺ τὸ ἕνα ἔφερνε τὸ ἄλλο. Εὐχήθηκα πολλὲς φορὲς μέσα στὴ μέρα νὰ εἶχα  βοήθεια ἀπὸ κάποιον… Καὶ ὅταν ὅλα μέσα στὸ σπίτι ἄρχισαν νὰ ἡσυχάζουν, σὲ εἶδα. Θυμήθηκα ὅτι δὲν ἔκανα τελικὰ ἐκεῖνο τὸ τηλεφώνημα, τὸ πρωΐ εἶχα ξεχάσει νὰ πῶ καλημέρα κι ἀντὶ καλησπέρα εἶπα φεύγω, τώρα βιάζομαι καὶ ἀντὶ ἐλᾶτε νὰ φᾶμε παρέα, εἶπα φᾶτε γρήγορα γιατί εἶναι ἀργά. Στὸ σύντομο ἀπολογισμό μου ἔριξα εὐθῦνες καὶ ἐνοχὲς πάνω μου γιὰ τὶς λάθος προτεραιότητες καὶ τύψεις γιατί ὅσο κι ἂν προσπαθήσω φοβᾶμαι ὅτι αὔριο πάλι τὰ ἴδια θὰ κάνω.