Δὲν εἶναι μάθημα, ἀλλὰ προτροπὴ γιὰ ἔρευνα
Ἔχουμε ποτὲ προσπαθήσει νὰ πληροφορηθοῦμε
τὴν ἱστορία τοῦ ναοῦ μας;
Στὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ὠρεῶν
π. Φιλόθεο, ταπεινὸ προσκύνημα
Ὅταν ἀποφασίσουμε, μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ εἰσέλθουμε στὸ χορὸ καὶ τὸν χῶρο τῆς ἱερωσύνης, μᾶς χαρίζεται τὸ μέγα προνόμιο-ἰδιαίτερα σ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἐγγάμους-νὰ μοιράσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας, μεταξὺ τῆς οἰκίας μας καὶ τοῦ δικοῦ Του τοῦ σπιτιοῦ: τῆς ἐκκλησιᾶς δηλαδή, μέσα στὴν ὁποία καλούμεθα νὰ τελοῦμε τὶς ἱ. Ἀκολουθίες καὶ τὶς Μυστηριακές πράξεις «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Ἔτσι μᾶς χαρίζεται ἄλλο ἕνα οἴκημα, ἕνα χῶρος προσευχῆς καὶ συνάμα διδαχῆς: Γιατὶ ἐκεῖ μαθητεύουμε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας καὶ στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Ἐκεῖ ζοῦμε ἀνεπάνηλπτες στιγμὲς καὶ θεοφάνειες πργματικές –χωρὶς καμμία ὑπερβολή– ποὺ μᾶς ὁλοκληρώνουν καὶ συνάμα μᾶς ὡριμαζουν πνευματικά. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ναός, ἡ ἐκκλησία, μὲ τὸ χρόνο ποὺ περνάει γίνεται ὁ οἰκεῖος μας χῶρος, ὅπου κι ἀναπαυόμαστε. Κυρίως τὶς ὧρες ἐκεῖνες ποὺ ἀπομένουμε μονάχοι μὲ μόνη συντροφιὰ τοὺς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι καὶ μᾶς κοιτᾶνε στοργικά, μᾶς παραμυθοῦν σὲ κρίσιμες περιστάσεις, ποὺ καθημερινά, σχεδόν, τὶς ζοῦμε, τὶς ἀνταμώνουμε καὶ μᾶς πληγώνουν. Ἔτσι ὁ ναός καθίσταται ἕνα ἄλλο καὶ πολλαπλὰ χρήσιμο ἰατρεῖον, καθὼς ξέρουμε: «Τὸ τοῦ Χριστοῦ ἰατρεῖον βλέπων ἀνεῳγμένον, καὶ τὴν ἐκ τούτου τῷ Ἀδὰμ πηγάζουσαν ὑγείαν, ἔπαθεν, ἐπλήγη ὁ διάβολος, καὶ ὡς κινδυνεύων ὠδύρετο, καὶ τοῖς αὐτοῦ φίλοις ἀνεβόησε· τί ποιήσω τῷ Υἱῷ τῆς Μαρίας; κτείνει με ὁ Βηθλεεμίτης, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν»( Οἶκος Μ. Κανόνος).
Κι ἀλήθεια, τώρα, πόσοι ἀπὸ μᾶς, τοὺς καθημερινὰ εὑρισκομένους μέσα στοὺς ναούς μας, αἰσθανεται τὴν ἀνάγκη νὰ πληροφορηθεῖ τὴν ἱστορία τοῦ χώρου μέσα στὸν ὁποῖο ἱερουργεῖ; Μὲ λίγα λόγια, πόσοι ἐρευνοῦν τὴν ὅλη ἱστορικὴ διαδρομὴ τοῦ ναοῦ τους, σιμώνουν μὲ συγκίνση καὶ συμπάθεια παλαιὰ χειρόγραφα ἤ βιβλία, εἰκόνες ποὺ ζωγραφίστηκαν σχεδὸν μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ ναοῦ καὶ διάβασαν μὲ ἱερὸ δέος τὶς ἀφιερωματικές τους ἐπιγραφές; «Δέησις τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ...( τάδε)». Γιατὶ μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ τεκμήρια,νομίζω, ὅτι γνωρίζεται καλύτερα καὶ πιὸ σωστὰ ὁ κάθε νέος ἐφημέριος μὲ τοὺς προκατόχους του καὶ μὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ μόχθησαν γιὰ τὴν κατὰ Θεὸν ἐπίδοσιν τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς:Τοῦ κέντρου παναπεῖ τῆς ἐνορίας τους.
Ὡστόσο στὸ περιθώριο ὅλων αὐτῶν ὑπάρχει καὶ τὸ ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο ποὺ μᾶς χαρίζεται ὡς θεία δωρεὰ καὶ ὑπόδειξη.Τὸ νά κοιταξουμε, δηλαδή, κι ἐμεῖς ν’ἀφήσουμε εὐλογημένα τεκμήρια ἀγαθῆς ἱστορικῆς μνήμης. Τὸ χρωστοῦμε στοὺς προκατόχους μας, τὸ ὀφείλουμε στὴν Ἐκκλησία ποὺ μᾶς ἀγκάλιασε, εἶναι καθῆκον μας νὰ τὸ παραδώσουμε. ὠς σκυτάλη στὸν ἑπομενο ἤ στοὺς ἑπόμενους κρίκους τῆς νοητῆς ἁλυσίδας ποὺ μᾶς ἑννώνει μὲ τὸ χτές. Αὐτὸ τὸ πολύτιμο χθές, ποὺ δὲν μπορεῖ κανένας ν’ἀπαρνηθεῖ, γιατὶ ἔτσι διαγραφει τὴν ἱστορία του, ξεριζώνεται, άλλοτριοῦται καὶ πεθαίνει, δηλαδή ἐξαφανίζεται.
Σκόπελος π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 210
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2020