ΜΙΞΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗ:
«ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ»!
Ἕνα ἀπό τά πιό πολυφορεμένα συνθήματα τῆς παγκοσμιοποίησης σήμερα, εἶναι αὐτό πού μᾶς πληροφορεῖ, μέ μιά τάχα οὐδέτερη διαπίστωση, πώς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, εἴμαστε ἴδιοι. Ἄρα αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν, εἶναι πολύ περισσότερα, ἀπό αὐτά πού μᾶς χωρίζουν.
Μοιάζει σχεδόν αὐτονόητη καί καλοπροαίρετη ἡ διατύπωση αὐτή. Ἐκεῖ , ὅμως, ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ παγίδα, τῆς σύγχρονης προπαγάνδας. Χρησιμοποιεῖ φαινομενικά οὐδέτερες αὐτονόητες, ἁπλοϊκές, σύντομες καί ἀποτελεσματικές ὁδηγίες. Μέ αὐτό τό τέχνασμα, μπορεῖ καί ξεγλιστράει ἡ προπαγάνδα, ἀπό τίς ἀντιστάσεις τῆς κριτικῆς σκέψης καί θρονιάζεται στόν ὑποσυνείδητο αὐτοματισμό, ἔτσι πού νά νομίζει ὁ καθένας, πώς εἶναι δικές του σκέψεις. Αὐτή ἡ ἄλογη συμμόρφωση, ἐνισχύει μέ τή σειρά της τόν ἀποκλεισμό κάθε κριτικοῦ λόγου, ἀπέναντι στήν προκατασκευασμένη «πολιτική ὀρθότητα». Ἔτσι, ὅποιος δέν πείθεται ἀπό τή μαζική χειραγώγηση, κινδυνεύει νά ἀπομονωθεῖ στό περιθώριο, μέ τή γνωστή ρετσινιά τοῦ ρατσιστῆ.
Ἄς δοῦμε ὅμως τό περιεχόμενο τοῦ προΐοντος πού μᾶς πουλᾶνε σήμερα.
Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ὀφείλουμε νά ρωτήσουμε, ὡς σκεπτόμενοι ἄνθρωποι, εἶναι τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν, ὅταν λένε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἴδιοι. Γιατί τότε ἀποκαλύπτεται τό ἰσοπεδωτικό παραλήρημα πού κρύβεται πίσω ἀπό τήν πρώτη ἀθώα ἐντύπωση. Τότε ἀκοῦμε τίς ἀνορθολογικές καί ἀντιεπιστημονικές, ἐμμονικές διακηρύξεις, πώς δέν ὑπάρχουν γένη, φυλές, φῦλα καί ὁποιαδήποτε ἄλλη συλλογική ταὐτότητα.
Δέν εἶναι δύσκολο νά καταλάβει κανείς, πώς οἱ ἄνθρωποι γινόμαστε πλήρως ἀναλώσιμοι, ἄν δεχθοῦμε πώς εἴμαστε ἴδιοι. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη νοητική μυωπία, ἀπό τό νά βλέπει κανείς μόνο τό δέντρο τοῦ ρατσισμοῦ καί νά μήν βλέπει τό δάσος τοῦ μισανθρωπισμοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ ρατσισμός εἶναι μόνο μία, ἀπό τίς πολλές ἐκδηλώσεις του.
Στήν πραγματικότητα, ἴδιοι καταλήγουμε μόνο στό ὑλικό μας μέρος, ὅταν ἡ νεκρή σάρκα μας, ξαναγίνεται χῶμα. Ὅμως τά “ἀλαλάζοντα κύμβαλα” τῆς Νέας Τάξης, ἀρνοῦνται τή φυσική τάξη τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀρχική σύστασή μας. Ἡ μόνη θέρμη πού δέχονται, δέν εἶναι ἡ πυρά τῆς ζωῆς, ἀλλά οἱ φλόγες τῆς ἀποτέφρωσης. Δέν εἶναι ἡ μνήμη πού φέρει τό ὁμόριζο μνῆμα, ἀλλά ἡ λήθη τῆς στάχτης. Δέν εἶναι ἡ ἐν ζωῇ μνήμη τοῦ θανάτου, πού ξυπνᾶ τόν ἀληθῆ βίο, ἀλλά ὁ θάνατος τῆς μνήμης, ἡ ἀπώλεια τῆς συνέχειας, ἡ μόνωση τῆς σχέσης.
Ἡ σχέση προϋποθέτει διαφορά, εἶναι κίνηση πρός τήν ἰσορροπία τῶν διαφορῶν, στήν κλίμακα τῶν συζεύξεων τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Ἡ μνήμη εἶναι οἱ ρίζες μας στόν χρόνο, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε δέντρα, στή διάσταση τοῦ χρόνου. Ἡ σχέση καί ἡ μνήμη της, μᾶς δίνουν τή συνοχή τῆς συνέχειας καί τήν ὡριμότητα, στό διάβα τῆς ζωῆς. Αὐτό συμβαίνει τόσο σέ προσωπικό, ὅσο καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο.
Ἡ προέκταση, τοῦ ὅλοι εἴμαστε ἴδιοι, εἶναι τό, ὅλα εἶναι ἴδια. Δέν ὑπάρχει καλό καί κακό, ἀλήθεια καί ψεῦδος, δίκαιο καί ἄδικο, ὀμορφιά καί ἀσχήμια. Αὐτά θεωροῦνται συμβάσεις.
Ὅλα εἶναι ἴδια, μέσα στόν ρευστό χυλό τῆς σχετικότητας. Τό μόνο ἀπόλυτο, εἶναι τό σχετικό καί αὐτό ὄχι στήν ἀναφορά του πρός κάτι ἄλλο, ἀλλά στήν ἀφόρητη αὐτοαναφορικότητά του.
Ὁ ἐκμηδενισμός τῶν ἀξιῶν καί τῶν νοημάτων, ἀποτελεῖ τόν ὁδοστρωτῆρα τῆς μίξης τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἀτομικιστικός δικαιωματισμός, πού προκρίνεται στή θέση τῶν κοινῶν ἀξιῶν, χρησιμεύει σάν τό φτηνό καθρεφτάκι, γιά νά μᾶς πάρουν τά πολύτιμα «ὀρυκτά» τῆς ψυχῆς καί τῆς συνείδησης καί νά μᾶς ἀφήσουν νά σφαζόμαστε μέσα στήν ἀποκτήνωση. Ἡ ὑποτιθέμενη πολυπολιτισμικότητα, δέν εἶναι παρά, ἀποπολιτισμικότητα. Δέν ἀποσκοπεῖ σέ κάποια νέα σύνθεση, ἀλλά στήν ἀποσύνθεση κάθε συνεκτικοῦ ἱστοῦ τῶν κοινωνιῶν καί τήν ἔκπτωσή τους σέ χαοτικές ζοῦγκλες, μέ κυρίαρχο τό κράτος τοῦ τρόμου.
Ἡ ἀξιακή σχετικοκρατία, νομιμοποιεῖ καί φυσικοποιεῖ τήν κακία, διά τῆς ἐξίσωσής της μέ τήν ἀρετή καί ὁδηγεῖ τίς κοινωνίες σέ ἐθελοτυφλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση τῆς ἐθελοδουλείας, στήν ἐξουσία τοῦ κακοῦ.
Ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί μέσα ἀπό τήν ὀπτική τῆς διάκρισης. Ξεκινᾶ νά διακρίνει τί εἶναι φαγώσιμο καί τί δέν εἶναι, γιά νά φτάσει νά διακρίνει διαφορές σέ ἄϋλες ἀξίες. Ὅμως ἡ σημερινή πορεία τῆς ἀνθρωπότητας ὡς σύνολο, φαίνεται νά κινεῖται ἀντίστροφα.
Μπορεῖ ὁ πίθηκος, νά μήν ἔγινε ποτέ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει πολύ κακός πίθηκος. Ἴσως τελικά, ἡ ἀντίστροφη ἀνάγνωση τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης τοῦ ἀνθρώπου, μαρτυρεῖ τό πραγματικό της περιεχόμενο.
Ἡ ἀνθρώπινη φύση, εἶναι δυναμική, δέν ἐξαντλεῖται στίς ὁρμέμφυτες προδιαγραφές, ὅπως συμβαίνει μέ τά ζῶα. Ὁ ἄνθρωπος, εἴτε θά τείνει πρός τό Ἀγαθό, εἴτε πρός τήν αὐτοκαταστροφή του καί ὅταν συμβαίνει τό τελευταῖο, τά πιό ἄγρια θηρία, ὠχριοῦν μπροστά του. Ὅταν πάλι ἀποφασίζει νά ὁμοιάσει στό Ἀληθές, ζωντανεύει τό θαῦμα τῆς ζωῆς.
Τό δίπολο τῆς ἀπομόνωσης καί τῆς μίξης, ἔχει ἐξελιχτεῖ σήμερα, σέ ἕνα ἀλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα, πού εἶναι κλειστό, στεγανό καί ἐχθρικό ἀπέναντι στή ζωή. Ἀνταλλάσει μόνο τά δικά του στοιχεῖα, αὐτά πού μᾶς στοιχειώνουν σήμερα καί μᾶς καταντᾶνε μιά ἀδιαφοροποίητη μάζα: τή σύγχυση, τόν φόβο, τό ναρκισσισμό, τήν παγωνιά καί τή συρρίκνωση.
Καταφέρνει νά δρᾶ ὑπόγεια καί διαβρωτικά, ὑπομονεύοντας τίς πολιτισμικές, ἐθνικές καί θρησκευτικές ἀντιστάσεις, διά μέσου τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, τοῦ διχασμοῦ καί τῆς ἄλογης μίμησης τῶν προτύπων του.
Ἀποκύημα αὐτῆς τῆς κυρίαρχης νοσηρότητας, εἶναι ἡ σημερινή ἐξάπλωση τῶν παθολογικῶν καί ψυχοπαθολογικῶν καταστάσεων, σέ ὅλο καί μεγαλύτερα πληθυσμιακά τμήματα, μέ ὅλο καί πιό μόνιμες βλάβες. Ἀπό τήν ἐπεκτατική ἐξάρτηση τῆς εὐμάρειας, περνᾶμε, στή συρρικνωτική παθολογική ἐξάρτηση, μιᾶς ἐπιβίωσης, πού μετριέται σέ παντός εἴδους δόσεις.
Ἡ ἐμπέδωση τοῦ ἀτομισμοῦ, ἀπό τήν πρόσφατη περίοδο τῆς ὑλικοκεντρικῆς κατανάλωσης, χρησιμεύει, στήν ἀνθρωποφαγική ἀποθηρίωση, ἔξω καί μέσα μας.
Ἡ ὑποβάθμιση τῆς παιδείας, ἐπιφέρει τόν σύγχρονο τύπο ἀναλφαβητισμοῦ, μέ τήν χαρακτηριστική ἀναπηρία ἄρθρωσης προσωπικοῦ λόγου καί ἱκανότητας ἐλεύθερου συλλογισμοῦ.
Ὁ διαρκής καί μαζικά ἀναπαραγόμενος προσηλυτισμός στό κυρίαρχο σύστημα, καθηλώνει τούς ἀνθρώπους στή μίμηση τοῦ ὄχλου, στήν ἐνστικτώδη ἐχθρότητα ἀπέναντι στόν καθρέφτη τῆς ἀλήθειας καί στήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς ἄτυπης, ἀλλά ἄτεγκτης δικτατορίας τῆς σκέψης.
Ἡ ἐξίσωση τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, στό ἐπίπεδο τῆς ἀμοιβάδας, ὄχι μόνο δέν φέρνει εἰρήνη καί ἀμοιβαιότητα, ἀλλά μᾶς καθιστᾶ δούλους, ἀνέστιους, ἀντίδικους ἐπαῖτες ὀλίγων ψιχίων, πλανόμενους φαῦλα, μέ ἐκποιημένη ψυχή.
Αὐτό τό ψευδές δίπολο, συνιστᾶ τή διαστροφή τοῦ πραγματικοῦ διπόλου τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ μοναδικότητα μέσα στήν ἑνότητα καί ἡ συμπληρωματικότητα τῶν μοναδικῶν προσώπων. Τό δίπολο τῆς ζωῆς, φέρει κίνηση, ζεστασιά, θάρρος, σύνεση, ἐγκαρδιότητα, μοίρασμα, ἅπλωμα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Εἶναι ἡ μόνη πλουτοπαραγωγική πηγή, μέ τήν κυριολεκτική ἔννοια τοῦ πλούτου, πού εἶναι πλοῦτος κοινότητας προσώπων, ἐν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Θείου Λόγου.
Γιατί, ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Χριστός, ὅταν συναντιόμαστε στό Ὄνομά Του, τότε Αὐτός βρίσκεται ἀνάμεσά μας.
Τό κέντρο τοῦ Χριστιανικοῦ βίου, ὁ θεμέλιος λίθος του, εἶναι ὁ Ἄξιος καί Δίκαιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ πάντοτε καινός, ὡς διαρκῶς ζητούμενος, στήν κάθε ἀνθρώπινη σκέψη, συναίσθηση καί πράξη. Εἶναι Αὐτός πού γεννᾶ τήν ἐπιθυμία τῆς ὁμοίωσής μας, σέ πιό ἄξιους καί δίκαιους, στή βιωτή μας.
Αὐτή ἡ Ζῶσα Διαθήκη στήν ἀνθρώπινη συνείδηση, εἶναι ὁ νοητός ἥλιος, στήν παγερή νύχτα τῶν μαζικῶν ὁλοκληρωτισμῶν. Τό ἀκέραιο κάλλος, ἀπέναντι στή διαβρωτική μύξα τῆς μίξης.
Ὅλα τά ἄλλα, ἀργά ἤ γρήγορα, τό ἕνα μετά τό ἄλλο, συμπαρασύρονται ἀπό τόν σκοτεινό ποταμό τοῦ ψεύδους, τοῦ μίσους, τῆς ἀλαζονείας καί τῆς αὐτοχειρίας.
Κάθε συλλογική καί προσωπική πραγμάτωση, ὅταν ἀναβαπτίζεται στήν Πηγή τῆς Ζωῆς, ἀνανοηματοδοτεῖται, ἐπαληθεύεται, ἀναγεννᾶται, ἀξιώνεται καί μεστώνει, μοναδικά καί εὐχαριστιακά.
Πυξίδα μας, ἡ ἀσύγχυτη καί ἀδιαίρετη ἑνότητα, τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Θεμιστοκλῆς Σβορῶνος
Ἠλεκτρολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 211
ΜΑΡΤΙΟΣ 2020