Κατήργησαν τά ἄρθρα τοῦ Ποιν. Κώδικα
γιά :
τήν ΚΑΚΟΒΟΥΛΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
τήν ΚΑΘΥΒΡΙΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
καί τήν ΠΕΡΙΥΒΡΙΣΗ ΝΕΚΡΩΝ!
Τὴν 1η Ἰουλίου 2019 τέθηκε σὲ ἰσχὺ ὁ νέος Ποινικὸς Κώδικας (στὸ ἑξῆς ΠΚ), ὁ ὁποῖος ἀποτέλεσε προϊὸν µακρᾶς ἐπεξεργασίας, ἀπὸ τρεῖς διαδοχικὲς Νοµοπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπές. Ὅπως ἀναφέρεται στὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση τοῦ ΠΚ, «κρίθηκε ἀναγκαῖος ὁ ἐξορθολογισµὸς καὶ ἡ ἀνανέωσή του, ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἀνάγκες τοῦ σύγχρονου κοινωνικοῦ κράτους δικαίου καὶ στὶς προκλήσεις ποὺ ἀντιµετωπίζει». Τοῦτο ἐπέβαλε, κατὰ τὴν ἴδια τὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση, καὶ «τὴ διαγραφὴ ἐγκληµάτων, ποὺ δὲν προστατεύουν ὑπαρκτὰ καὶ σηµαντικὰ γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο ἔννοµα ἀγαθά».
Ἡ ἐπιτροπὴ σύνταξης τοῦ νέου νοµοθετήµατος ἔκρινε, ὅτι τέτοια ἀνύπαρκτα καὶ ἀσήµαντα ἔννοµα ἀγαθὰ εἶναι, µεταξὺ ἄλλων, ἡ θρησκευτικὴ εἰρήνη καὶ ὁ σεβασµὸς στὴ θρησκευτικὴ πίστη τῶν ἀνθρώπων! Κατήργησε ὡς ἐκ τούτου τὰ ἄρθρα 198, 199 καὶ 201 τοῦ προϊσχύσαντος ΠΚ, τὰ ὁποῖα προέβλεπαν τὰ ἐγκλήµατα τῆς κακόβουλης βλασφηµίας, τῆς καθύβρισης θρησκευµάτων καὶ τῆς περιύβρισης νεκροῦ ἀντίστοιχα.
Ἀναλυτικὰ οἱ ἤδη καταργηθεῖσες διατάξεις εἶχαν ὡς ἑξῆς:
Ἄρθρο 198. ΚΑΚΟΒΟΥΛΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
- Μὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν τιµωρεῖται ὅποιος δηµόσια καὶ κακόβουλα βρίζει µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὸ Θεό.
- Ὅποιος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν περίπτωση τῆς παραγράφου 1, ἐκδηλώνει δηµόσια µὲ βλασφηµία ἔλλειψη σεβασµοῦ πρὸς τὰ θεία, τιµωρεῖται µὲ κράτηση ἕως ἕξι (6) µῆνες ἢ µὲ πρόστιµο ἕως τρεῖς χιλιάδες (3.000) εὐρώ.
Ἄρθρο 199. ΚΑΘΥΒΡΙΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Ὅποιος δηµόσια καὶ κακόβουλα καθυβρίζει µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἢ ἄλλη θρησκεία ἀνεκτὴ στὴν Ἑλλάδα τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν.
Ἄρθρο 201. ΠΕΡΙΥΒΡΙΣΗ ΝΕΚΡΩΝ
Ὅποιος ἀφαιρεῖ αὐθαίρετα νεκρὸ ἢ µέλη του ἢ τὴν τέφρα του, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν δικαίωµα νὰ τὰ φυλάξουν ἢ ἐνεργεῖ πράξεις ὑβριστικὰ ἀνάρµοστες σχετικὲς µὲ αὐτὰ ἢ µὲ τάφο τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν».
Γιὰ τὴ µὲν περιύβριση νεκρῶν ὑπάρχει ἡ παρ. 2 τοῦ ἄρθρου 191Α τοῦ νέου Ποινικοῦ Κώδικα, ποὺ προβλέπει ποινὴ φυλάκισης ἕως δύο ἐτῶν ἢ χρηµατικὴ ποινὴ γιὰ ὅποιον «τελεῖ πράξεις ρύπανσης ἢ φθορᾶς σὲ τόπους ἰδιαίτερης ἐθνικῆς ἢ θρησκευτικῆς σηµασίας καθὼς καὶ σὲ χώρους φύλαξης νεκρῶν ἢ νεκροταφεῖα καὶ προκαλεῖ ἔτσι φόβο ἢ ἀνησυχία σὲ ἀόριστο ἀριθµὸ ἀνθρώπων, ἐφόσον ἡ πράξη δὲν τιµωρεῖται βαρύτερα µὲ ἄλλη διάταξη».
Ἡ κακόβουλη βλασφηµία ὅµως καὶ ἡ καθύβριση θρησκευµάτων δὲν τιµωροῦνται ἀπὸ καµία διάταξη τοῦ νέου νοµοθετήµατος. Ἡ αἰτιολογικὴ ἔκθεση τοῦ νέου ΠΚ ἀναφέρει σχετικά: «ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ἐπιβουλὴ τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης: Καταργοῦνται τὰ ἄρθρα 198 - 199 (κακόβουλη βλασφηµία καὶ καθύβριση θρησκευµάτων), ἀφοῦ γίνεται γενικῶς δεκτό, ὅτι δὲν προσβάλλουν κανένα ὑπαρκτὸ κοινωνικὸ µέγεθος καὶ ἑποµένως δὲν συνιστοῦν ἀξιόποινες πράξεις».
Στὸ σηµεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ τονιστεῖ, ὅτι ἡ σπουδαιότερη ἀποστολὴ τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου εἶναι ἡ προστασία τῶν κοινωνικο-ἠθικῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ τὴν ὁµαλὴ κοινωνικὴ συµβίωση. Οἱ κοινωνικο-ἠθικὲς ἀξίες τὶς ὁποῖες ἐπιλέγει νὰ προστατεύσει ὁ (ποινικὸς) νοµοθέτης ὀνοµάζονται ἔννοµα ἀγαθά. Ὅπως ὀρθῶς τονίζει ὁ Ὁµότιµος Καθηγητὴς τῆς Νοµικῆς Σχολῆς τοῦ Δηµοκριτείου Πανεπιστηµίου κ. Ἀλέξανδρος Κωστάρας1: «Ἡ ἐπιλογὴ τῶν κοινωνικο-ἠθικῶν ἀξιῶν, ποὺ ἀναβαθµίζονται σὲ ἔννοµα ἀγαθὰ καὶ ἀπὸ αὐτὰ ἡ ἐπιλογὴ ἐκείνων ποὺ χρειάζονται ποινικὴ προστασία γίνεται ἀπὸ τὴν ἄρχουσα κοινωνικὴ ὁµάδα, ἡ ὁποία ἔχει τὴν ἐξουσία στὰ χέρια της καὶ µπορεῖ νὰ νοµοθετεῖ. Ἑποµένως, ἡ ἐπιλογὴ αὐτὴ εἶναι ἔκφραση ἰδεολογικο-πολιτικῶν συσχετισµῶν, ποὺ ἐπικρατοῦν τὴ δεδοµένη στιγµὴ µέσα στὴ συγκεκριµένη κοινωνία». Ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαίνεται τὸ πόσο ἄρρηκτα συνδεδεµένη εἶναι ἡ πολιτικὴ µὲ τὴν καθηµερινή µας ζωὴ καὶ τὶς ἀξίες ποὺ τὴ διαπνέουν.
Ἡ προηγούµενη πολιτικὴ ἡγεσία ἔκρινε δῆθεν ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πίστη εἶναι ἀνύπαρκτη κοινωνικὴ ἀξία, ἀνύπαρκτο κοινωνικὸ µέγεθος. Κατήργησε λοιπόν, ὅπως ἤδη σηµειώσαµε, τὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 198 καὶ 199 τοῦ ΠΚ, ποὺ τιµωροῦσαν τὰ ἐγκλήµατα τῆς κακόβουλης βλασφηµίας καὶ τῆς καθύβρισης θρησκευµάτων.
Β. Τὰ ἐπιµέρους στοιχεῖα τῶν καταργηθέντων ἐγκληµάτων
Στὸ σηµεῖο αὐτὸ κρίνεται σκόπιµο νὰ ἀναφερθοῦν συνοπτικά τά ἐπιµέρους στοιχεῖα τῆς νοµοτυπικῆς µορφῆς τῶν καταργηθέντων ἐγκληµάτων σύµφωνα µὲ τὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 198 καὶ 199 τοῦ προϊσχύσαντος ΠΚ2.
Κακόβουλη βλασφηµία: Ὡς κακόβουλη βλασφηµία νοεῖται, ἀφενὸς µὲν ἡ καθύβριση τοῦ Θεοῦ (βλ. ἄρ. 198 παρ. 1 τοῦ προϊσχύσαντος ΠΚ), ἀφετέρου δὲ ἡ βλασφηµία τῶν Θείων (βλ. ἄρ. 198 παρ. 2 τοῦ προϊσχύσαντος ΠΚ).
Ἡ παροῦσα διάταξη ἀπαγόρευε τὴν καθύβριση, ὄχι µόνο τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ «Θεοῦ» κάθε γνωστῆς στὴν Ἑλλάδα θρησκείας. Γνωστὴ θρησκεία θεωρεῖται κάθε θρησκεία «ποὺ δὲν ἔχει κρυφὰ δόγµατα καὶ λατρεία, ποὺ δὲν ἀποτελεῖ µυστικὴ ἑταιρεία ἢ ὀργάνωση µὲ παράνοµους σκοπούς»3. Γίνεται δεκτό, ὅτι ὡς Θεὸς νοεῖται ἀπὸ τὴν παροῦσα διάταξη «τὸ Ὑπέρτατο Ὄν» καὶ ὄχι ὁ Ὤν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Καθύβριση εἶναι κάθε ἐκδήλωση ποὺ περιέχει προκλητικὲς ἢ ἀπρεπεῖς ἢ χυδαῖες ἐκφράσεις. Μπορεῖ αὐτὴ νὰ πραγµατοποιεῖται µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, δηλαδὴ προφορικά, γραπτά, µὲ εἰκόνες ἢ µὲ σύνθετες ἐνέργειες. Ἡ καθύβριση τοῦ Θεοῦ τιµωροῦνταν µόνο, ἐφόσον τελοῦνταν δηµόσια, δολίως καὶ κακόβουλα. Δηµόσια τελεῖται ἡ καθύβριση τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποπέσει στὴν ἀντίληψη ἀόριστου ἀριθµοῦ προσώπων. Δόλος ὑπάρχει, ὅταν ὁ δράστης ἔχει πρόθεση νὰ ὑβρίσει τὸν Θεό, ἡ ὁποία πρόθεση θὰ πρέπει ἐν προκειµένῳ νὰ εἶναι καὶ κακόβουλη. Θὰ πρέπει δηλαδὴ ὁ δράστης νὰ ἔχει ἐµπάθεια, ταπεινὰ ἐλατήρια. Ἀκόµα καὶ ἕνα (δῆθεν) ἀστεῖο µπορεῖ νὰ εἶναι κακόβουλο, ὅταν ἀποβλέπει στὴν ὕβρη, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἐὰν σκανδάλισε ἢ ὄχι κάποιον πιστό.
Σύµφωνα µὲ τὴν Αἰτιολογικὴ Ἔκθεση τοῦ Σχεδίου τοῦ ΠΚ τοῦ 1933, δὲν ἀποτελοῦν καθύβριση ἐκφράσεις ποὺ συνιστοῦν ἁπλὴ ἄρνηση τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ ἢ δείχνουν ἔλλειψη πίστης πρὸς τὸ Θεό, ἀρκεῖ νὰ διατυπώνονται µὲ εὐπρέπεια. Ἔχει ὑποστηριχθεῖ, ὅτι ἐπιτρέπεται καὶ ἡ σκωπτικὴ ἀναφορὰ στὸ Θεὸ µέσῳ τῆς τέχνης ἀρκεῖ νὰ µὴν εἶναι χυδαία ἢ περιφρονητική.
Βλασφηµία τῶν Θείων εἶναι ὁποιαδήποτε, προφορικὴ ἢ γραπτή, χυδαία, περιφρονητικὴ καὶ γενικῶς ἀπρεπὴς συµπεριφορὰ µὲ τὴν ὁποία ἐκδηλώνεται ἔλλειψη σεβασµοῦ πρὸς τὰ Θεῖα κάθε γνωστῆς κατὰ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγµα θρησκείας. Θεῖα εἶναι ὅλα τά ἱερὰ πρόσωπα, ἀντικείµενα, µυστήρια ἢ σύµβολα τῆς θρησκείας. Ἡ βλασφηµία τῶν Θείων δὲν ἀπαιτεῖται νὰ εἶναι κακόβουλη, ἀλλὰ ἀρκεῖ νὰ διενεργεῖται µὲ δόλο, µὲ πρόθεση προσβολῆς αὐτῶν. Ὅπως στὴν περίπτωση τῆς βλασφηµίας τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ἐν προκειµένῳ, δὲν θεωρεῖται βλασφηµία ἡ ἀµφισβήτηση τῶν Θείων, ὅταν πραγµατοποιεῖται µὲ σοβαρότητα καὶ µὲ ἐπιχειρήµατα.
Καθύβριση θρησκευµάτων: Ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 199 τοῦ ΠΚ τιµωροῦσε τὴν καθύβριση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἢ ἄλλης θρησκείας, ποὺ εἶναι ἀνεκτὴ στὴν Ἑλλάδα. Ὡς καθύβριση νοεῖται καὶ ἀπὸ τὴ διάταξη αὐτὴ κάθε γραπτὴ ἢ προφορική, ἄµεση ἢ ἔµµεση ἔκφραση, ἡ ὁποία προσβάλλει ὁποιαδήποτε θρησκεία ἀνεκτὴ στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ὅρος «θρησκεία ἀνεκτὴ στὴν Ἑλλάδα εἶναι ταυτόσηµος µὲ τὸν ὄρο «γνωστὴ θρησκεία», ποὺ ἀνωτέρω ἀναλύθηκε.
Προϋπόθεση τοῦ ποινικοῦ κολασµοῦ εἶναι ἡ δηµόσια καὶ κακόβουλη τέλεση τῆς καθύβρισης, καθὼς καὶ ὁ δόλος τοῦ δράστη. Ὁ δράστης τῆς καθύβρισης θὰ πρέπει νὰ ἐνεργεῖ µὲ δόλο, νὰ ἔχει δηλαδὴ συνείδηση τῆς συµπεριφορᾶς του καὶ νὰ ἐπιδιώκει ἢ τουλάχιστον νὰ ἀποδέχεται τὴν δηµόσια καθύβριση.
Ὑπὸ τὶς ἀνωτέρω κατὰ περίπτωση προϋποθέσεις ὁ ΠΚ προέβλεπε γιὰ µὲν τὴν καθύβριση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν καθύβριση τῶν θρησκευµάτων ποινὴ φυλάκισης ἕως δύο ἐτῶν, γιὰ δὲ τὴ βλασφηµία τῶν Θείων, κράτηση ἕως ἕξι µηνῶν ἢ πρόστιµο ὕψους ἕως τριῶν χιλιάδων εὐρώ.
Γ) Ἡ θρησκευτικὴ εἰρήνη καὶ ἡ ἐλευθερία ἔκφρασης
Ἡ προηγούµενη Κυβέρνηση κατήργησε τὰ ἄρθρα 198 καὶ 199 τοῦ ΠΚ καὶ ἐπέτρεψε τὴν ὑβριστικὴ χυδαία καὶ προκλητική, ἀκόµα καὶ κακόβουλη ἔκφραση ὅσον ἀφορᾶ, τὸν Θεό, τὰ Θεῖα καὶ τὸ θρήσκευµα! Ἔτσι, ὅπως ὀρθὰ παρατήρησε ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων σὲ σχετικὸ Δελτίο Τύπου ποὺ ἐξέδωσε4: «Ἐνῶ ἀνυψώνει (ἡ προηγούµενη Κυβέρνηση) µὲ τοὺς διάφορους νόµους καὶ προστατεύει µὲ κάθε µέσο τὶς πεποιθήσεις τῶν ἀνθρώπων, σχετικὰ µὲ τὴν λεγόµενη ἔµφυλη ταυτότητά τους, ὑποτιµᾶ καὶ περιφρονεῖ τὴ χριστιανικὴ θρησκευτικὴ ταυτότητα καὶ συνείδηση τῶν πολιτῶν τῆς χώρας».
Ἡ Ἕνωση Ἀθέων ἀπὸ τὴ µεριά της σὲ Δελτίο Τύπου ποὺ ἐξέδωσε ἤδη τὴν 1η-7-20195 χαρακτήρισε εὐτύχηµα τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος διὰ τῆς προηγούµενης Κυβέρνησης κατήργησε τὴν ποινικοποίηση τῆς βλασφηµίας, στηρίζοντας ἔτσι δῆθεν τὴν ἐλευθερία ἔκφρασης. Ὅµως, ὅπως ἤδη σηµειώσαµε, οἱ καταργηθεῖσες διατάξεις ἐπέτρεπαν τὴ διατύπωση ἀθεϊστικῶν ἀπόψεων, ἐφόσον γινόταν µὲ εὐπρέπεια. Ἑποµένως, ἡ ποινικοποίηση τῆς κακόβουλης βλασφηµίας καὶ τῆς καθύβρισης θρησκευµάτων ἀπὸ τὸ προϊσχύσαν Δίκαιο δὲν ἀντικειτο στὴν συνταγµατικὰ κατοχυρωµένη ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης.
Τὸ Σύνταγµα τῆς Χώρας µᾶς κατοχυρώνει µὲν τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης, µὲ τὴν ἐπιφύλαξη ὅµως τῆς τήρησης τῶν νόµων τοῦ Κράτους. Τοῦτο σηµαίνει, ὅτι ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης δὲν περιλαµβάνει τὴν ἐλευθερία τῆς χυδαίας, περιφρονητικῆς ἔκφρασης, τῆς ἐξυβρίσεως, τῆς προσβολῆς. Δὲν περιλαµβάνει τὴν ἐλευθερία νὰ δείχνουν οἱ πολίτες ἔλλειψη σεβασµοῦ πρὸς τὸ συνάνθρωπο, οὔτε, πολὺ περισσότερο, πρὸς τὸ Θεό. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθεῖ ποτὲ εὐτύχηµα καὶ πρόοδος ἡ κρατικὴ ὑποστήριξη τῆς ἀσέβειας;
Σύµφωνα µὲ τὸ ἄρθρο 361 τοῦ νέου ΠΚ τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση ἕως ἕξι µῆνες ἢ χρηµατικὴ ποινή, ὅποιος προσβάλλει τὴν τιµὴ ἄλλου µὲ λόγο ἢ µὲ ἔργο ἢ µὲ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο. Ἂν τελεῖ τὴν πράξη δηµόσια µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, ἢ, µέσῳ διαδικτύου, ἐπιβάλλεται φυλάκιση ἕως ἕνα ἔτος ἢ χρηµατικὴ ποινή. Δὲν εἶναι, ἂν µὴ τί ἄλλο, παράλογο νὰ παραµένει ἀτιµώρητος, ὅποιος δηµόσια καὶ κακόβουλα καθυβρίζει τὸν Θεὸ καὶ τὴ θρησκείας;
Οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς νοµοθετικῆς αὐτῆς ἐπιλογῆς, µεταξύ τῶν ὁποίων ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἕνωση Ἀθέων εἶναι καὶ ἡ Ἕνωση γιὰ τὰ Δικαιώµατα τοῦ Ἀνθρώπου, στηρίζονται στὸ ἐπιχείρηµα, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη Εἰσαγγελέα. Πράγµατι, οὔτε ὁ Θεός, οὔτε ἡ Ἐκκλησία Του δὲν ἔχουν ἀνάγκη Εἰσαγγελέα. Οἱ διατάξεις ὅµως τῶν ἄρθρων 198 καὶ 199 δὲν προστατεύουν, οὔτε τὸ Θεό, οὔτε τὴ θρησκεία, οὔτε τὴν Ἐκκλησία. Προστατεύουν τὴ θρησκευτικὴ πίστη, τὴ βαθιὰ ριζωµένη στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, καὶ διὰ αὐτῆς τὴ θρησκευτικὴ εἰρήνη. Ἡ ὁµαλὴ κοινωνικὴ συµβίωση δὲν µπορεῖ νὰ εἶναι ἀποκοµµένη ἀπὸ τὸ Θεό. Ἂν δὲ ὁ καθένας ἀφεθεῖ ἐλεύθερος νὰ Τὸν ὑβρίζει, τοῦτο θὰ ὁδηγήσει, ὄχι µόνο σὲ θρησκευτικὲς κρίσεις, ἀλλὰ τελικὰ στὴν ἀποκτήνωση τῆς ἀνθρωπότητας. Ἡ Ἕνωση Ἀθέων χαρακτήρισε τὴν ἀποποινικοποίηση τῶν ἐξεταζόµενων διατάξεων «µικρὸ βῆµα πρὸς τὸν πλήρη θρησκευτικὸ ἀποχρωµατισµὸ τοῦ Κράτους», ἐνῶ πρόκειται γιὰ ἕνα βῆµα πρὸς τὴν ἀποκτήνωση καὶ τὸν ἀποπροσανατολισµὸ τῶν ἀνθρώπων!
Ἐπίσης, ἄς µᾶς ἐπιτραπεῖ µία ἀκόµα παρατήρηση. Ἡ προηγούµενη Κυβέρνηση µὲ τὴν ἀποποινικοποίηση τῆς κακόβουλης βλασφηµίας καὶ τῆς καθύβρισης θρησκευµάτων ὑποτίµησε καὶ περιφρόνησε ὄχι µόνον «τὴ χριστιανικὴ θρησκευτικὴ ταυτότητα καὶ συνείδηση τῶν πολιτῶν τῆς χώρας», ἀλλὰ καὶ αὐτὴν ἀκόµα τὴ νοηµοσύνη τους, µὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Στὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση τοῦ νέου ΠΚ ἀναφέρεται, ὅτι ἡ θρησκευτικὴ εἰρήνη εἶναι ἔννοµο ἀγαθὸ ἀνύπαρκτο καὶ ὅτι τὰ ἐξεταζόµενα ἐγκλήµατα καταργήθηκαν, ἐπειδὴ προστάτευαν ἕνα δῆθεν ἀνύπαρκτο ἀγαθό. Ἐνῶ ὅµως καταργήθηκαν οἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 198, 199 καὶ 201 τοῦ ΠΚ, ὡστόσο διατηρήθηκε σὲ ἰσχὺ τὸ ἕβδοµο κεφάλαιο τοῦ ΠΚ, ὅπου οἱ διατάξεις αὐτὲς ἐντάσσονταν καὶ τὸ ὁποῖο φέρει τὸν τίτλο: «Ἐπιβουλὴ τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης»! Ἑποµένως καὶ ὁ Νέος ΠΚ ἀναγνωρίζει τὴ θρησκευτικὴ εἰρήνη ὡς ἔννοµο ἀγαθό, τὸ ὁποῖο εἶναι δυνατὸν νὰ προσβληθεῖ µὲ ἐγκληµατικὲς ἐνέργειες.
Στὸ ἐν λόγῳ κεφάλαιο ἐντάσσεται πλέον µόνον τὸ ἄρθρο 200, τὸ ὁποῖο ὑπὸ τὸν τίτλο «Διατάραξη θρησκευτικῶν συναθροίσεων» προβλέπει τὰ ἑξῆς:
«1. Ὅποιος κακόβουλα προσπαθεῖ νὰ ἐµποδίσει ἢ µὲ πρόθεση διαταράσσει µιὰ ἀνεκτὴ κατὰ τὸ πολίτευµα θρησκευτικὴ συνάθροιση γιὰ λατρεία ἢ τελετή, τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση ἕως δύο ἔτη.
2. Μὲ τὴν ἴδια ποινὴ τιµωρεῖται ὅποιος µέσα σὲ ἐκκλησία ἢ σὲ τόπο ὁρισµένο γιὰ θρησκευτικὴ συνάθροιση ἀνεκτὴ κατὰ τὸ πολίτευµα ἐνεργεῖ ὑβριστικὰ ἀνάρµοστες πράξεις».
Ἑποµένως, εἶναι ἔγκληµα ἡ διενέργεια ὑβριστικὰ ἀνάρµοστων πράξεων µέσα στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐκτός τῆς ἐκκλησίας ἐπιτρέπεται νὰ ὑβρίζεται ὁ Θεός, τὰ Θεῖα, καὶ ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ἡ δὲ σηµερινὴ Κυβέρνηση δεσµεύτηκε, ὅτι θὰ ἐπανέλθει στὸν ΠΚ ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 198 περὶ κακόβουλης βλασφηµίας (χωρὶς µέχρι σήµερα νὰ πραγµατοποιήσει τὴ δέσµευσή της), δὲν ἔκανε ὅµως καθόλου λόγο γιὰ ἐπαναποινικοποίηση τῆς καθύβρισης θρησκευµάτων. Θὰ τιµωρεῖ δηλαδὴ τὴν ὕβρη κατὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ θὰ ἐπιτρέπει τὴν ὕβρη κατὰ τῆς Ἐκκλησίας Του; Ἂν ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι παραλογισµός, τότε τί εἶναι παραλογισµός; Καὶ ἂν ἀπὸ µία κοινωνία ἀπουσιάζει ἡ κοινὴ λογική, πῶς περιµένουµε νὰ διατηρηθεῖ ἡ πίστη καὶ ἡ εὐσέβεια πρὸς τὸν Θεὸ Λόγο;
Ζωὴ Ἀγγελικούδη
Νοµικὸς
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 211
ΜΑΡΤΙΟΣ 2020
Ὑποσηµειώσεις:
- Α. Κωστάρα, Ποινικὸ Δίκαιο Ἔννοιες καὶ θεσµοὶ τοῦ Γενικοῦ Μέρους, Νοµικὴ Βιβλιοθήκη 2012, σ. 20-21.
- Γιὰ τὴν ἀνάλυση τῶν διατάξεων βλ. ἐνδεικτικὰ Μ. Μαργαρίτη- Α. Μαργαρίτη, Ποινικὸς Κώδικας Ἑρµηνεία- Ἐφαρµογή, Δίκαιο καὶ Οἰκονοµία Π.Ν. Σάκκουλας 2014, σ. 542 ἐπ. Α. Κωστάρα, Ποινικὸ Δίκαιο Ἐπιλογὲς Εἰδικοῦ Μέρους, Νοµικὴ Βιβλιοθήκη 2012, σ. 122 ἐπ.
- Μ. Μαργαρίτη- Α. Μαργαρίτη, Ποινικὸς Κώδικας Ἑρµηνεία- Ἐφαρµογή, Δίκαιο καὶ Οἰκονοµία Π.Ν. Σάκκουλας 2014, σ. 473.
- https://www.impantokratoros.gr/EA130AD9.el.aspx
- https://union.atheia.gr/%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%