Ἡ μοναδικότητα τῆς διαφορετικότητας
Εἶναι γνωστή ἡ προπαγάνδα, πού γίνεται παγκοσμίως, γιά τήν ἀναγνώριση τῆς διαφορετικότητας τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ξαφνικά γίναμε οἱ ἄνθρωποι φιλάνθρωποι καί ἀποφασίσαμε νά δώσουμε χῶρο καί ἐλευθερία στούς συνανθρώπους μας. Οἱ σχετικές καμπάνιες περί ἰσότητας καί ἀναγνώρισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀποσκοποῦν νά διαμορφώσουν μέ τέτοιο τρόπο τίς κοινωνίες, ὥστε ὁ καθένας νά ἔχει δικαίωμα νά κάνει ὅ,τι θέλει χωρίς νά κατακρίνεται ἀπό κανέναν καί νά εἶναι κοινωνικά ἀποδεκτός. Οὐσιαστικά, δηλαδή, πρόκειται γιά κατάργηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῶν ἄγραφων κανόνων, οἱ ὁποῖοι πού ἀνά τούς αἰῶνες ἴσχυαν σέ ὅλες τίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, καί φθάσαμε σήμερα νά μήν ὑπάρχουν πιά ἠθικοί καί κοινωνικοί κανόνες, ἀλλά νά ὑπάρχει μόνο ἡ νομοθεσία κάθε κράτους, ἡ ὁποία καθορίζει τί εἶναι νόμιμο καί τί ὄχι. Τό διαλαλοῦν, ἄλλωστε, ἀνοιχτά καί χωρίς ντροπή οἱ πολιτικοί ἄρχοντες καί στήν Ἑλλάδα, ὅτι ἠθικό εἶναι τό νόμιμο. Ὅ,τι λέει ὁ νόμος τοῦ κράτους ἔχει σημασία. Τό κράτος θά ὁρίζει μέχρι καί τήν ἠθική ἑνός λαοῦ. Τέλος, λοιπόν, στούς ἄγραφους κανόνες, τέλος στήν Ἁγία Γραφή γιατί δέν Τήν ἔχουμε ἐνσωματώσει στό ἐσωτερικό μας δίκαιο, τέλος σέ αὐτό, πού οἱ προηγούμενες γενιές θεωροῦσαν στοιχειωδῶς ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.
Καί φθάσαμε στήν σημερινή ἐποχή, ὅπου μᾶς γίνεται πλύση ἐγκεφάλου νά ἀποδεχθοῦμε ὅλους ὅσοι ἔχουν διαφορετικές ἀντιλήψεις ἀπό ἐμᾶς, εἴτε αὐτές ἀφοροῦν στόν σεξουαλικό προσανατολισμό, εἴτε στά θρησκευτικά πιστεύω, εἴτε στό χρῶμα τοῦ δέρματος, εἴτε σέ ὁ,τιδήποτε διαφοροποιεῖ τούς ἀνθρώπους. Ἡ προπαγάνδα τῆς ἀποδοχῆς τῶν πάντων, τοῦ νά μήν μείνει κανείς κοινωνικά ἀποκλεισμένος ἀποσκοπεῖ στήν ἀποδοχή τῆς διαστροφῆς ὡς ἀποδεκτή κοινωνική συμπεριφορά, ἐνῶ δέν γίνεται οὔτε λόγος γιά τήν ἐνθάρρυνση τῆς ἀνάδειξης τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀτόμου, τῆς ἀνάδειξης ἡγετικῶν προσωπικοτήτων καί ἀξιόλογων ἀνθρώπων. Θά περίμενε κανείς ἡ προσπάθεια τῶν κοινωνιῶν γιά τήν ἀποδοχή τῆς διαφορετικότητας, νά ἀποσκοπεῖ στήν ἐλευθερία τοῦ λόγου καί τῆς ἔκφρασης, στήν ἐνθάρρυνση ἡγετικῶν προσωπικοτήτων νά προβληθοῦν καί νά ἀναδείξουν τά ταλέντα τους, στήν δυνατότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων νά προσφέρουν στήν κοινωνία ἀνάλογα μέ τό πνευματικό τους ἐπίπεδο. Κι ὅμως, τό κίνημα τῆς ἐποχῆς δέν ἔχει αὐτό τό σκοπό. Ὁ σκοπός εἶναι ἁπλᾶ ἡ νομιμοποίηση τῆς διαστροφῆς ἐνῶ δέν περιλαμβάνει τίποτε σχετικό μέ τήν διαμόρφωση ὑγιῶν προσωπικοτήτων καί τήν ἐλευθερία τοῦ λόγου. Ὅποιος ἐκφέρει δημόσια ὑγιῆ λόγο, γίνεται “ἀποσυνάγωγος”! Ἀμέσως ἀποκλείεται κοινωνικά καί γίνεται περίγελως στούς πολλούς.
Σέ αὐτήν τήν ἐποχή τῆς ἠθικῆς παρακμῆς, ὅπου τό κοινωνικό κατεστημένο, ἡ νοοτροπία τοῦ κόσμου εἶναι δεδομένη καί κανείς δέν τολμᾶ νά τήν ἀμφισβητήσει, τά παιδιά μας προσπαθοῦν νά μεγαλώσουν καί νά ἀποκτήσουν προσωπικότητα. Τά παιδιά, πού προσπαθοῦν νά μεγαλώσουν μέσα στήν Ἐκκλησία, πού μαθαίνουν νά σκέπτονται λογικά, νά κατανοοῦν κάθε τί πού κάνουν γιατί τό κάνουν, πού μαθαίνουν νά διακρίνουν τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα καί τήν διαστροφή, καλοῦνται νά περάσουν μεγάλο μέρος τῆς ἡμέρας τους στό σχολεῖο, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ κοινωνικά ἀποδεκτή νοοτροπία, ἡ ὁποία, ὅμως, δέν ἔχει καμία σχέση μέ αὐτά πού μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐκκλησία.
Ἕνα παιδί, λοιπόν, πού μεγαλώνει μέσα στήν Ἐκκλησία, πού ἀπό μικρό ἔχει μάθει νά διακρίνει τό σωστό καλεῖται νά ἐπιβιώσει στό χῶρο τοῦ σχολείου καί νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό τούς συμμαθητές του. Καί βλέπουμε τά παιδιά σήμερα, νά διχάζονται ἀνάμεσα στή νοοτροπία πού μαθαίνουν στήν Ἐκκλησία καί στή νοοτροπία τοῦ σχολείου. Διχάζονται, ὄχι γιατί δέν διακρίνουν τό σωστό ἀπό τό λάθος, ἀλλά γιατί δέν ἔχουν τήν δύναμη νά σταθοῦν μόνα τους καί πασχίζουν νά γίνουν κοινωνικά ἀποδεκτά. Δέν μποροῦν νά ἀντέξουν τόν κοινωνικό ἀποκλεισμό πού τούς ἐπιβάλλεται ἐάν δέν ἔχουν τήν ἴδια νοοτροπία μέ αὐτή τῶν ὑπολοίπων παιδιῶν καί ἔτσι μοιραῖα παραμερίζουν αὐτά πού ξέρουν καί συμπεριφέρονται ὅπως τά ἄλλα παιδιά. Ποῦ εἶναι λοιπόν, ὁ σεβασμός στήν διαφορετικότητα τοῦ ἀτόμου; Ποῦ εἶναι ἡ καμπάνια γιά τήν κοινωνική ἀποδοχή τῶν πάντων; Ποῦ εἶναι τά ἀνθρώπινα δικαιώματα; Ὅπως γράφει ὁ George Orwell στό γνωστό βιβλίο του «Ἡ φάρμα τῶν ζώων», ἡ κοινωνία μας διαλαλεῖ ὅτι «ὅλα τα ζῶα εἶναι ἴσα. Μερικά ὅμως ζῶα εἶναι περισσότερο ἴσα ἀπό τά ἄλλα»! Αὐτή εἶναι ἡ κοινωνική δικαιοσύνη καί ὁ σεβασμός στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴσοι, δέν διαφωνεῖ κανείς σέ αὐτό. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἴσα δικαιώματα στή ζωή. Ὅλοι ὅμως, ἔχουμε καί τίς ἴδιες ὑποχρεώσεις ἀπέναντι στή ζωή πού μᾶς χαρίστηκε καί ἀπέναντι στούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ἡ κοινωνία μας δέν ἀλλάζει, ἤ πιό σωστά ἡ ἀλλαγή της δέν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό μᾶς. Μποροῦμε ὅμως, νά ἀλλάξουμε τόν ἑαυτό μας καί νά θωρακίσουμε τά παιδιά μας, νά τά κάνουμε νά σταθοῦν στά πόδια τους χωρίς νά ἔχουν ἀνάγκη τήν ἀποδοχή τῶν ἄλλων παιδιῶν. Γιατί πρέπει νά νιώθουν τήν ἀνάγκη νά ἀνήκουν στή νοοτροπία τοῦ σχολείου; Γιατί πρέπει κάπου νά ἀνήκουν; Γιατί δέν ἀντέχει ὁ ἄνθρωπος τήν διαφορετικότητά του; Ἡ συνειδητοποίηση τοῦ ἀνθρώπου ὅτι εἶναι μοναδικός καί ἀνεπανάληπτος καί ὅτι ἔχει ἕνα κομματάκι ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ἔπρεπε νά τοῦ δίνει ἀξία καί νά τόν γεμίζει αὐτοπεποίθηση καί ὄρεξη νά δουλέψει περισότερο τόν ἑαυτό του; Τί χρειάζεται τήν ἀποδοχή τῶν ἄλλων, ὅταν εἶναι ἄλλου πνεύματος; Γιατί μᾶς εἶναι πιό εὔκολο νά ζοῦμε διχασμένοι; Ἄλλη ζωή στήν Ἐκκλησία, ἄλλη ζωή στόν κόσμο; Μήν πάρει εἴδηση ὁ συμμαθητής ὅτι νηστεύω καί ἀρχίσει τό δούλεμα! Ποιός εἶναι αὐτός ποῦ τοῦ ἐπιτρέπω ἐγώ νά μέ δουλεύει; Ἀντί νά τόν δουλεύω ἐγώ, στό κάτω-κάτω, πού δέ νηστεύει ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη τρέχει σέ διατροφολόγους καί γιατρούς νά τοῦ ποῦν τί θά τρώει γιά νά μεγαλώσει σωστά;
Ἀντί νά εἴμαστε περήφανοι, πού μεγαλώνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἔχει ἡ ζωή μας ἕνα σκοπό καί ἕνα νόημα, σέ ἀντίθεση μέ τόν κόσμο πού ζεῖ παθητικά καί τυχαῖα, μεγαλώνουμε τά παιδιά μας μέ ἕνα σύνδρομο κατωτερότητας, τό σύνδρομο τοῦ “καρπαζοεισπράκτορα”, πού σήμερα ὀνομάζεται “θύμα bullying”. Ὅσο ἀσταθεῖς εἴμαστε ἐμεῖς οἱ γονεῖς τόσο καί τά παιδιά βρίσκονται διχασμένα ἀνάμεσα σέ δύο νοοτροπίες καί κόσμους καί τελικά τούς κερδίζει ἡ νοοτροπία πού θά ἐπιλέξουν, ἀνάλογα μέ τήν ψυχική δύναμη πού διαθέτουν.
Γιατί πρέπει νά εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι; Νά ἀκολουθοῦμε τίς ἴδιες μόδες, τίς νοοτροπίες καί τίς προσταγές κάθε ἐποχῆς; Γιατί νά ζοῦμε ἐγκλωβισμένοι σέ αὐτά, πού ὁ κόσμος θεωρεῖ ἀποδεκτά, παρ’ ὅτι ἀσφυκτιᾶ καί ὑποφέρει καί νά μήν ἀγαπήσουμε τήν ἐλευθερία καί τήν οὐσία τῆς ζωῆς; Ἡ Ἐκκλησία, πού ὁ κόσμος τήν χαρακτηρίζει παρωχημένη καί ὀπισθοδρομική, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἐλευθερία καί στήν λογική σκέψη, ἀντίθετα μέ τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, πού τόν ἐγκλωβίζει σέ ἕνα συγκεκριμένο τύπο σκέψης καί ζωῆς. Γιατί λοιπόν, νά ζοῦμε διχασμένοι; Γιατί νά μήν ἀγαπήσουμε τήν μοναδικότητά μας καί νά τήν προβάλουμε πρός τά ἔξω; Εἶναι πραγματικά μοναδικό τό νά εἶσαι διαφορετικός!
Μαρίνα Διαμαντῆ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 211
ΜΑΡΤΙΟΣ 2020