ΝΑ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ!
Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε! Χριστός ἐξ Οὐρανῶν, ἀπαντήσατε! Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνη, ἀνυμνήσατε λαοί ὅτι δεδόξασται»!
Αὐτά τά Οὐρανοδίδακτα λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πού μετέτρεψε σέ Χριστουγεννιάτικον παιᾶνα ὁ ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελῳδός, ψάλλουμε στίς Ἐκκλησίες μας καί σκιρτοῦμε ἀπό χαρά καί ἀγαλλίαση, σάν τά ἐλάφια πού τρέχουν στίς πηγές τῶν ὑδάτων.
Ψάλλουμε καί σκιρτοῦμε χρόνια τώρα, γιατί τά λόγια αὐτά ἔχουν μέσα τους Θεία Ἐνέργεια καί Χάρη, ἀφοῦ ἐκφράζουν ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός μας γενόμενος ἄνθρωπος καί μᾶς μεταφέρουν αὐτή τή Θ. Χάρη στίς ψυχές μας, γι’ αὐτό μᾶς χαροποιοῦν συγκλονιστικά καί μᾶς ἀφήνουν ἀνεξίτηλα ἴχνη, ἀπό τή νηπιακή μας ἡλικία μέχρι σήμερα.
Ὅμως, παρά ταῦτα, εἴμαστε ἀκόμη μακριά ἀπό τήν ἐπίγνωση τοῦ τί πράγματι ἔχει συμβεῖ μέ τήν Κάθοδο τοῦ Θεοῦ μας στή γῆ καί γι’ αὐτό παραμένουμε στήν ἄγνοια καί χρόνο μέ τόν χρόνο ξεθωριάζει ἡ Πίστη μας καί μιλοῦμε χωρίς πνοή Ζωῆς στά παιδιά μας «περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος», ἀφοῦ ἀπελπισμένοι πιά ἀπό τήν χλιαρότητά μας δέν ἔχουμε τό παραμικρό κουράγιο νά μιλήσουμε στά παιδιά μας καί στούς γύρω μας γιά τόν Χριστό μας, ἀφοῦ πιά, οὔτε τόν ἑαυτό μας δέν μποροῦμε νά κρατήσουμε μέ τό μέρος μας!
Ἡ καταφυγή μας καί ἡ Δύναμή μας σ’ αὐτήν τήν ἀδυναμία μας εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Ὁποία δέν ἔμαθε μόνο τόν Χριστό μας ἀλλά Τόν ἔζησε καί Τόν ζεῖ συνεχῶς ἤ, μᾶλλον, ζεῖ διά τοῦ Χριστοῦ μας!
Σ’ αὐτήν καταφεύγουμε καί πάλι γιά νά μᾶς ἀναζωπυρώση τήν Πίστη καί τήν «ἐν Χριστῷ ἐλπίδα», πού εἶναι ἡ ΜΟΝΗ πραγματικότητα ὑπό τόν ἥλιον!
Γιά νά ζητήσουμε ἀπό τήν Παναγία μας μέ περισσότερη θέρμη νά μᾶς φέρη φέτος στίς ψυχές μας ἀληθινά καί ζωντανά Χριστούγεννα, ἄς θυμηθοῦμε τό πῶς μᾶς ἦλθε ὁ Ἀχώρητος καί Ἄχρονος Θεός στόν χῶρο μας καί στόν χρόνο μας, γενόμενος Ἄνθρωπος, χωρίς νά παύση νά εἶναι «καί Θεός τοῦ παντός»!
Ἄς θυμηθοῦμε, ἀκόμη καί ἄς ξαναμάθουμε τά λησμονημένα ἀπό τήν καθημερινή σκόνη τῆς ματαιότητος καί ματαιοπονίας μας, ξαναδιαβάζοντας κάποια ἀπό αὐτά, πού εἴχαμε γράψει πρίν δεκαπέντε χρόνια:
«Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Οὐρανό, διά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τελεία, ἀναμάρτητη καί ἄφθαρτη. Τήν πρώτη ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς Ἀληθείας ἐλάβαμε ἀπό τόν Θεό μέ τόν τρόπο πού ἐτέχθη ὁ Χριστός. Ὁ Κύριός μας ἐξῆλθε ἀπό τήν κοιλία τῆς Παναγίας μας ἐνῶ ἦταν κεκλεισμένη ἡ Παρθενική θύρα, τήν ὁποία καί ἄφησε κεκλεισμένη καί ἄθικτη, διότι ὁ Ἄφθαρτος δέν προκαλεῖ φθορά.
Αὐτό περισσῶς τό ὁμολογεῖ ἡ Ἐκκλησία μας: «Φυλάξας τά σήμαντρα σῷα Χριστέ, ἐξηγέρθης τοῦ τάφου, ὁ τάς κλεῖς τῆς Παρθένου μή λημηνάμενος ἐν τῷ τόκῳ σου» (στ΄. ὠδή Κανόνος τοῦ Πάσχα).
Χαρακτηριστικά εἶναι ἀκόμη, τό Ἰδιόμελον τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων˙ «Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν τήν Μητέρα τοῦ Σωτῆρος, τήν μετά τόκον πάλιν ὀφθεῖσαν Παρθένον», καθώς ἐπίσης καί ὁ Οἶκος τῆς 26ης Δεκεμβρίου: «Σύ εἶ καρπός μου (ὁμολογεῖ ἡ Ἀειπάρθενος), σύ εἶ ἡ ζωή μου. Ἀφ’ οὖ ἔγνων, ὅτι καί ὃ ἤμην εἰμί, σύ μου Θεός˙ τήν γάρ σφραγῖδα τῆς Παρθενίας μου ὁρῶσα ἀκατάλυτον, κηρύττω σε ἄτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Οὐκ οἶδα σποράν, οἶδα σε λύτην τῆς φθορᾶς˙ ἁγνή γάρ εἰμι, σοῦ προελθόντος ἐξ ἐμοῦ˙ ὡς γάρ εὗρες, ἔλιπες μήτραν ἐμήν».
Ὁ Χριστός δέν ἔφθειρε τήν Παρθενία τῆς Θεοτόκου κατά τήν Γέννησή Του, διότι ἦταν ἄφθαρτος. Ἀλλ’ οὔτε ἐμποδίσθηκε ἡ ἔξοδος τοῦ βρέφους Ἰησοῦ ἀπό τόν φυσικό φραγμό τῆς παρθενίας, ὅπως δέν ἐμποδίσθηκε μετά ἀπό τριάντα τρία χρόνια ἡ ἔξοδός Του ἀπό τό ἐσφραγισμένο μνῆμα κατά τήν Ἀνάστασή Του καί ἡ ἐν συνεχείᾳ εἴσοδός Του πρός τούς Μαθητάς Του «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων».
Ἡ ἴδια ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ, πού ἐτέχθη ἀπό τήν Παναγία μας, παρέμεινε καί μετά τήν Ἀνάσταση καί Ἀνάληψή Του.
Μέ τίς ἴδιες Ἰδιότητες: Τελεία, ἀναμάρτητη, «ὁμόθεος». Αὐτό φρονεῖ ἡ Ἐκκλησία μας ὅταν ψάλλη: «Κύριε, ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου ὑπό τῶν παρανόμων, προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος, καθώς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου» (Ἀναστάσιμοι Αἶνοι, ἦχος πλ. Α΄ ).
Συνεπῶς, ἡ ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας μας δέν ὀφείλεται στό ὅτι ἐκείνη εἶναι θεά, ὅπως τήν θεωροῦν ἐσφαλμένα οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀλλά στό ὅτι εἶναι Θεοτόκος καί ὄχι μόνο ἀνθρωποτόκος. Ἐγέννησε Θεάνθρωπο καί ὄχι «ψιλόν (δηλαδή ἁπλόν) ἄνθρωπον».
Ἄν ἡ Παναγία μας ἔτεκε ἁπλόν ἄνθρωπο, βεβαίως καί θά εἶχε ὑποστεῖ φθορά ἡ παρθενία της. Ἐπειδή, ὅμως, δέν ἐγέννησε «ἄνθρωπον ἀποθεωθέντα (=ἄνθρωπο πού μετά ἔγινε Θεός) ἀλλά Θεόν ἐνανθρωπήσαντα» (ἅγ. Ἰω. Δαμασκηνός), δηλαδή «ἅμα σάρξ, ἅμα Θεοῦ Λόγου σάρξ» (=συγχρόνως σάρκα καί συγχρόνως Θεοῦ Λόγου σάρκα), γι’ αὐτό εἶναι βλασφημία νά δεχθοῦμε ὅτι προκάλεσε παρθενική φθορά στήν Παναγία μας ὁ ἀναμάρτητος, ὁ ἄσπορος, ὁ ἄφθαρτος Κύριος καί Θεός μας.
Οἱ αἱρετικοί Προτεστᾶντες –ἀπό τούς ὁποίους καί ἔχει διαδοθεῖ ἡ ἄρνηση τῆς Ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου– ὑποβιβάζοντας καί ὑποτιμῶντας τήν Παναγία μας (ἀφοῦ ἀρνοῦνται νά δεχθοῦν τά ἀνεξίτηλα “σημεῖα” τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, πού ἄφησε στό Πάντιμο Σῶμα της ὁ Υἱός της καί Θεός μας), οὐσιαστικά βλασφημοῦν καί ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.
Ἔτσι ἐξηγεῖται ὁ εὐτελισμός τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἀπό τούς Προτεστᾶντες καί ὁ ὑποβιβασμός τοῦ Χριστοῦ ὄχι ἁπλῶς σέ κοινόν ἄνθρωπο ἀλλά καί σέ διεστραμμένο ὁμοφυλόφιλο ἄνθρωπο (!), κατ’ εἰκόνα τοῦ ὁποίου “χειροτονοῦν” καί τούς ποιμένες τους καί καθοδηγοῦν τούς “πιστούς” τους...».
Λοιπόν, ψηλά τό κεφάλι ἀπό Οὐράνια Χαρά, Ἐλπίδα καί Ταπείνωση!
Γιατί, Ὁ «Χριστός γεννᾶται» καί πάλι, γιά τόν καθένα μας, γιά νά προλάβουμε ὅλοι νά Τόν γνωρίσουμε καί νά Τόν ζήσουμε! «Γεννᾶται, δοξάσατε! Χριστός ἐξ Οὐρανῶν, ἀπαντήσατε! Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε! Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνη, ἀνυμνήσατε λαοί ὅτι δεδόξασται»!
Καλά καί εὐλογημένα, Οὐράνια Χριστούγεννα!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Ἀρ. Τεύχους 208
Δεκέμβριος 2019