ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΙ  ΤΡΕΙΣ  ΝΕΩΤΕΡΟΙ  ΑΓΙΟΙ  ΤΗΣ  ΠΙΣΤΕΩΣ

Tά τελευταῖα ἔτη ἔγινε ἡ ἀνακήρυξη τριῶν νεωτέρων Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἤτοι τοῦ π. Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τοῦ π. Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καί τοῦ π. Ἰακώβου Τσαλίκη, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ὁσίου Δαυΐδ. Ἐνῶ σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, τό χρονικό διάστημα πού ἀπαιτεῖται εἶναι 100 ἔτη μετά τήν Κοίμησή τους, αὐτό συνέβη σέ πολύ λιγότερα ἔτη. Τό γεγονός αὐτό σέ κανέναν Χριστιανό Ὀρθόδοξο δέν προκάλεσε ἀπορία, ἀπεναντίας ὅσοι τους ἔζησαν ἀπό κοντά καί διακονήθηκαν ἀπ’ αὐτούς, ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς πού δέν εἴχαμε τή Θεία Τύχη νά τούς γνωρίσουμε, ὄχι μόνο δέν ἐκπλαγήκαμε, ἀλλά τό θεωροῦμε ἀπόλυτα ἐπιβεβλημένο.

21η Νοεμβρίου,
Τά Εἰσόδια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἕνα μικρό Ἀντί-δωρο

Στήν περίοδο τῶν πνευματικά ἰσχνῶν ἀγελάδων (γιά νά θυμηθοῦμε τήν σχετική διήγηση τῆς Γενέσεως), ὅπου ὅλοι μας γενικά, ἀλλά καί ὁ καθένας ἀτομικά, «ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν», δόξα τῷ Θεῷ, πού ὑπάρχουν οἱ πατερικοί λόγοι σάν ἄλλοι σιτοδότες, ὅπως τότε, ὁ Πάγκαλος Ἰωσήφ, πού ἔγινε σιτοδότης Αἰγύπτου καί Παλαιστίνης.

Ἡ παροῦσα Θεομητορική Ἑορτή ἔχει ὑμνηθεῖ καί ἔχει κηρυχθεῖ ἀρκούντως, νομίζω, ἀπό πλῆθος Ἁγίων Πατέρων, Ὑμνογράφων καί Ἱεροκηρύκων, τόσον, ὥστε δέν θά κομίσει «γλαῦκα εἰς Ἀθήνας» μιά ἁπλῆ καί καλογερική προσλαλιά.

Γι’ αὐτό σκέφθηκα νά σᾶς στείλω ἕνα φτωχό ἀντί-δωρο. Τό καθαυτό «Δῶρον» μᾶς τό παρέχει ἡ ἰδία ἡ Ὑμνουμένη Κυρία Θεοτόκος, «ἐν τῇ σεπτῇ Εἰσόδῳ» Αὐτῆς. Κάθε Θεομητορική ἑορτή, εἶναι κατ’ οὐσίαν δῶρο τῆς Παναγίας μας, πρός ἐμᾶς τούς πνευματικῶς πτωχούς καί πεινῶντες. Κι ἔτσι Ἐκείνη καθίσταται, σέ κάθε ἑορτή της, ἡ Ἐστιάτωρ τῆς πνευματικῆς Της Τραπέζης. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὑμνοῦντες ἤ κηρύττοντες τά μεγαλεῖα τῆς Παναγίας, μᾶς παρέχουν ἀντίδωρα αὐτοῦ τοῦ «Δώρου» Της. Τό παρακάτω ἀντίδωρο, τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ νέου Ἀθωνίτου (+1938), προσιδιάζει, ὡς ἀντί-δωρο, σέ κάθε Θεομητορική ἑορτή. Σᾶς τό παραθέτω:

Αὐτοβιογραφικές ἀφορμὲς διαλόγου...

Στὸν σεβαστό μου καθηγητή κ. Ἀλέξανδρον Σταυρόπουλον,

ἰσοβίως ἀνεξόφλητη πνευματικὴ ὀφειλή

Eἶναι ἀλήθεια πὼς στὸ σύνορο μιᾶς ἐπετείου, ὅπως τῆς χειροτονίας σου λ.χ. ἤ τῆς συμπληρώσεως κάποιων δεκαετιῶν Ἱερατικῆς Διακονίας, ὑπάρχει τὸ ἐνδεχόμενο, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ κι ἡ ὁποιαδήποτε ἀνησυχία ἤ καὶ ἀναστάτωση –στοιχεῖα ἐξάπαντος ἀνθρώπινα– ὥστε νὰ προκαλέσoυν πόνο καὶ θυμὸ κάποτε. Δηλαδή, παραχωρεῖ ὁ Θεὸς κι αὐτὴ τὴ θλίψη ἤ τὸν  πειρασμό, γιὰ νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ σὲ φέρει νὰ σταθεῖς, «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» μὲ τὸν Ἴδιο, καθὼς σὲ ἀνήσυχες στιγμὲς μιᾶς τέτοιας καταιγίδας εἶναι ποὺ Τὸν χρειάζεσαι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. Στ᾿ ἀλήθεια, πόσες φορὲς ἐκεῖνος ὁ βαθὺς Γεροντικὸς λόγος τοῦ ἀββᾶ Ἁλωνίου δὲ συντρόφεψε τὰ μοναχικά σου βήματα. «-Εἶπεν ὁ Ἀϐϐᾶς Ἁλώνιος· ἐὰν μὴ εἴπῃ ἄνθρωπος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐγὼ μὸνος καὶ ὁ Θεὸς ἐσμὲν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, οὐχ ἕξει ἀνάπαυσιν».

Ὡστόσο, δὲν εἶναι διόλου ἀπίθανο, νὰ βρεθεῖς κι ἀντιμέτωπος μὲ πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ποὺ σὲ πληγώσανε ἀφάνταστα μέσα στὴν ὅλη σου ἱερατικὴ διαδρομή. Μάλιστα, αὐτὰ ὅλα γίνονται πιὸ ἐπώδυνα, ὅταν νομίζεις πὼς σὲ ὧρες ἐπετειακές σου, χαρμόσυνες ἤ καὶ χαρμολυπικές, συνυπάρχουν σιμά σου «φίλοι καὶ πλησίον» (Ψαλμ.37, 12) συνεορτάζοντες καὶ συγχαίροντες. Κι ὅμως, πολλὲς φορὲς ἀπουσιάζουν κι ὅλοι αὐτοί.  Ἴσως γιατὶ ἔτσι πρέπει...Πῶς, ἄλλωστε, θὰ δοκιμαστεῖ ἡ ἀντοχὴ κι ἡ πίστη σου; Κι ὕστερα, πῶς θὰ μελετήσεις τοὺς χαρακτῆρες τῶν ὅσων ἀποτελοῦν τὸ ποίμνιό σου; Γιατὶ εἶναι παρατηρημένο, πὼς μονάχα μέσῳ αὐτῶν τῶν συμπεριφορῶν τους τοὺς μαθαίνεις καλύτερα, ἀλλά, καὶ  κυρίως, μέσῳ τῶν συγκρούσεών σας. Καί αὐτό, ἐπειδὴ ἐκεῖ διαφαίνεται πολὺ καθαρὰ κι ἡ προσπάθεια τους νὰ σὲ μειώσουν, ἀλλὰ καὶ νὰ σὲ  ἀπορρίψουν κάποτε, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἀπορρίψεις κι ἐσύ, κάνοντας κάποτε κι αὐτὸ τὸ λάθος...