ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η   ΑΓΙΟΤΡΙΑΔΙΚΗ   ΕΝΟΤΗΤΑ
 ΣΤΑ   ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ   ΜΕΤΡΑ

Μιά προέκταση, μέ ἀφορμή τό ἄρθρο τοῦ ΝΟΜΟΜΑΘΟΥΣ

στό τεῦχος Αὐγούστου – Σεπτεμβρίου 2019

μέ τίτλο: Ἡ Ἁγία Τριάδα δέν εἶναι εἰκόνα Ἱεραρχίας!

Στό κλείσιμο τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου, ὁ ἀρθρογράφος παραθέτει ἕνα ἀπόσπασμα, ἀπό τόν Γ΄ Θεολογικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ἐδῶ παρατίθεται τό πρῶτο μέρος τῆς μεταφορᾶς του στά νέα Ἑλληνικά: «Ἀπό ἐμᾶς τιμᾶται ἡ μοναρχία. Ὄχι ὅμως ἡ μοναρχία, ὅπου ἡ ἐξουσία ἀνήκει μόνο σέ ἕνα πρόσωπο, διότι εἶναι δυνατόν καί τό ἕνα νά γίνεται πολλά, σέ περίπτωση πού ἐπαναστατήσει κατά τοῦ ἑαυτοῦ του».

Ἄν ἀντικαθιστούσαμε: α.) τό εἶναι δυνατόν, μέ τό εἶναι βέβαιο, πῶς τό ἕνα γίνεται πολλά καί β.) τό, σέ περίπτωση πού, μέ τό, γιατί σίγουρα θά ἐπαναστατήσει κατά τοῦ ἑαυτοῦ του, τότε βρισκόμαστε στήν πιό καίρια διαπίστωση τοῦ καιροῦ μας.

Ὄχι μόνο γιά τούς σημερινούς ἡγέτες, ἀλλά γιά ὅλους μας.

Βεβαίως δέν πᾶμε νά ἀλλοιώσουμε τόν Λόγο τοῦ Ἁγίου, οὔτε νά τόν ἐκσυγχρονίσουμε. Ἡ πρόθεση εἶναι νά δοθεῖ ἡ ἀπαραίτητη ἔμφαση, στό μεγαλύτερο ἴσως πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας, αὐτό τῆς διάσπασης τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου.

Γιατί ὅταν ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος διχοτομεῖται, τριχοτομεῖται καί καρατομεῖται σέ ὅλα τα ἐπίπεδα, τότε ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσει τό κάτ’ εἰκόνα Θεοῦ (πόσο μᾶλλον τό κάθ’ ὁμοίωσιν), τό ὁποῖο θά τοῦ ἔδινε μιά πρόγευση τῆς Θείας ἑνότητας.

Ὁ ἅγιος Χρυσόστοµος καί οἱ διαστρεβλώσεις
τῆς πρός Ρωµαίους Ἐπιστολῆς

Tόν προηγούµενο µήνα εἴχαµε παραθέσει τή ρήση τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Πέτρου περί τοῦ ὅτι στίς Ἐπιστολές τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Παύλου ὑπάρχουν «…δυσνόητα τινά, ἅ οἱ ἀµαθεῖς καί ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν…» (Ἀποστόλου Πέτρου Β’ 3, 16). Ἀκόµη, εἴχαµε διατυπώσει τήν ὑπόθεση ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος, µέ τό νά προέβη σχετικά νωρίς στήν ἑρµηνεία τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός Ρωµαίους «ἀποσόβησε ἔγκαιρα τήν ἐνδεχόµενη στρέβλωση τοῦ περιεχοµένου της στή Χριστιανική Ἀνατολή, στρέβλωση πού δέν ἀποφεύχθηκε στή Χριστιανική Δύση µέ συνέπεια τήν ἐµφάνιση ἐκεῖ πολλῶν αἱρέσεων καί ἄθεων φιλοσοφιῶν».

Προκειµένου νά καταστήσουµε περισσότερο σαφῆ τά ὅσα προαναφέραµε, θά παραθέσουµε κάποιες περικοπές ἀπό τήν Πρός Ρωµαίους Ἐπιστολή µαζί µέ τήν ἑρµηνεία τους ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη, σέ αὐτά δέν θά ἀντιπαραθέσουµε τό πῶς παρερµηνεύθηκαν ἀπό τούς δυτικούς Χριστιανούς. Ὅλες οἱ ἀναφορές θά γίνουν ἀκροθιγῶς καί µέ µεγάλη συντοµία, ἁπλῶς καί µόνο γιά νά ἐπισηµανθοῦν τά ζητήµατα καί νά ὑποδειχθεῖ ἡ σοβαρότητά τους, ἄν καί πρόκειται γιά ζητήµατα δογµατικά, πού κανονικά ἀπαιτοῦν ἰδιαιτέρως λεπτή, ἐκτενῆ καί ἀκριβῆ ἀνάπτυξη. Διότι, ἄν καί οἱ ἀπαντήσεις πού ἔχουν δοθεῖ σέ αὐτά, ἔχουν σέ µεγάλο βαθµό καθορίσει τήν αὐτοσυνειδησία καί τήν ἱστορία τόσο τῶν Ὀρθοδόξων, ὅσο καί τῶν Ρωµαιοκαθολικῶν καί Προτεσταντῶν, συχνά διαπιστώνουµε ὅτι δέν εἶναι ἀρκετά ἤ ἴσως καί καθόλου γνωστά, ἔστω στίς γενικές τους γραµµές, στούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη, ὅλη σχεδόν ἡ ἱστορία τῆς Δυτικῆς χριστιανοσύνης ἐπικεντρώθηκε γύρω ἀπό τή συζήτηση αὐτῶν.

ΟΙ  ΑΠΟΓΟΝΟΙ  ΤΟΥ  ΙΟΥΔΑ

     Ὁ σύγχρονος ἅγιος π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς στό βιβλίο του «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», συνοψίζοντας τήν ἱστορία τοῦ ἀντάρτη, πεπτωκότος ἀνθρώπου, γράφει: «Τρεῖς εἶναι οἱ πτώσεις τοῦ ἀνθρώπου: τοῦ Ἀδάµ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα».

    Καί πράγµατι, ἀπό αὐτές τίς τρεῖς πτώσεις, προέρχονται ὅλες οἱ ποικιλίες τῶν πτώσεων, µικρῶν καί µεγάλων. Ἀπό αὐτούς τούς τρεῖς πρέπει ὅλοι µας καί προσωπικά καί κοινωνικά καί ἱστορικά, νά ἐπιλέξουµε τόν πρόγονό µας.

    Ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάµ εἶναι αὐτοί πού ἐπέλεξαν τή φθορά καί τό θάνατο καί κάθονται ἀπέναντι ἀπό τόν Παράδεισο καί θρηνοῦν τή χαµένη πατρίδα τους, ρίχνοντας τόν ἑαυτό τους στό ἀνέκφραστο ἔλεος καί τήν ἀπερίγραπτη ἀνοχή τοῦ Πατέρα καί Δηµιουργοῦ τους, ἐλπίζοντας στήν ἐπάνοδό τους ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσαν.