21η Νοεμβρίου,
Τά Εἰσόδια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Ἕνα μικρό Ἀντί-δωρο
Στήν περίοδο τῶν πνευματικά ἰσχνῶν ἀγελάδων (γιά νά θυμηθοῦμε τήν σχετική διήγηση τῆς Γενέσεως), ὅπου ὅλοι μας γενικά, ἀλλά καί ὁ καθένας ἀτομικά, «ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν», δόξα τῷ Θεῷ, πού ὑπάρχουν οἱ πατερικοί λόγοι σάν ἄλλοι σιτοδότες, ὅπως τότε, ὁ Πάγκαλος Ἰωσήφ, πού ἔγινε σιτοδότης Αἰγύπτου καί Παλαιστίνης.
Ἡ παροῦσα Θεομητορική Ἑορτή ἔχει ὑμνηθεῖ καί ἔχει κηρυχθεῖ ἀρκούντως, νομίζω, ἀπό πλῆθος Ἁγίων Πατέρων, Ὑμνογράφων καί Ἱεροκηρύκων, τόσον, ὥστε δέν θά κομίσει «γλαῦκα εἰς Ἀθήνας» μιά ἁπλῆ καί καλογερική προσλαλιά.
Γι’ αὐτό σκέφθηκα νά σᾶς στείλω ἕνα φτωχό ἀντί-δωρο. Τό καθαυτό «Δῶρον» μᾶς τό παρέχει ἡ ἰδία ἡ Ὑμνουμένη Κυρία Θεοτόκος, «ἐν τῇ σεπτῇ Εἰσόδῳ» Αὐτῆς. Κάθε Θεομητορική ἑορτή, εἶναι κατ’ οὐσίαν δῶρο τῆς Παναγίας μας, πρός ἐμᾶς τούς πνευματικῶς πτωχούς καί πεινῶντες. Κι ἔτσι Ἐκείνη καθίσταται, σέ κάθε ἑορτή της, ἡ Ἐστιάτωρ τῆς πνευματικῆς Της Τραπέζης. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὑμνοῦντες ἤ κηρύττοντες τά μεγαλεῖα τῆς Παναγίας, μᾶς παρέχουν ἀντίδωρα αὐτοῦ τοῦ «Δώρου» Της. Τό παρακάτω ἀντίδωρο, τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ νέου Ἀθωνίτου (+1938), προσιδιάζει, ὡς ἀντί-δωρο, σέ κάθε Θεομητορική ἑορτή. Σᾶς τό παραθέτω:
Ἁγίου Σιλουανοῦ Ἁγιορείτου (+1938)
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ (ἀπόσπασμα)
Ἡ Θεομήτωρ, ὅταν ἵστατο παρά τόν Σταυρόν, τότε ὡς ὠκεανός ἀπέραντος ἦτο ἡ θλίψις Αὐτῆς, καί οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦσαν ἀσυγκρίτως μεγαλύτεροι τοῦ ἀδαμιαίου πόνου μετά τήν ἔξωσιν ἐκ τοῦ Παραδείσου, διότι καί ἡ ἀγάπη Της ἦτο ἀσυγκρίτως μεγαλυτέρα ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Ἀδάμ εἰς τόν Παράδεισον. Ἡμεῖς δέν φθάνομεν εἰς τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου, καί διά τοῦτο δέν δυνάμεθα νά ἐννοήσωμεν πλήρως τό βάθος τῆς θλίψεώς Της. Ἡ ἀγάπη Της ἦτο τελεία. Ἀδυνατοῦμεν νά συλλάβωμεν τοῦτο, διότι ὀλίγη εἶναι ἡ ἀγάπη ἡμῶν διά τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους. Καθώς ἀπέραντος καί ἀκατάληπτος ὑπῆρξεν ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας, οὕτω ἀπέραντος ἦτο καί ὁ πόνος Αὐτῆς, ὁ ὁποῖος μένει ἀκατάληπτος δι’ ἡμᾶς. Ὦ Ἄσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, αἱ ψυχαί ἡμῶν ἕλκονται νά γνωρίσουν περί τῆς ζωῆς Σου μετά τοῦ Κυρίου ἐπί τῆς γῆς. Σύ ὅμως, δέν ηὐδόκησας νά παραδώσῃς πάντα ταῦτα τῇ Γραφῇ, ἀλλ’ ἐκάλυψας διά τῆς σιγῆς τό μυστήριόν Σου.
Τί νά ἀνταποδώσω ἐγώ εἰς τήν Ὑπεραγίαν Δέσποιναν, Ἥτις δέν μέ ἀπεστράφη βεβυθισμένον εἰς τήν ἁμαρτίαν, ἀλλ’ ἐπεσκέφθη ἐμέ ἐλεημόνως καί μέ ἐσυνέτισε; Ἐγώ δέν εἶδα Αὐτήν, ἀλλά τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔδωκεν εἰς ἐμέ νά Τήν ἀναγνωρίσω ἐκ τῶν πλήρης χάριτος λόγων Αὐτῆς. Ὠνειρεύθην ὅτι, ἐνῶ ἐκοιμώμην εἰς τόν ἀγρόν μέ ἀνοικτόν στόμα, εἰσῆλθεν ὄφις ἐντός τοῦ στόματός μου καί ἀηδιάσας ἐξύπνησα. Τότε ἤκουσα τήν φωνήν Της: «Εἰσῆλθεν ἐντός σου ὄφις καί ἀηδίασας. Οὕτω καί εἰς ἐμέ, δέν εἶναι ἀρεστόν νά βλέπω τά ἁμαρτωλά ἔργα σου». Δέν εἶδον Αὐτήν. Λέγω ὅμως τήν ἀλήθειαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τήν ἐγνώρισα. Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔδωκεν εἰς ἐμέ νά γνωρίσω τήν φωνήν Αὐτῆς καί τήν ἀγάπην της δι’ ἐμέ, ἄνευ τῆς ὁποίας ἡ ψυχή μου θά εἶχεν ἀπωλεσθῇ πρό πολλοῦ. Ἐκείνη ηὐδόκησε νά μέ ἐπισκεφθῇ καί νά μέ νουθετήσῃ, ἵνα μή ἁμαρτάνω. Οἱ λόγοι Αὐτῆς ἦσαν εὐχάριστοι, ἤρεμοι, πρᾶοι, καί συνεκίνησαν τήν ψυχήν μου. Παρῆλθον ὑπέρ τά τεσσαράκοντα ἔτη, ἀλλ’ ἡ ψυχή μου δέν δύναται νά λησμονήσῃ ἐκείνην τήν γλυκεῖαν φωνήν, καί δέν γνωρίζω, πῶς νά εὐχαριστήσω τήν ἀγαθήν ἐλεοῦσαν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Καί μόνον τό ὄνομά Της χαροποιεῖ τήν ψυχήν. Ἀξιοθαύμαστον καί ἀκατάληπτον πρᾶγμα. Ζῇ εἰς τούς οὐρανούς καί ἀδιαλείπτως θεωρεῖ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν λησμονεῖ καί ἡμᾶς τούς πένητας, καί διά τῆς εὐσπλαγχνίας Της περιβάλλει ὅλην τήν γῆν καί ὅλους τούς λαούς. Καί κάθε χριστιανική ψυχή ἕλκεται πρός Αὐτήν ἐν ἀγάπῃ. (Ἀπό τίς πρῶτες ἐκδόσεις στήν Ἑλληνική, τοῦ ἔργου Ὁ στάρετς (Γέρων) Σιλουανός, τοῦ Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ).
Ὅποιος ἐπιθυμεῖ, μπορεῖ νά διαβάσει ὁλόκληρο τό σχετικό κεφάλαιο τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ. Ἐγώ ἐδῶ, διάλεξα καί ἐπεθύμησα νά σᾶς προσφέρω, τό, κατά τήν γνώμη μου, πιό δυνατό τμῆμα του. Ἔτσι, σάν μικρή συμβολή, στήν παροῦσα Ἑορτή.
Τελικά, οἱ Ἅγιοι, κάπως ἔτσι ἐκφράζονται, δηλ. ἱκετευτικά καί ἀγαπητικά. Τά ἐγκώμιά τους, σέ ἱκεσία καταλήγουν. Ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς ἀγαπώσης καρδίας τους, λαλεῖ τό στόμα τους.
Ἄς καταλήξουμε κι ἐμεῖς μέ τήν ἱκεσία, πού ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός προσέφερε πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, μετά ἀπό ἕνα ἐγκώμιό του πρός Αὐτήν: «Κάνε φλογερό τόν πόθο μας πρός τόν Υἱόν Σου». Πράγματι καί τῆς Παναγίας τά ἐγκώμια, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας κατατείνουν. Αὐτό εἶναι καί τό ζητούμενον· ὅπερ ἔδει δεῖξαι.
Ἤμουν πολύ σύντομος, στά καθαυτό δικά μου λόγια. Ζητῶ τήν συγγνώμη σας. Ἄλλωστε, «Στέργειν μέν ἡμᾶς ὡς ἀκίνδυνον φόβῳ, ρᾷον σιωπήν …» κτλπ.
Ἡ Παναγία μας, ἄς μᾶς εἰσαγάγει μέ τίς πρεσβεῖες Της, στόν Οὐράνιον Νυμφῶνα, ὅπως Ἐκείνη κάποτε, τριετίζουσα, εἰσῆλθεν εἰς τά ἐπίγεια Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἀμήν!
Μοναχός Νεκτάριος
Κελλίον Ἁγίου Νικολάου
Μπουραζέρη, Μονῆς Χιλανδαρίου
Καρυαί Ἁγίου Ὄρους
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 207
Νοέμβριος 2019
