ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

 

Oἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, πού γνωρίζουν τόν ἅγιο Νεκτάριο, τόν ἔχουν στή σκέψη τους ὡς τόν ἅγιο τῶν θαυμάτων, τόν θαυματουργόν, ὡς τόν ἅγιον ἐκεῖνον, πού ἔχει τήν δύναμη νά ἰατρεύη καί τήν πλέον ἀνίατη ἀσθένεια, ἔχει, μάλιστα -λόγῳ τῆς πληθώρας τῶν θαυμάτων του- γραφεῖ  καί βιβλίο μέ τόν τίτλο «Οὐδέν ἀνίατον διά τόν ἅγιον Νεκτάριον» ἀπό τόν μακαριστόν  Δημήτριον Παναγόπουλον.

Βεβαίως, ὄντως ὁ ἅγιός μας εἶναι θαυματουργός, ἀφοῦ ὡς «πιστός δοῦλος καί φρόνιμος» κατεστάθη Οἰκονόμος «ἐπί πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσι» τοῦ Θεοῦ μας. Ἀλλά «τά ὑπάρχοντα» τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μόνο τά ὑλικά ἀγαθά καί ἡ χορήγηση σωματικῶν εὐεργεσιῶν,  ἀλλά, κυρίως, ἡ Ἀλήθεια Του, ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Προσώπου Του, ἡ Ὁποία γίνεται σέ μᾶς τούς μή κεκαθαρμένους προσιτή, μέσω τῆς Οὐρανοδιδάκτου Θεολογίας.

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

 «Ἔστω δέ ὁ λόγος ὑµῶν τό ναί, ναί, καί τό οὔ, οὔ»

 

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ
 ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΟΧΙ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

 

Oἱ ἐξελίξεις στά Ἐκκλησιαστικά θέµατα τόν τελευταῖο καιρό δίδουν τήν ἐντύπωση, ὅτι πλέον ἔχει ἀνατραπεῖ ἡ ἀνωτέρῳ διαπίστωση. Καί αὐτό µᾶς ἐκπλήττει, διότι παραβαίνει πλέον τήν κοινή λογική.

Oἱ πολιτικοί ἔχουν ὡς ἀποστολἠ τήν διακυβέρνηση κρατῶν, ἀποτελουµένων ἀπό ἑτερόκλητα στοιχεῖα. Ὁ συµβιβασµός αὐτῶν τῶν στοιχείων ἀπαιτεῖ τέχνη, ἀπαιτεῖ µιά ἰσορροπία µεταξύ ὑποχωρήσεως καί ἐπιβολῆς. Αὐτή ἡ τέχνη εἶναι ἡ διπλωµατική. Σ’ αὐτήν πολλές φορές ἐντάσσονται καί ὡραιοποιήσεις καταστάσεων καί πραγµάτων ἀπό τήν µία πλευρά καί ἐκφοβισµοί ἀπό τήν ἄλλη.

Ἀντιθέτως οἱ Ἐπίσκοποι καί κατ’ ἐπέκτασιν ὅλοι οἱ Κληρικοί ἔχουν ὡς ἀποστολή τήν διαποίµανση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἄρα ἀνθρώπων µέ κοινή πίστη καί κοινή κεφαλή, τόν Χριστόν, ὅπως µᾶς διασαφηνίζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς1: «Ὅτι εἶναι δικό σου ἐνσαρκώνεται µέ τό Δικό Του, ἡ καρδιά σου µέ τήν καρδιά Του, ἡ ψυχή σου µέ τήν ψυχή Του, τό θέληµά σου µέ τό θέληµά Του, ἡ ζωή σου µέ τήν ζωή Του, γιά νά ἑνωθεῖ κεχαριτωµένα µέ Αὐτόν καί ἔτσι νά καταστεῖ ἕνα πνεῦµα, µιά ψυχή µέ τόν Κύριο. Γιατί ὁ κολλώµενος τῷ Κυρίῳ ἕν Πνεῦµα ἐστί, µιά καρδιά, µιά ψυχή, ἕνα θέληµα, ἕνα σῶµα κάτω ἀπό µιά κεφαλή. Καί ὅλο αὐτό εἶναι, µάλιστα, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία!»

13 Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1978...

13 Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1978...

Αὐτοβιογραφικὰ (α)

 

Στὸν π. Φιλόθεο Θεοχάρη, ταπεινὸ πρόσφορο γιὰ τὰ Ὀνομαστήριά Του

 

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ 13 Σεπτεμβρίου, εἶναι γιὰ τὸ ὑποφαινόμενο ἕνα σύνορο: Ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ σύνορα, ποὺ μένουν ἀταλάντευτα σὲ ὅλη σου τὴ ζωή, δίχως νὰ μετακινοῦνται ἤ νὰ καταστρέφονται. Γιατὶ ἔχουν στὸν πυρήνα τους τὴν κορυφαία τῆς μεγάλης ὑπόσχεσης μαρτυρία. Ὑπόσχεσης, πρῶτα στὸ Θεό κι ὕστερα στὴν Ἐκκλησία, ὅτι δηλαδή, θὰ προσέλθεις στὸ Χορὸ καὶ χῶρο τῆς Ἱερωσύνης νά ἀφιερωθεῖς. Νὰ ἀφιερωθεῖς πραγματικά κι ὄχι μὲ τὸ σκοπὸ νὰ ἐπιλύσεις ἐπαγγελματικά σου προβλήματα. Γιατί πάντα ἀκούγεται ὅτι «τοῦ παπᾶ τὸ πετραχήλι εἶναι βρύση...» καὶ  σχεδὸν ἐλάχιστοι γνωρίζουν αὐτὸ ποὺ διαχρονικὰ προβάλλει ὁ Ἀλ. Παπαδιαμάντης καί ἀφορᾶ μεγάλη μερίδα τῶν Ἱερέων, κυρίως, τῶν ὀλιγάριθμων Ἐνοριῶν τῆς Ἐπαρχίας. «Ὁ κόσμος ξιπάζεται ἅμα μᾶς ἰδῇ [ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς] μιὰ καλὴ μέρα νὰ πάρουμε τίποτε λειτουργιές, καὶ δὲν συλλογίζεται πόσες ἑβδομάδες καὶ μῆνες παρέρχονται ἄγονοι!». Νὰ ἀφιερωθεῖς, λοιπόν, προσέρχεσαι, ποὺ σημαίνει νὰ βρεθεῖς μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, στὸ ἱερὸ δηλαδή ἐκεῖνο σημεῖο τοῦ Ναοῦ, ποὺ ὡς λαϊκὸς μήτε ποὺ διενοεῖσο νὰ περάσεις ἤ καί ἀκόμα νὰ σταθεῖς.

Ἔτσι, πάντα θὰ θυμᾶσαι ἐκεῖνο τὸ βροχερὸ ἀπόβραδο τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅπου ἔκαμες τὰ πρῶτα σου βήματα, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν Μ. Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Βήματα σιωπηλά, μοναχικά, ἀλλὰ καὶ ἀφημένα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ποὺ κράταγε γερὰ τὴ βακτηρία καὶ τὴν ὅλη σου τὴ βιοτή, τὴν Ἱερατικὴ βιοτὴ στὰ χέρια Του. Μιὰ βιοτὴ  μὲ πολλὲς ἐκπλήξεις καὶ ποικίλα γεγονότα, ἀνάμικτα γεγονότα. Μὲ ἐντάσεις καὶ φαρμακωμένα περιστατικά, μὲ ἐκδηλώσεις φιλοτιμίας, μὲ ἀνησυχίες καὶ μὲ ἀγωνίες ὑπεράνθρωπες. Καὶ πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ νὰ κρύβεται τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ παραμέριζε τὶς ζοφερὲς τὶς στιγμές, τὶς ὧρες, τὶς μέρες. Καί ὕστερα ἔστελνε φωτεινὲς γιορτές, λαμπρὲς πανηγύρεις, ἀνθισμένες πασχαλιὲς καὶ θεοκατάνυκτα Δωδεκαήμερα, ὑπέρλαμπρους Δεκαπενταύγουστους, νὰ ραντίζουν μὲ βάλσαμο θεῖο τὶς ὅποιες πληγές...

Μιά ἔρευνα, πού ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ Δύση ἀνησυχεῖ γιατί δέν ἐλέγχει τήν Ὀρθοδοξία!

Μιά ἔρευνα, πού ἀποκαλύπτει
ὅτι  ἡ Δύση ἀνησυχεῖ γιατί δέν ἐλέγχει τήν Ὀρθοδοξία!

 

Tό κατωτέρῳ κείµενο τοῦ διαδικτύου ἐστάλη στό περιοδικό µας καί τό δηµοσιεύουµε γιατί παρουσιάζει µιά διεθνῆ ἔρευνα σχετικά µέ τά προβλήµατα πού ἀντιµετωπίζει ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση γιά νά καθυποτάξη τίς Ὀρθόδοξες χῶρες µέσῳ τῆς Παγκοσµιοποιήσεως, δεδοµένου ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀφυπνίζει τούς λαούς καί τούς προστατεύει ἀπό τίς διπλωµατικές παγίδες καί τίς πολιτικές ἀπάτες.

Δέν γνωρίζουµε ἄν  τό δηµοσίευµα  παρουσιάζει τήν ἔρευνα µέ ἀκρίβεια. Ὡστόσο, τό ἀναδηµοσιεύουµε, καί γιατί ἡ τελική του παρατήρηση εἶναι ἱστορικά πραγµατική (ὅτι δηλ. ἀποσιωπᾶται συστηµατικά τό µεγαλεῖο τῆς ὑπερχιλιετοῦς ζωῆς τῆς Αὐτοκρατορίας µας καί ἡ οἰκονοµική της εὐηµερία ὡς ἀποτέλεσµα τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς), ἀλλά καί γιατί ἀποτυπώνει τήν µυωπική  θεώρηση τῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἀπό τούς Δυτικούς, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά παραδεχθοῦν ὅτι τά οἰκονοµικά προβλήµατα τῆς ἀνθρωπότητος ὀφείλονται στήν ἐξορία τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Δηµόσια καί τήν Ἰδιωτική ζωή τῶν Κρατῶν.

Τοῦ φθινοπώρου ἡ προϋπάντηση

 

Τοῦ φθινοπώρου ἡ προϋπάντηση

ἤ καὶ νὰ τό καλοκαίρι ποὺ φεύγει πιά...

 

Εἶναι ἀλήθεια πὼς πολλὰ μᾶς μαθαίνει ὁ Θεὸς μὲ τὰ ὅσα σκορπάει γύρω  μας, ἀπὸ τὴν αἰσιόδοξη, δηλαδή,  ἀνατολή, τὸ χαλαρὸ μεσημέρι, ἴσαμε τὸ ἀπόβραδο τὸ τόσο χρήσιμο γιὰ τὴν ἀνασύνταξη τῶν δυνάμεών μας. Κι ὅλα αὐτὰ, μᾶς τὰ προσφέρει ἁπλόχερα καὶ καθημερινά, ὥστε νὰ μάθουμε σωστὰ τὸ μάθημά μας. Γιατὶ ὁ ἡμερήσιος, ὁ καθημερινός μας κύκλος, ἄν τὸν προσέξεις καλύτερα, εἶναι μιὰ μικρογραφία τοῦ βίου μας, ἄσχετα ἄν ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε, δὲν τὸ βιώνουμε.

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ τὸ καλοκαίρι ποὺ μᾶς ἀποχαιρέτισε, ὅσοι τὸ πρόσεξαν καλύτερα, μᾶς χαρίζει περίσσιες γνώσεις, μᾶς ὡριμάζει περισσότερο, μᾶς ἀφήνει –ἰδίως μέσα στὴν ἡσυχία τῆς θερινῆς τῆς νύχτας, κάπου σὲ ἕνα ἤρεμο ἀκροθαλάσσι ἤ ἕνα δροσερὸ καὶ ζωογόνο βουνό– νὰ ἐξετάσουμε καλύτερα τὰ «βάθη τοῦ πνεύματός μας». Μὲ λίγα λόγια νὰ καταλάβουμε –καί εἶναι καιρὸς πιά–πὼς τὸ καλοκαίρι, ἰδιαίτερα μὲ τὶς διακοπὲς ποὺ προσφέρει, εἶναι μιὰ καλὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ προσέξουμε καλύτερα τὸ τὶ ἀκριβῶς  θέλει νὰ μᾶς πεῖ, νὰ μᾶς μηνύσει. Γιατὶ τὸ συμπέρασμα, τὸ ὁποῖο βγάζουμε, καθὼς ἀνιχνεύουμε προσεχτικὰ τοῦ θέρους τὶς εἰδοποιήσεις,  εἶναι ἕνα:  Ἡ προσωρινή μας διαμονὴ στὸν κόσμο αὐτό, στὸν ὁποῖο εἰσήλθαμε νὰ διαμείνουμε ἕνα χρονικὸ διάστημα κάποιων χρόνων κι ὕστερα νά ἀναχωρήσουμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ὅπως δηλαδή,  κάνουμε καὶ στὶς διακοπές μας: Ἐπισκεπτόμαστε κάποιον τόπο τῆς ἀρεσκείας μας γιὰ ὀλιγοήμερο διαθερισμό, μένουμε ἐκεῖ γιὰ λίγες ἡμέρες κι ὕστερα ἀναχωροῦμε...