Αὐτό εἶναι τό πρότυπο
τοῦ νέου Εὐρωπαίου ἀνθρώπου,
τοῦ πολίτη τοῦ κόσμου!
Αὐτό τό πρότυπο ἀνθρώπου, πού βλέπετε στή φωτογραφία, καλλιεργοῦν καί προωθοῦν οἱ πολιτικοί μας.
Δέν τό φανερώνει ἡ προδοσία τῆς Μακεδονίας μας μέ τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 2018; Δέν τό φανερώνει τό ἐπικείμενο μοίρασμα τοῦ Αἰγαίου ὡς πρός τούς ὑδρογονάνθρακες μέ τούς Τούρκους, μιά φυλή ἡ ὁποία ἀπό τήν πρώτη ἐμφάνισή της στήν Μικρά Ἀσία ζεῖ ἀπό τή λεηλασία τοῦ πλούτου τῶν ἄλλων;
«ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΥΡΙΕ,
ΒΟΗΘΕΙ ΜΟΥ ΤΗ ΑΠΙΣΤΙΑ»
Ἀδελφοί καί Πατέρες,
Φέτος, πού γιά μιά ἀκόμη φορά, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ἀξιώνει νά ἑορτάσουμε τήν δεσποτική Του ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως, σκέφθηκα νά στρέψω τό πηδάλιο καί τά ἡνία τοῦ λόγου, ὄχι στό ἑορταζόμενο γεγονός τῆς Θείας Μεταμορφώσεως, ἀλλά σέ ἕνα γεγονός πού συνέβη ἀκριβῶς ἔπειτα ἀπό αὐτήν καί τό ὁποῖο ἀναφέρεται στό Εὐαγγέλιο, μετά ἀπό τήν ἐξιστόριση τῆς σχετικῆς Θεοφανείας στό ὄρος Θαβώρ.
Αὐτή καθαυτή ἡ δεσποτική ἑορτή, ἔχει δώσει ἀφορμή σέ δημοσιεύσεις ἀπειράριθμων λόγων-ὁμιλιῶν-κηρυγμάτων καί ἐγκωμίων Ἁγίων Πατέρων καί Ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων-ὁμιλητῶν, μέσα στό διάβα τῶν αἰώνων. Δέν νομίζω, ἕνα εὐτελές ἀρθρίδιο, σάν κι αὐτό, ὅτι θά προσέθετε κάτι καινούργιο. Ἀντιθέτως, τό γεγονός πού περιγράφεται στό Εὐαγγέλιο, ἀμέσως μετά ἀπό τήν Μεταμόρφωση, γεγονός πάντοτε ἐπίκαιρο, μᾶς δίδει, νομίζω, ἀφορμή γιά νέες – κάθε φορά - ἐπανατοποθετήσεις μας, σέ θέματα καίριας σημασίας.
Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΖΩΗΣ!
Τήν τελευταία ἡµέρα τοῦ Ἰουλίου καί τήν πρώτη τοῦ µηνός Αὐγούστου γιορτάζουµε τήν προέλευση Τοῦ Τιµίου Σταυροῦ.
Τί νόηµα ἔχει, ἄραγε, αὐτή ἡ πρόθεση (τό ἴδιο σηµαίνει καί ἡ λέξη πρόοδος), αὐτή ἡ προποµπή καί γιατί θέτουµε µπροστά ἀπό τόν τελευταῖο µήνα τοῦ καλοκαιριοῦ τόν Τίµιο Σταυρό;
Σίγουρα, ὄχι τυχαῖα! Τίποτε δέν συµβαίνει τυχαῖα στή ζωή, πολύ δέ περισσότερο µέσα στήν Ἐκκλησία.
Κάποιος παλιότερος ἐκκλησιαστικός συγγραφέας εἶχε γράψει ὅτι ὁ Τίµιος Σταυρός εἶναι ὑπέρχρονη, διαρκής καί ἡ τρανότερη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός ἔδωσε καί δίνει Ζωή καί περίσσευµα ζωῆς! Καί ὅτι ὡς τελευταία καί ἀτράνταχτη ἀπόδειξη µετά ἀπό τά ὅσα θαυµαστά καί πάµπολλα ἔδειξε στή σύντοµη πορεία Του στόν κόσµο µας, ἔδωσε Τόν Τίµιο Σταυρό Του!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ!
Ἤ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΙΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΤΟΝ «ΟΡΘ. ΤΥΠΟΝ»
Πρός
Τόν Ἀξιότιμον Διευθυντήν Συντάξεως τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»
κ. Γεώργιον Τραμπούλην.
Ἐνταῦθα.
Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,
Πρίν ἀπό 40 χρόνια, ἕνας σοφός φιλόλογος, ἐξιστορῶντας μου τήν περιπέτειά του ἀπό συκοφάντες του, μοῦ εἶπε: ‒ «Εἶναι πανεύκολο νά ἀποδείξης τό ποιός εἶσαι, ἀλλά πάρα πολύ δύσκολο νά ἀποδείξης τό ποιός δέν εἶσαι»!
Αὐτό θυμήθηκα καί πάλι, ὅταν πρίν ἀπό λίγες μέρες μέ ἐνημέρωσαν ὅτι ὁ «κατ’ ἐξακολούθησιν» συκοφάντης μου κ. Παναγιώτης Τελεβάντος, ἐπενόησε στην Ἱστοσελίδα του νέες φαντασιώσεις εἰς βάρος τοῦ προσώπου μου.
Δέν θά ἀπαντοῦσα, ὅπως δέν ἀπαντῶ ἐδῶ καί καιρό, ἄν μέ τά τελευταῖα γραφόμενά του δέν μέ συκοφαντοῦσε ὅτι πολεμῶ καί, μάλιστα ὕπουλα, πρόσωπα τά ὁποῖα μόνο καλωσύνη μοῦ ἔχουν ἐκδηλώσει, κρυπτόμενος πίσω ἀπό δημοσιεύματα μέ τά ὁποῖα τά πολεμῶ, διότι τἄχα ...διευθύνω τόν « Ὀρθόδοξον Τύπον»!
Ἄν δέν ἦταν αὐτός ὁ λόγος, τό νά διαβεβαιώσω κατηγορηματικά καί κατ’ ἐνώπιον Θεοῦ τά θιγόμενα ἐκκλησιαστικά πρόσωπα ὅτι δέν ἔχω καμμιά σχέση μέ τά μυθεύματά του, δέν ἐπρόκειτο νά ἀπαντήσω οὔτε στόν πρόσφατο λίβελλο τοῦ κ. Τελεβάντου, καθ’ ὅτι, ὄχι μόνο «μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν» μου, ἀλλά μετά πολλοστήν, δέν θέλησε νά ἀκούση καί νά γνωρίση τήν Ἀλήθεια, ἀλλά ἐμμένει νά γράφη αὐτά πού θά ἤθελε νά εἶμαι καί νά γράφω, γιά νά δικαιώνη τόν ἑαυτό του.
Ἔτσι, ἔχει ἐπιληφθεῖ ἡ Ἑλληνική Δικαιοσύνη, ἡ ὁποία καί τοῦ ἀπένειμε τόν τίτλο τοῦ «κατ’ ἐξακολούθησιν συκοφάντου»! Νά σημειωθῇ, ὅτι ἡ καταδίκη του καί ἡ «μέ ἀναστολή 12μηνη φυλάκισή του» ἔγινε μέ βάση τίς γραπτές ὕβρεις του καί τίς ἐναντίον μου συκοφαντίες του καί ὄχι γιά Θεολογικούς λόγους, ὅπως ἰσχυρίσθηκε, δεδομένου ὅτι τά δικαστήρια δέν δικάζουν οὔτε καταδικάζουν Θεολογικά ζητήματα!
Ἡ Ἁγία Τριάδα δέν εἶναι εἰκόνα Ἱεραρχίας!
Τά τελευταῖα χρόνια συχνά ἀκοῦµε τούς ὅρους «Νεο-Πατερική Σύνθεση» καί «Μετα-Πατερική Θεολογία». Οἱ ὅροι αὐτοί ἔχουν καταστεῖ ἀντιλεγόµενοι: κάποιοι θεολόγοι, οἱ «προοδευτικοί», ὑποστηρίζουν, µέ ἐνίοτε ἔντονη καί κάποτε µάλιστα κάπως στερεότυπη φρασεολογία, ὅτι εἶναι ἀνάγκη καί «ἐπείγουσα ἀπαίτηση τῶν καιρῶν» νά προχωρήσει ἡ ὀρθόδοξη θεολογία σέ «νέες συνθέσεις», ἀπελευθερούµενη ἀπό τό «γράµµα» τῶν κειµένων τῶν Ἁγίων Πατέρων, οὕτως ὥστε νά ἀπαντήσει «στίς ἀγωνίες καί στά ἐρωτήµατα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου». Ἄλλοι, οἱ «συντηρητικοί», ἀντιτάσσονται µέ σταθερότητα καί ἐπιµονή σέ κάθε τέτοια ἀπόπειρα. Αὐτό, πού ὅµως δέν συµβαίνει ὅσο συχνά καί µεθοδικά θά ἀνέµενε κανείς, εἶναι ἡ προσπάθεια νά ἐπικεντρωθεῖ κάθε φορά ἡ συζήτηση σέ συγκεκριµένες περιπτώσεις, µέ τήν ἀντιπαραβολή κειµένων καί ἀπόψεων, ὥστε νά καταστεῖ σαφές περί τίνος ἀκριβῶς πρόκειται καί πόσο σηµαντικό εἶναι αὐτό, πού ἑκάστοτε διακυβεύεται, καθώς καί ἡ “ἰδεολογική συνάφεια”, στήν ὁποία ἐγγράφεται κάθε ἄποψη.
Γιά νά καταστήσουµε σαφές αὐτό πού προσπαθοῦµε νά ποῦµε, θά δώσουµε ἕνα συγκεκριµένο παράδειγµα: Θά παρουσιάσουµε πρῶτα µιά θεολογική ἄποψη, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά καταστεῖ κυρίαρχη στίς ἡµέρες µας καί ἡ ὁποία αὐτοπαρουσιάζεται ὡς τό κατ’ ἐξοχήν δεῖγµα «νέο-πατερικῆς σύνθεσης». Κατόπιν, θά ἀντιπαραβάλλουµε σέ αὐτήν ἕνα «κλασσικό» Πατερικό κείµενο, ὅπως αὐτό ἔχει ἀκριβῶς διατυπωθεῖ κατά «τό γράµµα» του.