ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὅταν ἡ κότα δέν κάνει πιά αὐγά

Χθές μέ ἐπισκέφθηκε ἕνας φίλος μου ἀπό παλαιά. Ποιός; Ἐκεῖνος ὁ καλαμπουρτζής πού μέ περίμενε πολλές φορές στό δρόμο γιά νά μοῦ «πουλήσει» μιά ἱστοριούλα γιά ἕνα φλιτζάνι ζεστό καφέ. Τοῦ ἔλειψα, ἰσχυριζόταν, ὅλο αὐτό τόν καιρό. Προσωπικά, δέν ξέρω ἄν τοῦ ἔλειψα ὄντως ἐγώ ἤ τό ζεστό καφεδάκι. Πάντως, ἐμένα μοῦ ἔλειψαν πραγματικά οἱ ὡραῖες καί διδακτικές ἱστορίες του. Τόν ὑπάντησα χαρούμενος, καί μετά τό ζεστό τσαγάκι, τοῦ ζήτησα «βεβαίως, βεβαίως» (γιά νά μή ξεχνᾶμε καί τίς καλές ἀτάκες τοῦ Ἑλληνικοῦ σινεμά!), μιά ἱστορία γιά τήν τρέχουσα ἐποχή μας. Δέν περίμενε πολλά παρακάλια!

«Θά σοῦ πῶ κάποια ἀληθινή ἱστορία πού τήν ἄκουσα πρόσφατα, ἀλλά θά μιλήσω ἀλληγορικά. Πρῶτα ὅμως μία μικρή διευκρίνιση.

Στά μέρη αὐτά τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί κατά τά «πρῶτα» Σοβιετικά, ἀλλά καί στά «δεύτερα ἀριστερά» πού οἱ Ρῶσοι ἐπέβαλαν στίς γειτονικές τους χῶρες, τό κύριο δόγμα πού ἐπικρατοῦσε ἦταν «νά ἐξαλειφθοῦν οἱ ταξικές διαφορές ἀνάμεσα στούς πλουσίους καί τούς φτωχούς». Γι’ αὐτό πολλοί πλούσιοι, πού δέν πρόλαβαν νά φύγουν στό ἐξωτερικό, κλείσθηκαν στίς φυλακές καί τά περιουσιακά τους στοιχεῖα «κρατικοποιήθηκαν» ἤ, σωστότερα, «δημεύθηκαν» διότι στήν πραγματικότητα μοιράσθηκαν μεταξύ τῶν μελῶν τῆς νέας «προλεταριακῆς» ἐξουσίας. Ἀπό ἐκεῖ ἐξ ἄλλου γεννήθηκε καί ὁ σύντομος ὁρισμός τῆς κομμουνιστικῆς κοινωνίας: «Ὅ,τι κατέχεις ἄνθρωπέ μου εἶναι κοινά, ἀνήκει δηλαδή στό κόμμα, ἀλλά τά περιουσιακά στοιχεῖα τῶν μελῶν τοῦ κόμματος δέν σέ ἀφοροῦν!»

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ (1897-1961)

Ἡ καλύτερη ψυχοθεραπεία εἶναι γιά τούς Ὀρθοδόξους ἡ μελέτη βίων Ἁγίων. Ἕνας περίλαμπρος Ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας εἶναι ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός, Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας. Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Κέρτς τῆς Χερσονήσου τῆς Κριμαίας, στήν Οὐκρανία. Πατέρας του ἦταν ὁ Φέλιξ Βοϊνο-Γιασενέτσκι, Ρωμαιοκαθολικός, καί μητέρα του ἡ Μαρία, ἡ ὁποία ἦταν Ὀρθόδοξη.

Μικρός σύχναζε στή Λαύρα τοῦ Κιέβου, ἐπισκεπτόταν γιά ὧρες τά Ἅγια Λείψανα καί ἐκεῖ ἔλαβε τά σπέρματα τῆς Θείας Χάριτος καί τά αὔξανε μέσα στήν καρδιά του.

Ὅταν ἐνηλικιώθηκε, σπούδασε Ἰατρική στό Πανεπιστήμιο τοῦ Κιέβου, ὅπου ἀρίστευσε στίς ἐπιδόσεις του. Νυμφεύθηκε τήν Ἄννα Βασιλέγιεβνα καί ἀπέκτησαν τέσσερα παιδιά.

Ὁ Θεός πῆρε πρόωρα τή γυναίκα του κι ἔτσι ὁ Βαλεντίν ὁ ἰατρός, χειροτονήθηκε ἱερέας μέ τό ὄνομα Λουκᾶς, καί ἀργότερα ἔγινε Ἐπίσκοπος. Εἶχε λάβει τή Χάρη ἀπό τόν Μεγαλοδύναμο Θεό νά χειρουργεῖ μέ μεγάλη ἐπιτυχία καί νά σώζει ἀπό βέβαιο θάνατο πολλούς ἀρρώστους. Διέπρεψε στίς ἐγχειρήσεις τοῦ ὀφθαλμοῦ καί στή θεραπεία τῶν Πυογόνων Χειρουργικῶν Λοιμώξεων. Ἀπό τούς ἀσθενεῖς του δέν ἔπαιρνε ποτέ χρήματα, ἐνῷ ἀπεναντίας, ἔδινε τό μισθό του σέ ἀγαθοεργίες.

«ΜΗ  ΜΕΙΝΩΜΕΝ  ΕΞΩ
ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ»

Ὁ Θεός μᾶς ἐδημιούργησε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Μέ τήν δυνατότητα νά γίνουμε κατά χάριν θεοί. Μᾶς ἔβαλε νά ζήσουμε στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Μᾶς ἔβαλε στόν Παράδεισο «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γένεσις 2, 13). Σημαντικώτερο ἔργο μας ἦταν νά ἀγωνιζόμαστε νά πραγματοποιοῦμε τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ φωτισμός καί ἡ παντοειδής ἐνίσχυση τοῦ Δημιουργοῦ γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ἦταν διαθέσιμη. Ἐμεῖς πλανηθήκαμε ἀπό τόν διάβολο πού μᾶς ὑπέδειξε ἄλλο δρόμο γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ προορισμοῦ μας. Δέν ἐχρησιμοποιήσαμε τήν λογική μας μέ τήν ὁποία μᾶς εἶχε προικίσει ὁ Θεός. Καί τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, ἄλλο πολύτιμο δῶρο τῆς ἀγάπης Του, ἐχρησιμοποιήσαμε γιά τήν δυστυχία μας, γιατί τήν ἀφήσαμε ἀκαθοδήγητη ἀπό τήν Πίστη!

Ἔτσι βρεθήκαμε στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. Τήν ζωή μας σημαδεύει ἡ ἀσθένεια, ὁ πόνος, ἡ φθορά, ὁ θάνατος, τό ψυχικό κενό. Οἱ μεταξύ μας σχέσεις κάθε ἄλλο παρά ἱκανοποιητικές. Εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Κάϊν. Ὄχι ρυάκια, ἀλλά ποταμούς αἵματος δημιουργεῖ ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας πάνω στή γῆ. Ἀντιδικοῦμε καί μέ τό φυσικό περιβάλλον, μιά ἄλλη ἔκφραση τῆς παντοδυναμίας καί πανσοφίας τῆς Ἀγάπης. Καί τό ἐξόχως θλιβερό μπροστά στά τόσα τραγικά ἀποτελέσματα τῆς ἀρχικῆς ἐσφαλμένης ἐπιλογῆς μας καί ὅλων τῶν ἑπόμενων, ἀτομικῶν καί συλλογικῶν, δέν συνετιζόμαστε. Παραμένουμε ἄφρονες!