Θυρανοίξια καὶ πάλι...
ἤ, Τῆς ἱερατικῆς διακονίας, τῆς 5ης δεκαετηρίδος,
οἱ ἀπαρχές
Μνημόσυνο ἱερὸ Χρυσοστόμου τοῦ Α΄
Μητροπολίτου Χαλκίδος γενομένου. (1974-2001).
Τὸν Ἱερέα δεῖ «κηρύσσειν τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας»
τοῦ Θεοῦ καὶ «προσφέρειν δῶρα καὶ θυσίας πνευματικάς»
(Εὐχὴ Χειροτονίας πρεσβυτέρου)
Στ᾿ ἀλήθεια, ἔχουν τὴ σημασία τους καὶ τὸ εἰδικό τους τὸ βάρος οἱ διάφοροι ἐπέτεοι στὴ ζωή καὶ στὴ διακονία μας. Μάλιστα, ὅταν οἱ ἐπέτειοι αὐτὲς πληθύνονται, αὐξάνουν, μαζὶ μὲ τὴν ἡλικία, ποὺ συσσωρεύει ὁ χρόνος, τότε ἀποκτοῦν ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀξία, γιατὶ τὸ ξέρεις: δὲν θὰ ἐπαναληφθοῦν. Δηλαδή, τὸ δέκα μπορεῖ νὰ γίνει εἴκοσι, τὸ εἴκοσι σαράντα, ὅμως, ὅταν σιμώσεις, καὶ ξεπεράσεις, τὸν ἀριθμὸ σαράντα, τότε ξέρεις ὄτι σιμώνεις στὸ νῆμα ποὺ τερματίζει τὸ ἄθλημα τῆς ἐπίγειας βιοτῆς. Ὁπότε καὶ περιμένεις, μετρῶντας ἕνα-ἕνα τὰ χρόνια, ποὺ σοῦ περίσσεψαν πιά.
Ὅμως γιὰ ἕνα Ἱερέα, ποὺ ἔχει διανύσει πολυχρόνιο δρομολόγιο, πέραν τῶν τεσσάρων δεκαετιῶν, ἡ συγκίνηση καὶ ἡ συναισθηματική φόρτιση αὐξάνονται κάτι τέτοιες μέρες καί, δικαίως, μάλιστα. Γιατί, ὅταν σιμώσει ἡ ἐπέτειος τῆς εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας του, –ἀφοῦ πλέον ἄλλον βαθμό Ἱερωσύνης, ὅταν εἶναι ἔγγαμος, δὲν πρόκειται νὰ λάβει– τότε κατανοεῖ πολὺ καλὰ ὅτι ὁ Θεὸς στέκει στοργικὰ πάνω του, λές καὶ τὸν χρειάζεται ἀκόμα... Μέγιστο, ὄντως, τὸ προνόμιο καὶ ἀκόμα πιὸ μεγάλο τὸ μάθημα, ποὺ τὸ διδάσκεται αὐτὸς ὁ παπᾶς, αὐτὲς τὶς ὁριακὲς τοῦ βίου του στιγμὲς καὶ μέρες. Ἐπειδὴ ζεῖ κι αὐτὰ τὰ νέα θυρανοίξια πρὸς μιὰ νέα δεκαετία, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ σταθεῖ τὸ ἴδιο συνεπής, ἔντιμος καὶ φιλακόλουθος, ὅπως προσπάθησε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν... Ἔστω κι ἄν χρειαζόταν νὰ στραγγίξει καὶ τὰ ἔσχατα μόρια τῆς δύναμης καὶ τῆς ἀντοχῆς του. Ποὺ κάποτε ἔζησε, ἰδίως σὲ στιγμὲς τραγικὲς γιὰ κεῖνον καὶ τὴν ἐνορία του. Καί, ποὺ δὲν ἦταν καὶ λίγες ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια... Κι ὅμως, ὅταν περνοῦσε κι αὐτὸ τὸ σύννεφο τῆς δοκιμασίας, τότε προσπαθοῦσε νὰ δεῖ καὶ τὴν ἄλλη της ὄψη, ὁπότε καταλάβαινε ὅτι πίσω ἀπ᾿ ὅλα στεκόταν τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ φρόντιζε πάντοτε νὰ γαληνεύει τὰ πάντα. Καὶ κυρίως νὰ παρέχει διδαχὴ ὠφέλιμη, σφραγισμένη μὲ τὴν σοφία καὶ ἀγάπη Του. Μὲ λίγα λόγια νὰ τοῦ ἀνοίγει σιγά-σιγὰ τὸ βιβλίο τῆς ἀνθρωπογνωσίας καὶ τὸν νουθετεῖ, ὥστε νὰ γνωρίσει καλύτερα καὶ μὲ ὅση γίνεται περισσότερη ἀκρίβεια τοὺς συνανθρώπους του, τὸ ποίμνιό του, γιὰ μπορέσει ἔτσι νὰ στερεώσει καλύτερα τὴν οἰκοδομὴ τῆς ἐνοριακῆς του κοινότητας. Γιατὶ «τὸ ἄρχειν καὶ διακονεῖν ψυχῶν» εἶναι ὄντως μέγα ἄθλημα καὶ δὲν κατορθοῦται χωρὶς νὰ ὑπάρχει μιὰ σοβαρὴ μελέτη καὶ γνώση τῶν χαρακτήρων τῶν ἀνθρώπων. Πού, στὴν οὐσία, ὅλοι αὐτοὶ οἱ χαρακτῆρες εἶναι ἕνα μέγιστο ψηφιδωτό, ἀπὸ κάθε λογῆς μορφὲς καὶ συμπεριφορὲς ἀνθρώπων.
Στ᾿ ἀλήθεια, μέσα στὸ πέρασμα τῶν τεσσάρων δεκαετιῶν ποιμαντικοῦ βίου καὶ ἔργου, πόσα πρόσωπα δὲ γνωρίζει κανεὶς καί, κυρίως, μελετᾶ ὡς χαρακτῆρες; Κι αὐτό, γιὰ νὰ κατορθώνει νὰ ἰσορροπεῖ, νὰ βιώνει –ὅσο τοῦ ἦταν βολετό– τὴ «μεσότητα», ποὺ λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Κι ὅλ᾿ αὐτὰ στεφανωμένα μὲ τὴν ὀδύνη, τὸ φαρμάκι καὶ τὴ μοναξιά.
Μιὰ ἀκόμα ἐπέτειος, λοιπόν, ξημέρωσε. Πασπαλισμένη μὲ μνῆμες ἀχνοφωτισμένες, κυκλωμένη ἀπὸ πρόσωπα νέα τότε καὶ σήμερα γερασμένα ἤ ταξιδεμένα πιά. Ἐπέτειος, ποὺ σημαίνει καὶ μιὰ σύγκριση; Τοῦ τότε, μὲ τὸν τωρινὸ ἐνθουσιασμό. Ποὺ θυμίζει ἐπίσης καὶ τονίζει, λάθη, παραλείψεις, ἐντάσεις, πικρίες καὶ ἄστοχους ἀνταγωνισμούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι κομμάτια τοῦ μεγάλου «πάζλ», τὰ ἀπαραίτητα κομμάτια γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ, ἕως ἔλθει τὸ τέλος. Ποὺ ἀσφαλῶς καὶ θὰ φανεῖ κάποτε.
Σάββατο, 30 Μαρτίου 2019
Σκόπελος π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 201
Μάϊος 2019