ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἕνας καλός φίλος…

Στό σπίτι, ὥρα 22:15, ὁλοκληρώνεται ἡ βραδινή προσευχή πού γλυκαίνει σάν βάλσαμο τήν ψυχή. Εὐλογημένη προσευχή, πού δίνεις ἐλπίδα σέ τέτοιους καιρούς! Ποῦ θά βρισκόμασταν, ἄραγε, χωρίς ἐσένα;

23:00. Ὅλοι κοιμοῦνται. «Δόξα τῷ Θεῷ» ψιθυρίζω καί ἡ μέρα σχεδόν ἔχει κλείσει. Ὅμως… κάτι μου λείπει. Γιατί εἴμαστε ἄνθρωποι καί ὡς γνωστόν «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅν κοινωνικό». Καί ἀλήθεια, πέρα ἀπό τίς ἐπιστημονικές διατυπώσεις ἡ ἀνάγκη γιά ἐπικοινωνία εἶναι κοινό, ἀναντίρρητο βίωμα. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Θεός: νά ζοῦμε σέ κοινωνία προσώπων. Καί μέσα ἀπό αὐτήν νά χτίζουμε ἀρχές, νά δοκιμάζουμε ἀντοχές, νά γινόμαστε καλύτεροι, ν΄ ἁγιαζόμαστε.

Λίγη ἐπικοινωνία μου λείπει, λοιπόν. Ὄχι στό κινητό. Ὄχι στό facebook. Ἀλλά, ποῦ;

Στό βιβλίο. Στό βιβλίο πού μέ περιμένει στωικά στό κομοδίνο, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πού δέν ἀπαιτεῖ ρεῦμα -καί μέ κεράκι διαβάζω, ἄν χρειαστεῖ-, πού δέν χρειάζεται σύνδεση, πού δέν «μένει» ἀπό μπαταρία. Πού στέκεται δίπλα μου διακριτικά καί διαχρονικά, φίλος καλός.

Ποιός εἶναι ἁρµόδιος νά ἀνατρέφει τά παιδιά;

Τό κράτος, ἤ οἱ γονεῖς τους;

ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ;

Τίς τελευταῖες µέρες, ἡ πασίγνωστη ἐφηµερίδα THE TIMES τοῦ Λονδίνου, ἀφιερώνει χαρτί καί µελάνι σέ ἕνα θέµα πού ἔχει ἀναστατώσει τή συνήθως ἀπαθῆ καί ἀνεκτική µέχρις ἀναισθησίας Βρετανική πραγµατικότητα.

Τό ἀντιλεγόµενο θέµα εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας “νά µήν τελειώσει παιδί τήν πρωτοβάθµια ἐκπαίδευση” ἄν δέν διδαχθεῖ ὁµοφυλοφιλική σεξουαλική ἀγωγή! Ἡ δικαιολογία εἶναι ὅτι τό σχολεῖο ἔχει τήν ὑποχρέωση νά προετοιµάσει τά παιδιά νά προσαρµοστοῦν στήν πραγµατικότητα τῆς κοινωνίας, πού πρόκειται νά ζήσουν καί ὄχι νά ἔχουν µιά οὐτοπιστική ἰδέα περί τῆς ζωῆς, πρᾶγµα πού θά τούς δηµιουργήσει προβλήµατα στήν κοινωνική ἔνταξή τους.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, περισσότεροι ἀπό ἑκατό χιλιάδες γονεῖς ἔχουν ὑπογράψει µιά διαµαρτυρία, πού θά παραδοθεῖ στό Κοινοβούλιο, ὅταν τελειώσει η συλλογή ὑπογραφῶν, πού συνεχίζεται.

Τό Ἰταλικό Δικαστήριο τόνισε, πώς ὁ Σταυρός  εἶναι πέρα καί πάνω ἀπό ὅλα ἕνα

θρησκευτικό σύµβολο, καί ὡς τέτοιο ἀποτελεῖ µέρος τοῦ σχολικοῦ περιβάλλοντος!

 Ἄς τά βλέπη αὐτά καί ἡ Ἑλλάδα!

Στό   Εὐρωπαϊκό  Δικαστήριο  ΕΔΔΑ
προσέφυγε κατά τοῦ Τιµίου Σταυροῦ, Ἰταλίδα,
µέλος µιᾶς Ἕνωσης Ἀθέων &  Ἀγνωστικιστῶν!

Ἡ Τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τελευταία Κυριακή τοῦ Μαρτίου γιά τό ἔτος 2019, εἶναι ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Στό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσµα τῆς Κυριακῆς αὐτῆς, µᾶς λέγει ὁ Χριστός: «ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω µοι» (Μάρκ. 8,34). Ἀλλά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Ἀλέξανδρος Σµέµαν «δέν µποροῦµε νά σηκώσουµε τό σταυρό µας καί ν΄ ἀκολουθήσουµε τό Χριστό ἄν δέν ἀτενίζουµε τό Σταυρό πού Ἐκεῖνος σήκωσε γιά νά µᾶς σώσει. Ὁ δικός Του Σταυρός, ὄχι ὁ δικός µας, εἶναι ἐκεῖνος πού µᾶς σώζει. Ὁ δικός Του Σταυρός εἶναι ἐκεῖνος πού δίνει νόηµα ἀλλά καί δύναµη στούς ἄλλους. Αὐτό µᾶς ἐξηγεῖ τό συναξάρι τῆς Κυριακῆς αὐτῆς: “Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ Κυριακῇ τρίτῃ τῶν Νηστειῶν, τήν προσκύνησιν ἑορτάζοµεν τοῦ Τιµίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ”»¹.

Ἡ πίστη αὐτή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκφράζεται καί στή δηµόσια ζωή, ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ὡς τίς µέρες µας, µέ τήν ἀνάρτηση τῆς εἰκόνας τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων στά δηµόσια καταστήµατα καί τίς σχολικές αἴθουσες. Ἡ πρακτική αὐτή δέν ἐπιβάλλεται ἀπό κανένα κρατικό νοµοθέτηµα. Συνιστᾶ ἔθιµο, δηλαδή µακροχρόνια πρακτική µέ συνείδηση Δικαίου, πού ἐκφράζει τήν εὐλάβεια τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τήν ἄρρηκτη σύνδεση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς δηµόσιας ζωῆς στήν πατρίδα µας.