ΕΤΣΙ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΟ 1849!

197 EK

ΕΤΣΙ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΟ 1849!

 

«Ἀνεξάρτητος Ἐφημερίς  Δημοκρατική»

(1η Ἰανουαρίου 1849)

 
«πειδή ἡ ἐφημερίς μας θέλει πραγματεύεται περί δημοκρατίας, δέν νομίζομεν ἄσκοπον νά ἐξηγήσωμεν εἰς τούς ἀναγνώστας τοῦ «Ἀνεξαρτήτου» τί ἐστί Δημοκρατία, ἐφ ὧ καί μέ πολλά ὀλίγας λέξεις θέλωμεν καταχωρεῖ τό κατωτέρω ἀρθρίδιον ἐν κεφαλίδι ἑκάστου φύλλου ὡς τό Σύμβολον τῆς Πολιτικῆς μας Πίστεως».
 
Τί ἐστί Δημοκρατία:
1. Ἡ Δημοκρατία εἶναι τό σύνολον τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητος καί τῆς ἀδελφότητος σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου μας.
2. Ἡ Δημοκρατία ὑπόσχεται καί δύναται νά πραγματοποιήση τήν ἀσφάλεια τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς καί τῆς ἰδιοκτησίας τοῦ πολίτου.
3. Ἡ Δημοκρατία δέν διαιρεῖ τούς λαούς εἰς δύο στρατόπεδα ἁρπάζοντας καί ἁρπαζομένους … ἀλλά τήν κατάχρησιν, τήν ἁρπαγήν καί πᾶν ἔγκλημα τιμωρεῖ αὐστηρῶς, ὅπου καί ἄν τό ἀπαντήση.
4. Ἡ Δημοκρατία ἔχει λίγα ἔξοδα καί ὀλίγους φόρους καί τούτους συναζομένους ἄνευ τῆς ἐλαχίστης καταπιέσεως. Μόνον εἰς περίπτωσιν πολέμου ζητοῦνται ἀπό τό Ἔθνος καί χρήματα περισσότερα καί βραχίονες αὐτοῦ πρός ὑπεράσπισιν τῆς πατρίδος.
5. Ἡ Δημοκρατία μήτε κηφήνας, μήτε τεμπέληδες, μήτε ἀγύρτας, μήτε σοφιστάς καί καλαμαράδες ἤ ψωρολογιωτάτους, μήτε ταρτούφους τρέφει, ἀλλά ἤ τούς ἀναγκάζει νά γίνονται χρήσιμοι πολῖται καί ἑαυτοῖς καί τῇ πολιτείᾳ, ἤ τούς ἀποστρακίζει. Πᾶν τοὐναντίον ἀκολουθεῖ κατά δυστυχίαν εἰς τά ψευδοσυνταγματικά κράτη. Ὁ ἀμφιβάλλων ἄς ρίψη ἕν βλέμμα εἰς τήν Ἑλλάδα!
6. Ἡ Δημοκρατία βραβεύει καί μέ βαθμούς καί μέ τό παράσημον φύλλον Δάφνης ἤ στέφανον Δάφνης δίδει μόνον εἰς μόνους τούς εἰς τά πρός τήν Πατρίδα ἀγαθοεργίας διεπρέποντας πολιτῶν, εἴτε διά τοῦ αἵματος των ὡς στρατιῶται, εἴτε διά τῶν γνώσεών των καί λοιπῶν πατρογονικῶν ἀρετῶν. Ὡς ἐκ τούτου διά τούς τοιούτους συσταίνει ἡ Δημοκρατία, Πρυτανεῖον νά ἐνδιαιτῶνται ἀνέτως ὅλα τά πηρωθέντα ἀκρωτηριασμένα ἤ γηράσοντα εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Πατρίδος πολύτιμα τέκνα της καί ὄχι Γερουσίαν Τεμπελχανάν δηλαδή, μήτε βουλήν τήν ὁποίαν φτιάχνουν τά Συνταγματικά κράτη, τοὐτέστι Κηφηνοτροφεῖον.
7. Δημοκρατία: κυβέρνησις μέ τετραετή Πρόεδρον λαμβάνοντα κατ’ ἔτος μισθόν τό πολύ 24.000 δραχμάς καί ὑπεύθυνον καθ’ ὅλην τήν ἔκτασιν διά τήν παραμικράν του πράξιν.
8. Ἡ Δημοκρατία δέν ἔχει εἰ μή μίαν Βουλήν συγκειμένη τό πολύ ἀπό 60 βουλευτάς ἀναλόγως τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος, ἐπί παραδείγματος, χωρίς μισθόν καί χωρίς ἀπολαβήν καμίαν εἰμή τήν τιμήν.
9. Ἡ Δημοκρατία ἔχει Στρατόν καί Στόλον πληρωμένον ἀναλόγως τῶν πόρων τοῦ Κράτους καί Ἐθνοφυλακήν ἀπλήρωτον, ἐκτός τῶν Ἀξιωματικῶν καί αὐτοί κατ’ ἐκλογήν τῶν στρατιωτῶν τῆς Ἐθνοφυλακῆς.
10. Ἡ Δημοκρατία περιέχει κατ’ ἀνάγκην πολλά ὀλίγην ὑπαλληλίαν ἐπειδή εἰς τήν Δημοκρατία ἡ ὑπηρεσία ἐν γένει ἁπλοποιεῖται αἱ δέ ὑποθέσεις τοῦ πολίτου λαμβάνουσι τέλος τάχιστα, ἤ τό ναί ἤ τό ὄχι, πρᾶγμα τό ὁποῖο παντελῶς δέν συμβαίνει εἰς τά Συνταγματικά Κράτη καί παράδειγμα φέρομεν τήν Ἑλλάδα.
11. Τό Σύμβολον τῆς Δημοκρατίας εἶναι Ἐλευθερία, Ἰσότης καί Ἀδελφότης σύμφωνα μέ τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον.
12. Αἱ ἐκλογαί τῶν βουλευτῶν θέλουν ἐνεργεῖσθαι εἰς Κράτος Δημοκρατικόν χωρίς ἐπέμβασιν οὐδεμίαν ἀπό μέρους τῆς ὑπευθύνου ἐξουσίας, χωρίς αἱματοχυσίας καί ταραχάς καί παράδειγμα φέρομεν τήν Ἑλβετίαν καί τάς Ὁμοσπόνδους Ἐπαρχίας τῆς Ἀμερικῆς, κατά δέ τό παρόν τήν Γαλλίαν ὅπου καί εἰς τήν ἐκλογήν τῶν 900 πληρεξουσίων καί εἰς τήν ἐκλογήν τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας δέν ἐστάλαξε μύτη ἀνθρώπου.
 
Γιά τήν ἀντιγραφή: 
Εὐαγγελία Κοντάκη
Πνευμονολόγος-Διευθύντρια Μ.Ε.Θ.  

Η ΙΚΕΣΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

197 pVEV

Η ΙΚΕΣΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

 Kάποτε ἡ ἔναρξη μιᾶς νέας χρονιᾶς ἦταν ἀρχή νέων ἐκπλήξεων καί προσδοκιῶν, ἀφορμή ἐλπίδων γιά διόρθωση καί ἐπανεξέταση τῶν λαθῶν μας, ἐλπίδα καί ὄρεξη γιά ζωή καί δημιουργία, πόθος γιά μιά πιό οὐσιαστική πνευματική ζωή, σάν αὐτή πού γνωρίσαμε στά γνήσια πρόσωπα τῶν Πατέρων μας, πού εἴχαμε τήν μεγάλη εὐλογία νά μαθητεύσουμε. Καί ὅλα αὐτά τά ζούσαμε φυσικά καί ἀβίαστα, μέσα στό πνευματικά κοινωνικό περιβάλλον τῆς Πατρίδος μας, τό ὁποῖο, παρά τίς ὅποιες ‘’γκρίζες περιοχές’’ του, ἦταν σταθερά προσανατολισμένο στήν «ἐκ Ὕψους Ἀνατολήν», καί στήν ἀδιαπραγμάτευτη παραδοχή τοῦ Θεοῦ μας.
Πέρασαν, βέβαια, μέρες καί χρόνια πολλά μέσα στήν ἁμαρτία τῆς προσωπικῆς καί τῆς Δημόσιας ζωῆς μας καί αὐτή ἡ ἀναμφισβήτητη παραδοχή τοῦ Θεοῦ μας καί τῆς Ἐκκλησίας Του σταδιακά ἔγινε ἔντονα ἀμφισβητούμενη. Ὡστόσο, τότε δέν εἴμαστε μόνοι. Εἴχαμε τούς Πατέρες μας, κοντά μας, δίπλα μας, Εἰκόνες ἔμψυχες καί Ὁρατές τοῦ Ἀοράτου Θεοῦ μας!

Μαθητεύοντας τὴν Ἱερωσύνη μὲ Σχολάρχη τὸν ἀείμνηστο παπα-Συμεών Κραγιόπουλο

196 pKK2 1

Μαθητεύοντας τὴν Ἱερωσύνη

μὲ Σχολάρχη

τὸν ἀείμνηστο παπα-Συμεών Κραγιόπουλο

(Φοιτητικὲς κι ἄλλες ἀναμνήσεις)

Στὸν π. Ἰωάννη καὶ τὴν ἁγιοφόρο Συνοδεία του,

ταπεινὸ ἀντίδωρο φιλαδελφίας

Τὸ Σχολικὸ ἔτος 1973-74 ἦταν καθοριστικὸ γιὰ τὶς ἱερατικές μου σπουδές, γιατὶ ἀναχωρῶντας ἀπὸ τὴν Ἀνωτέρα τῆς Ριζαρείου, συνέχισα στὴν ὄντως πρωτοπόρα Ἀνωτέρα Ἱερατικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης, ποὺ στεγαζόταν τότε στὸ μεγάλο οἴκημα, δίπλα στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας.

196 pKK2 2

Σχολάρχης ἐκεῖ ἦταν τότε ὁ πολὺς παπα-Συμεὼν Κραγιόπουλος, ἕνας ἁπλὸς, γλυκομίλητος καὶ σοβαρὸς κληρικός, ποὺ δὲν εἶχε καμμία ἔπαρση καὶ δασκαλίστικο ἤ ἀρχομανὲς πνεῦμα. Γιατὶ δὲν τοῦ χρειαζόταν ἄλλωστε. Κι αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν ἀπὸ τότε ὥριμος καὶ κατασταλαγμένος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν τὸν ἔβλεπες, νόμιζες πὼς ἦταν ἡλικιωμένος, ἐνῶ στὴν πραγματικὸτητα ἦταν ἀρκετὰ νεότερος, καὶ τὸν σεβόσουν. Σὲ κέρδιζε δηλαδή, ἡ μορφή του.

ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

196 mNektarios1

ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Στήν τελευταία σελίδα τοῦ γνωστοῦ βιβλίου Η ΦΑΒΙΟΛΑ –πού δέν νομίζω νά ὑπῆρξε ποτέ πιό τερπνό καί συγκινητικό ἀνάγνωσμα, γιά ὅλες τίς τάξεις, ἡλικίες, κατηγορίες ὅλων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Χριστιανῶν– ἀναγράφονται, σάν ἐπίλογος, τά ἑξῆς λόγια τῆς ἴδιας τῆς πρωταγωνιστρίας τοῦ ἔργου, δηλαδή τῆς Φαβιόλας: «Εἴθε ἡ Ἐκκλησία, στίς ἡμέρες τῆς εἰρήνης καί τοῦ θριάμβου, νά μή λησμονήσει ποτέ, τί ὀφείλει στήν ἐποχή τῶν Μαρτύρων».

Καί, ἐνῶ αὐτά γράφονται σάν ἐπίλογος τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου, σέ κάποια ἄλλη τελευταία σελίδα κάποιου ἄλλου βιβλίου, πού λέγεται Χρόνος ἤ Ἔτος, δηλαδή τήν τελευταία ἡμέρα κάθε λήγοντος χρόνου, τήν 31η Δεκεμβρίου, στή Δύση κάθε Χρονιᾶς, ἀναγράφονται στό Συναξάρι της τά ἆθλα καί μαρτύρια ἀρκετῶν ἐπωνύμων ἀλλά καί ἀνωνύμων Ἁγίων Μαρτύρων.

Στό φτωχό καί ταπεινό αὐτό ἄρθρο, ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἀναφερθοῦμε περιληπτικά στήν μορφή ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ζωτικοῦ τοῦ Ὀρφανοτρόφου.

Ἡ ἐποχή, βέβαια, τῶν μαρτυρικῶν χρόνων, ὅπως τούς γνωρίζουμε ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, μπορεῖ ἐνδεχομένως νά ἔχει πρό πολλοῦ –ἐκ πρώτης ὄψεως– παρέλθει. Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως, σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία, θά λέγαμε, τῆς Φαβιόλας, δέν ἔχει λησμονήσει, οὔτε εἶναι ποτέ δυνατόν νά λησμονήσει, τό τί ὀφείλει στήν ἐποχή τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΕΔΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ!

196 pGXaas

Τελικά ἐξυπηρετοῦµε τά ὁράµατα τῆς Δύσεως;

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΚΑΙ Η ΕΔΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ!

 

Πρό ἐτῶν, ὡς νέος κληρικός, Διάκονος ἀκόµα, µέ εἶχε καλέσει ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος µαζί µε τόν τότε Πρωτοσύγκελλο σέ µιά συνάντηση µέ δύο Γερµανούς Ρωµαιοκαθολικούς Καρδιναλίους, γιά νά βοηθήσω, µεταφράζοντας τίς συνοµιλίες. Τό θέµα ἦταν (τί ἄλλο) ὁ γνωστός διάλογος καί οἱ δυνατότητες συνεργασίας στό µεταναστευτικό καί σέ ἄλλους τοµεῖς. Μεταξύ ἄλλων ἐξέφρασαν οἱ Καρδινάλιοι µία δυσκολία καί συνάµα καί ἕνα παράπονό τους ὡς πρός τήν Ὀρθοδοξία: Τό ὅτι δέν µποροῦν νά τά βγάλουν πέρα µέ πολλούς συνοµιλητές, δηλ. τίς τοπικές Ἐκκλησίες, ἀλλά θά ἤθελαν νά ἔχουν ἕνα µόνο συνοµιλητή, τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη, ὡς κεφαλή τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. ὡς ἕνα εἶδος «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς»!

Ἐµεῖς τότε τούς ἐξηγήσαµε, ὅτι κάτι τέτοιο δέν εἶναι ἐφικτό, διότι τό σύστηµα διοικήσεως στήν Ὀρθοδοξία εἶναι συνοδικό καί ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποί Της εἶναι ἴσοι, ἁπλῶς ὁ κάθε πρῶτος προεδρεύει τῆς συνόδου του, σέ καµιά ὅµως περίπτωση δέν λαµβάνει ἀποφάσεις σέ θέµατα δογµατικῆς, πίστεως ἤ ἄλλα κρίσιµα θέµατα, πού ἅπτονται τῆς πνευµατικῆς ζωῆς τοῦ τόπου καί τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν.