ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΝΤΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ΤΙ;

196 Nomomathis

ΑΝΤΙ  ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΣ  ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ  ΤΡΙΑΔΟΣ,  ΤΙ;

 

«Ego non baptizo te in nomine…

– but make out the rest yourself»

Ὁ Χέρµαν Μέλβιλ (1819-1891), ἀπό µιά ἐπιστολή τοῦ ὁποίου, µέ ἡµεροµηνία 29 Ἰουνίου 1851, παραθέσαµε τόν ὑπότιτλο τοῦ σηµειώµατός µας –πού σηµαίνει: «Ἐγώ δέν σέ βαπτίζω στό ὄνοµα…. ἀλλά µάντεψε µόνος σου τό ὑπόλοιπo τῆς φράσης»– εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Μόµπυ Ντίκ, ἤ ἡ φάλαινα». Πολλοί γνώρισαν τό βιβλίο αὐτό κατά τά παιδικά τους χρόνια ὡς µιά συναρπαστική περιπέτεια µέ θέµα τήν ἐµµονική καί ἐν τέλει αὐτοκαταστροφική προσπάθεια τοῦ πλοιάρχου Ἀχαάβ νά ἐντοπίσει µέ τό φαλαινοθηρικό του καί νά φονεύσει τόν Μόµπυ Ντίκ, τή µεγάλη λευκή φάλαινα πού τόν εἶχε ἀφήσει ἀνάπηρο. Ὅµως, τό βιβλίο δέν εἶναι παιδικό. Συνιστᾶ µιά ἀλληγορία, γιά τήν ὁποία ὁ Ἀµερικανός Χ. Μέλβιλ ἔχει ἤδη ἀναγνωρισθεῖ ὡς συγγραφέας  ἰσάξιος τοῦ Ρώσσου Φ. Ντοστογιέφσκυ. Κατά τήν ἀλληγορία αὐτή, στό µυθιστόρηµα περιγράφεται ἡ ἀπελπισµένη µάχη τοῦ ἀνθρώπου ἐνάν­τια στίς δυνάµεις τῆς ἐχθρικῆς φύσης, ἡ ἀνταρσία τοῦ ὑποκειµένου ἀπέναντι στήν «ἀντικειµενικοποίηση» τοῦ κόσµου, πού τή συµβολίζει ὁ «Μόµπυ Ντίκ-Λεβιάθαν». Ὅµως, τό παρόν σηµείωµα δέν ἔχει ὡς θέµα του τή λογοτεχνική κριτική, ἀλλά εἰδικότερα τήν προπαρατεθεῖσα φράση τοῦ τίτλου «…in nomine…» (=εἰς τό ὄνοµα, ἐν ὀνόµατι).

Στό βιβλίο, λοιπόν, τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα µέ τόν τίτλο «Γενικές Ἀρχές» καί στά ἄρθρα 211 κ.ε. ρυθµίζεται ὁ νοµικός θεσµός τῆς ἀντιπροσώπευσης. Σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 211: «Δήλωση  βούλησης ἀπό κάποιον (ἀντιπρόσωπο) στό ὄνοµα ἄλλου (ἀντιπροσωπευοµένου) µέσα στά ὅρια τῆς ἐξουσίας ἀντιπροσώπευσης ἐνεργεῖ  ἀµέσως  ὑπέρ  καί κατά τοῦ ἀντιπροσωπευοµένου. Τό ἀποτέλεσµα αὐτό ἐπέρχεται, εἴτε ἡ δήλωση γίνει ρητά στό ὄνοµα τοῦ ἀντιπροσωπευοµένου,  εἴτε  συνάγεται  ἀπό τίς περιστάσεις ὅτι ἔγινε στό ὄνοµά του».

Πῶς ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνα ἐβίωσε τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀποστ. Παύλου

195 DVol

Πῶς  ἡ  Ἁγία  Μεγαλομάρτυς  Αἰκατερίνα

ἐβίωσε  τά  λόγια  τοῦ  Ἁγίου  Ἀποστ.  Παύλου

Στίς εἰκοσιπέντε τοῦ μηνός Νοεμβρίου προβάλλονται ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου πού ἐξηγοῦν τί σημαίνει νά Εἶναι ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ.
Μᾶς λέει μέ ἁπλᾶ λόγια:
195 DVol 2Πρίν ἔλθει ἡ Πίστις μας, δηλαδή πρίν  Σαρκωθεῖ ἡ Ἀληθινή Ζωή, ὁ Χριστός μας, μᾶς εἶχε δώσει Ἐκεῖνος τόν μωσαϊκό Νόμο ὥστε νά προστατευόμαστε ἀπό αὐτόν κλεισμένοι καλά, σάν σέ κάποιο φρούριο, ὥστε μόλις Ἐκεῖνος  ἐρχόταν εὐθύς νά προστρέξουμε σέ Αὐτόν, διά τῆς Πίστεώς Του, ἡ Ὁποία ἔμελλε νά καρποφορήσει ἐν καιρῷ...
Ὥστε ὁ Νόμος, πού ἐδόθη ἀπό Τόν Ἀληθινό Θεό μας στόν Προφήτη Μωϋσῆ, ἔγινε προστάτης καί παιδαγωγός μας καί μᾶς ἑτοίμασε στό νά ἀγαπήσουμε καί νά ποθήσουμε Τόν Χριστό μας ὥστε νά λάβουμε ἀπό Αὐτόν τήν πληρότητα, τήν δικαίωση ἡ ὁποία ὅμως δίδεται ἀπό Ἐκεῖνον ὅταν τηροῦνται ἀπό τούς άνθρώπους οἱ ὁδηγίες Του καί (ὅλα) τά ἐντάλματά Του. 

Ο  ΙΕΡΕΑΣ,  ΤΟ  ΑΛΟΓΟ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ!

195 Virgil

Ἕνα κείµενο γιά τήν αὐτοκριτική τῶν Κληρικῶν 

καί ἰδίως ἐκείνων πού ζητοῦν δεύτερο γάµο!

Ο  ΙΕΡΕΑΣ,  ΤΟ  ΑΛΟΓΟ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ!

Κάθε φορά πού φαντάζομαι τόν πατέρα μου, τόν βλέπω μέ τόν ζυγό γύρω ἀπό τό λαιμό του, ζευγμένον μέ τό ἐπιτραχήλι. Τόν βλέπω ζευγμένον, σάν ἕνα ἄλογο τοῦ  Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποδεμένον μέ τίς πεταλωμένες μπότες του, νά τρέχει ἀπό τή μιά στήν ἄλλη ἄκρη τῆς ἐνορίας, τριάντα ὀρεινά χιλιόμετρα, πού ἔπρεπε νά διατρέξει δύο φορές τή μέρα μερικές φορές. Γι’ αὐτό ἦταν πάντα ἀποκαμωμένος. Ἕτοιμος νά σωριαστεῖ ἀπ’ τήν κούραση. Ὅπως κάθε ζευγμένο πλάσμα. Κι ὅμως δέ σταματοῦσε ποτέ.
Ὁ πατέρας μου λοιπόν ἀναχωροῦσε, χωρίς καμιά καθυστέρηση, μαζί μέ τόν χριστιανό πού ἐρχόταν νά τόν ζητήσει. Ἔβγαινε ἀπό τό πρεσβυτέριο, πρίν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος χτυπήσει τήν πόρτα. Διότι πάντα ἦταν κάτι τό ἐπεῖγον: κάπου ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα περίμενε τόν Θεό. Καί ὁ πατέρας μου βιαζόταν. Ὁ πατέρας μου βάδιζε δίπλα στόν ἄνθρωπο μέχρι τήν πόρτα. Βγαίνοντας ἀπ’ τόν περίβολο, τόν ἱερό χῶρο, ὁ ἄνθρωπος πού εἶχε ἔλθει νά ζητήσει τόν πατέρα μου ἀνέβαινε στό ἄλογο. Καί ὁ πατέρας μου βάδιζε πίσω ἀπ’ τό ἄλογο.
Ἕνας ἱερεύς ποτέ δέν ἀνεβαίνει στό ἄλογο. Αὐτή εἶναι ἡ παράδοση στά ὀρεινά μέρη μας. Ὁ πατέρας μου, λοιπόν, μεταφέροντας τόν σάκο, μέσα στόν ὁποῖο βρίσκονταν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ σταυρός καί ὁ «ζυγός», ὁδοιποροῦσε πίσω ἀπό τόν ἄνθρωπο πού πήγαινε καβάλα. Ὁδοιποροῦσε ὁ φτωχός μου πατέρας, ἄν καί ἦταν τόσο εὔθραυστος, τόσο ἀδύνατος, βάδιζε σάν ἕνα ἄλογο, πίσω ἀπό τόν ἔφιππο ἄνθρωπο. Ἀκολουθῶντας τίς ὁπλές τοῦ ἀλόγου μέ τίς πεταλωμένες μπότες του, χωρίς νά μένει πίσω καθόλου.

ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ  ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ;

195 Aggel

ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ 

ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ;

Τά τελευταῖα χρόνια ἀπασχολεῖ τόν νοµικό κόσµο τῆς Χώρας τό ἐρώτηµα, ἐάν οἱ ὁµοφυλόφιλοι ἔχουν δικαίωµα ἀπόκτησης ἀπογόνων καταφεύγοντας στήν ἰατρικῶς ὑποβοηθούµενη ἀναπαραγωγή. Ὡς ἰατρικῶς ὑποβοηθούµενη ἀναπαραγωγή, ἤ, τεχνητή γονιµοποίηση (στό ἑξῆς ΙΥΑ) νοεῖται σύµφωνα µέ τή διάταξη τοῦ ἄρθρου 3 πάρ. 1 τό ν. 3305/2005, ἡ «κάθε περίπτωση κυοφορίας καί τεκνοποίησης πού ἐπιτυγχάνεται µέ µεθόδους ἄλλες πλήν τῆς φυσιολογικῆς ἕνωσης ἄνδρα καί γυναίκας καί οἱ ὁποῖες ἐφαρµόζονται σέ εἰδικά ὀργανωµένες µονάδες ἰατρικῶς ὑποβοηθούµενης ἀναπαραγωγῆς (ΜΙΥΑ)».
Δέ θά ἀναφερθοῦµε ἐδῶ ἀναλυτικά στίς διάφορες ἰατρικές µεθόδους ὑποβοηθούµενης ἀναπαραγωγῆς. Ἰδιαίτερη σηµασία ἔχει γιά τό Δίκαιο τό κοινό χαρακτηριστικό ὅλων αὐτῶν τῶν µεθόδων: ἡ ἀποσύνδεση τῆς ἀναπαραγωγικῆς διαδικασίας ἀπό τήν ἐρωτική πράξη. Λόγῳ αὐτοῦ τοῦ χαρακτηριστικοῦ, ἡ ἐφαρµογή ὅλων τῶν µεθόδων ἰατρικῶς ὑποβοηθούµενης ἀναπαραγωγῆς ἐγείρει κρίσιµα ἠθικά, κοινωνικά καί νοµικά ζητήµατα.
Ὁ Ἕλληνας νοµοθέτης, ἀφοῦ διαπίστωσε τή συνεχῶς διευρυνόµενη ἐφαρµογή τῆς ΙΥΑ στή χώρα µας, ἔκρινε ἐπιβεβληµένη τή διαµόρφωση ἑνός εἰδικοῦ νοµοθετικοῦ πλαισίου γιά νά ρυθµίσει δύο ἀπό τά σχετικά ζητήµατα: ἀφ’ ἑνός τόν προσδιορισµό τοῦ ἐπιτρεπτοῦ προσφυγῆς στίς σχετικές µεθόδους, καί ἀφετέρου τήν ἵδρυση τῆς συγγένειας µέ τό παιδί, πού θά γεννηθεῖ. Θέσπισε ἔτσι τό νόµο 3089/2002, οἱ διατάξεις τοῦ ὁποίου ἐντάχθηκαν στόν Ἀστικό Κώδικα (στό ἑξῆς ΑΚ).
Ὑπό τήν ἰσχύουσα νοµοθετική ρύθµιση ἡ ἀπόκτηση τέκνων µέ ΙΥΑ εἶναι ἐπιτρεπτή µόνο ὅταν πρόκειται γιά συζύγους (πού εἶναι ἐξ ὁρισµοῦ ἑτερόφυλοι, ἀφοῦ ὁ γάµος µεταξύ ὁµοφύλων εἶναι, γιά τό δίκαιό µας, ἀνυπόστατος), ἑτερόφυλους συντρόφους καί γυναῖκες χωρίς σύζυγο ἤ σύντροφο. Δέν εἶναι δυνατή γιά τά ζευγάρια τῶν ὁµοφυλοφίλων καί αὐτό εἶναι ἀνεξάρτητο ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ νόµος 4356/2015 προβλέπει σύµφωνο συµβίωσης µεταξύ ὁµοφύλων.

Ἡ θεσμοθετημένη θέση τῆς Ἐκκλησίας στά πρῶτα ἑλληνικά συνταγματικά κείμενα

195 Manis

Ἡ θεσμοθετημένη θέση τῆς Ἐκκλησίας

στά πρῶτα ἑλληνικά συνταγματικά κείμενα *

Στίς 20 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1821 συνῆλθε στήν Πιάδα, πλησίον τῆς ἀρχαίας Ἐπιδαύρου, ἡ πρώτη Ἐθνική Συνέλευση τῶν Ἑλλήνων. Στή Συνέλευση ἔλαβον μέρος ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἀγωνιζομένου γιά τήν ἐλευθερία τοῦ Ἔθνους 59 πληρεξούσιοι ἀπό τήν Πελοπόννησο, τήν Ἀνατολική καί Δυτική Χέρσο Ἑλλάδα καί τά νησιά Ὕδρα, Σπέτσες, Ψαρά καί Κάσο. Οἱ πληρεξούσιοι αὐτοί εἶχαν ἐκλεγεῖ ἀπό τίς Τοπικές Συνελεύσεις ἤ τίς τοπικές Γερουσίες.

Τήν 1η Ἰανουαρίου 1822 ἡ ἐν λόγῳ Συνέλευση ἀφοῦ διεκήρυξη «τήν πολιτικήν ὕπαρξιν καί ἀνεξαρτησίαν» τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ψήφισε τό πρῶτο Σύνταγμα τό ὁποῖο ὀνομάσθηκε Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος, μέ τό ὁποῖο ἡ Ἑλλάδα ἐμφανίζεται ὡς ἐνιαῖον καί συντεταγμένον κράτος. Ἐπειδή ὅμως ἐφοβοῦντο οἱ ἀντιπρόσωποι ὅτι τό πολίτευμα αὐτό θά μποροῦσε νά δημιουργήσει ἐχθρότητα τῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας, τό ὠνόμασαν «Προσωρινόν» καί ἔκτοτε εἶναι γνωστό στήν συνταγματική ἱστορία τῶν Ἑλλήνων, ὡς «τό Προσωρινόν Πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος».

Τό πρῶτον αὐτό Σύνταγμα ἄρχεται μέ τό Προοίμιον: «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Στή συνέχεια ἀναγράφει πολύ χαρακτηριστικά ὅτι: «Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος … κηρύττει διά τῶν Νομίμων Παραστατῶν του εἰς Ἐθνικήν συνηγμένον … Συνέλευσιν, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν πολιτικήν αὐτοῦ ὕπαρξιν καί ἀνεξαρτησίαν». Οἱ πρῶτοι δηλαδή αὐτοί συνταγματικοί νομοθέτες εἶχαν τήν βεβαιότητα καί τήν συνείδηση ὅτι ἡ ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καί ἡ ἀποτίναξη τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ τῶν τετρακοσίων χρόνων ἔχει θεμέλιο τήν πίστη τους στό Θεό καί τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα· τοῦτο εἶναι σαφές. Γι΄ αὐτό καί ἀναφέρει ὅτι ἡ ὕπαρξη καί ἡ ἀνεξαρτησία συντελεῖται «ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων». Ἄλλωστε ἡ ἐσωτερική αὐτή πεποίθηση ἀποδεικνύεται καί ἀπό πολλές ἄλλες διακηρύξεις, δηλώσεις καί λόγους τῶν πρώτων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821.