Πρίν σᾶς καλέσουµε στή Χριστουγεννιάτικη Γιορτή

196 NV

Πρίν σᾶς καλέσουµε

στή Χριστουγεννιάτικη Γιορτή

πως κάθε χρόνο, ἔτσι καί φέτος, θεωροῦµε ἀπαραίτητο νά ἑτοιµάσουµε τήν καθιερωµένη χριστουγεννιάτικη γιορτή, προσπαθῶντας, µέσα ἀπό ἕνα µεῖγµα νοσταλγίας καί χαρᾶς, νά προβληµατίσουµε, νά συγκινήσουµε καί νά εὐχαριστήσουµε µικρούς καί µεγάλους.

Κάθε χρόνο, προσπαθοῦµε νά βροῦµε κάτι πέρα ἀπό τά χιλιοειπωµένα ποιήµατα, κάλαντα, τραγουδάκια, πού συνηθίζουµε νά ἀκοῦµε παντοῦ αὐτές τίς µέρες –χωρίς, ὡστόσο, νά τά παραλείπουµε καί αὐτά– ὥστε κάθε µας γιορτή νά µᾶς µαθαίνει κάτι καινούριο καί νά µᾶς ἀγγίζει κάπως βαθύτερα.

Ὅµως, αὐτή τή χρονιά, ἡ προετοιµασία γιά τά Χριστούγεννα ἦταν πιό δύσκολη ἀπό κάθε ἄλλη φορά. Καί δέν ἀναφέροµαι στόν κόπο καί τό φόρτο τῆς καθηµερινῆς ζωῆς, πού φαίνεται νά αὐξάνει χρόνο µέ τό χρόνο γιά ὅλους µας.

Δέν ἀναφέροµαι οὔτε στή γενική γκρίνια γιά τή δύσκολη οἰκονοµική κατάσταση. Ἴσα-ἴσα, πού -σάν ἀφελής καί ἀµνήµων λαός πού εἴµαστε, αἰσιοδοξήσαµε ὅτι εἴδαµε φῶς στό τοῦνελ!- καί ξεκινήσαµε τήν καταναλωτική µανία νωρίτερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά, µέ πολυδιαφηµισµένες Black Fridays νά µᾶς βοµβαρδίζουν µέ µηνύµατα γιά προσφορές πάνω στίς προσφορές, µέχρι νά πεισθοῦµε πώς ἡ ζωή µας δέν ἔχει κανένα νόηµα χωρίς αὐτό καί ἐκεῖνο καί τό ἄλλο προϊόν!

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΒΗΘΛΕΕΜ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΛΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

196 pVEV

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΒΗΘΛΕΕΜ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΛΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

Eἴμαστε ἕτοιμοι καὶ φέτος νὰ καταδικάσουμε τούς Ἰουδαίους γιατί δέν εἶχαν νά διαθέσουν κατάλυμα γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας καί Τόν ἄφησαν νά γεννηθῆ στή Φάτνη τῶν ἀλόγων. Ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι τότε δέν περίμεναν τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, οὔτε γνώριζαν ποιά εἶναι ἡ Παναγία μας καί ὅτι ἦταν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας. Γι’ αὐτό καί δέν καταδικάσθηκαν γι’ αὐτήν τήν αἰτία. Ὡστόσο, ἐμεῖς, πάντοτε θέλουμε νά βρίσκουμε τούς ἄλλους ἐνόχους, γιά νά ἔχουμε τήν εὐχέρεια νά νοιώθουμε ἠθική ὑπεροχή καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὅτι ἔχουμε εὐλάβεια καί πνευματικότητα.

Αὐτό τό ἰδιότυπο καμουφλάζ, πού ἐκάλυπτε τήν ψυχική μας γυμνότητα, σέ ἄλλες ἐποχές μᾶς “ἐξυπηρετοῦσε”, γιατί ἔκρυβε καί σέ μᾶς καί στούς ἄλλους τήν ἔλλειψη ἀληθινῆς Πίστεως, Ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως πρός τόν Χριστό μας καί τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Καί ὅλα αὐτά τά ἔκρυβε γιατί κανείς δέν μᾶς ἀπειλοῦσε, οὔτε μᾶς προκαλοῦσε νά δείξουμε ποιοί πραγματικά εἴμαστε. Ὁ Θεός, βεβαίως, μᾶς ἐγνώριζε πάντοτε καί μᾶς γνωρίζει.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ΤΙ;

196 Nomomathis

ΑΝΤΙ  ΕΠΙΚΛΗΣΕΩΣ  ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ  ΤΡΙΑΔΟΣ,  ΤΙ;

 

«Ego non baptizo te in nomine…

– but make out the rest yourself»

Χέρµαν Μέλβιλ (1819-1891), ἀπό µιά ἐπιστολή τοῦ ὁποίου, µέ ἡµεροµηνία 29 Ἰουνίου 1851, παραθέσαµε τόν ὑπότιτλο τοῦ σηµειώµατός µας –πού σηµαίνει: «Ἐγώ δέν σέ βαπτίζω στό ὄνοµα…. ἀλλά µάντεψε µόνος σου τό ὑπόλοιπo τῆς φράσης»– εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Μόµπυ Ντίκ, ἤ ἡ φάλαινα». Πολλοί γνώρισαν τό βιβλίο αὐτό κατά τά παιδικά τους χρόνια ὡς µιά συναρπαστική περιπέτεια µέ θέµα τήν ἐµµονική καί ἐν τέλει αὐτοκαταστροφική προσπάθεια τοῦ πλοιάρχου Ἀχαάβ νά ἐντοπίσει µέ τό φαλαινοθηρικό του καί νά φονεύσει τόν Μόµπυ Ντίκ, τή µεγάλη λευκή φάλαινα πού τόν εἶχε ἀφήσει ἀνάπηρο. Ὅµως, τό βιβλίο δέν εἶναι παιδικό. Συνιστᾶ µιά ἀλληγορία, γιά τήν ὁποία ὁ Ἀµερικανός Χ. Μέλβιλ ἔχει ἤδη ἀναγνωρισθεῖ ὡς συγγραφέας  ἰσάξιος τοῦ Ρώσσου Φ. Ντοστογιέφσκυ. Κατά τήν ἀλληγορία αὐτή, στό µυθιστόρηµα περιγράφεται ἡ ἀπελπισµένη µάχη τοῦ ἀνθρώπου ἐνάν­τια στίς δυνάµεις τῆς ἐχθρικῆς φύσης, ἡ ἀνταρσία τοῦ ὑποκειµένου ἀπέναντι στήν «ἀντικειµενικοποίηση» τοῦ κόσµου, πού τή συµβολίζει ὁ «Μόµπυ Ντίκ-Λεβιάθαν». Ὅµως, τό παρόν σηµείωµα δέν ἔχει ὡς θέµα του τή λογοτεχνική κριτική, ἀλλά εἰδικότερα τήν προπαρατεθεῖσα φράση τοῦ τίτλου «…in nomine…» (=εἰς τό ὄνοµα, ἐν ὀνόµατι).

Στό βιβλίο, λοιπόν, τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα µέ τόν τίτλο «Γενικές Ἀρχές» καί στά ἄρθρα 211 κ.ε. ρυθµίζεται ὁ νοµικός θεσµός τῆς ἀντιπροσώπευσης. Σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 211: «Δήλωση  βούλησης ἀπό κάποιον (ἀντιπρόσωπο) στό ὄνοµα ἄλλου (ἀντιπροσωπευοµένου) µέσα στά ὅρια τῆς ἐξουσίας ἀντιπροσώπευσης ἐνεργεῖ  ἀµέσως  ὑπέρ  καί κατά τοῦ ἀντιπροσωπευοµένου. Τό ἀποτέλεσµα αὐτό ἐπέρχεται, εἴτε ἡ δήλωση γίνει ρητά στό ὄνοµα τοῦ ἀντιπροσωπευοµένου,  εἴτε  συνάγεται  ἀπό τίς περιστάσεις ὅτι ἔγινε στό ὄνοµά του».

Πῶς ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνα ἐβίωσε τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀποστ. Παύλου

195 DVol

Πῶς  ἡ  Ἁγία  Μεγαλομάρτυς  Αἰκατερίνα

ἐβίωσε  τά  λόγια  τοῦ  Ἁγίου  Ἀποστ.  Παύλου

Στίς εἰκοσιπέντε τοῦ μηνός Νοεμβρίου προβάλλονται ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου πού ἐξηγοῦν τί σημαίνει νά Εἶναι ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ.
Μᾶς λέει μέ ἁπλᾶ λόγια:
195 DVol 2Πρίν ἔλθει ἡ Πίστις μας, δηλαδή πρίν  Σαρκωθεῖ ἡ Ἀληθινή Ζωή, ὁ Χριστός μας, μᾶς εἶχε δώσει Ἐκεῖνος τόν μωσαϊκό Νόμο ὥστε νά προστατευόμαστε ἀπό αὐτόν κλεισμένοι καλά, σάν σέ κάποιο φρούριο, ὥστε μόλις Ἐκεῖνος  ἐρχόταν εὐθύς νά προστρέξουμε σέ Αὐτόν, διά τῆς Πίστεώς Του, ἡ Ὁποία ἔμελλε νά καρποφορήσει ἐν καιρῷ...
Ὥστε ὁ Νόμος, πού ἐδόθη ἀπό Τόν Ἀληθινό Θεό μας στόν Προφήτη Μωϋσῆ, ἔγινε προστάτης καί παιδαγωγός μας καί μᾶς ἑτοίμασε στό νά ἀγαπήσουμε καί νά ποθήσουμε Τόν Χριστό μας ὥστε νά λάβουμε ἀπό Αὐτόν τήν πληρότητα, τήν δικαίωση ἡ ὁποία ὅμως δίδεται ἀπό Ἐκεῖνον ὅταν τηροῦνται ἀπό τούς άνθρώπους οἱ ὁδηγίες Του καί (ὅλα) τά ἐντάλματά Του. 

Ο  ΙΕΡΕΑΣ,  ΤΟ  ΑΛΟΓΟ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ!

195 Virgil

Ἕνα κείµενο γιά τήν αὐτοκριτική τῶν Κληρικῶν 

καί ἰδίως ἐκείνων πού ζητοῦν δεύτερο γάµο!

Ο  ΙΕΡΕΑΣ,  ΤΟ  ΑΛΟΓΟ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ!

Κάθε φορά πού φαντάζομαι τόν πατέρα μου, τόν βλέπω μέ τόν ζυγό γύρω ἀπό τό λαιμό του, ζευγμένον μέ τό ἐπιτραχήλι. Τόν βλέπω ζευγμένον, σάν ἕνα ἄλογο τοῦ  Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποδεμένον μέ τίς πεταλωμένες μπότες του, νά τρέχει ἀπό τή μιά στήν ἄλλη ἄκρη τῆς ἐνορίας, τριάντα ὀρεινά χιλιόμετρα, πού ἔπρεπε νά διατρέξει δύο φορές τή μέρα μερικές φορές. Γι’ αὐτό ἦταν πάντα ἀποκαμωμένος. Ἕτοιμος νά σωριαστεῖ ἀπ’ τήν κούραση. Ὅπως κάθε ζευγμένο πλάσμα. Κι ὅμως δέ σταματοῦσε ποτέ.
Ὁ πατέρας μου λοιπόν ἀναχωροῦσε, χωρίς καμιά καθυστέρηση, μαζί μέ τόν χριστιανό πού ἐρχόταν νά τόν ζητήσει. Ἔβγαινε ἀπό τό πρεσβυτέριο, πρίν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος χτυπήσει τήν πόρτα. Διότι πάντα ἦταν κάτι τό ἐπεῖγον: κάπου ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα περίμενε τόν Θεό. Καί ὁ πατέρας μου βιαζόταν. Ὁ πατέρας μου βάδιζε δίπλα στόν ἄνθρωπο μέχρι τήν πόρτα. Βγαίνοντας ἀπ’ τόν περίβολο, τόν ἱερό χῶρο, ὁ ἄνθρωπος πού εἶχε ἔλθει νά ζητήσει τόν πατέρα μου ἀνέβαινε στό ἄλογο. Καί ὁ πατέρας μου βάδιζε πίσω ἀπ’ τό ἄλογο.
Ἕνας ἱερεύς ποτέ δέν ἀνεβαίνει στό ἄλογο. Αὐτή εἶναι ἡ παράδοση στά ὀρεινά μέρη μας. Ὁ πατέρας μου, λοιπόν, μεταφέροντας τόν σάκο, μέσα στόν ὁποῖο βρίσκονταν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ σταυρός καί ὁ «ζυγός», ὁδοιποροῦσε πίσω ἀπό τόν ἄνθρωπο πού πήγαινε καβάλα. Ὁδοιποροῦσε ὁ φτωχός μου πατέρας, ἄν καί ἦταν τόσο εὔθραυστος, τόσο ἀδύνατος, βάδιζε σάν ἕνα ἄλογο, πίσω ἀπό τόν ἔφιππο ἄνθρωπο. Ἀκολουθῶντας τίς ὁπλές τοῦ ἀλόγου μέ τίς πεταλωμένες μπότες του, χωρίς νά μένει πίσω καθόλου.