ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΟ ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ!

195 pVEV

Σκοτῶστε κάθε συγγενῆ Ρασοφόρου, νά μή σηκώνη κεφάλι ὁ Παπᾶς!

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΟ ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ!

«Ὁ Διάβολος· Τά παιδιά του δράκοντες καί τά ἐγγόνια του τέρατα!»

 
Νά καταπαύσω τόν λόγο: καιροφυλακτεῖ πολιτική καί θρησκευτική κατηγορία.
 
Πανοσιολογιώτατε, Ἐκπρόσωπε τοῦ Προκαθημένου Πάσης Ἑλλάδος, 
Σεβασμιώτατε, Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ ἀδελφοί, 
Ἐλλογιμώτατοι Καθηγητές, ἐκπρόσωποι τῶν πολιτικῶν κομμάτων,
 
Ἐν προοιμίοις, ζητῶ συγγνώμη, καὶ θὰ ἤθελα νὰ καταπαύσω τὸ λόγον.
Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ὁμιλήσω γιὰ αὐτὸ τὸ δύσκολο θέμα, γιατί ἄν ἕναν ἄνθρωπο θέλης νὰ τὸν πλήξης, ἔχεις δύο δυνατότητες: νὰ τοῦ ἀπευθύνης πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ κατηγορία, ὅπως στὸν Κύριόν μας: «εἶσαι Βασιλιάς!», πολιτικὴ κατηγορία, «εἶσαι Σαμαρείτης, εἶσαι Θεός!», θρησκευτικὴ κατηγορία. Τὸ πιὸ εὔκολο πρᾶγμα, λοιπόν, γιὰ νὰ πλήξη κάποιος τὸν ἀντίπαλό του εἶναι ἡ πολιτικὴ ἢ θρησκευτικὴ κατηγορία, καὶ ἂν καὶ τὰ δύο, τόσο τὸ καλύτερο!
Ἕνας Πατριάρχης, ὁ Μάξιμος, τὸ 1946, τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατέβηκε τὸ Πάσχα στὴν Ἀνάστασι, στὰ Πατριαρχεῖα, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν πρέσβυ τῆς Ρωσίας, τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως τότε. Ἤθελαν νὰ τὸν διώξουν. Τί ἄλλο; Πολιτικὴ κατηγορία! «Εἶσαι κομμουνιστὴς!». Καὶ τὸν ἔδιωξαν –ἀρρώστια ἀληθινὴ ἤ ψεύτικη, δὲν τὸ ξέρω.
Νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴ Μακεδονία; Γερμανός Καραβαγγέλης, Χρυσόστομος Σμύρνης ἀπελευθερώνουν τὴν Μακεδονία. 
Σήμερα οἱ κληρικοί, οἱ εὐσεβεῖς τῆς Βόρειας Ἑλλάδος ξεσηκώνονται. Καί ἀμέσως: πολιτικὴ κατηγορία ἐναντίον τους: «Πήρατε λεφτὰ ἀπὸ τοὺς Ρώσους –εἶσθε προδότες!». Καὶ οἱ Ἐπίσκοποι δειλιάζουν καὶ σιωποῦν. Ὁ ἀσφαλέστερος, λοιπόν, τρόπος εἶναι νὰ βροῦν μία πολιτικὴ κατηγορία ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ μὴ τοὺς δώσουν τὸ δικαίωμα νὰ μιλοῦν Ἑλληνικὰ καὶ ἐλεύθερα.
Κάποιοι, λοιπόν, εἶπαν «μὴ πᾶς νὰ μιλήσης». Πρέπει νὰ τοὺς ἀκούσω; 
 

Τό παιδί τοῦ ἥρωος παππᾶ νά ὑπηρετῆ Μασώνους!

 
Τὸ θέμα μου, στὰ λίγα λεπτὰ ποὺ ἔχω –θὰ προσπαθήσω νὰ εἶμαι σύντομος– εἶναι «ἡ ὑπερβατικὴ θεώρησις τῆς Ἱστορίας». 
Λένε: Μὴν ἀνακατεύεσθε μὲ τὴν πολιτική! Πράγματι, οἱ κληρικοὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀνακατευώμαστε μὲ τὴν πολιτική. Ὁ Κολοκοτρώνης, γιὰ ἕνα μικρὸ διάστημα ἀνακατεύτηκε μὲ τὴν πολιτική, κατάλαβε πολὺ γρήγορα τό λάθος του καὶ ἀπεσύρθη. Ὁ Γρίβας ὁ Διγενῆς, ὁ ἀπελευθερωτὴς τῆς Κύπρου, Ἀρχηγός τῆς ΕΟΚΑ, ἦρθε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνακατεύτηκε λίγο στὴν πολιτικὴ –κατάλαβε πόσο ἐπικίνδυνο εἶναι, καὶ ἀμέσως ὑπεχώρησε καὶ διεσώθη. Τί πρέπει νὰ κάνουμε λοιπόν;
Εἶχα καθηγητὴ τὸν Θεολόγο, τὸν Ἰ. Σκρέκα, τὸν γιὸ τοῦ παπαΣκρέκα, τοῦ περίφημου, ποὺ τὸν σταύρωσαν τήν Μεγάλη Παρασκευή. Τὸν τύφλωσαν καὶ τὸν σταύρωσαν τὰ χρόνια ἐκεῖνα τῆς φωτιᾶς –μία ἡρωϊκὴ μορφή. 

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ!

195 pVEVΗ  ΙΣΤΟΡΙΚΗ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,

Ο  ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ  ΥΛΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΣΗΜΕΡΑ!

 
Μέ ἔχει ἐκπλήξει ἀπογοητευτικά ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν πνευµατική προστασία τῆς ἐπιγείου ζωῆς ἀπό τίς ὀθνεῖες καί ἀντίθεες ἐπιρροές, ἐνῶ, παράλληλα, δηλώνουν ὅτι ἐνδιαφέρονται γιά τήν Ἐπουράνια, τήν ὁποία a priori θεωροῦν ἐπιδιώξιµη, ἀσχέτως τῶν συνθηκῶν τῆς παρούσης ζωῆς!
Ἡ ἔκπληξή µου ἐπικεντρώνεται ἰδιαιτέρως στόν Ἑλλαδικό Ἱερό Κλῆρο, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἀπό τή µιά µεριά ἀναγνωρίζει τό µεγάλο βάρος πού ἔχει στούς ὤµους του ἀπό τήν ἱστορική αὐτοθυσία καί µεγαλουργία τῶν Κληρικῶν µας ὅλων τῶν βαθµῶν γιά τήν διάσωση τοῦ Γένους µας µέσῳ τῆς Πνευµατικῆς Κιβωτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας µας, καί ἀπό τήν ἄλλη µεριά, καθηµερινά διαπιστώνει ὅτι περιθωριοποιεῖται στή ζωή τῆς Πατρίδος µας γιά νά γίνη ὁ Λαός µας βορά στά φανταχτερά κοράκια τοῦ ψεύδους, δέν ἀνησυχεῖ ἀποτελεσµατικά, οὔτε ἀποφασίζει δυναµικά γιά ἀλλαγή τακτικῆς, οὔτε, βεβαίως, δείχνει ὅτι γνωρίζει πώς αὐτή του ἡ περιθωριοποίηση ἔχει ἄµεσες καταστρεπτικές ἐπιπτώσεις στήν πνευµατική ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Ἐπί δέκα ὁλόκληρα χρόνια προσπαθῶ µέ κάθε τρόπο νά σαλπίσω ὅτι ὡς ἱερατικό Σῶµα εἴµαστε ἐντελῶς ἀδικαιολόγητοι γιά τήν ἐγκατάλειψη τοῦ «διά τοῦ Σταυροῦ Πολιτεύµατος» στά χέρια ἀνόµων πολιτικῶν, ἀφήνοντας µόνο στόν Θεό µας αὐτήν τήν ὑποχρέωση, µέ τό νά Τοῦ θυµίζουµε συχνά-πυκνά στό «Σῶσον Κύριε, τόν Λαόν Σου» νά τό φυλάττη, σάν νά θεωροῦµε  ὅτι, ἐφ’ ὅσον τό Πολίτευµα αὐτό εἶναι δικό Του καί προέρχεται ἀπό Ἐκεῖνον, εἶναι καί ἀποκλειστικά δική Του ὑποχρέωση νά τό διαφυλάττη!

ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

194 Damask 1

 

Συμβολή στον ἑορτασμό τῆς 28ης Ὀκτωβριου 1940

 

ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

Δημοσιεύουμε κατωτέρω, ἕνα ἱστορικό Διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπι­σκόπου Δαμασκηνοῦ μέ ἡμερομηνία 12 Ὀκτωβρίου 1944, ἐπί τῇ ἀπελευθερώσει τῶν Ἀθηνῶν ἀπό τήν Γερμανική Κατοχή.

Ἡ δημοσίευση συνδυάζεται μέ τόν ἐντός τοῦ μηνός ἑορτασμό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἡμερομηνίας ἐνάρξεως τῆς ἀντιστάσεως τῆς Πατρίδος μας στόν φασιστικό ἄξονα Ἰταλίας-Γερμανίας.

Τό Διάγγελμα τοῦ Ἐθνάρχου Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ εἶχε διασωθεῖ στό προσωπικό Ἀρχεῖο τοῦ μακα­ριστοῦ π. Ἐμμανουήλ Βολουδάκη, ὁ ὁποῖος διηκόνησε τόν Ναόν μας, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν (ὡς Διάκονος, Ἐφημέριος καί, μετέπειτα Προϊστά­μενος), ἀπό τοῦ ἔτους 1935 ἕως τοῦ ἔτους 1987. Τό ἔγγραφο μέ τό ἱστορικό Διάγγελμα εἶναι τῆς ἐποχῆς ἐκεί­νης καί, μάλιστα, φέρει στήν ὀπισθία του ὄψη ἴχνη ἀπό τήν τότε τοιχοκόλλησή του, ἀπό τήν ὁποία καί ἀπεσπάσθη. Ἡ φωτογραφία, πού παραθέτουμε, εἶναι ἀπό αὐτό τό παλαιό πρωτότυπο.

                                                                                                            π. Β. Ε. Β.

Ἐν  Ἀθήναις  τῇ  12  Ὀκτωβρίου 1944

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Πρός τόν εὐσεβῆ  Ἑλληνικόν Λαόν

Ἀδελφοί,

Εὐφραινέσθω πᾶν τό ἑλληνικόν· πάντες κροτήσατε χεῖρας· ἀλλαλά­ξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως, ὅτι έμακροθύμησεν ἐπί τόν εὐσεβῆ Ἑλληνικόν Λαόν καί ἐπήκουσε τήν εὐλαβῆ δέησιν αὐτοῦ.

Ὅταν ἡ ἐξομολόγηση μετατραπεῖ σὲ μονολόγου περιπέτεια

194 pKK

Ἀναζητῶντας τὸ χαμένο ποιμαντικό μας χρόνο

 

Ὅταν ἡ ἐξομολόγηση

μετατραπεῖ σὲ μονολόγου περιπέτεια

Δὲν εἶναι ἀλήθεια λίγες οἱ φορὲς ποὺ ὁ πνευματικὸς ἔρχεται σὲ δυσκολία νὰ μπορέσει νὰ σταματήσει τὴν ἀκατάσχετη φλυαρία κάποιων –κυρίως γυναικῶν– ποὺ θεωροῦν ὅτι στὴν ἐξομολόγηση μποροῦν νὰ μιλᾶνε συνεχῶς, δίχως ν᾿ ἀφήνουν κάποιο περιθώριο στὸν ἀκροατή τους νὰ ἔχει γνώμη ἐπὶ τῶν λεγομένων. Δηλαδή, νὰ μπορεῖ νὰ ρωτήσει κάτι ποὺ δὲν τὸ πολυκατάλαβε ἤ τὸ εἶδε ὅτι εἶναι πολὺ μπερδεμένο. Ἔτσι, ἡ ἐξομολόγηση γίνεται –δίχως νὰ τὸ ἐπιδιώκει ὁ πνευματικὸς αὐτό– σὲ μιὰ ἀνούσια περιπέτεια, στὴν ὁποία ὁ ἐξομολόγος εἰσέρχεται ἀγανακτισμένος κάποτε. Γιατί; Μὰ ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τὸ κριτήριο τῆς διακρίσεως ἀπὸ μέρους τοῦ ἐξομολογουμένου, ποὺ νομίζει ὅτι μόνο αὐτὸς μπορεῖ νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ἀποφαίνεται, γιατὶ ὁ σκοπός του εἶναι ἀσφαλῶς καθορισμένος ἐκ τῶν προτέρων: Τὸ νὰ αὐτοδικαιωθεῖ, δηλαδή, ρίχνοντας ὅλους τοὺς λίθους τῶν ἀναθεμάτων στοὺς ἄλλους, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Γιὰ τὸν ὁποῖο ὅμως μπορεῖ νὰ πεῖ, μετ᾿ ἐμφάσεως, μάλιστα, ὅτι στὸ ἐξομολογητήριο εἰσῆλθε, ὄχι γιὰ τὴν ἄφεση τῶν δικῶν της ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ γιατὶ φορτώνεται τὶς ἁμαρτίες ποὺ οἱ ἄλλοι τοῦ προσθέτουν, τὸν ἀναγκάζουν νὰ κάνει ἤ νὰ δεχτεῖ. «Δὲν τὸ ἤθελα νὰ τὸ πῶ αὐτό (π.χ. νὰ κατηγορήσω, νὰ βάλω λόγια κ.λ.π.), μὲ ἀνάγκασαν». Φράσεις στερέοτυπες, ὡστόσο αὐτοαπαλλακτικές. Ἔτσι, μὲ κριτήριο ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀμυνθεῖ, γιὰ νὰ σώσει τὴν ὑπόληψή του, καταφεύγει σ᾿ αὐτὲς τὶς πρακτικές. Κι ὅλ᾿ αὐτά, σημειωθήτω, ἀναφέρονται στὸν πνευματικὸ μὲ μιὰ ἄνεση καὶ πολυλογία, μὲ σκοπὸ νὰ κατορθώσει νὰ ἐπιβληθεῖ στὸν ἐξομολόγο μὲ τὴν συνεχῆ καὶ ἐντυπωσιακὴ πολυλογία.

Εἶναι, τὸ ξέρω, ἄπειρες αὐτὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ συναντᾶμε. Κι εἶναι ἀσφαλῶς περιπτώσεις ποὺ πραγματικὰ μᾶς ταλαιπωροῦν, ὅταν μάλιστα ἔχουμε ἔξω κι ἄλλες ψυχὲς, ποὺ περιμένουν τὴ σειρά τους νὰ προσέλθουν στὸ Μυστήριο αὐτό.Κι ὁ χρόνος ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ πιέζει...

Ἀλήθεια, πόσοι ἀπὸ μᾶς κάτι τέτοιες στιγμὲς δὲν κοιτάζουμε νὰ ὑψώσουμε κάποιο ἀνάχωμα, ὥστε νὰ σταματήσει κάπου αὐτὴ ἡ ἀνούσια πολυλογία. Ποὺ τὴ θεωροῦμε ἀσφαλῶς ἀπώλεια πολύτιμου ποιμαντικοῦ χρόνου, ἀφοῦ πουθενὰ δὲν βγάζει; Κι ἀγανακτοῦμε, μάλιστα, γι᾿ αὐτό, ἀγχωνόμαστε καὶ στεναχοριώμαστε πολύ.

ΤΕΛΙΚΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, Ἤ  ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ  ΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ;

194 NV 1

Μιά πρεσβυτέρα σχολιάζει τόν β΄ γάµο τῶν κληρικῶν

 

ΤΕΛΙΚΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ,

Ἤ  ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ  ΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ;

 

Σά νά µήν ἔφταναν ὅλα τά δεινά τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου, πού σπρώχνουν πρός τόν ἀντικληρικαλισµό ἀκόµα καὶ τοὺς πιὸ καλοπροαίρετους καί ἀνεκτικούς πιστούς –πάµπολλες φορές ἔχω βρεθεῖ στή δύσκολη θέση νά γυρίζω τό πρόσωπο, γιατί δέν ἀντέχω νά βλέπω κληρικούς νά συµπεριφέρονται χειρότερα ἀπό χυδαίους λαϊκούς τῆς ἐσχάτης ὑποστάθµης– σά νά µήν ἔφταναν τά σκάνδαλα παιδεραστίας πού συγκλονίζουν τόν παπισµό, καί, ἀναπόφευκτα ρίχνουν τή σκιά τους καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κάποιες σοφές καί “φιλάνθρωπες” κεφαλές τοῦ οἰκουµενικοῦ πατριαρχείου, ἀποφάσισαν νά ἀνατρέψουν τόσους αἰῶνες ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί πεῖρας, εἰσάγοντας τό δεύτερο γάµο τῶν Κληρικῶν!

 Καί τό ἀποφασίζουν αὐτό ποιοί; Ἄνθρωποι ἄγαµοι, οἱ ὁποῖοι, στήν καλύτερη περίπτωση, ἔχουν περιορίσει τίς σχέσεις τους µέ τούς ἀνθρώπους σέ διπλωµατικό ἐπίπεδο σαλονιοῦ. (Τή χειρότερη περίπτωση δέν θέλω νά τήν ἀναφέρω!). Ἄνθρωποι πού ἀποφαίνονται γιά φαγητό τό ὁποῖο οὐδέποτε ἐγεύθησαν. Ἄνθρωποι πού ἀγνοοῦν τό ἴδιο τό συµφέρον τους. Γιατί ἄν ἤξεραν τό συµφέρον τους, ἄν ἤθελαν νά διατηρήσουν ἔστω καί τά τελευταῖα κουρέλια τοῦ κύρους, πού ἔχουν χάσει ἐδῶ καί πολύ καιρό, θά ἤξεραν ὅτι σ’ ἕνα κόσµο πού χάνει –ἤ σκοτώνει– τίς αξίες του, ὁ µόνος λόγος ὕπαρξης γι’ αὐτούς, εἶναι νά “ἀνεβάσουν τόν πῆχυ” τῶν δικῶν τους ἀξιῶν, ἀντί νά τόν κατεβάζουν σέ απίστευτα βάραθρα.  Μόνον ἔτσι ἔχουν λόγο ὑπάρξεως. Καί ἤδη, τό ὅτι σήµερα ἀπολαµβάνουν τήν τιµή καί τό σεβασµό τῶν ἀνθρώπων, τό χρωστοῦν σέ κείνους πού κράτησαν ψηλά τήν Ἱερωσύνη τους καί µέ τό Φῶς ἐκείνων σβήνονται οἱ σκιές αὐτῶν πού δέν τούς µοιάζουν.