ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΙ ΔΙΓΑΜΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΝΘΕΝ ΑΛΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ!

194 p.VEV

ΟΙ ΔΙΓΑΜΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΝΘΕΝ ΑΛΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ!

Στίς  ἀρχές Δεκεμβρίου 2005 εἴχαμε δημοσιεύσει στό Περιοδικό μας ἕνα ἄρθρο, μέ τίτλο «Ἐκεῖ ἐφθάσαμε: Ζητοῦν καί οἱ Κληρικοί  δεύτερο γάμο!» (Ἐνοριακή Εὐλογία, ἀρ. Τεύχους 41).

Ἡ δημοσίευση ἔγινε  ἐξ ἀφορμῆς δημοσιευμάτων τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, μέσω τῶν ὁποίων κάποιοι «ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ» ἐπίεζαν τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἐνδώση στόν ἄθεσμο δεύτερο Γάμο τῶν Κληρικῶν! Μετά λίγες μέρες ἀπό τῆς δημοσιεύσεως, μέ ἐκάλεσε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος νά συμπεριληφθῶ στήν ὁμάδα τῶν προσώπων πού θά τόν συνόδευαν κατά τήν ἐπίσκεψή του στίς φυλακές (ἐν ὄψει τῶν Χριστουγέννων), καί, κάποια στιγμή, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπισκέψεως αὐτῆς, μοῦ εἶπε ὅτι ἡ δημοσίευση αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου μου ἦταν ἀνακούφιση γιά τήν Ἱεραρχία, διότι ἐδέχετο μεγάλη πίεση γι’ αὐτό τό θέμα.

Ἔτσι, μοῦ ἑδραιώθηκε ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ Ἐκκλησιαστική Διοίκηση θά παραμείνη ἀκλόνητη στήν Θεοπαράδοτη Μοναδικότητα τοῦ Γάμου τῶν Κληρικῶν, ἐφ’ ὅσον, μάλιστα, τό θέμα εἶναι πολλαπλῶς λελυμένο καί ἑπτασφραγισμένο ἀπό την Ἁγία Γραφή, τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν δισχιλιετῆ ζωή καί πρακτική τῆς Ἐκκλησίας μας.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ «ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ» !

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ!

Ἀγαπητοί μας,

Ἡ  βέβηλη εἰσβολή στόν Ἱερό Ναό μας, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν, τήν Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018, μελῶν τῆς Ἀναρχικῆς Συλλογικότητός σας (φιλική σημείωση: Ἀναρχική Συλλογικότητα εἶναι ἔννοιες ἀντιφατικές, γιατί ἡ συλλογικότητα προϋποθέτει ἀρχές καί ὀργάνωση) «ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ»  ἦταν ἀναμφισβήτητα μιά ἀποτρόπαια πράξη, πού δημιούργησε ταραχή στό προσευχόμενο πολυπληθές ἐκκλησίασμα ἀλλά καί σέ ὅλους μας ( Ἐκκλησ. Συμβούλιο, Φιλανθρωπικό Συμβούλιο, στό Προσωπικό καί στούς 5 Ἱερεῖς πού συλλειτουργούσαμε), ἀφοῦ ἔγινε κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, τή στιγμή, μάλιστα, πού ἐψάλλετο ὁ Τρισάγιος Ὕμνος!

Ὡστόσο, ἡ ἐφόρμηση αὐτή ἦταν ἀποκαλυπτική πολλῶν πραγμάτων καί ἰδιαιτέρως ἡ Προκήρυξή σας προσφέρεται γιά τήν διατύπωση πολλῶν ἐρωτημάτων καί τήν ἐξαγωγή πολλῶν συμπερασμάτων, γι’ αὐτό καί θά κάνω ἀρχή ἀπό ἐκείνη, καταγράφοντάς τα, χάριν συντομίας, τηλεγραφικῷ τῷ τρόπῳ:

1. Τό περιεχόμενο τῆς Προκηρύξεώς σας, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, μέχρι λεπτομερειῶν, ἀποκαλύπτει ὅτι ὅλες σας οἱ πληροφορίες προέρχονται ἀποκλειστικά καί μόνο ἀπό τό ψευδεπίγραφο δημοσίευμα τοῦ κ. Κώστα Ζαφειροπούλου στήν Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν τῆς 10ης Σεπτεμβρίου 2018, μέ τίτλο «Πετᾶνε πρώην ἀστέγους στό δρόμο»(!), γι’αὐτό καί θεωρῶ τόν κ. Ζαφειρόπουλον ἠθικό αὐτουργό τῆς δικῆς σας ἀνιέρου ἐφόδου. Βεβαίως, ἡ ἠθική αὐτουργία ἄλλου δέν σᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τῆς εὐθύνης σας νά ἐρευνήσετε πρῶτα, νά γνωρίσετε τό ἔργο τοῦ Ναοῦ μας, ὅταν , μάλιστα, ἀπό τοῦ ἔτους 2016 σᾶς ἔχουμε ἀπευθύνει ἐπιστολή μέ τίτλο «Πρός τούς ἀγαπητούς Ἀναρχικούς καί Ἀντιεξουσιαστές» ( τότε πού βομβαρδίσατε σάν ἀλλοεθνεῖς τήν Ἐκκλησία μας μέ φιάλες ὑγραερίου –τύπου Cambing– μέ κίνδυνο ὁλοσχεροῦς καταστροφῆς της, ἄν δέν εἴχαμε στά παράθυρα ἀλεξίσφαιρα τζάμια), σᾶς τήν ἐπιδώσαμε στά Γραφεῖα σας (τήν παρέλαβε μιά εὐγενική κυρία), δημοσιεύθηκε στόν Τύπο, στήν Τηλεόραση καί στό διαδίκτυο καί βρίσκεται μέχρι σήμερα στήν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ μας ἀνηρτημένη σέ ξεχωριστό ἀναλόγιο. Ἄραγε, τήν διαβάσατε ἔστω καί πρίν εἰσβάλλετε στόν Ναό μας; Ὄχι, βέβαια, γιατί ἐκεῖ θά διαβάζατε ὅτι σᾶς καλοῦμε νά συνεργασθῆτε μαζί μας, νά μετροῦμε μαζί τό Παγκάρι τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά γνωρίσουμε μαζί σας, μέ τίς πληροφορίες πού διαθέτετε, ποιά εἶναι ἐπί τέλους αὐτή ἡ ἀμύθητη περιουσία τοῦ Ναοῦ μας πού μᾶς τήν κρατοῦν κρυμμένη καί μᾶς ἀφήνουν νά ζητιανεύουμε καθημερινά στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἀνθρώπων γιά νά ἀνταποκριθοῦμε στίς πολυποίκιλες καθημερινές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων!

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

192 193 DKoskiniotis

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Κοντεύει δεκαετία πιά πού ἡ χώρα βιώνει αὐτήν τήν περιπέτεια πού τήν ὀνοµάσαµε κρίση, καί πού, ἐνῶ ἀρχικά τήν ἀποδώσαµε στήν κατάρρευση τῶν οἰκονοµικῶν ἐπιδόσεων τοῦ κράτους, διαπιστώσαµε πολύ σύντοµα ὅτι τά αἴτια τοῦ φαινοµένου δέν εἶναι µόνον οἰκονοµικά, ἀλλά µᾶλλον ἐντοπίζονται σέ ὅλες σχεδόν τίς πτυχές τοῦ κοινωνικοῦ µας βίου.

Καί πράγµατι, µέσα στά χρόνια πού κύλησαν, λίγο ὡς πολύ, ἐντοπίσαµε τί ἔφταιξε, γιατί φθάσαµε ὡς ἐδῶ, καί γιατί τό φαινόµενο αὐτό, πού ἐνῶ ἐτυµολογικά ἔχει χαρακτήρα προσωρινό, φαίνεται νά µήν περνᾶ, δηλωτικό πώς µᾶλλον ἡ κρίση εἶναι πλέον κατάσταση.

Δίχως ἄλλο, ἡ Ἑλληνική κοινωνία ζεῖ τήν σύγχρονη παρακµή της.

Ὅσο περνάγαµε καλά δέν βλέπαµε τήν καταιγίδα πού ἔφθανε. Φύσει ἀναβλητικοί οἱ Ἕλληνες, ἀποφεύγαµε νά δοῦµε τήν πραγµατικότητα κατά πρόσωπο, καί νά πού σήµερα παραδίδουµε τόν τόπο στίς ἑπόµενες γενιές, σκλαβωµένο ξανά, µέ δεσµά τόσο καλοδουλεµένα, πού δέν φαίνεται εὔκολο τό νά µπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό αὐτά. Βλέπετε, ὁ κατακτητής εἶναι καλά διαβασµένος αὐτή τή φορά καί ἐµεῖς δέν βλέπαµε τήν παγίδα πού στηνόταν σιγά-σιγά ὁλόγυρά µας. Εἴµαστε ἄλλωστε καί καταφερτζῆδες καί θεωρούσαµε ὅτι θά βρεθεῖ τρόπος νά τόν ξεγελάσουµε κι ἐτούτη τή φορά!

«Κἄν πτερωτοί γενώµεθα, µηδείς ἐλπίσῃ διαφυγεῖν τόν ὄλεθρον»

192 193 NV 1

«Κἄν πτερωτοί γενώµεθα,

µηδείς ἐλπίσῃ διαφυγεῖν τόν ὄλεθρον»

Συνηθίζουν οἱ λαοί νά θυµοῦνται καί νά διηγοῦνται ἀπό στόµα σέ στόµα καί νά γράφουν γιά παλιά καί νέα γεγονότα, πού τούς προσδίδουν δόξα καί ἐπαίνους καί ἐπιβεβαιώνουν τό σηµαντικό ρόλο τῆς παρουσίας τους στό πολύχρωµο µωσαϊκό ὅλων τῶν ἄλλων λαῶν, πού κατοίκησαν καί κατοικοῦν πάνω σέ αὐτόν τόν πλανήτη.

Σχεδόν ποτέ δέν θυµοῦνται καί δέν ἀσχολοῦνται νά µιλήσουν καί νά ἀναλύσουν γεγονότα θλιβερά, γιά τά ὁποῖα ντρέπονται καί τά ὀνοµάζουν “µελανά”. Αὐτά προσπαθοῦν νά τά ξεχάσουν, νοµίζοντας ὅτι µέ αὐτό τόν τρόπο θά “ξορκίσουν τό κακό”, θά τά ἐξαφανίσουν ἀπό τίς µνῆµες τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό ὑπάρχει καί τό γνωστό ρητό ὅτι τό µόνο πού διδάσκει ἡ Ἱστορία, εἶναι ὅτι… κανείς δέν διδάσκεται ἀπό τήν Ἱστορία!

Ἡ γραμμή τῆς Νοσταλγίας...

192 193 pKK2 1

Ἡ γραμμή τῆς Νοσταλγίας...

 Φθινόπωρο, μέ τίς καλοκαιρινές ἀχτίδες νά τοῦ συντροφεύουν ἀκόμα τά μεσημέρια, γιά νά γίνονται τά ἀπογεύματα φῶς ἱλαρό, νοσταλγικό, ἄλλων καιρῶν καί χρόνων, πού κομίζει στήν ψυχή τή γοητεία τῆς ποίησης, ἡ ὁποία καί τά στεφανώνει.

Αὐτές οἱ περιούσιες, λοιπόν, ὧρες εἶναι πού ἀνακαλοῦν στή μνήμη ἕνα πλῆθος ἀπό πρόσωπα καί δαστηριότητες, μυρωδιές καί ἐδέσματα, ὅλα σχεδόν λησμονημένα ἀπό τούς νεότερους. Γιατί αὐτός ὁ καιρός, καιρός τοῦ φθινοπώρου παράγει μέσα στήν ψυχή φωτεινές μνῆμες πού τίς συντηρεῖ πάντα μέ τή ναφθαλίνη τῆς γοητείας, τήν ὁποία ἀποπνέουν ἐκεῖνες οἱ φευγαλέες στιγμές τοῦ χτές. Ἑνός χτές πού τό διακρατεῖ ἡ ψυχή μέ εὐλάβεια, καθώς μαζύ του συνυπάρχουν πρόσωπα ἀγαπημένα καί καθαγιασμένα στή συνείδηση. Καί πάντα σ’ ἕναν χῶρο: ἐκεῖνον τοῦ ἁπλοῦ νησιώτικου χωριοῦ, πού εὐωδίαζε αὐτόν τόν καιρό στυμένο σταφύλι καί φρεσκοκομμένο ξύλο. Ὡστόσο αὐτόν τόν καιρό, φθινοπώρου καιρό, μποροῦσες νά ὀσμιστεῖς κι ἄλλες εὐωδιές, γιατί καθώς οἱ μῆνες παρέρχονταν καί οἱ μέρες, καθώς δηλαδή τόν τρῦγο τόν ἀκολουθοῦσε τό μάζεμα τῆς ἐλιᾶς, τότε ὁ τόπος ἄλλαζε τίς εὐωδιές καί μοσχοβολοῦσε φρέσκο λάδι, πορτοκάλι, καψαλισμένο ψωμί καί ψημμένο κυδῶνι.