Ἐκτροπές τοῦ κοινωνικοῦ φύλου  καί τῆς ἐννοίας “δικαίωμα”

196 NikAlibrandis

* Εἰσήγηση στό 10ο Συνέδριο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ) στό Πολεμικό Μουσεῖο, στίς 2 & 3 Νοεμβρίου 2018), πού εἶχε θέμα: «Ἡ ἐκκοσμίκευση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ ἐπίδρασή της στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παιδεία».

 

Ἐκτροπές τοῦ κοινωνικοῦ φύλου 

καί τῆς ἐννοίας “δικαίωμα”

   

Α. Ἀθεμελίωτοι ἰσχυρισμοί τῆς θεωρίας τοῦ gender

σον ἀφορᾶ, ἐν πρώτοις, τό κοινωνικό φῦλο(gender), τό οὐσιῶδες χαρακτηριστικό τῆς σχετικῆς θεωρίας εἶναι, ὡς γνωστόν, ἡ ἄρνηση τῆς φυσικῆς διάκρισης τῶν δύο φύλων, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τά πάντα στόν ἄνθρωπο εἶναι ἱστορικο-πολιτιστικά στοιχεῖα, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ, ὅπως ἔχει τονισθεῖ, μία ἀθεμελίωτη διανοητική μεθόδευση. Κι’ αὐτό διότι «ὑπάρχει ἡ ἱστορία καί ὑπάρχει ἡ φύση», ὅπως ἔλεγε ὁ Camus ἤ, ὅπως ἔγραφε ἡ Ηanna Arendt, εἶμαι Ἑβραία ὅπως εἶμαι γυναῖκα, πρόκειται γιά ἀναμφισβήτητα δεδομένα τῆς ζωῆς μου1.

Στά πλαίσια τῆς παρούσης μελέτης σημασία ἔχει νά ἀνασκευασθοῦν καταρχάς δύο ἐπί μέρους ἐκτροπές τοῦ gender, ἀφ’ ἑνός ἡ κατασκευή τῶν “ἐμφύλων στερεοτύπων καί τῆς ὁμοφοβίας” καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ σύνδεση τοῦ gender μέ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα.

α) “Ἀποδομῶντας τά ἔμφυλα στερεότυπα” - “Ὁμοφοβία”

Τί σημαίνει ἀκριβῶς “ἔμφυλο στερεότυπο”; Ἡ ἀναφερθεῖσα Γαλλίδα φιλόσοφος ἀπαντᾶ ἄκρως διαφωτιστικά, ἐρωτῶντας· «Κάθε σκέψη γιά τήν διαφορά τῶν φύλων δέν ἀπειλεῖται νά χαρακτηρισθεῖ ὡς ἔμφυλο στερεότυπο;»2 Εἶναι σαφές ὅτι ἐδῶ συμβαίνει μία ἐννοιολογική ὑπερτροφική ἐκτροπή,  ἀνάλογη μέ αὐτήν ἡ ὁποία σημειώθηκε μέ τήν καταχρηστική διεύρυνση τῆς ἔννοιας τοῦ ρατσισμοῦ. Ἀκριβῶς ὅπως κάθε ἐκδηλωνόμενο προσωπικό ἐνδιαφέρον γιά τήν ἰδιαιτερότητα καί τήν πολλαπλότητα τῶν πολιτισμῶν ἐξομοιώνεται μέ ρατσιστική στάση, κάθε ἄποψη πού μαρτυρεῖ σταθερή ἀποδοχή τῆς ταυτότητος κάθε φύλου καταλήγει νά θεωρεῖται ρατσισμός. Quod absurdum est!

Ἐκκοσμίκευση τῆς Πολιτικῆς καί Ὀρθόδοξη Παράδοση

196 Leon

Ἐκκοσμίκευση τῆς Πολιτικῆς

καί Ὀρθόδοξη Παράδοση*

ἐκκοσμίκευση τοῦ Χριστιανισμοῦ, μαζί μέ τήν παιδεία πού παράγει εἶναι ὁ γενικός τίτλος τοῦ Συνεδρίου μας, προφανῶς συμπεριλαμβάνει καί τήν ἐκκοσμίκευση τῆς Πολιτικῆς. Μάλιστα, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἡ ἐκκοσμικευμένη πολιτική προσδιορίζει σέ μεγάλο βαθμό τήν ἐκκοσμίκευση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Διότι διαθέτει ὅλα τά μέσα καί τήν ἐξουσία γιά τήν προβολή τῶν ἐκκοσμικευμένων χριστιανικῶν θέσεων, μιᾶς ἐκκοσμικευμένης «θεολογίας». Αὐτήν τήν ἐκκοσμικευμένη, αὐτήν τήν αἱρετική «θεολογία» παρουσιάζει ἡ ἐκκοσμικευμένη πολιτική, ὡς μοντέρνα καί σύγχρονη, στά μάτια τῶν πολιτῶν αὐτοῦ τοῦ κράτους καί κυρίως στά μάτια τῶν νέων, μέ τά προγράμματα σπουδῶν πού καταρτίζει. Αὐτή ἡ πολιτική προωθεῖ τούς ἐκκκοσμικευμένους «θεολόγους» σέ θέσεις κλειδιά γιά τή διαμόρφωση αὐτῆς τῆς νέας εἰκόνας τοῦ ἐκσυγχρονισμένου «χριστιανισμοῦ»,  πού μέ ἰδιαίτερα συντονισμένο καί συστηματικό τρόπο προωθεῖται ἀπό ὅλες τίς πολιτικές δυνάμεις, πού ἔχουν κυβερνήσει αὐτόν τόν τόπο ἀπό τήν μεταπολίτευση –καί ἰδίως τό 2008– καί ἔπειτα. Καί, φυσικά, δέν εἶναι μόνο τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά καί πληθώρα ἄλλων θεμάτων πού διαμορφώνουν μέσῳ τῶν πολιτικῶν ἐπιλογῶν τίς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν αὐτῆς τῆς χώρας. Πότε στόν τόπο αὐτό ἔγινε οὐσιαστικός διάλογος γιά τό βασικό δόγμα τῆς πέρα γιά πέρα ἐκκοσμικευμένης πολιτικῆς μας, τό ex occidente lux,  ὅτι τό φῶς μᾶς ἔρχεται ἀπό τή Δύση. Ἀπό ποιά Δύση; Ἀπό τή Δύση, πού ἀπό τήν ἐμφάνιση τῶν Φράγκων στήν ἱστορική σκηνή πάντοτε στάθηκε μέ κατακτητικές διαθέσεις ἀπέναντι στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τίς Σταυροφορίες καί τίς ἑνωτικές συνόδους προκειμένου νά λάβει ἡ Ἀνατολή στρατιωτική ὑποστήριξη ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν.

Ἅγιο Δωδεκαήμερο 2018:  Πρὸς Ἐκκλησιασμόν λοιπόν,  ἤ ὄχι;

196 pKK

Ἀναζητῶντας τὸ ἀρχαῖον κάλλος τῶν ἑορτῶν

 

Ἅγιο Δωδεκαήμερο 2018: 

Πρὸς Ἐκκλησιασμόν λοιπόν,  ἤ ὄχι;

«Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ Κάστρον καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, τόσον θάλπος ἐθώπευσε τὴν ψυχήν των, ὥστε ἂν καὶ ἦσαν κατάκοποι, καὶ ἂν ἐνύσταζόν τινες αὐτῶν, ᾐσθάνθησαν τόσον τὴν χαρὰν τοῦ νὰ ζῶσι καὶ τοῦ νὰ ἔχωσι φθάσει αἰσίως εἰς τὸ τέρμα τῆς πορείας των, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου, ὥστε τοὺς ἔφυγε πᾶσα νύστα καὶ πᾶσα κόπωσι» (Ἀ. Παπαδιαμάντης, Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο)

Καθὼς πλησιάζει καὶ πάλι τὸ Ἅγιο Δωδεκαήμερο, μιὰ περίεργη θλίψη ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας. Γιατὶ ὄντως ὅλοι μας, λίγο-πολύ,  διαπιστώνουμε πὼς ἐπιχειρεῖται, χρόνο τὸ χρόνο, μιὰ πνευματικὴ καθίζηση, σκοπὸς τῆς ὁποίας εἶναι νὰ διασαλευτοῦν τὰ ὅσα ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μᾶς ἄφησαν οἱ Πατέρες μας ὡς κληρονομιὰ πολύτιμη. Κι’ αὐτὸ φαίνεται στὴ συμπεριφορὰ τῶν νεοελλήνων ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ζωή. Καὶ εἰδικά, ἀπέναντι στὴν ἴδια τὴ Γιορτή.

Ὅμως ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ» καὶ ἐγεννήθη δι’ ἡμᾶς παιδίον νέον .

Ἡ ἑορτὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως εἶναι ἑορτὴ τῆς ἐν σαρκὶ φανερώσεως τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὸ πλήρωμά του, πραγματώνεται ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας του, καθὼς ὑποδέχεται καὶ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ νέου παιδίου , τοῦ Βρέφους τῆς Βηθλεέμ.

Τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ γεγονὸς προσφέρει ἀπέραντες δυνατότητες στὸν ἄνθρωπο· δυνατότητες ποὺ φθάνουν στὶς ἐσχατιὲς τοῦ ἀνθρώπινου εἶναι, ἐκεῖ ὅπου ἐλλοχεύει ὁ θάνατος. Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴ νίκη τῆς ζωῆς· ἔτσι θὰ καταργηθεῖ ὁ «ἔσχατος ἐχθρὸς» , θὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος λατρευτικά, ὣς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀτελεύτητα, κατοπτριζόμενος τὴν «δόξαν Κυρίου» καὶ μεταμορφούμενος ἀπὸ «δόξης εἰς δόξαν» .
Μέσα στὴν κατάφορτη ὀμορφιᾶς λατρεία τῆς ἡμέρας, προσκυνοῦμε καὶ καταφιλοῦμε τὰ σπάργανα τοῦ Θείου Βρέφους. Ἀποθέτουμε στὸ Σπήλαιο τὴ ζωή μας, τὶς ἐλπίδες μας, τὶς χαρές μας, τὰ τραύματά μας, ὅ,τι συνθέτει τὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία καὶ τραγικότητα. Ἡ Ἱστορία μᾶς καθιστᾶ συχνὰ μάρτυρες τοῦ ἀνθρώπινου μεγαλείου· εἴδαμε πρόσφατα τὶς πρῶτες φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα σὲ ἕναν ἄλλο πλανήτη. Δοξάσαμε τὸν Θεό, θαυμάσαμε τὸν ἄνθρωπο. Κι ὅμως τὴν ἴδια στιγμὴ παραμένουν τόσο πικρὰ τὰ ἡλιοβασιλέματα γιὰ ἑκατομμύρια συνανθρώπων μας στὸν δικό μας πλανήτη. Ὁ πόνος φαίνεται νὰ μὴ τελειώνει. Τὸ κακὸ καὶ ἡ ἀδικία θεριεύουν. Τὸ αἰσθανόμαστε στὴν καθημερινότητά μας. Ὀσμὴ θανάτου καὶ καταστροφῆς συχνὰ στὴν κοινωνία μας, στὸν κόσμο ὁλόκληρο, κάποτε στὴν προσωπική μας ζωὴ καὶ στὶς καρδιές μας. Μαζὶ μ’ αὐτὰ ἡ ἀνθρώπινη ἀλαζονεία· ἡ ἀτομικὴ ἐπιθυμία ὡς πηγὴ νοήματος καὶ ἠθικῆς ἐπιταγῆς ἐπίσης· στὸ ὄνομά της περιφρονοῦνται ἀκόμη καὶ τὰ βιολογικὰ δεδομένα τῆς ὕπαρξής μας. Ἐπιδιώκεται ἐξ ἄλλου ἡ τεχνολόγηση τοῦ ἀνθρώπου, πρυτανεύει τὸ ὅραμα ἑνὸς μετα-ανθρώπου, ὁ ἀκόρεστος πόθος γιὰ δύναμη. Προσβάλλεται ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα ποὺ δίνει τὴν αἴσθηση μιᾶς κοσμογονίας, ἐπιμένει νὰ λάμπει τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέμ· ἐκεῖ ὅπου «οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι», ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία· «Τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων;» Τὸ ἀγνοοῦμε ἴσως, μὰ ὡστόσο λάμπει . Ἕνα φῶς, «τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως» , ποὺ δὲν ἔρχεται μόνο ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ βάθος τῶν 2000 καὶ πλέον ἐτῶν, ἀλλὰ τὸ ζοῦμε στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων μας καὶ στὸ πρόσωπο κάθε ἀδελφοῦ μας ποὺ ἐπισκέπτεται τὸν φυλακισμένο, παρηγορεῖ τὸν ἄρρωστο, δίνει ψωμὶ στὸν πεινασμένο, ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Εἶναι τὸ φῶς τοῦ σαρκωθέντος Θεανθρώπου ποὺ ἐπιμένει νὰ κενώνεται, νὰ γίνεται Ἀμνὸς καὶ Ποιμήν, νὰ εἶναι καθολικὸς καὶ αἰώνιος καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ καθιστᾶ μέτοχο τοῦ ἑαυτοῦ του τὴν καρδιά, τὴ σκέψη, τὸ μυαλό, τὴν ἁμαρτία τοῦ καθενός. Νὰ εἶναι ἀντιλεγόμενος , νὰ χωρίζει καὶ νὰ ἑνώνει, νὰ προσφέρει «καινοὺς… οὐρανούς καὶ γῆν καινήν» .

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὔχομαι τὰ φετινὰ Χριστούγεννα νὰ γίνουν ἀπαρχὴ μεταστροφῆς τοῦ κόσμου, τῆς κοινωνίας μας, τοῦ καθενὸς προσωπικά. Γιὰ τὴν πατρίδα μας ἰδιαίτερα, μιὰ πατρίδα μὲ πολλὲς θεῖες εὐλογίες στὶς ἀποσκευές της, νὰ γίνει ἡ εὐλογία τῆς φάτνης ἀρχὴ ἀφύπνισης. Ἂς ἀναδεχτοῦμε τήν κοινωνική μά καί τήν ἀτομική μας εὐθύνη, ἂς ὑπερβοῦμε τὶς ἄγονες συλλογικὲς ἐνοχὲς καὶ ἂς δημιουργήσουμε ὅραμα γιὰ τὸ μέλλον μας στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι μὲ σεβασμὸ τῆς πλούσιας καὶ προικισμένης ἀπὸ τὸν Θεὸ Ἱστορίας μας.

Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε λοιπόν,
«Θεὸς τὸ τεχθὲν ἡ δὲ μήτηρ παρθένος,
τί μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;»