ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ¹

ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΙΑ

Κάτω ἀπό τόν γαλάζιο οὐρανό τῆς Ἀθήνας, ἐκεῖ ὅπου ἡ ρίγανη καί ἡ μέντα συνδυάζουν τά ἀρώματά τους μέ τίς ἀνατολίτικες (Λεβαντίνικες) εὐωδιές, τίς ὁποῖες ὁ θαλασσινός ἀγέρας φέρνει διά τῶν ὁδῶν τῶν κυμάτων, πού ὀκνηρά κατρακυλοῦν πρός τήν ἀκτή ὑπό τήν πύρινη ματιά τοῦ ἡλίου, ἐκεῖ γεννήθηκε –καί πέρασαν χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε– ἕνας λαός εὐτυχισμένων ἀνθρώπων. Κατά τήν εὐγενική τους ὀμορφιά, αὐτοί φαινόντουσαν σάν τό τελειοθηρικό ὄνειρο ἑνός θεοῦ.

Γιά πρώτη φορά ὄμορφα ἀθλητικά σώματα ἔκρυβαν μέσα τους ἀνείπωτα πλούσιες ψυχές.

Μέ σβέλτες μορφές, μέ ψηλό μέτωπο, μέ ἐμφαντικές χειρονομίες, τά γαλάζια μάτια τους ξεχείλιζαν ἀπό τόn πλοῦτο τῶν ἀκτινῶν τῶν γαλήνιων ψυχῶν τους σάν τόν γαλάζιο οὐρανό ὑπό τόν ὁποῖο γεννήθηκαν.

Ἁρμονικά πλάσματα σάν μιά μελωδία, αὐτοί ἐνσαρκώνουν τήν ἀνθρώπινη τελειότητα.

Τό ὄνειρο αὐτό τῆς τελειοποίησης, οἱ ἄνθρωποι τό ὀνομάζουν «καλοκαγαθία», διότι πράγματι καλοί καί ὄμορφοι ὑπῆρχαν τά παιδιά τοῦ Ἀττικοῦ οὐρανοῦ. Ἀλλά ὅπως καί νά τούς ὀνομάζεις, τά λόγια μας ἀναδείχνονται φτωχά.

Κοιτάξτε τόν Φοῖβο-Ἀπόλλωνα! Ἡ ἀριστοτεχνική σμίλη τοῦ Λεωχάρη² τόν λάξευσε κατά τήν προσωπική εἰκόνα καί ὁμοίωσή του καί τόν ἀδελφῶν του. Τό στῆθος του εἶναι φαρδύ καί δυνατό. Τά ἀνοιχτά του χέρια κρατοῦσαν πιθανόν τό τόξο ἀπό τό ὁποῖο ἔχει μόλις φύγει τό βέλος. Τό βλέμμα του δείχνει εὐγενική αὐστηρότητα. Εἶναι νικητής! Ὁ ὄμορφος υἱός τοῦ Δία –Jupiter καί τῆς Λητῶς– ὁ νικητής τῆς βέβηλης Νιόβης, εἶναι ὁ θεός τοῦ Φωτός καί τῆς Μουσικῆς, τῆς Ἐπιστήμης καί τῆς Ποίησης. Ἰδοῦ πῶς αὐτός προεικονίζει τήν Καλοκαγαθία, τήν ἀρχαϊκή αὐτή ἀρχή καί τό ἀνθρώπινο ἰδεῶδες.

Ἄσε με νά κάνω λάθος!

Κάθε ἐπίσκεψη στό σχολεῖο εἶναι καί νέα τροφή γιά σκέψη! Παρατηρῶντας τήν συμπεριφορά τῶν ἄλλων, γονέων, παιδιῶν καί δασκάλων μπορεῖ κανείς νά βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα καί γιά τόν ἑαυτό του. Γιατί ὅλες οἱ συμπεριφορές, ὅσο ἀκραῖες καί νά εἶναι, ἀπεικονίζουν λίγο ὡς πολύ καί τίς δικές μας συμπεριφορές, τίς ὁποῖες δέν βλέπουμε ἀπό μόνοι μας, ἐνῶ γίνονται τόσο ἐμφανεῖς στούς ἄλλους.

Ἕνα πρόσφατο παράδειγμα: μιά μαμά συζητοῦσε μέ ἕναν δάσκαλο, ὁ ὁποῖος τόλμησε νά τῆς πεῖ ὅτι ἡ κόρη της ὑστεροῦσε στήν ὀρθογραφία καί μοῦ ἔκανε τρομερή ἐντύπωση ἡ ἀντίστασή της στό νά παραδεχθεῖ τήν ἐπισήμανση πού τῆς ἔγινε. Δέν ξέρω ἐάν πράγματι τό κοριτσάκι ὑστεροῦσε στήν ὀρθογραφία, φαντάζομαι ὅμως, ὅτι ὁ δάσκαλος δέν θά ἦταν καί τόσο τρελός, γιατί δέν τῆς εἶπε κάτι ἐξωπραγματικό. Σήμερα τά περισσότερα παιδιά ὑστεροῦν στήν ὀρθογραφία, γιατί πολλοί δάσκαλοι δέν ἐπιμένουν σέ αὐτήν. Μοῦ ἔκανε ὅμως, ἐντύπωση τό θιγμένο ὕφος τῆς μαμᾶς, λές καί τῆς εἶπαν τήν μεγαλύτερη προσβολή γιά τήν κόρη της! Καί προσπαθῶντας νά ἀποδείξει ὅτι τό παιδί της δέν ὑστερεῖ καθόλου στήν ὀρθογραφία, (ἄρα νά βγάλει τόν δάσκαλο ἀνίκανο νά ἀξιολογήσει τούς μαθητές του), ἐπεστράτευε ὅποια ἐπιχειρήματα μποροῦσε νά σκεφτεῖ: “εἴδατε ὅμως ὅτι ἡ διπλανή της τήν ἐνοχλεῖ διαρκῶς καί δέν τήν ἀφήνει νά συγκεντρωθεῖ;” Δέν εἶναι ὅτι δέν ξέρει ὀρθογραφία. Οἱ ἄλλοι συμμαθητές φταῖνε, πού τήν ἀποσποῦν. Καί (γιά νά ἔχουμε καλό ἐρώτημα) “ἐσεῖς, γιατί δέν μαλώνετε τήν διπλανή μαθήτρια πού ἀπασχολεῖ τό παιδί μου;” Τό “μπαλάκι” εὔκολα γυρίζει στόν δάσκαλο! Αὐτός φταίει πού τό δικό μου τό παιδί ὑστερεῖ στήν ὀρθογραφία, ἄν τελικά πεισθῶ ὅτι ἔχει σωστό κριτήριο καί δεχθῶ ὅτι πράγματι τό παιδί μου ὑστερεῖ στήν ὀρθογραφία, τό ὁποῖο εἶναι καί τό πιό δύσκολο μέρος. Καί καταλήγω νά κατηγορῶ ἐν τέλει καί τόν διευθυντή, γιατί δέν ἐπιπλήττει τόν δάσκαλο, πού δέν ἐπιπλήττει τήν συμμαθήτρια, πού ἀποσπᾶ τήν προσοχή τοῦ δικοῦ μου (ἀλάθητου) παιδιοῦ! Μπορεῖ νά φταίει καί ὁ Ὑπουργός Παιδείας, δέν λέω, τό θέμα εἶναι νά ἀποδείξω ὅτι τό δικό μου τό παιδί δέν φταίει!

ΤΡΙῼΔΙΟΝ

ἤ,

«Ἔφθασε καιρός... Ὁ δημιουργὸς τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω....Τριῴδιον δὲ καὶ παρ’ ἀνθρώπων δέχου».

Ἑσπερίζουμε, μὲ ἑόρτιο διάθεση. Γιὰ νὰ φτάσει καὶ ἡ ἐπιβεβλημένη προετοιμασία... Κατὰ τὸ κέλευσμα τῶν Τυπικῶν «..πρὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἑσπερινοῦ τίθεται ὑπὸ τὴν ἐν τῷ τέμπλῳ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ ηὐτρεπισμένου σκίμποδος τὸ λειτουργικὸν βιβλίον τοῦ Τριῳδίου, ἔνθα μεταβαίνει ὁ Πρωτο-ψάλτης (ἐκπροσωπῶν τοὺς ἐν τοῖς ἀναλογίοις ὑπηρετοῦντας), βάλλει πρὸ τῆς εἰκόνος μετανοίας τρεῖς, ἀσπάζεται αὐτήν, λαμβάνει μετὰ χεῖρας τὸ Τριῴδιον καὶ ἀσπάζεται αὐτό, ποιεῖ πάλιν μετανοίας μικρὰς τρεῖς καὶ ἀπέρχεται μετὰ τοῦ Τριῳδίου εἰς τὴν οἰκεῖαν θέσιν αὐτοῦ».

Ἔχω τὴν πεποίθηση, πὼς γιὰ κανένα ἄλλο Λειτουργικὸ βιβλίο δὲν γίνεται αὐτοῦ τοῦ εἴδους κατανυκτικὴ τελετὴ τῆς παραδόσεώς του. Ἴσως γίνεται αὐτό, ἐπειδὴ εἰσοδεύουμε ἀπόψε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ τοῦ ἐφετεινοῦ χρόνου, ποὺ τὰ σκέπει, ἐνισχύει καὶ προβάλλει αὐτὸ τὸ ἱερὸ βιβλίο: «Τὸ Τρῴδιον, τὸ Κατανυκτικόν».

Ἀλήθεια, γιατὶ  συμβαίνει αὐτό;