ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΜΜΙΑ  ΑΝΟΧΗ

ΣΤΑ ΠΕΡΙ ΑΝΑΔΟΧΗΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ  

Τήν 16η Μαΐου 2018 δηµοσιεύτηκε στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως ὁ νόµος 4538/2018 µέ τίτλο «Μέτρα γιά τήν προώθηση τῶν Θεσµῶν τῆς Ἀναδοχῆς καί Υἱοθεσίας καί ἄλλες διατάξεις».

Ἀναδοχή εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς πραγµατικῆς φροντίδας ἀνηλίκου ἀπό τρίτους, πού ὀνοµάζονται ἀνάδοχοι γονεῖς. Οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς δέν υἱοθετοῦν τό ἀνήλικο παιδί, ἀλλά ἀναλαµβάνουν τήν πραγµατική φροντίδα του, εἴτε ὕστερα ἀπό συµφωνία µέ τούς φυσικούς του γονεῖς, εἴτε ὕστερα ἀπό δικαστική ἀπόφαση (Ἀστικός Κώδικας [στό ἑξῆς ΑΚ] ἀρ. 1655). Τό δικαστήριο ἀποφασίζει νά θέσει ἕναν ἀνήλικο ὑπό ἀναδοχή, ὅταν συντρέχει στό πρόσωπο καί τῶν δύο γονέων ἤ τοῦ µοναδικοῦ γονέα κακή ἄσκηση τῆς γονικῆς µέριµνας. Πιό συγκεκριµένα, ὅπως ἀναφέρεται στό ἄρθρο 11 τοῦ νόµου 4538: «Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου προκρίνεται ἰδίως γιά περιπτώσεις ἔκθετων, ὀρφανῶν ἤ ἐγκαταλελειµµένων καί ἀπό τούς δύο γονεῖς ἤ προκειµένου περί ἐκτός γάµου µή ἀναγνωρισµένων τέκνων, ἐγκαταλελειµµένων ἀπό τή µητέρα τους, κακοποιηµένων ἤ παραµεληµένων ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ ἄλλους συνοικοῦντες, καθώς καί ἀνηλίκων πού διαβιοῦν σέ ἱδρύµατα».

ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΞΕΝΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΣΟ ΚΑΘΑΡΑ, ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!

…νά σταθῶ πάνω σ’ ἕνα κλαδί νά τραγουδῶ

στούς ἄρχοντες καί στίς κυράδες τοῦ Βυζαντίου

γιά ὅ,τι ἔγινε, γίνεται, ἤ πρόκειται νά ἔρθει¹.

                                                                                                                         (W. B. Yeats)

Τήν πρώτη µέρα τοῦ µηνός Ἰουνίου ἐ.ἔ, ἔφυγε ἀπό τή ζωή ἕνας ἀπό τούς τελευταίους γνήσιους εὐπατρίδες, ἀνθρώπους µιᾶς γενιᾶς κι ἑνός ἤθους πού –δυστυχῶς– ἐκλείπει µέ τούς ἐλάχιστους πού ἔχουν ἀποµείνει.

Ο JohnJuliusCooper, 2ος Ὑποκόµης Norwich (15 Σεπτεµβρίου 1929 – 1 Ἰουνίου 2018) δέν ἦταν ἁπλᾶ ἕνας ἱστορικός µέ ἀγάπη γιά τήν ἐπιστήµη του καί γιά τούς λαούς πού µελέτησε. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος µέ ἀνοιχτό µυαλό καί µέ ἀνοιχτά µάτια, πού ἔβλεπε καί καταλάβαινε πολλά καί, ἀκριβῶς ἐπειδή ἦταν ἀξιόλογος, εἶχε τήν ἁπλότητα καί τήν παιδικότητα τῆς ἀξίας, πού δέ χρειάζεται νά ἀποδείξει τίποτα ἀπό αὐτά πού εἶναι.

Μαθητεία στόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ

ΣΥΜΦΩΝΕΙ Ο π. ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΡΓΑΜΟΥ;

« Ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑµᾶς »

Ὁ πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ἕνας ἀπό τούς µεγαλύτερους θεολόγους τοῦ 20ου αἰῶνα. Εἶναι ἀπό τούς πρώτους, ἄν ὄχι ὁ πρῶτος, πού ἤδη πρίν ἀπό τόν Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο διακήρυξε τήν ἐπείγουσα ἀνάγκη τῆς ἐπιστροφῆς στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µέ πνεῦµα µαθητείας καί µέ σκοπό τόν ἐπαν-Εὐαγγελισµό τοῦ κόσµου. Κεντρικός ἄξονας τῆς θεολογίας του εἶναι ὁ τονισµός τῆς ἀξίας τῆς (Ἱερᾶς) Ἱστορίας, δηλαδή τῆς κρισιµότητας τῆς συνέργειας τοῦ Ζῶντος Θεοῦ καί τῶν συγκεκριµένων ἀνθρώπων, προκειµένου προoδευτικά («instatuviae») νά ἀνακεφαλαιωθοῦν τά πάντα ἐν Χριστῷ. Ὡς ἐκ τούτου ἦρθε σέ σαφῆ καί ἀποφασιστική ἀντίθεση µέ τό κυρίαρχο στόν 20ο αἰῶνα –καί ὄχι µόνο- ἰδεαλιστικό µεταφυσικό πνεῦµα πού διατεινόταν, κατά τή σχετική ἔκφραση τοῦ Γερµανοῦ φιλοσόφου Γκ. Φίχτε, ὅτι «µόνον τό µεταφυσικόν, οὐδέποτε δέ τό ἱστορικόν (=ἄρα οὔτε ἡ Ἐνσάρκωση, ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, οὔτε ἡ Ἐκκλησία πού εἶναι γεγονότα ἱστορικά) φέρει (=φέρουν) τήν εὐδαιµονίαν». Σύµφωνα µέ τόν ἐπίσκοπο Περγάµου Ἰωάννη Ζηζιούλα, µαθητῆ τοῦ π. Φλωρόφσκυ: «ὁ π. Φλωρόφσκυ ξεκίνησε καί διαµόρφωσε ἀρχικά τήν ὅλη σκέψη του σέ µιά πάλη µέ τά προβλήµατα πού ἔθετε ἡ Δυτική Φιλοσοφία ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Κάντ καί κυρίως µέ τόν Χέγκελ καί τόν Δυτικό ὀρθολογισµό, ὁ ὁποῖος ὁδηγοῦσε εἴτε σέ κάποιο µυστικισµό πού ἔφερνε τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσµο σέ µιά σχέση θετική µέ τόν Θεό ἐπί τῇ βάσει δεδοµένων νόµων, ὅπως τό αἰώνιο πνεῦµα ἤ ἡ θρησκευτικότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, εἴτε σέ µιά θεώρηση τῆς ἱστορίας ὡς κινήσεως ἐκ τῶν ἔσω πρός ἕνα καλό τέλος κατά τό πρότυπο τῆς φυσικῆς ἐξελίξεως…» (βλ. τό βιβλίο «Κόσµου Λύτρον», Μέγαρα 2014). Σύµφωνα δέ µέ τόν ἴδιο τόν π. Γεώργιο, γιά τόν ὁποίο ἡ ἀλήθεια φαίνεται νά ἔχει µεγαλύτερη ἀξία καί νά προηγεῖται ἀπό τήν ἐλευθερία: «Ἡ ἐλευθερία δέν βρίσκεται οὔτε στόν ριζοσπαστισµό, οὔτε στό νά ἔχει κανείς ρίζες, ἀλλά (βρίσκεται) στήν ἀλήθεια, στήν πλήρη ἀληθείας ζωή, στόν φωτισµό πού ἔρχεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦµα». Καί ἀλλοῦ: «Δηµιουργική ἐλευθερία εἶναι ἀδύνατη χωρίς τήν ἀρχική αὐταπάρνηση…Ἡ ἀπάρνηση συνεπάγεται νά ξεπεράσει κανείς τούς περιορισµούς καί τίς προκαταλήψεις καί νά παραδοθῆ ἀπόλυτα στήν ἀλήθεια… Τό ἔργον τῆς ἀπολυτρώσεως γίνεται πράγµατι ἀπό τόν Θεό, µά ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά συνεργασθῆ σέ αὐτή τήν προσπάθεια. Διότι ἡ ἀπολύτρωση συνίσταται ἀκριβῶς στήν ἀπολύτρωση τῆς ἐλευθερίας (Ἡ γενική «τῆς ἐλευθερίας» ἐδῶ εἶναι ἀντικειµενική, ὄχι ὑποκειµενική, ὅπως ἐµεῖς κατανοοῦµε τή φράση. Ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία, δηλαδή, δέν ἀπολυτρώνει, ἀλλά –πρέπει νά– ἀπολυτρώνεται)».