ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ ἀπώλεια τῆς Ἁπλότητας

Μπήκαμε στό καλοκαίρι πιά γιά τά καλά. Οἱ προτεραιότητες μας ἀλλάζουν καί ἡ ξεκούραση, ἡ χαλάρωση ἀρχίζουν νά γίνονται τό ζητούμενό μας. Ἡ φορτωμένη καθημερινότητα ἀπό τίς ἐργασίες μας χρειάζεται μία ἀνάπαυλα. Τά παιδιά ἤδη νιώθουν τήν ἀνάγκη νά ἀφήσουν πίσω τους ὅ,τι ἦταν, τόσους μῆνες, ἀπαραίτητο νά κάνουν. Οἱ προσπάθειες νά τά ἀποτινάξουν ἀπό πάνω τους εἶναι πιά ἐμφανεῖς.

Γιά τούς μεγαλύτερους τά πράγματα εἶναι λίγο πιό πολύπλοκα. Οἱ ὑποχρεώσεις δέν σταματοῦν καί τό γνωρίζουμε καλά. Οἱ λίγες μέρες ξεκούρασης δέν μοιάζουν ἀρκετές γιά νά πάρουν ἀπό πάνω μας, ἀλλά κυρίως ἀπό μέσα μας, τά βάρη καί τίς προκλήσεις πού νιώθουμε. Αὐτό πού μόλις διαβάσατε εἶναι μία εἰσαγωγή πού καταλαβαίνουμε ὅλοι καί χωρίς νά λέει κάτι τό ἰδιαίτερο παρουσιάζει μία πραγματικότητα οἰκεία.

Ἀνάγκη, ἀλλά καί κίνδυνος

Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΑΔΕΙΑ

Ψάχνοντας κανείς τόσο στήν Ἁγία Γραφή ὅσο καί στά Πατερικά συγγράµµατα δέν βρίσκει σχεδόν τίποτα γιά τό θέµα τῆς καλοκαιρινῆς παύσεως ἀπό βιοποριστικές δραστηριότητες.

Αὐτή εἶναι ἡ µία πραγµατικότητα. Ἡ ἄλλη ὡστόσο εἶναι, ὅτι ὅλοι µας αἰσθανόµαστε πλέον τήν ἀνάγκη ξεκούρασης καί ἀλλαγῆς περιβάλλοντος. Αὐτή ἡ ἀνάγκη εἶναι περίπου συνοµήλικη µέ τήν υἱοθέτηση ἑνός “Εὐρωπαϊκοῦ” τύπου ζωῆς, µέ συνθῆκες ἀφύσικες καί µισάνθρωπες. Ἀνθρωποκεντρικές καί συνάµα µισάνθρωπες, ἤ µᾶλλον ἀτοµοκεντρικές. Στηριζόµαστε σχεδόν ἀποκλειστικά στόν ἑαυτό µας, στό Ἐγώ µας, καί ξεχάσαµε τό ἐµεῖς. Κατά κύριον λόγον ξεχάσαµε τόν Χριστόν καί τούς Ἁγίους Του, τούς ὁποίους δεχόµαστε ἀποκλειστικά ὡς βοηθούς στίς δυσκολίες µας, ἀλλά σέ καµία περίπτωση ὡς φωτεινούς ὁδοδεῖκτες στίς καθηµερινές ἐπιλογές καί δραστηριότητές µας. ‘Επειδή ἡ υἱοθέτη ση αὐτοῦ τοῦ “προοδευτικοῦ” τρόπου ζωῆς ἔγινε σταδιακά καί κορυφώνεται τά τελευταῖα χρόνια, παρατηροῦµε, ὅτι ὅσο νεώτεροι εἶναι οἱ ἄνθρωποι στήν ἡλικία, τόσο πιό κουρασµένοι εἶναι, µερικοί δέ ὁµοιάζουν σχεδόν παράλυτοι, µή ἔχοντες κουράγιο γιά ὁτιδήποτε.