Ἡ ἀπώλεια τῆς Ἁπλότητας
Μπήκαμε στό καλοκαίρι πιά γιά τά καλά. Οἱ προτεραιότητες μας ἀλλάζουν καί ἡ ξεκούραση, ἡ χαλάρωση ἀρχίζουν νά γίνονται τό ζητούμενό μας. Ἡ φορτωμένη καθημερινότητα ἀπό τίς ἐργασίες μας χρειάζεται μία ἀνάπαυλα. Τά παιδιά ἤδη νιώθουν τήν ἀνάγκη νά ἀφήσουν πίσω τους ὅ,τι ἦταν, τόσους μῆνες, ἀπαραίτητο νά κάνουν. Οἱ προσπάθειες νά τά ἀποτινάξουν ἀπό πάνω τους εἶναι πιά ἐμφανεῖς.
Γιά τούς μεγαλύτερους τά πράγματα εἶναι λίγο πιό πολύπλοκα. Οἱ ὑποχρεώσεις δέν σταματοῦν καί τό γνωρίζουμε καλά. Οἱ λίγες μέρες ξεκούρασης δέν μοιάζουν ἀρκετές γιά νά πάρουν ἀπό πάνω μας, ἀλλά κυρίως ἀπό μέσα μας, τά βάρη καί τίς προκλήσεις πού νιώθουμε. Αὐτό πού μόλις διαβάσατε εἶναι μία εἰσαγωγή πού καταλαβαίνουμε ὅλοι καί χωρίς νά λέει κάτι τό ἰδιαίτερο παρουσιάζει μία πραγματικότητα οἰκεία.
Μέ τά βαρίδια στήν ψυχή καί στίς πλάτες μας, γυρίζουμε τό χρόνο πίσω στά παιδικά καί νεανικά μας χρόνια πού ὅλα ἔμοιαζαν διαφορετικά. Καί ἦταν! Οἱ ἐποχές ἀλλάζουν καί κάθε μία ἔχει τά χαρακτηριστικά της. Συνηθίσαμε ἀπό τούς γονεῖς ἤ τούς παπποῦδες νά ἀκοῦμε: «περάσαμε δύσκολα», «μέ στερήσεις, ἐσεῖς ἔχετε ἀνέσεις»… Σιγά-σιγά τά τελευταῖα χρόνια, ἀκόμη καί οἱ γηραιότεροι συμπλήρωναν τίς τελευταῖες φράσεις μέ ἕνα «ἀλλά», «...ὅσο δύσκολα καί νά ἦταν, εἴχαμε μία ἁπλότητα στή ζωή μας, ἦταν πιό ἀνθρώπινα ὅλα».
Στίς συζητήσεις μέ συνομήλικους διαπίστωνα ὅλο καί περισσότερο τήν ἀλήθεια αὐτῶν τῶν δηλώσεων ἀπό ὅσους, τοὐλάχιστον, μποροῦσαν νά κάνουν τήν ἀναδρομή τους στό παρελθόν. Ἡ πρωϊνή δουλειά, τό μεσημέρι στό σπίτι, τό ἀπόγευμα στή βόλτα, τά Σαββατοκύριακα ἐκδρομές, ἐπισκέψεις, οἰκογενειακά τραπέζια. Σήμερα μπορεῖ νά συμβαίνει τό ἴδιο. Κι ὅμως, μοιάζουν διαφορετικά… Ἡ εὔκολη ἀπάντηση ὅτι οἱ ἐποχές ἀλλάζουν, δέν μέ ἱκανοποιεῖ. Ἕνας γοργός ρυθμός πού ἐπιβάλαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι σέ ἐμᾶς, δέν ἀφήνει τήν ψυχή μας νά ἀναπαυτεῖ, νά χαρεῖ, καί ἄς ἔχει εὐκολίες πού κάποτε δέν μπορούσαμε οὔτε νά τίς φανταστοῦμε. Ἔπαψαν νά φαίνονται τά πράγματα ἁπλᾶ;
Ἁπλότητα! Σάν φυσική ἔκφραση χαρακτῆρα εὐγένειας καί τρόπων. Σάν βαθύτερη ἔκφραση τῆς ψυχῆς συνυφασμένη μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Δημιουργοῦ της καί Χριστοῦ μας «…ἐν παντί πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα..» (πρός Κορινθίους Β’ 9.11) Αὐτή ἡ κατάσταση σήμερα λείπει ἀπό τίς οἰκογένειες, τούς χώρους ἐργασίας, ἀπό τά σχολεῖα, τήν κοινωνία μας.
Σήμερα, ἴσως πιό ἔντονα ἀπό ποτέ, οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε τήν τάση νά ἱκανοποιήσουμε τήν ἀνάγκη τοῦ «φαίνεσθαι», θά ἔλεγε κανείς, ὅτι ὑπάρχουμε μέσα ἀπό τήν ἐπιβεβαίωση πού λαμβάνουμε ἀπό τρίτους. Ἡ ὕπαρξη μιᾶς ψυχῆς πού φωνάζει «Κοίτα με», «Ἄκουσε με», «Δεῖξε», «Φέρε», «Κατανάλωσε». Ἡ ἀπόσταση ἀπό τόν Οὐρανό ἔφερε πιό κοντά στά μάτια μας, ἄλλους θεούς. Μικρούς καί προσωρινούς. Καί τελικά ζοῦμε πάνω σέ ἐπαναλαμβανόμενα μοτίβα ἐπιβίωσης καί ἐπιβεβαίωσης ἄσκοπης, ἄνευρης μά κυρίως ἐπίπλαστης εὐτυχίας, προσπαθῶντας ν’ ἀποδείξουμε κάτι πού δέν εἴμαστε. Γιατί, τελικά, ποιός θά ἀπαντήσει ὅτι ἡ ἱκανοποίηση ὅλων τῶν παραπάνω ἔφερε καί τήν πραγματική ἱκανοποίηση, τή χαρά στή ζωή μας;
Τό μυαλό, σέ μία προσπάθεια νά κερδίσει κάτι, γυρίζει στίς παιδικές ἀναμνήσεις… Νοσταλγοί μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς! Νοσταλγῶ γιατί μοῦ λείπει κάτι, γιατί ἄλλαξα, γιατί ἔχασα κάτι, πού ὅπως ἀποδείχτηκε μοῦ ἦταν ἀπαραίτητο.
Νόστος καί Ἄλγος, ἐπιστροφή καί πόνος. Ἐπιστροφή στόν πόνο. Θέλει ἰδιαίτερες ψυχικές ἀντοχές νά μπορεῖς νά γυρνᾶς στό παρελθόν ἀλλά νά μήν μένεις ἐκεῖ. Νά πηγαίνεις πίσω, νά μήν ξεχνᾶς καί νά χρησιμοποιεῖς ἔξυπνα καί σοφά τά λάθη τοῦ παρελθόντος. Νά θυμᾶσαι ποιός ἤσουν, τί πέρασες… Πόσο χρήσιμο θά ἦταν στό μεγάλωμα τῶν δικῶν μας παιδιῶν ἄν θυμόμασταν τό παρελθόν μας, ὥστε νά ἐνισχύσουμε τήν κατανόησή μας ἀπέναντί τους! Νά θυμόμαστε τί μᾶς ἄρεσε, τί μᾶς πλήγωνε. Ἀντί αὐτοῦ - χωρίς νά θέλω νά γενικεύσω - μία μετάλλαξη, μία λήθη!
Τά παιδιά ζοῦν. Δέν προσπαθοῦν ν’ ἀποδείξουν κάτι. Χαίρονται, λυποῦνται, πέφτουν καί σηκώνονται ξανά μέ εὐκολία, γιατί ἔχουν τήν ἁπλότητα νά χαρακτηρίζει τή ζωή τους! Μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων ἡ εὐκολία αὐτή γίνεται δυσκολία. Λέμε συχνά «ἀπό ποῦ νά πιαστῶ πιά!»… Κάπου ἐκεῖ ὅμως εἶναι ὁ Χριστός μέ ἁπλωμένα τά χέρια Του νά μᾶς πιάσει, νά μᾶς δώσει τή δύναμη πού μᾶς λείπει. Ἀρκεῖ νά κοιτάξουμε, ἀρκεῖ νά τό ζητήσουμε. Τόσο ἁπλᾶ!
Παναγιώτα Καμπάνη - Λεμονῆ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 190-191
Ἰούνιος - Ἰούλιος 2018