ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΗΛΟ
Ὑπάρχει µιά τουρκική παροιµία πού λέει: ἕνα κόκκινο µῆλο προκαλεῖ τίς πέτρες. Προφανῶς δέν προκαλεῖ τίς πέτρες νά σηκωθοῦν νά τοῦ ἐπιτεθοῦν ἀπό µόνες τους, ἀλλά προκαλεῖ τούς ἀνθρώπους πού τό κοιτάζουν, νά τοῦ πετάξουν πέτρες.
Ἡ παροιµία αὐτή, µπορεῖ νά µᾶς κάνει νά κατανοοῦµε τήν ἐµµονή τους νά κατακτήσουν τήν Κωνσταντινούπολη, ἐµµονή ἑνός βάρβαρου λαοῦ χωρίς ἱστορία, χωρίς πολιτισµό, νά θέλει νά ἁρπάξει µέ τή βία αὐτό πού θαυµάζει περισσότερο ἀπό κάθε τί, αὐτόν τόν πλοῦτο, τή λεπτότητα, τήν αὐτάρκεια, τήν εὐγένεια πού καταλαβαίνει ὅτι δέν µπορεῖ νά φτάσει, δέν µπορεῖ νά µιµηθεῖ. Ἔτσι αἰσθάνεται ὅτι ἀναπληρώνει ὅ,τι τοῦ λείπει, ἔτσι νοµίζει ὅτι τό παρελθόν καί ἡ ἱστορία τοῦ τόπου πού πατάει γίνεται δικό του παρελθόν καί δική του ἱστορία, ὅτι οἱ τάφοι πού σκυλεύει γίνονται τάφοι τῶν δικῶν του προγόνων, τά µνηµεῖα πού καταστρέφει γίνονται δικά του µνηµεῖα κι ὁ πολιτισµός, πού ἐκβαρβαρίζει γίνεται δικός του πολιτισµός.
Ὡστόσο, οἱ λαοί συµπεριφέρονται ὅπως συµπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι στίς καθηµερινές µεταξύ τους σχέσεις, κι οἱ ἄνθρωποι, µπροστά σε ἕνα ὡραῖο, κόκκινο, λαχταριστό µῆλο, συµπεριφέρονται ὁ καθένας µέ τό δικό του τρόπο.
