ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 

Ὁ Ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων, κοσμεῖ τήν περιοχή τῆς Νέαπολης καί εἶναι ἀπό τούς παλαιότερους καί ἀπό τούς λίγους ἐναπομείναντες Ναούς πού προσφέρει στούς προσκυνητές του, ἁγνό μελισσοκέρι καί ζυμωτά πρόσφορα.

Ὁ προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, π. Βασίλειος Βολουδάκης, γνωρίζοντας ἐπί πολλά ἔτη μέλη τῆς οἰκογενείας καί τήν ἴδια τήν κ. Μαρία Χρυσανθοπούλου (ἡ ὁποία κατεῖχε καλά τήν τέχνη παρασκευῆς προσφόρων), τῆς ἔδωσε τήν εὐλογία καί τό διακόνημα, νά διδάξει πιστές κυρίες νά μάθουν νά ζυμώνουν οὕτως ὥστε νά συνεχίσουν, νά παροτρύνουν καί νά μεταδώσουν μέ τήν σειρά τους καί στίς ἑπόμενες γενιές τό ἱερό αὐτό διακόνημα, τό ὁποῖο σιγά σιγά ἐκλείπει.

Ἡ κ. Μαρία γεννήθηκε στό Ἄλσος Ἀχαΐας, ἀπό μία ἰδιαιτέρως φτωχή καί ὀλιγογράμματη οἰκογένεια, παντρεύτηκε τόν ἀγαπημένο της σύζυγο Βασίλειο, γέννησε πέντε παιδιά ἐκ τῶν ὁποίων μεγάλωσε τά τέσσερα (δυστυχῶς τό πρῶτο της παιδί ὁ Μιχάλης ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ἀπό λάθος γιατροῦ). Ἔζησαν δύο ἀγόρια καί δύο κορίτσια.

Οἱ ἄθλιες οἰκονομικές δυσχέρειες καί ἡ μεγάλη φτώχεια, τούς ἀκολούθησαν καί στήν  Ἀθήνα ὅπου μετοίκησαν, προσπαθῶντας νά βροῦν οἱανδήποτε ἐργασία γιά νά ἐπιβιώσουν καί νά μεγαλώσουν τά παιδιά τους μέ ἦθος, ἠθική καί ἀγάπη.

Τίς ἡμέρες τῶν Χριστουγεννιάτικων ἑορτῶν βρεθήκαμε σέ ἕνα παιδότοπο, ὅπου ὑπῆρχαν πολλά δρώμενα καί παιχνίδια γιά μικρούς καί μεγάλους. Λόγῳ τῶν ἡμερῶν ὑπῆρχε πολύς κόσμος καί σέ κάθε παιχνίδι εἶχε μεγάλη ἀναμονή. Περιμένοντας τήν σειρά μας σέ ἕνα ἀπό αὐτά τά παιχνίδια, βρεθήκαμε μπροστά σέ ἕναν διάλογο μεταξύ μιᾶς νεαρῆς μαμᾶς, πού περίμενε κι αὐτή στήν οὐρά μέ τόν ἄνδρα της καί δύο μικρά παιδάκια, μέ τόν ὑπεύθυνο τοῦ συγκεκριμένου παιχνιδιοῦ. 

Τό θέμα ἦταν ὅτι τῆς συγκεκριμένης μαμᾶς δέν τῆς  ἄρεσε ὁ κανονισμός τοῦ παιχνιδιοῦ καί ὁ τρόπος πού εἶχε ὁρισθεῖ ἀπό τούς ὑπευθύνους γιά τήν τήρηση σειρᾶς προτεραιότητας καί διαμαρτυρόταν ἔντονα στόν ὑπεύθυνο, λέγοντάς του ὅτι δέν ἦταν σωστός ὁ κανονισμός καί πώς ἔπρεπε νά ἀλλάξει! Ὅσες φορές κι ἄν ἐπανέλαβε ὁ ὑπεύθυνος ὅτι αὐτός ἦταν ὁ κανονισμός καί ὅτι ἔπρεπε νά γίνει σεβαστός ἀπό ὅλους, οἱ διαμαρτυρίες δέν μειώθηκαν οὔτε ἀκόμα ὅταν τῆς ἐξήγησε τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ἴσχυε ὁ κανονισμός αὐτός, (πρᾶγμα πού θεωρῶ ὅτι δέν ἦταν ὑποχρεωμένος νά κάνει), ἡ γυναίκα ἐκείνη δέν σταμάτησε νά ἐπιμένει ὅτι ἔπρεπε νά γίνει ἐξαίρεση γι’ αὐτήν γιατί ἐκείνη εἶχε πληρώσει!!! Δέν ἔκανε βέβαια, τόν κόπο νά σκεφτεῖ ὅτι ὅλος ὁ κόσμος πού περίμενε στήν οὐρά, προφανῶς εἶχε πληρώσει, ὅπως κι ἐκείνη!

 

Πήραμε τό καλύτερο καί πιό ἐξελιγμένο κινητό τῆς ἀγορᾶς, μέ τήν τέλεια φωτογραφική μηχανή, τήν ὑψηλή ἀνάλυση, τό ἀπίθανο ζουμάρισμα καί γέμισε ὁ κόσμος σέλφι φωτογραφίες καί ἀναρτήσεις.

Τραβᾶμε καί ποστάρουμε κάθε δραστηριότητά μας ἀλλά ἀκόμα καί κάθε τί τοῦ διπλανοῦ μας γείτονα, συναδέλφου, συντρόφου, παιδιοῦ ἀπό πάρτυ, ἐκδηλώσεις, happenings, πού λένε καί οἱ ξένοι, κι ἀλλοίμονο μήν δέν τούς μοιάσουμε τρομάρα μας ἀκόμα καί οἱ γιαγιάδες ἔγιναν μοντέρνες!!!

Ζοῦμε τήν κάθε μας στιγμή, ὄχι γιά τήν στιγμή, ἀλλά γιά τήν ἀνάρτηση σέ κάθε εἶδος Instagram, Messenger, Facebook, Twitter καί ἄλλα κοινωνικά μέσα καί δίκτυα καί ἔγινε τοῦ τιτιβίσματος, ἀπό ἡλιοβασιλέματα μέχρι προσωπικές στιγμές!

Δῶσε καί τό παιδί σου νά παίξει σέ παιδική διαφήμιση ἤ σειρά, νά χορέψει ἤ νά τραγουδήσει στό “Ἑλλάδα ἔχεις ταλέντο” (σέ τί ἀλήθεια;) νά πάρουμε καί μεῖς οἱ γονεῖς τά δέκα λεπτά δημοσιότητας στά πρωϊνάδικα.