ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 

Ὁ Ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων, κοσμεῖ τήν περιοχή τῆς Νέαπολης καί εἶναι ἀπό τούς παλαιότερους καί ἀπό τούς λίγους ἐναπομείναντες Ναούς πού προσφέρει στούς προσκυνητές του, ἁγνό μελισσοκέρι καί ζυμωτά πρόσφορα.

Ὁ προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, π. Βασίλειος Βολουδάκης, γνωρίζοντας ἐπί πολλά ἔτη μέλη τῆς οἰκογενείας καί τήν ἴδια τήν κ. Μαρία Χρυσανθοπούλου (ἡ ὁποία κατεῖχε καλά τήν τέχνη παρασκευῆς προσφόρων), τῆς ἔδωσε τήν εὐλογία καί τό διακόνημα, νά διδάξει πιστές κυρίες νά μάθουν νά ζυμώνουν οὕτως ὥστε νά συνεχίσουν, νά παροτρύνουν καί νά μεταδώσουν μέ τήν σειρά τους καί στίς ἑπόμενες γενιές τό ἱερό αὐτό διακόνημα, τό ὁποῖο σιγά σιγά ἐκλείπει.

Ἡ κ. Μαρία γεννήθηκε στό Ἄλσος Ἀχαΐας, ἀπό μία ἰδιαιτέρως φτωχή καί ὀλιγογράμματη οἰκογένεια, παντρεύτηκε τόν ἀγαπημένο της σύζυγο Βασίλειο, γέννησε πέντε παιδιά ἐκ τῶν ὁποίων μεγάλωσε τά τέσσερα (δυστυχῶς τό πρῶτο της παιδί ὁ Μιχάλης ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ἀπό λάθος γιατροῦ). Ἔζησαν δύο ἀγόρια καί δύο κορίτσια.

Οἱ ἄθλιες οἰκονομικές δυσχέρειες καί ἡ μεγάλη φτώχεια, τούς ἀκολούθησαν καί στήν  Ἀθήνα ὅπου μετοίκησαν, προσπαθῶντας νά βροῦν οἱανδήποτε ἐργασία γιά νά ἐπιβιώσουν καί νά μεγαλώσουν τά παιδιά τους μέ ἦθος, ἠθική καί ἀγάπη.

Τό ἕνα ἀγόρι της καί αὐτός Μιχάλης, παιδί δευτέρας δημοτικοῦ, μοίραζε πολύ νωρίς τό πρωΐ, πρίν πάει σχολεῖο, τό ἡμερήσιο γάλα στήν γειτονιά.

Ἡ ἐξέλιξή του ἦταν νά σπουδάσει Θεολογία, νά κάνει μιά εὐλογημένη οἰκογένεια, νά γίνει πατέρας ὀκτώ παιδιῶν, νά ἀξιωθεῖ τό λειτούργημα τοῦ Ἱερέως, νά διδάσκει ἐπί πολλά ἔτη στό 2Ο0 πειραματικό Ἑνιαῖο Λύκειο Ἀθηνῶν καί νά φύγει γιά τήν οὐράνια ζωή–βασιλεία, ἀφήνοντας τήν οἰκογένεια καί τούς μαθητές του σέ μεγάλη θλίψη καί ἀπώλεια. Ἡ μιά ἀπό τίς κόρες της Μαρίας Χρυσανθοπούλου ἀκολούθησε τόν μοναχικό βίο, ἐνῶ τά δύο ἄλλα της παιδιά ἔκαναν εὐτυχισμένες οἰκογένειες, χαρίζοντάς της δεκατρία  ἐγγόνια καί ἕνα δισέγγονο.

Ὁ ἕνας ἐκ τῶν ἐγγονῶν της ἔγινε ἐπίσης Ἱερέας, ὁ ὁποῖος καί παρίστατο στήν νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς ἀγαπημένης του γιαγιᾶς, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων, τήν Παρασκευή, 9 Φεβρουαρίου, 2018.

Ἐκεῖ παρευρίσκοντο καί Ἱερεῖς ἄλλων ἐνοριῶν μαζί μέ τήν πολυμελῆ οἰκογένεια, ἐνορίτες, τούς μαθητές καί τίς μαθήτριές της, καθώς  καί φίλους πού δώσανε τό παρόν τήν ἡμέρα αὐτή. 

Ὁ π. Βασίλειος στό τέλος τῆς Ἀκολουθίας χάρισε στήν οἰκογένεια μιά φωτογραφία, στήν ὁποία ἡ κ. Μαρία μπροστά στή εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, χαμογελαστή καί συγκινημένη ἐδέχετο τό βραβεῖο πού τῆς ἔδωσε ὁ Ναός στίς 14 Σεπτεμβρίου 2005, καί τίς …εὐχαριστίες γιά τά συνεχῆ ἔτη προσφορᾶς της στό διακόνημα τῆς παρασκευῆς προσφόρων πού ἀνελλιπῶς  προσέφερε στόν Ἅγιο Νικόλαο.

Ἡ κ. Μαρία κατοικοῦσε σέ ἕνα μικρό σπιτάκι κοντά στόν Ναό.

Τό σπιτάκι της ζεστό, φιλόξενο καί ταπεινό, μοσχομύριζε θυμίαμα μέ τό ἀκοίμητο καντῆλι δίπλα στήν φωτογραφία τοῦ πολυαγαπημένου της γιοῦ, παπά Μιχάλη καθώς ἔλεγε.

Ἡ μυρουδιά τοῦ προζυμιοῦ, μαζί μέ τά φρεσκοφουρνισμένα πρόσφορα, μᾶς ὑποδέχονταν μαζί μέ τό καλωσυνᾶτο καί χαρωπό πρόσωπό της. Φιλόξενη, ὑπομονετική, πάντα πρόθυμη νά μᾶς διδάξει τήν ἱερή τέχνη τῆς παρασκευῆς τῶν προσφόρων.

Ἑτοίμαζε μέ περισσή ἐπιμέλεια τά πρόσφορα  γιά κάθε Κυριακάτικη Λειτουργία, ἀλλά καί ὅποια ὥρα καί μέρα ἐπιπλέον “χρειαζόταν ὁ Ἅγιος”, ἀμέσως ἀνταποκρινόταν καί ἔλεγε “ἑτοιμάζω ἀμέσως προζύμι ἐλᾶτε τήν τάδε ὥρα νά τά πάρετε”. Πολλές φορές βλέπαμε τόν ἀγαπητό ἐπίτροπο τῆς ἐνορίας μας κ. Κῦρο Πασχάλη, νά καταφθάνει γιά νά τά παραλάβει.

Ἡ μικρή καί θαυματουργή κουζινίτσα της, πεντακάθαρη, μέ ὅλα τά ἀπαραίτητα σκεύη, ὑλικά πού ἦταν ἀποκλειστικά γιά τήν συγκεκριμένη χρήση, ἑτοιμασία καί  παρασκευή προσφόρων, σέ πλήρη τάξη καί ὀργάνωση. Μοναδική της συντροφιά τό ραδιοφωνάκι της μέ τούς ψαλμούς, τίς πνευματικές ὁμιλίες, τίς Θεῖες Λειτουργίες καί τά ὀφέλιμα χριστιανικά βιβλιαράκια της.

Ὅλα αὐτά πού ἀκούγαμε, μυρίζαμε καί αἰσθανόμασταν στόν εὐλογημένο “πλούσιο” χῶρο της, νιώθαμε πώς ἦταν ἕνα καταφύγιο μακριά ἀπό τήν ἄστατη βοή καί ἀγωνία τῆς καθημερινότητας.

Μᾶς ἔμαθε ξεκινῶντας μέ τήν συγκεκριμένη προσευχή, μέ τό καντηλάκι μας ἀναμμένο, τό πῶς θά ἀναπιάσουμε τό προζύμι, τόν τρόπο τοῦ ζυμώματος, τήν ὑπομονή νά περιμένουμε νά φουσκώσουν τά πρόσφορα καί τέλος τό φούρνισμα αὐτῶν.

Πολλές οἱ ἀπορίες καί ἐρωτήσεις μας μέχρι νά φτάσουν τά πρόσφορα στήν τελική τους μορφή… μᾶς ἔλεγε “χρειάζεται νά ἔχετε θέληση, προσευχή, χρόνο καί ὑπομονή. Νά εἶστε πάνω στό φοῦρνο οὔτε λεπτό τά μάτια σας φευγάτα, γιατί  πάει, θά ἁρπάξει καί μετά….”. Σέ κάποιες μαθήτριες ἔλεγε, ὅταν ματώνανε τά ἀμάθητα χέρια τους. Μήν χάνετε τό κουράγιο σας, νά ἐπιμείνετε, θά συνηθίσουν καί θά σκληρύνουν τά χέρια σας. Μήν κοιτᾶτε τά δικά μου πού εἶναι πολύ δουλεμένα σέ δουλειές καί μάλιστα πολύ δύσκολες.

Τά τελευταῖα χρόνια, ὅπως εἶπε στόν ἐπικήδειο λόγο του ὁ σεβαστός πνευματικός της π. Βασίλειος, ἡ κ. Μαρία τοῦ ἔλεγε ὅτι παρά τίς δυσκολίες καί πόνους πού εἶχε καί εἰδικά στά χέρια της, ὅταν τά ἔβαζε μέσα στό σκεῦος γιά νά ζυμώσει, δέν μποροῦσε νά ἐξηγήσει πῶς ὅλοι οἱ πόνοι περνοῦσαν καί τά χέρια της δούλευαν δυνατά, ἀνώδυνα καί ἀποτελεσματικά.

Περνούσαμε πολλές ὧρες στήν ἀρχή κοντά της μέ πολλές ἐρωτήσεις, ἀπορίες καί ἀγωνίες γιά τό ἀποτέλεσμα. Πάντα μᾶς ἐνίσχυε, μᾶς ἔδινε κουράγιο σέ ὅλες τίς προσπάθειές μας, νουθετοῦσε τόν καθένα μας μέ τόν κατάλληλο τρόπο.

Ἀλήθεια πόσο δίκιο εἶχε ἡ σοφή, ὀλιγογράμματη δασκάλα μας!!!

Φεύγοντας πιό δυνατές καί αἰσιόδοξες παίρναμε μαζί μας καί τό φιλόξενο κέρασμα πού πάντα ἑτοίμαζε γιά νά μᾶς προσφέρει.

Ἀγαπημένη μας κ. Μαρία νά ξέρετε ἐκεῖ πού εἶσθε πώς κάθε φορά πού ζυμώνουμε σᾶς ἔχουμε στήν θύμηση, προσευχή καί στήν Καρδιά μας!

Χαιρετοῦμε τήν καλή δασκάλα μας καί εὐχόμαστε ἀπό καρδιᾶς νά ἔχει καλόν Παράδεισο καί μέ τήν εὐχή….. Ἴσως, Θεοῦ θέλοντος, νά ἀνταμώσουμε ὅλοι μαζί!!!

 

 

Μέ εὐγνωμοσύνη