ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«ΕΩΡΑΚΑΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ»

 

«Καί ἰδού δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπό Ἱερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα Ἐμμαούς. Καί αὐτοί ὡμίλουν πρός ἀλλήλους περί πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. Καί ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτούς καί συζητεῖν καί αὐτός ὁ Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς· οἱ δέ ὀφθαλμοί αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μή ἐπιγνῶναι αὐτόν. Εἶπε δέ πρός αὐτούς· τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὕς ἀντιβάλλετε πρός ἀλλήλους περιπατοῦντες καί ἐστέ σκυθρωποί; Ἀποκριθείς δέ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρός αὐτόν· σύ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλήμ καί οὐκ ἔγνως τά γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; Καί εἶπεν αὐτοῖς ποῖα; Οἱ δέ εἶπον αὐτῷ· τά περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅς ἐγένετο ἀνήρ προφήτης δυνατός ἐν ἔργῳ καί λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί παντός τοῦ λαοῦ, ὅπως τε παρέδωκαν αὐτόν οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρῖμα θανάτου καί ἐσταύρωσαν αὐτόν. Ἡμεῖς δέ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ· ἀλλά γε σύν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ’ οὗ ταῦτα ἐγένετο. Ἀλλά καί γυναῖκες τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς γενόμεναι ὄρθριαι ἐπί τό μνημεῖον, καί μή εὑροῦσαι τό σῶμα αὐτοῦ ἦλθον λέγουσαι καί ὀπτασίαν ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἵ λέγουσιν αὐτόν ζῆν. Καί ἀπῆλθόν τινες, τῶν σύν ἡμῖν ἐπί τό μνημεῖον, καί εὗρον οὕτω καθώς καί αἱ γυναῖκες εἶπον, αὐτόν δέ οὐκ εἶδον. Καί αὐτός εἶπε πρός αὐτούς· ὧ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! Οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ; Καί ἀρξάμενος ἀπό Μωϋσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ. Καί ἤγγισαν εἰς τήν κώμην οὗ ἐπορεύοντο, καί αὐτός προσεποιεῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι· καί παρεβιάσαντο αὐτόν λέγοντες· μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα. Καί εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σύν αὐτοῖς. Καί ἐγένετο ἐν τῷ κατακλιθῆναι αὐτόν μετ’ αὐτῶν λαβών τόν ἄρτον εὐλόγησε, καί κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. Αὐτῶν δέ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί, καί ἐπέγνωσαν αὐτόν· καί αὐτός ἄφαντος ἐγένετο ἀπ’ αὐτῶν. Καί εἶπον πρός ἀλλήλους· οὐχί ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καί ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τάς γραφάς; Καί ἀναστάντες αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ, καί εὗρον συνηθροισμένους τούς ἕνδεκα καί τούς σύν αὐτοῖς, λέγοντες ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως καί ὤφθη Σίμωνι. Καί αὐτοί ἐξηγοῦντο τά ἐν τῇ ὁδῷ καί ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου.» (Λουκᾶ 24, 13-15)

«Σύ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλήμ καί οὐκ ἔγνως τά γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις;» Δέν ἐγνώριζε Ἐκεῖνος πού ἦταν τό κύριο καί κεντρικό πρόσωπο τῶν γεγονότων στά Ἱεροσόλυμα τίς ἡμέρες πού εἶχαν προηγηθεῖ; Μήπως καί ἐμεῖς ἔχουμε ἐσφαλμένες ἰδέες καί γνῶμες γιά τόν Κύριό μας; Μήπως ἐκφέρουμε ἄδικες κρίσεις;

Καί σ’ Ἐκεῖνον, πού ὄχι μόνον ἐγνώριζε ὅλα τά γεγονότα «ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις» ἀλλά περί Αὐτόν ἔγιναν, τά ἐξιστόρησαν! 

Οἱ δύο μαθητές εἶχαν συγκλονισθεῖ ἀπό τά «γενόμενα» καί εἶχαν ἀπογοητευθεῖ ἀπό τήν θανάτωση τοῦ Διδασκάλου γιατί εἶχαν λησμονήσει ὅσα «ἐλάλησαν οἱ προφῆται».

Ἡ εὐγένεια καί καλοσύνη τους νά προσκαλέσουν ἐπίμονα τόν ἄγνωστο συνοδοιπόρο νά μείνει στό κατάλυμά τους «ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα», ἀποδείχθηκε ἀνεκτίμητη εὐλογία: «αὐτῶν δέ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί καί ἐπέγνωσαν αὐτόν».

Κύριε, ἕνας τυφλός, ἀπαντῶντας σ’ ἐρώτησή Σου, εἶπε: «ἵνα ἀναβλέψω». Αὐτό Σοῦ ζητῶ καί ἐγώ: νά ἀναβλέψω. Γιά νά ἰδῶ τήν πνευματική μου κατάσταση, νά ἀποκτήσω αὐτογνωσία, νά ταπεινοφρονῶ καί νά ἀγωνίζομαι νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μου, τήν ἁμαρτωλότητα, νά θεραπευθῶ. Νά ἀπαλλαγῶ ἀπό κάθε πλάνη. Νά ἐπαγρυπνῶ στίς προσβολές τοῦ ἐχθροῦ. Νά συναισθάνομαι τήν παρουσία Σου στήν πορεία τῆς ζωῆς μου.

Πόσο ὁμοιάζουμε μέ τούς δύο μαθητές πού οὔτε ὕπνο σκέφθηκαν οὔτε τήν νύχτα φοβήθηκαν, ἀλλά ἔσπευσαν νά μεταδώσουν στούς ἄλλους μαθητές στά Ἱεροσόλυμα τήν χαρά τους πού εἶδαν τόν Κύριο. Νά τούς ἀναγγείλουν τήν Ἀνάστασή Του.

Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει καί ἀποκαλύπτεται ὅταν θέλει, ὅπου θέλει καί ὅπως θέλει. Χρειάζεται ὅμως καί ἀπό ἐμᾶς νά Τοῦ προσφέρουμε κάποιες προϋποθέσεις: καλή προαίρεση, δεκτικότητα, καλλιέργεια.

«Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν». Μέ πόση ζέση ἄρθρωσαν οἱ «καιόμενες καρδιές» αὐτό τό αἴτημα! 

Δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε πόσο Ἐσύ Κύριε θέλεις νά μένεις μεθ’ ἡμῶν, νά ἐνοικεῖς ἐν ἡμῖν. Ἐμεῖς τό θέλουμε; Ἐμεῖς τό θέλουμε μέ ὅλη τήν καρδιά μας, μέ ὅλη τήν ψυχή μας, μέ ὅλη τήν διάνοιά μας καί μέ ὅλη τήν δύναμή μας;

 

Οἰκονομολόγος